Zeven uur. De ochtendzon sijpelt uitnodigend door de spleten van de raamschempjes. Vlug naar buiten!
Vandaag volgen we het Vincentina-pad van Monte Clérigo naar Arrifana. Maar durven we wel vertrekken? Aan alle kanten zijn we omringd door opeengestapelde dikke donkere wolken. Behalve in de wandelrichting, daar bespeuren we een opening.
Het pad loopt voor een deel in het binnenland. Bloeiende struiken, bloemen en sierdennen wisselen elkaar af. De planten staan zo dicht bij elkaar dat onkruid geen kans krijgt.
Tot onze verrassing blijft het de hele dag droog. De omgeving van Arrifana is zelfs zonnig en windstil.
Terug thuis bij Vroem kunnen we nog net een kwartiertje buitenzitten. Dan trekt het weer dicht en wordt het fris.
Niet slecht terwijl het in de rest van Portugal regent.
We verblijven vandaag op camping Serrao in de buurt van Aljezur. We ontdekten deze plaats tijdens onze wandeltocht naar Praia do Amoreira. Voor 15,5€ per nacht inclusief electriciteit krijgen we een ruime plaats en kraaknet sanitair. Dit is goedkoop, want in Spanje en Portugal ligt de gemiddelde prijs tussen de 20 en 30 euro, zonder garantie van comfort.
De blog is aangepast, je kan nu in het openingsbericht naar beneden scrollen om de volledige reis vanaf het begin te lezen of in de linker kolom een week selecteren. Mochten er nog problemen zijn kan je klikken op "reageer" of stuur een mailtje naar trenelda@telenet.be.
We wandelen het historisch pad richting Praia da Arrifana. Halverwege keren we wijselijk om. Van alle kanten komen zwartgrijze wolken naar ons toe. In de verte horen we het geroffel van de donder, telkens gevolgd door een koor van blaffende honden.
Eens terug in Vroem gaan de hemelsluizen helemaal open. Oef! We hebben geluk!
Van het thuisfront vernemen we dat het niet zo duidelijk is om alles wat voorafging te kunnen lezen. Klik voorlopig maar op het pijltje dat naar links wijst onderaan het blad.
Over enkele dagen als we op een camping verblijven en voldoende stroom ter beschikking hebben zullen we dit via het menu aan de linkerkant regelen.
We wandelen het historische pad richting Odeceixce. Bij de splitsing na ongeveer 5 km kiezen we opnieuw het visserspad dat langs de rotskust loopt voorbij Praia do Amoreiro.
Naarmate de dag vordert breekt de zon door de wolken en wordt het lekker warm.
Zodra onze pick-nick op is komt er weer plaats vrij in onze rugzak om alle overbodig geworden kledingstukken in te proppen.
Wanneer we in de vooravond weer bij Vroem aankomen vallen de eerste regendruppels.
Voor het verdere deel van de Rota Vicentina rijden we naar de camperplaats aan de baai in Odeceixce. Er staat een frisse onaangename wind. Kamperen en naast je camper zitten is in de Algarve verboden, dus rijden we verder.
De camperplaats in Praia do Amoreiros, waar we vorig jaar graag verbleven, is opgebroken.
In Aljezur vinden we een plaatsje bij een sloot aan de voet van het oude stadsdeel. Tot onze verrassing horen we hier nauwelijks verkeerslawaai; enkel vogels, kikkers en af en toe een hond.
We wandelen tot bij de ruïnes van het kasteel.
Voor een terrasje buiten is het nu net iets te fris. De typische Portugese stamcafees komen ons wat grauw over.
We zoeken niet verder. Vroem heeft ook bier... En de olijven de we onderweg kochten worden omgedoopt tot tapa's.
Voor het verdere deel van de Rota Vicentina rijden we naar de camperplaats aan de baai in Odeceixce. Er staat een frisse onaangename wind. Kamperen en naast je camper zitten is in de Algarve verboden, dus rijden we verder.
De camperplaats in Praia do Amoreiros, waar we vorig jaar graag verbleven, is opgebroken.
In Aljezur vinden we een plaatsje bij een sloot aan de voet van het oude stadsdeel. Tot onze verrassing horen we hier nauwelijks verkeerslawaai; enkel vogels, kikkers en af en toe een hond.
We wandelen tot bij de ruïnes van het kasteel.
Voor een terrasje buiten is het nu net iets te fris. De typische Portugese stamcafees komen ons wat grauw over.
We zoeken niet verder. Vroem heeft ook bier... En de olijven de we onderweg kochten worden omgedoopt tot tapa's.
We pick-nicken op het idyllische strandje in Carvalhal. "Als je dit stuk van de Rota Vicentina bewandelt, dan kom je in het paradijs.", lezen we in de brochure. De werkelijkheid overschrijdt ruim deze belofte!
Het pad lijkt soms op te houden, dan moeten we door de modder ploeteren en soms langs een afgrond klimmen en lopen. Het resultaat is overweldigend. Hopelijk kunnen de foto's hiervan getuigen.
Vroem beschermt ons tegen de frisse strandwind zodat we ons na de wandeling heerlijk kunnen overgeven aan de zachte avondzon.
Vanochtend staat er wat volk - sommige met enorme lenzen - vanop een bepaalde klif in stilte te kijken. Een van de ooievaars die gisteren nog op eieren zat heeft jongen.
We wandelen van Cabo Sardao richting Zambujeira do Mar. Dit stuk Vicentina-pad werd op een agressieve manier verbreed. De struiken en planten aan weerszijden lijken haastig afgerukt. De diepe kuilen, verzakkingen en brede bandensporen verraden de manier waarop door dit gebied geraast wordt. Gelukkig voor ons waagt niemand het vandaag om met een motorvoertuig voorbij te spurten.
We picknicken op enkele meters van een fiere ooievaar die af en toe gaat rechtstaan zodat we haar jongen kunnen fotograferen.
Ook deze omgeving is bezaaid met uitgstrekte bloementapijten. Elke rots is uniek. Elke golf die uiteenspat is anders. We blijven in de ban van al dat moois.
's Avonds vinden we Vroem als enige camper aan de vuurtoren.
Porto Covo is de enige plaats in de buurt waar we ons sanitair kunnen lozen en verversen.
Onderweg picknicken we op het strand in Almograve en blijven daar hangen.
In Porto Covo is het erg druk. De Paasvakantie brengt heel wat toeristen naar het dorpje. We zien van ver de campers al staan, verspreid over de kliffen. Ook "ons plaatsje" is bezet. Dus rijden we terug naar de eerstvolgende overnachtingsplaats : Cabo Sardao. Andere campers vonden ook hun weg naar hier.
Tussen die grote witte "woonwagens" valt Vroem's tweelingbroertje onmiddellijk op. Zodra we parkeren komen de bewoners lachend naar ons toe. Grappig toch? Nu kunnen we geen afscheid meernemen zonder dan elkaars email adressen door te geven en een bezoekje beloven als we ooit in elkaars buurt reizen.
We koesteren ons in de avondzon en gaan pas naar binnen als de laatste rode gloed boven de zee verdwenen is.
Vandaag willen we wandelen vanaf Cabo Sardao, waar we geslapen hebben, tot aan de plek vanwaar we gisteren zijn teruggekeerd (Almograve).
Ja... we vallen in herhaling : "wandelen over de Rota Vicentina van hier naar daar en weer terug". Maar wat we zien is allemaal zo adembenemend mooi ! Moest de hemel een plaats zijn, wel, dan hebben wij de hemel gevonden! De hemel laat zich niet beschrijven in woorden, een foto van de hemel kan nooit helemaal lukken. Hieronder laten we onze pogingen zien die een glimp weergeven van een paradijselijk oord.
We parkeren Vroem aan de Rota Vicentina in Almograve. We wandelen in de tegenovergestelde richting van gisteren. Dit wandelpad werd verbreed en elke 300 m voorzien van een plaats om te parkeren.
De toeristen doen dus niets verkeerd als zij voorbijstuiven en ons in een stofwolk achterlaten. Maar na een uur -eindelijk- loopt het pad weer de duinen in en wordt het mooi.
In Cabo Sardao aan de vuurtoren is het nog steeds windstil en dus aangenaam om de avond door te brengen. Dagjesmensen komen af en aangereden om naar de ooievaarsnesten te kijken.
Tegen zonsondergang vertrekt iedereen naar huis. Het zwaailicht van de vuurtoren, dat ritmisch ronddraait, kondigt de nacht aan.
De zachte ochtendzon streelt ons wakker. Geen zuchtje wind! Koffie en ontbijt bij de ooievaars, die op de rotsen zorgvuldig hun ongeboren jongen warm houden.
We brengen Vroem naar het wandelpad in Almograve. Picknicken op de klif voelt net iets te fris, maar we doen het toch. Dus drijven de weergoden het wolkendek dan maar langzaam uiteen en laten ons genieten van de bloemenpracht en de schittering van de golven.
De tocht is vermoeiend. Bij elke stap zakken onze voeten weg in het fijne losse duinzand.
Wat zijn we toch rijk, dat we met Vroem zoveel moois kunnen beleven.
En vooral... wat zijn we rijk dat onze gezondheid dit toelaat.
We willen overnachten in Almograve om vandaar een wandeling langs de kliffen te maken. Bij aankomst op de camperplaats merken we meteen waarom we hier vorige jaren niet waren gebleven.
Het terrein is eigenlijk een brede hellende oprit richting rotskust. Met onze keggen lukt het amper om Vroem horizontaal te parkeren. Er ligt rommel en grof afval.
In een krot in de buurt, dat lijkt op een vervallen tuinhuis, begint 's avonds een dieselmotor begint te draaien om het gebouw verlichting te geven. Dit is voor ons de spreekwoordelijke druppel.
We rijden naar Cabo Sardao, een te winderige plek met opstuivend zand, maar we staan hier rustig en zullen goed slapen. En morgen zien we wel weer.
Terwijl Vroem geduldig op ons wacht in het centrum van Santiago do Cacem, wandelen wij naar de ruïnes van een klooster. Het wordt een lange, steile en vermoeiende klim tussen olijfboomgaarden. De warme bries geeft weinig koelte.
Eindelijk bereiken we de top van het plateau, dat ons een 180° uitzicht geeft over de omgeving. In de verte bij de zee zien we Sines, Porto Covo, en Santiago.
Een drietal dikke lage muurtjes getuigen van wat eens een klooster was. Het maakt allemaal weinig indruk op ons, zo schandalig verwend zijn wij.... Anderzijds is het best wel eens interessant om een ander Portugal te verkennen dan de toeristische trekpleisters.
Ons plaatsje in Porto Covo werd ingenomen door een andere camper. We stoppen 100m verder, hier staan we zo dicht bij de kust, dat het lawaai van de branding alles overstemt.
In stilte genieten we van een kleurrijke zonsondergang.
Vandaag geven we ons over aan een luie dag. Het weer doet mee: de zon schijnt en er is zelfs geen zuchtje wind. We installeren on bij de klif in de schaduw van onze strandparasol en met een boek. We komen alleen nog uit onze stoel om drinken bij te halen.
Bij een van de onderstaande foto's luidt de opdracht: zoek Vroem.
Vanuit Milfontes wandelen we langs de kliffen. Onder een staalblauwe hemel laten we ons verwennen door de pracht van de natuur. Een tochtvrije plaats om even uit te rusten is echter moeilijk te vinden, want de hevige frisse wind lijkt van overal te komen. s'Avonds bekomen we bij Vroem in het zonnetje. We praten weinig, we luisteren naar de branding die zoveel te vertellen heeft.
We parkeren Vroem in her centrum van Cercal. Omdat voor vandaag iets minder warm weer voorspeld werd, kiezen we voor het "cultuurpad" dat in het binnenland loopt. We zien een Portugese versie van de Duitse Eifel. Doordat de felle zeebries ons hier niet kan bereiken, is het erg warm. De vogels zorgen voor het enige geluid. We worden opgeschrikt door toeristen op moto's en quads, die spijtig genoeg hier zijn toegelaten. Drie keer een stofwolk kunnen we nog net verdragen.
Ons plaatsje bij de kliffen in Porto Covo is nog vrij. In het zonnetje bij Vroem bekoman we van de wandeling.
Na een uurtje rijden komen we "thuis" in Porto Covo, op "ons plaatsje" bij de rotskust. We hebben een flink aantal wandelingen die doorheen dit gebied lopen afgeprint, maar willen hier altijd terugkomen om te slapen. We genieten van onze eerste pick-nick en van het zicht op de zee op ons terrasje bij Vroem.
We bewandelen hetzelfde pad dat we vorig jaar deden, maar de natuur is er nog altijd even facinerend. Naarmate de dag vordert trekt de hemel meer open.
De avond is zacht en windstil, dus weer een terrasje, nu met een lekker wijntje.
De zonsondergang is betoverend.
Geluk is : van de lente genieten zonder achteraf de prijs te moeten betalen met eindeloze niesbuien...
Portugezen moeten toch veel kunnen verdragen. In de zomermaanden klimt de temperatuur hier makkelijk naar 40°; nu zijn onze warmste kleren geen ovebodige luxe. Castelo de Vide lijkt een knus en aangename stadje. Maar de ijskoude wind en de striemende regen kunnen zich vanop deze heuvel helemaal laten gaan. De pleintjes en terrasjes liggen er verlaten bij. Vanop de ruïnes van het kasteel kijken we neer op een mistig panorama. Een foto nemen zonder dat het toestel nat wordt is een hele kunst. Ofwel lopen we snel terug naar Vroem voor een sjaal en handschoenen, ofwel rijden we meteen verder? We kiezen voor het laatste.
In Portalegre maken we van de gelegenheid gebruik om onze internetverbinding te activeren. Ha ! Nu kunnen we vernemen dat het vanaf morgen mooi weer wordt...
We rijden naar een camperplaats in Barragem de Pego. Het uitgestrekt terrein ligt in het groen aan een stuwmeer. We brengen de nacht door met een twintigtal campers, die zover uit elkaar staan dat het lijkt alsof wij hier alleen zijn met de stilte.
