De zachte ochtendzon streelt ons wakker.  Geen zuchtje wind! Koffie en ontbijt bij de ooievaars, die op de rotsen zorgvuldig hun ongeboren jongen warm houden.

We brengen Vroem naar het wandelpad in Almograve.  Picknicken op de klif voelt net iets te fris, maar we doen het toch. 
Dus drijven de weergoden het wolkendek dan maar langzaam uiteen  en laten ons genieten van de bloemenpracht en de schittering van de golven.

De tocht is vermoeiend.  Bij elke stap zakken onze voeten weg in het fijne losse duinzand.

Wat zijn we toch rijk, dat we met Vroem zoveel moois kunnen beleven.

En vooral... wat zijn we rijk dat onze gezondheid dit toelaat.