Het wordt weer puur genieten : koffie en ontbijt midden in de ongerepte natuur. Zelfs de volgels luisteren in stilte naar het ruisen van de zachte wind.

"Hé, ik hoor Nederlands praten", begroet een dame ons in een warenhuis.  "Ik ben Zweedse en heb in Olen (tussen Geel en Hereltals) gewoond."
Na 3 jaar wilde ze terug naar Zweden : ze miste de ruimte en de meren.
"Overal druk, druk", vervolgt ze, "en wat een gedoe als we even wat boodschappen willen doen in Herentals. Je staat meteen in de file. Wij vinden het leven hier gewoon even duur als in België, zeker niet duurder. Maar een huis vind je hier voor een lagere prijs. Dat scheelt al heel wat."
Binnenkort gaan ze de familie van haar echtgenoot bezoeken.  En het was haar man die erop drukte : we blijven één weekend, niet langer. Want langer kan ik het daar niet meer uithouden."
Hij mist dan ook helemaal niets meer in zijn geboorteland: zijn fritketel heeft hij meegenomen... 

In de vooravond rijden we naar een camping in Glaskogen, Arvika.  Er staat een wasautomaat voor een honderdtal vakantiegangers.  Toch hopen we nog deze avond nog 3 machines te wassen en te drogen in de droogkast, zodat we morgenochtend kunnen verderrijden naar het natuurreservaat bij Hamra.
We hebben geluk : de automaat is vrij.  Maar de droogkast lijdt blijkbaar aan burnout. We steken nog eens 10 kronen bij voor het drogen maar het resultaat blijft hetzelfde : niet kletsnat maar verre van droog.
Zo kan het niet in de kast. 

Rond 00u30 ploffen we de derde loodzware tas met natte was in Vroem. We zijn te moe om nu nog iets te ondernemen. We laten de waszakken staan zoals ze zijn en kruipen onder de wol.
De nacht zal wel raad brengen.