Wie had gisterenochtend een vermoeden dat wij nu buiten in het zonnetje kunnen ontbijten?!  Toch dringt de krachtige wind bij momenten doorheen de bomenhaag.  We hebben een trui nodig, telkens als de wolken zich even voor de zon doorhaasten.  Maar voor het grootste deel zitten we dankbaar onder een staalblauwe hemel.

We maken "om het af te leren" de wandeling die we vorige keer niet gedaan hebben.  We genieten van de pure natuur, als van een klassiek muziekstuk wat nooit gaat vervelen, ook al hoor je het voor de zoveelste keer.

In het dorp leidt een zijwegje naar rotsschilderingen van 3000 jaar oud. 

Een groep donkergrijze wolken komt naar ons toe en waait dan weer verder zonder ook maar 1 druppel te laten vallen.

Natuurlijk is dat leuk. 
Maar anderzijds wordt het weer moeilijk om al dat moois achter te laten...