Over deugddoend begrip en vernietigend onbegrip naar psychische zieken toe. in korte tekstjes en gedichten vervatte ervaringen... in de hoop.. op meer begrip... voor... psychische zieken.
REACTIES DIE NIETS TE MAKEN HEB MET MIJN BLOGJE VERSCHIJNEN MOGELIJK NIET.
Zoals de meeste lezers al ervaren hebben, beperkt mijn inbreng tot hier tekstjes schrijven. Hoop op uw begrip hiervoor...
06-01-2012
ALS JE DEPRESSIEF BENT...
Wat roepen ze met zijn allen, buiten komen niet piekeren maar dromen en bewegen als je depressief bent, 't is eraan gelegen...
maar ga dan wel niet naar een bepààld warenhuis met doe het zelver spullen ergens in een van dorp tot stad verheven oord ze hebben me daar vanmiddag psychisch vermoord
vriendelijk vroeg ik om raad maar die nare man, geen leger des heils soldaat snauwde en sneerde, wat was die man dom hij deed het erom want een vraag die ik stelde wist hij niet eens te beantwoorden liever luchtte hij zijn ongenoegen door mensen te kwellen en te behandelen als gestoorden
ik vroeg hem hoe ik die schroef kon verdraaien hij deed of hij een gekke haan hoorde kraaien en toen ik hem vriendelijk vroeg of zij die schroevendraaier verkochten draaide hij niet niet met zijn ogen, of ze het vermochten eerder leek het wel of hij mij een oplawaai wilde verkopen was ik mesjogge of waren mijn hersenen uitgelopen hij beet net mijn neus niet af toen hij zei 'die zijn van het schap af' ik begreep er hoe langer hoe minder van wat bedoelde die man? de toon die hij bezigde, echt onbeschoft wist ik veel dat zij korteling verlaten zullen, hun doe het zelver loft. zo'n onbeschokte kinkels moesten ze op staande voet ontslaan en ik was nog wel daar speciaal naartoe gegaan omwille van de rust en de vriendelijkheid van de baas maar nu trof ik een gefrustreerde werkman, een waarlijk stinkende kaas. even later zag ik de baas, die man bleef rustig en vriendelijk en gaf me net als vorige keer goed advies maar 't was te laat... mijn hoofd leek op een gebroken servies.
Dus buiten komen en bewegen als je lijdt aan een depressie? neen... niet daarheen, want je krijgt er te maken met agressie van die ene man, die stinkende kaas met hoofdpijn ging ik er buiten... ik zag het leven door een nog donkerder waas.
Een emotionele achtbaan door al die emoties geslingerd van de baan gelukkig is het nu voorbij en zijn de schokken uitgesproken, de angst voorbij gegaan.
Ik ben zo moe, de wind als een orkaan is naast hoe het in mij nu voelt waar niets zou blijven staan een peuleschil ondanks de warmte in de kamer huiver ik, ik heb het koud, ontzettend kil ik staar, verwezen jen heel erg stil.
Dankbaar ben ik en opgelucht maar blij zijn durf ik niet wetend dat met één enkele zucht alles opnieuw omver kan worden geblazen mijn verweer werd zo fragiel als bij van die ultradunne kristallen glazen één ping en alles verwordt tot gruis daarom hou ik me gedeisd onzichtbaar als een kleine muis.
De dagen die komen, zal ik me beschermen zodat het van binnen ophoudt met huilen en kermen al haat ik die woorden zo erg ik voel het wel, het gaat door hart en beendermerg
Kom ga nu maar rusten, zeg ik tot mijn verdwaasde verschijning zodat alles opnieuw tot rust komt die ondraaglijk harde deining.
Sta er liever niet te lang bij stil maar gisteren pas kreeg je een harde noot te kraken je dacht nog dat ze nog bezorgd om je was dat het verdriet je niet te erg zou raken... voorzichtig heeft ze het je verteld... misschien vat ze niet hoe je door het nieuws werd getroffen en gekweld? Want amper een dag later bezorgde ze je een optater Het stille dreigende dat uit de woorden steeg je dacht dat je een vuistslag kreeg los in je hart en je gelaat weet ze nog steeds niet hoe je er voor staat? Met je gezondheid en de pijn ze laten je geen mens meer zijn de zweep slaat je onzichtbaar hard omdat je door je ziekte, verdriet en pijn steeds langzamer begrijpt, en soms verward... ze willen dat niet weten slechts slaan en slaan omdat jij je in hun ogen niet zorgvuldig van je taak hebt gekweten. een schepje te weinig en een koek teveel en niets... lieten ze van al wat je bent en wel goed doet héél niet voor herhaling vatbaar, dit kon zo niet langer want zij allemaal schreven en ook nog vertelden, kwetste me niet alleen ontzaglijk erg maar maakte mij zo dat nog mogelijk is nog banger.
De hoop is gedood ik functioneer nog slechts op automatische piloot. Het leven zoals het werd door al die slagen kan me alleen nog maar meer belagen het evenwicht is verstoord een te groot deel uit mijn omgeving is slechts bezig met een soort psychisch gemoord. mogelijk zijn ze zich daar niet van bewust dat zij mij in mijn beperkingen niet willen horen stelt me dan ook niet gerust. ze begrijpen niet dat er mensen zijn waarbij het iets langzamer moet en hoeveel kwaad ongeduld en gesnauw ze doet.
Ik wou dat ik kon vluchten ver weg van dit onzichtbaar maar steeds groter wordende gevaar zo diep verlang ik 'kon ik dat maar'.
ONGEDULDIGE ERGERNIS... DAARDOOR LOOPT ER ONNODIG VEEL MEER MIS
Waarom ik het niet vroeg als ik iets niet begreep??? Alsof ik me daar aan moet wagen om simpele zaken nog te vragen na ongeduld, een grauw en snauw voelde ik me eerder angstig en in het nauw Wanneer je telkens toegebeten wordt 'is dat zo moeilijk nou?' 'Gewoon de knop op zoveel graden de tijd die stel je zomaar in' o al hun ongeduld ik voelde me als in legerdienst met angst en dril daarom mede bleef ik stil maar met pijn, onmacht en bijna verzuipend verdriet vervuld.
Daar stond ik dan voor 't eerst alleen ik wist dat toestel niet uit te zetten en zocht en zocht... de handelingen die zij maakten, ze gingen veel te snel voor wat ik nodig heb, vermocht maar durf dat niet te zeggen, wat volgt is ongeduldige ergernis de druk die stijgt, daardoor gaat er onnodig veel meer mis wordt dat wat ik probleemloos aan zou kunnen een tijd van angst en spanning en gekwel want de anderen weten het allemaal meteen, alleen ik niet, weet je wel? vanzelfsprekend, dat modern spul is voor ze kinderspel ze zijn ook met tweeën, begrijpen snel ze zijn ook niet gekraakt door het leven van al de wreedheden die ik op mijn nek heb gekregen.
Daar hebben ze geen oren naar ze hebben altijd wel een oordeel klaar
Omdat ik die dingen niet onmiddelijk begrijp, ben ik een dikke nul en zijn mijn vragen flauwe kul? Word ik afgestraft al beging ik een misdaad ik wist me na al die pijnlijke woorden geen raad.
Moet ik opnieuw dienst doen als kop van jute ben ik als vanouds opnieuw de suffe trut? verweren wordt afgestraft de verklaring en de stille vraag om begrip afgeblaft
en neen hoe zou ik kunnen vragen? Daar durf ik me niet meer aan te wagen ik was de enige waarbij ze niet tijdig kon vertrekken waarom luisteren ze dan niet àls ik wat vraag nemen ze mijn verzoek niet ernstig maar laten me verrekken? want ook dat kreeg ik op mijn brood zoveel verwijten worden nog een keer mijn dood het onheuse en het onbegrip dat vele eisen zonder ook maar één keer te luisteren naar hoe ik het rustig vatten kan ze slaan me nog liever in de ban.
Ik weet niet hoeveel ik er nog bij hebben kan wat ik voel is niet geruststellend dood-en levensmoe ben ik ervan.
MISHANDELAARS worden grif vergeven...SLACHTOFFERS krijgen een eeuwige STRAF..!
Ze huilde bittere tranen... Wat schreeuwden ze dat zij lijdt aan wanen?
Ze huilt om een alsmaar groeiend verdriet. Tegelijk weet ze met stelligheid te vertellen dat niemand, ook niet één van haar kinderen het weet of ziet.
Ze denken niet één keer na en slaan er achteloos en ongevoelig op los, Door de bomen heen ziet ze hoe langer hoe minder iets wat moet lijken op een bos
Ze slooft zich in stilte verder uit en durft niet eens meer te vertellen wat haar moeilijk valt, maar er zit niet anders op ze krijgt immers niet aflatend op haar kop. Want wat ze ook vertelt over haar beperkingen het geeft slechts aanleiding tot nog meer kwellingen.
Hoe hard kwamen die woorden aan... dat zij het altijd maar moesten herhalen voor haar en die andere, die hadden dàt zonder herhalingen klaar.
Kon ze het misschien niet aan? Is het te moeilijk of te ingewikkeld voor haar? Nu dan hebben ze hun straf al klaar. Zo... is het ook vandaag gegaan.
Dat wat haar restte en haar zo lief werd kan haar ook nog worden afgenomen hebben ze dan nog niet genoeg gesloopt en haar resterende splinters geluk ontnomen?
Ze is zo moe en ontgoocheld, de hoop kwijnt weg, wat is dit leven Het onbegrip van die haar zo lief zijn deed haar zovele jaren beven.
Wisten ze maar hoe ze haar best deed en niets zijn van waaronder zij leed.
Nu kunnen ze haar niet meer breken want wat gebroken kon worden is dat ondertussen ook. Niets geeft haar nog, geen smaad of gestook.
Ze voelt zich dood. Haar ogen glanzen niet meer, het laatste sprankeltje hoop werd vandaag gedood.
Wat ze ook bedoelden... op onrecht en onbegrip stoelde... het is genoeg ze heeft geen kracht meer voor haar boeg.
Stond één van ze ooit stil bij het waarom van haar gebroken 'zijn'? Of aan de daders... die bleven slaan tot ze zich konden verzekeren van haar dood-zijn haar niet meer werkelijke bestaan?
Neen... die gaan vrijuit en krijgen zelfs een lauwerenkrans zij voeren ondertussen iets uit... een bijzonder macabere dans. Ze spelen met verve de rol van vredesengelen, of geslagen honden terwijl zij degenen waren die voor deze vernieling borg staan en stonden...
Ze kwam aan die grens... dat méér dragen niet meer kan wat... wat weten zij, ongevoeligen of onwetenden daarvan...?
