Mijn zoon doet aan sportvissen. En zo af en toe krijg ik ook eens de gelegenheid om met hem mee te gaan.
Vooral als hij weer eens wat nieuw materiaal op de kop heeft getikt.
En dat was nu het geval.



Hij had een schitterende nieuwe werphengel gekocht en ik mocht mee om het ding eens uit te proberen.
Vol enthousiasme vertrokken we naar de visplek.
En daar mocht ik dan mijn kunsten vertonen.
Eerst natuurlijk de juiste dobber gezocht.



Die gevonden en bevestigt, kon de worp gemaakt worden.
Met een fantastische zwaai zwierde ik dobber en lijn de verte in.
Helaas iets te ver, want het spul raakte verstrikt in het oeverriet aan de overkant.
Maar niet getreurd. Met een forse ruk zou ik dat wel even hetstellen.
Geen centje pijn.
Maar waar ik geen rekening mee gehouden had, was die speedbaot racer.
Voor ik 't wist, schoot hij tussen mij en de dobber aan de overkant door en pikte en-passant m'n vislijn mee.
In minder dan geen tijd zat die hele lijn als een kluwe tussen de racebaotschroef en zijn buitenboordmotor.
Ik zag het gelijk.
Even dacht ik nog de hengel te kunnen vasthouden.
Maar toen die race-figuur uit z'n boot sprong en met zevenmuilslaarzen op mij af kwam, begreep ik 't.
Roets! .... Werphengel los en ....weg wezen!



Het was goed, dat ik me nog juist kon vastpakken, anders had ik met m'n hele klieken en klakken tegen de slaapkamervloer geslagen.
Ik was wel meteen m'n bed uit.
Hoe kan een mens zo raar dromen!
Nog enigzins slaapdronken, trok ik m'n kamerjas aan en slofte naar de hal, om de krant te pakken.
Maar helaas zag ik een halmatje een weinig over het hoofd.
Had ik de val uit m'n bed nog kunnen voorkomen; nu was er geen moedertje-lief meer aan te doen.
Languit belandde ik naast de krant op de halvloer.
En wat zag ik als eertste?
VRIJDAG DE 13e!