Een vrouw uit het Antwerpse staat aan het vuur worst in de pan te bakken. Zij snijdt de 2 uiteinden eraf. Hare man vraagt " Schatteke, woroem snaade gaa die tsjoepkes d'er altaa af ? " De vrouw antwoordt ... : " Ik weit nie, da moette gaa is aon maan moeder vraoge, die doet da oek altaad ". En ze gaan naar haar moeder. " Mama, " vraagt ze, " Woroem snaade gaa van die weurst altaa die tsjoepkes der af ? " " Wel schat " zegt haar moeder " Da moete we is aon de Bomma vraoge, die deed da oek altaa ". De dag daarop, iedereen naar de Bomma..... " Bomma ?? " vragen ze, " Woroem snaade gaa altaad die tsjoepkes van de worst as gaa staot te bakke ? " " Oooooh, jao...die tsjoepkes.... " zegt de Bomma..... " Ik weit het nie mier, maor ons Mémé deed da oek altaad, da moete we heur toch is vraoge.... " " Ons Mémé ? die is al honderdentwieje jaor oud! " roept iemand. " We willenet toch weite! " Iedereen naar 't rusthuis... Bij de Mémé in 't rusthuis aangekomen vragen ze onmiddellijk.... " Mémé, woroem snaade gaa die tsjoepkes altaad van de worst? " Mémé is een beetje doof.... " WABLIEF? " roept ze. " Mééééméééé, waaaaaaarrrrrooooommm snaade gaa altijd de tsjoepkes van de worst?????? " " WATTE ? " roept Mémé.......
In antwoord op de elektronische brief van auteur Mevrouw. Ingrid V., echtgenoot en kinderen uit Aarschot, wil ik even het volgende zeggen : U bent kwaad en vraagt of een allochtone vrouw een job mag weigeren op basis van cultuur ?
Ja, Mevrouw. In dit apenland kan veel meer voor allochtonen dan voor ons. Als de allochtone echtgenoot met de aangeboden job van zijn allochtone vrouw niet akkoord gaat, gaat het dossier voor onbepaalde duur de kast in. Regelmatig wordt deze allochtone dame wel terug opgeroepen??, kwestie de administratie wat in het midden te houden.
Mevrouw, U vraagt : wat heeft een allochtone vrouw meer dan U ? Het antwoord is duidelijk, vaak een hoofddoek, en een partijkaart, vooral een rooie. Uw tweede vraag : hebben wij een verkeerde cultuur ? Ja, Mevrouw, want wij, als Belgen worden meer en meer achtergesteld tegenover allochtonen. Dit doet me denken aan die ouwe heer, die in de Kerk de offerblok ging ledigen. Hij had een pensioen van 700 euro's. Meeste asielzoekers, zij die nog nooit iets voor de Belgische Staat gedaan hebben, krijgen al onmiddellijk een woonst ter beschikking met +/-7000? al naar gelang de familie. Uw derde vraag : moeten wij dan moslims worden ?
Ja, Mevrouw, want een zeer bekend journalist van het Amerikaanse weekblad "Time", verklaarde onomwonden, dat hij (de journalist) Europa nog max. 70 tot 80 jaar geeft, tot heel Europa overspoeld is tot de Islam. Ze zijn al lang onder ons, maar we (politiekers) willen het niet zien en niet weten, zoals die pipo Johan Leman en gevolg.
Ik praatte men een gebrainwashte moslim ; hij beweerde én had bewijzen, dat alleen al in België, 30 mensen zich bekeren tot de Islam, en dit "per maand", aub ! Mijn mening is dan wel, dat het hier gaat over zeer labiele mensen, die zich alles en nog wat laten inpompen door een even geïndoctrineerde en gebrainwashte moslim ; vele politiekers inclusief !
Blijf rustig zitten op je stoel Mevrouw : drie jaar geleden, weigerde een moslim te verschijnen voor een Milanese (Italië) Rechtbank, omdat er een kruis hing in de Rechtzaal. Het kruis werd afgenomen en de Rechtzitting kon beginnen. Het kruis is er nooit meer terug gekomen.
De Belgische wet verplichtte een dood lichaam steeds te begraven in een lijkkist. De moslims kwamen hierover in opstand. Zij begraven hun dierbare in een lijkwade. Twee jaar geleden is deze Belgische wet verandert. Nu mag jij dat ook Mevrouw, iemand begraven in een lijkwade. Twee jaar geleden, eisten de moslimstudenten van de Universiteit van Rotterdam een gebedsplaats in de Universiteit zelf, zodoende dat ze niet elders moesten gaan om 5x per dag te bidden.
Voilà! zie daar, ze hebben het ook weer gekregen. Ja ! Ze krijgen alles, en ze weten dat ook ! Omdat ze "de wet tegen het racisme" , deze wet voelen als een betonnen en beschermende muur achter hun, dus ze doen maar. Hebben jullie dan dat nog niet door ? En......., nu niet kwaad worden Mevrouw : alle allochtone mensen, die van een OCMW-uitkering genieten kunnen altijd en overal GRATIS met de Openbaar Vervoer, trein, tram bus, door heel België.
Belgische OCMW'ers krijgen een serieuze korting, maar, moeten toch nog altijd betalen met OCMW-cheques. Dat elke bedrijf 25% van zijn personeelsbestand moet bestaan uit allochtonen. Niet moeilijk, dat bedrijven om de haverklap het hier "aftrappen" !
Jullie, politiekers, jullie alleen, zijn daar de fout van ! Niet de allochtonen. Jullie doen maar?.., tot uw achterkleinkinderen om hulp gaan schreeuwen, door jullie grove fouten en onverantwoord gedrag ten nadele van onze eigen burgers. De moslims staan wel klaar met open handen om het geld (ook dotaties) te ontvangen van ons belastingsgeld, en eisen dan ook nog dat alle takken, tot de kleinste wortels van hun cultuur mag en moet behouden blijven. Waar gaan we naartoe, heren politiekers ?
Als je het nu zo moeilijk hebt Mevrouw, dan weet je toch voor wie je moet gaan stemmen, niet ? Ja?., democratie is hier dan ook weer ver weg. Ja, er is democratie : alleen op de verkiezingsdag van 08.00 tot 15.00u ! Eén partij die dan overduidelijk de verkiezingen wint, wordt in de hoek gedreven om met 6 en meerdere partijtjes samen aan de macht te komen.
Bende flapuiten ! Democratie ? Laat me lachen ! En dan nog even dit : ik denk niet dat racisme in grote mate bestaat. Men zou dit beter een andere benaming geven : "Oneerlijkheidsgevoel". Van mij mag hier iedereen komen, maar dan niet teren op mijn zuur verdiend belastingsgeld.
Kijk eens naar andere landen : Denemarken, Amerika, Australië, nu ook Spanje. Daar kan dat allemaal niet. Zij werden al wakker. Maar ja, waarschijnlijk zal hier ook eens een bom in een trein moeten ontploffen eer zij (de politiekers) hé´ eindelijk door hebben, want in elke moslimkop schuilt een beetje extremisme, volgens die Amerikaanse journalist. En, hij heeft gelijk.
Moeten wij bang zijn om onze waarden op te dringen?????
MOETEN WE BANG ZIJN OM ONZE WAARDEN OP TE DRINGEN?
LUCKAS VANDER TAELEN is het beu naast een getto te leven waar allochtone jongeren hem behandelen alsof hij op hun privé terrein loopt.
'Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven?'
Ik woon vlakbij een buurt in Vorst, van de Merodestraat tot het Zuidstation, die je zelfs met de meest multiculturele vooringenomenheid niet anders dan als een getto kunt omschrijven.
Mijn dochter heeft het al lang opgegeven om in die wijk te gaan. Daarvoor is ze net iets te vaak uitgescholden voor veel onfraais. Ik fiets er elke dag door en beleef steeds een ander avontuur. dubbel geparkeerde auto's, bestuurders die een kruispunt blokkeren om met elkaar te praten, rondhangende jongeren die je bekijken alsof je op hun privédomein komt.
Probeer vooral niets te zeggen als je weer eens bijna omver gereden wordt: de laatste keer dat ik dit toch deed, werd ik de huid vol gescholden door een omstaander van geen zestien jaar, die zijn beledigende tirade afsloot met een boodschap die ik niet vertaal: 'Nique ta mère.' Dat was minder erg dan de vorige keer, toen een andere jonge Maghrebijnse chauffeur zich door mijn gedrag beledigd voelde: ik had het aangedurfd mijn voorrang te nemen. Zijn eer was dusdanig gekrenkt dat hij dit blijkbaar enkel kon rechtzetten door me in het gezicht te spuwen...
Dus vooral: zwijgen. Want als je probeert duidelijk te maken dat 70 km per uur veel te snel is in een zone 30, dan heb je meteen recht op een confrontatie met het eergevoel van een jonge nieuwe Belg die het niet kan hebben dat iemand hem ook maar iets verbiedt en die bereid is je daarom in elkaar te rammen.
Twintig jaar geleden was ik ervan overtuigd dat de jonge nieuwe Belgen snel geassimileerd zouden worden. Maar nu is in Brussel een generatie van rebels without a cause opgegroeid die zich altijd verongelijkt en te kort gedaan voelt. Nooit voor iets verantwoordelijk, het is altijd de fout van iemand anders: van de overheid, van de racistische Belgen. En ook binnen hun eigen families blijven de jonge Maghrebijnse mannen onaantastbaar. Toen de politie in Molenbeek een jongen oppakte, organiseerde de vader meteen een betoging omdat zijn zoon 'nog geen appel zou stelen.'
De inspanningen van de overheid in de probleemwijken hebben ervoor gezorgd dat de jongeren de noodzaak niet voelen die te verlaten, toonde een ULB-studie vorig jaar aan. Zo creëer je de bekrompenheid van een dorp in de grote stad.
Een dochter van Marokkaanse vrienden heeft een Belgisch vriendje. Met hem gaat ze nooit uit in de wijk, omdat ze meteen wordt nageroepen. Want bijna al de jonge allochtonen mogen dan wel de Belgische nationaliteit hebben, enige identificatie met dit land hebben zij niet. Integendeel: 'Belgie' is een scheldwoord...
Jonge vrouwen alleen zie je overigens bijna nooit in de wijk. En zeker niet in de cafés: daar worden ze zelfs niet gedoogd. Toen een medewerkster van de gemeente er een koffie vroeg, werd haar snel duidelijk gemaakt dat ze er niet moest op rekenen om bediend te worden. Als ik de Merode-wijk binnenfiets, dan weet ik dat ik tot ver voorbij het Zuidstation niet één vrouw op een caféterras zal zien. En dan heb ik het nog niet over de dubbele seksuele moraal die van jonge allochtone vrouwen nog steeds verwacht dat ze tijdens de huwelijksnacht hun maagdelijkheid bewijzen, ook al weet iedereen dat Brusselse hospitalen met een eenvoudige ingreep maagdenvliezen herstellen...
Een gerenommeerd Frans-Marokkaanse kunstenaar stelde tot vorige week een merkwaardige installatie tentoon in Brussel: een reeks bidtapijtjes met schoenen. De kunstgalerij kreeg onmiddellijk dreigtelefoons, het glas voor het kunstwerk werd bespuugd en beschadigd. De commotie kwam er omdat er bij één bidtapijtje rode vrouwenhakken te zien waren. De kunstenaar wou op die manier 'de plaats van de vrouw in de Islam' aankaarten. Maar dat kan al niet meer in Brussel: na een paar dagen werd het kunstwerk verwijderd.
Misschien moeten we ons eens afvragen hoe het komt dat we aanvaard hebben dat principes als de vrijheid van de kunstenaar en gelijke rechten voor man en vrouw niet voor iedereen gelden in dit land. Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is: respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven? Een hoofddoekenverbod is geen oplossing. Maar misschien moeten we toch eens nadenken over hoe we op een assertieve manier kunnen duidelijk maken dat wij durven verdedigen wat wij belangrijk vinden.
Het is de verdienste van links geweest om meer aandacht te vragen voor discriminatie en sociale achterstand. Het probleem ligt jammer genoeg dieper: we zijn bang geweest om onze waarden op te dringen aan allochtonen. Die waarden zijn mij echter te dierbaar om ze verloren te laten gaan.
Laat de trommels maar roffelen want hier is de nieuwe Lamborghini! De Aventador vervangt de mythische Murcielago en veroorzaakt een ware tsunami in de categorie van de supercars. Op papier staat niets hem in de weg en is hij absoluut duivels. Aan de naam hangt het verhaal van een dappere vechtstier vast, die in 1993 streed in de arena's in Zaragoza. De leveringen starten in de zomer van 2011.
700 pk
Het hart van elke Lamborghini is uiteraard de motor. Het gaat hier om een gloednieuwe V12, een traditionele configuratie voor het merk. Met 700 pk en 690 Nm boort hij de concurrentie de grond in. 0 tot 100 km/u duurt 2,9 seconden en de topsnelheid bedraagt 350 km/u. Op papier lijkt dat waanzinnig. Niet onbelangrijk: het verbeterde motorgeluid zou al even indrukwekkend zijn als de rest van de auto. Goed nieuws is dat het verbruik en de CO2-uitstoot met twintig procent daalden tegenover het vorige model,ondanks de overvloed aan vermogen.
'Emotionele' versnellingsbak
Lamborghini koppelt de motor aan een gloednieuwe gerobotiseerde versnellingsbak, die veel lichter is dan een manuele bak of een automaat met dubbele koppeling. Hij verandert in 50 milliseconden van verzet en zou toch een zeker werkingscomfort behouden. We hopen dat het "zeer emotionele schakelgevoel" (dixit Lamborghini) geen synoniem is voor een transmissie die meteen in duigen valt.
Licht
Met een gewicht van maar 1.575 kg wordt de Aventador één van de lichtste supersportwagens. Het moet gezegd dat Lamborghini niet op een inspanning meer of minder gekeken heeft om het gewicht te beperken. Het onderstel is uitgerust met koolstofvezel en panelen in aluminium.
De stijl springt nog altijd in het oog: scherper, brutaler, hoekiger en wilder dan ooit. Lamborghini monteert nog altijd vleugeldeuren, kwestie van indruk te maken als je in- of uitstapt. In het interieur heerst een hightechsfeer geïnspireerd door moderne vliegtuigen, met bijvoorbeeld een tft-lcd-scherm.
Vierwielaandrijving
Om 700 paarden te beteugelen, kun je gelukkig rekenen op een integrale transmissie die de kracht in enkele milliseconden verdeelt tussen beide assen. Er zijn drie rijmodi: Strada (gewone wegen), Sport en Corsa (circuit). Deze standen beïnvloeden de motor, de transmissie, de zelfblokkerende differentielen, de versnellingsbak, de stuurbekrachtiging en de elektronische rijhulpsystemen.
De Volkswagen Transporter 1 of kortweg T1 uit 1950 werd in Duitsland Bulli genoemd en in de Verenigde Staten Microbus. Hij krijgt nu een kleine, moderne afgeleide: het prototype Bulli. In zestig jaar tijd is de techniek uiteraard sterk veranderd en de traditionele flat fourvan de T1 maakt plaats voor een elektromotor. 300 km
Een elektromotor met 85 kW en 270 Nm drijft de nieuwe Bulli aan. De lithium-ionbatterijen geven hem een autonomie van 300 km, erg redelijk voor een elektrische auto. Zoals gebruikelijk voor dit type auto geeft de motor al meteen bij het vertrekken al zijn kracht af. De spurt van 0 tot 100 km/u duurt 11,5 seconden en de topsnelheid is elektronisch begrensd op 140 km/u. Volgens Volkswagen is het mogelijk om de Bulli uit te rusten met een 1.0 of 1.4 verbrandingsmotor.
Kleine cubus
De Bulli heeft de vorm van een doos, maar dat maakt hem niet minder schattig. Het tweekleurige koetswerk herinnert aan de jaren vijftig. Ondanks de beperkte afmetingen (3,99 meter lang, 1,75 meter breed en 1,7 meter hoog) passen in deze kleine cubus zes personen. In het interieur van dit schattige autootje gebeurt de bediening van de voornaamste functies via een verwijderbare iPad.
Rond 2020 zullen vijftig miljoen mensen naar het noordelijke deel van de aarde zijn getrokken op de vlucht voor voedseltekorten als gevolg van klimaatveranderingen. Dat hebben experts gezegd op een wetenschappelijk conferentie in Washington.
"Als mensen in niet meer vol te houden omstandigheden leven, dan migreren ze", aldus een van de deelnemers op de bijeenkomst van de internationale wetenschappelijke organisatie AAAS die gisterenavond eindigde. Het getal van vijftig miljoen klimaatvluchtelingen is gebaseerd op berekeningen van de Verenigde Naties.
Zuid-Europa heeft op dit moment al te maken met een grote toestroom van migranten uit Afrika, van wie velen hun leven riskeren om over zee naar landen als Spanje of Italië te gaan. De volksopstanden in landen als Tunesië en Egypte hebben de vluchtelingenstroom nog verder gestimuleerd.
Iran is niet te spreken over het logo van de Olympische zomerspelen van volgend jaar. Het land dreigt er zelfs mee te spelen te boycotten.
In een brief aan de organisatie van de spelen schrijft het hoofd van het Iraanse Olympische Comité dat het logo een racistische boodschap bevat.
Volgens de man toont het logo het woord 'zion', een bijbelse term die vaak refereert aan Jeruzalem. Iran vindt dat ongepast en eist dan ook dat het logo wordt vervangen. Als dat niet gebeurt, dreigt het land de spelen te boycotten.
De Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad heeft in het verleden meermaals opgeroepen tot de vernietiging van de staat Israël en betwijfelt openlijk of de Holocaust wel echt heeft plaatsgevonden. Iraanse atleten hebben in het verleden geweigerd aan te treden tegen Israëlische atleten.
Een woordvoerder van het IOC bevestigde de klacht van Iran, maar voegde er meteen aan toe dat het logo enkel het cijfer 2012 voorstelt.
Hospitalisatieverzekering ziekenfondsen scoort best
Hoewel de hospitalisatie- verzekeringen van de ziekenfondsen doorgaans minder dekken dan die van privéverzekeraars, zijn de verzekerden er het meest tevreden over. Kristof Simoens
Test-Aankoop verzamelde gegevens over dertien polissen: zes van een ziekenfonds en zeven van een privéverzekeraar. Hoewel de polissen van die laatste doorgaans een bredere dekking bieden, zijn het toch drie ziekenfondsen die het tevredenheidklassement aanvoeren.
'Bij onze recentste vergelijking van hospitalisatieverzekeringen bleek de polis Hospitalia Plus van de Onafhankelijke Ziekenfondsen zowel een van de beste polissen als de Beste Koop voor alle categorieën van verzekeringsnemers', aldus Budget&Recht. Die polis haalt een tevredenheidscore van liefst 84 procent. Op twee staat de polis van de Mutualités chrétiennes (voor alle duidelijkheid: het gaat om een andere polis dan die van de Christelijke Mutualiteit). Op drie vinden we de polis van de Neutrale Ziekenfondsen.
Privé dubbel zo duur
In België lopen momenteel meer dan 8 miljoen polissen. Opvallend is dat liefst 44 procent daarvan aangegaan werd via de werkgever, die het contract sluit en de premies betaalt. Van de Belgen die (nog) geen hospitalisatieverzekering hebben, beweert 68 procent dat zo'n polis te duur is. Een hospitalisatieverzekering bij het ziekenfonds kost gemiddeld 20 euro per maand (of 44 euro als ook de partner en/of de kinderen van de verzekeringsnemer gedekt zijn), tegen respectievelijk 45 en 73 euro bij een privémaatschappij.
Gedekt of niet gedekt?
Overigens blijkt de consument-verzekeringnemer vaak niet goed op de hoogte van de reikwijdte van zijn polis. Meer dan vier op de tien respondenten die reeds een beroep deden op hun hospitalisatieverzekering waren verrast dat die sommige kosten niet dekte. Ruim 10 procent is verbaasd dat ze zelf een vrijstelling moeten ophoesten of de kosten voor tv, telefoon en drank moeten betalen. Gelukkig lag het bedrag ten laste van de verzekeringnemer in ruim 75 procent van de gevallen lager dan 200 euro. Brusselaars moeten gewoonlijk iets meer zelf betalen. Wellicht zit de verklaring in de beruchte ereloonsupplementen van de Brusselse ziekenhuizen.
Een Duitse spermadonor dreigt een serieuze financiële kater over te houden aan zijn gulle daad. Twee lesbiennes die hij aan een kind hielp, eisen nu alimentatie van hem. Het ziet er naar uit dat de rechter de dames gelijk zal geven, zo meldt Der Spiegel.
Klaus Schröder, een 52-jarige onderwijzer, stond vijf jaar geleden sperma af aan een lesbisch koppel dat een zoekertje in de krant had gezet. De twee vrouwen hadden toen beloofd dat ze geen financiële hulp zouden vragen voor het kind, aldus Der Spiegel maandag.
Na de geboorte speelde Schröder, die geen eigen kinderen had, de rol van 'een soort van hulpvader' en ging hij de kleine David een keer per maand bezoeken. Hij betaalde ook de doopplechtigheid van het jongetje.
Nu vragen de twee vrouwen echter alimentatie voor hun zoontje, dat deze maand 4 jaar wordt. En de wetgeving staat aan hun kant. Het Duitse gezinsrecht bepaalt dat, ongeacht welke engagementen beide partijen hebben gemaakt, een vader moet instaan voor de behoeften van zijn nageslacht van zodra zijn vaderschap vaststaat. En in dit geval lijkt daar amper twijfel over te bestaan. De enige uitzondering is wanneer de partner van de moeder het kind wettelijk adopteert.
Koppel moet 54.000 euro aan onterechte OCMW-steun terugbetalen
Het hof van beroep in Antwerpen heeft Tsimi T. (36) en Murman K. (47) veroordeeld tot achttien maanden cel en 11.000 euro boete, omdat ze gesjoemeld hadden bij hun aanvraag voor OCMW-steun. Ze hadden zich allebei voorgedaan als alleenstaande, terwijl ze eigenlijk samenwoonden. Het koppel moet ruim 54.000 euro aan onterechte steun terugbetalen aan de OCMW's.
Murman K. emigreerde in juli 2000 vanuit Georgië naar België en liet zich onder een valse naam registreren als vluchteling. Hij werd toegewezen aan Scherpenheuvel en trok OCMW-steun als alleenstaande.
Een jaar later kwamen zijn echtgenote Tsimi T. en hun twee kinderen toe. Zij werd toegewezen aan Lier en kreeg een leefloon als alleenstaande, gezinsbijslag voor de kinderen en ruim 800 euro voorschot voor de huurkosten.
De beklaagden hadden zich allebei voorgedaan als alleenstaande om meer geld te trekken en hadden zich ook op verschillende adressen laten inschrijven, terwijl ze eigenlijk samenwoonden in Antwerpen. In 2006 liepen ze tegen de lamp. Intussen zijn beiden geregulariseerd.
In eerste aanleg kregen ze één jaar cel en 2.750 euro boete, beiden geheel of gedeeltelijk met uitstel, maar dat vond het hof van beroep niet genoeg.
In China zijn er op een jaar tijd 6,3 miljoen zielen bijgekomen zodat het land eind 2010 1,341 miljard inwoners telde, zo heeft het Chinese Bureau voor de Statistiek bekendgemaakt. China is het bevolkingrijkste land ter wereld.
Het cijfer is nog maar een voorlopige schatting die niet gebaseerd is op de tienjaarlijkse volkstelling. Die gebeurde in november 2010 maar de resultaten zullen niet voor april bekend zijn.
Bij de laatste grote volkstelling in 2000 bleken er 1,295 miljard Chinezen te zijn, dubbel zoveel als de 594 miljoen in 1953.
In 1980 heeft communistisch China een draconisch beleid van één kind per gezin ingevoerd. Dit geldt nog, maar is versoepeld. Zonder die maatregel zou China nu 400 miljoen inwoners meer hebben, zo rekenden de autoriteiten voor.
De Turkse premier Recep Tayyip Erdogan heeft kritiek op de xenofobie in Duitsland. Hij roept de Turkse werknemers in Duitsland op zich wel te integreren, maar hun eigen cultuur niet te verwerpen. "Islamofobie is net als antisemitisme een misdaad tegen de menselijkheid", aldus Erdogan.
"We kijken met veel ongerustheid naar de xenofobie in een aantal Europese landen, en met name in Duitsland.
We vragen de politieke verantwoordelijken en de media op dat gevoel niet te versterken", zei Erdogan tijdens een meeting met Turkse immigranten in Düsseldorf. De toespraak van Erdogan werd uitgezonden op een aantal Turkse zenders.
Integratie en assimilatie
In Duitsland wonen zo'n 2,5 miljoen mensen van Turkse oorsprong. Volgens Erdogan is het best dat al die Turken Duits leren en toegang hebben tot een goede opleiding. Alleen op die manier kunnen de Turken aanwezig zijn op alle niveaus in Duitsland. Maar "integratie" mag volgens Erdogan geen "assimilatie" worden.
"Niemand moet ons afscheuren van onze cultuur", luidt het.
Zie: BELGISCHE NATIONALE VEILIGHEIDSDIENST De directie van de bestrijding van de criminaliteit tegen personen (DJP)
Deze directie is bevoegd voor diverse vormen van criminaliteit tegen personen die per dienst als
Terrorisme en sekten
Behartigt voornamelijk de problematiek van de politiek of ideologisch geïnspireerde misdrijven, alsmede de gerechtelijke inbreuken die worden gepleegd of gepland door de subversieve, extremistische en terroristische groeperingen of door schadelijke sektarische organisaties.
De Dienst terrorisme en sekten heeft ook aandacht voor de dreiging die uitgaat van het islamextremisme, doch ook voor andere fenomenen als de Turks /Koerdische problematiek, de Balkangroeperingen, Europees terrorisme of nationaal terrorisme (anarchisme, extreem-links, extreem-rechts, ecoterrorisme, enz.). De dienst heeft frequente contacten met de Veiligheid van de Staat, de Militaire inlichtingen- en veiligheidsdienst en de AGG.
Modemerk American Apparel is niet vies van een beetje bloot, zo blijkt uit het nieuwe badpak dat weinig aan de verbeelding overlaat.
Onlangs deed het modemerk nog een mediastorm ontluiken met een controversiële campagne. De campagne bracht toen schaamhaar in beeld, wat niet door iedereen gesmaakt kon worden.
Ook haalt American Apparel zijn choquerend kantje boven door modellen topless te laten poseren. Het badpak lijkt wel een moderne kopie van het befaamde Borat-badpak en is dan ook weinig verhullend.
Het modemerk zou op de rand van het faillissement staan en gooit bijgevolg alle middelen in de strijd. De badpak campagne is echter al verboden in de Verenigde Staten wegens te controversieel. Controversieel of niet, wij zijn vooral benieuwd wie het aandurft om in het badpak op het strand te verschijnen.
De Alpujarras krijgen jaarlijks bezoek van een bont mengsel van westerse gelukzoekers, spiritueel geïnteresseerden en ecologische vluchtelingen. Smalle slingerwegen in de bergen scheiden het ruige land van het massavermaak aan de costa. Een ideale plek voor een nieuw leven?
Wil je een nieuw en ecologisch verantwoord leven opbouwen, dan stuit je in eigen land al snel op beperkingen. Grond om je eigen slowfood te verbouwen, is zeldzaam, en hoe kom je de koude winter door met alleen energie uit zonnepanelen? Een ander klimaat opzoeken is de oplossing.
Wandelaars die tegen een klim kunnen, worden beloond met fraaie alpiene flora
Het ruigste deel van de Andalusische Sierra Nevada, de Alpujarras, werkt al jaren als een magneet voor ecologisch geïnspireerde gelukzoekers. Afstand telt niet meer, want de dichtste luchthaven, Málaga, is maar twee uurtjes vliegen. Er is land beschikbaar, veel ongerepte natuur, het Spaanse klimaat is gunstig én je kunt er voldoende eten verbouwen: de droom van iedere aspirant-boer die de stad beu is. Veel boerderijen zijn verlaten, doordat de oorspronkelijke boeren naar de costa trokken om in het toerisme te gaan werken. Pensionado's, bioboeren en overwinteraars vullen nu het gat dat zij achterlieten.
De lotgevallen van nieuwkomers verschillen. Neem nu Chris Stewart, de voormalige drummer van de megagroep Genesis. Hij beschrijft in zijn boek Driving over lemons zijn ervaringen als aspirant-boer in Andalusië en zijn worsteling met de plaatselijke bevolking en de weerbarstige natuur. Stewart ziet zijn zelfgebouwde brug in een kolkende rivier verdwijnen. Zijn geluk als schapenverkoper strandt op de mores van de lokale handelaren, die de opdringerige nieuwkomer een lesje willen leren. Toch krijgt Stewart uiteindelijk wat flamencovertolkers graag duende noemen: een bovennatuurlijke voeling met de ziel van het land. Op het eind van zijn boek laat Stewart zijn dochter dopen op de boerderij El Valero, bij Orgiva. Hij heeft in Andalusië een nieuwe, natuurlijkere thuis gevonden. De meeste Britse Spanjaarden doen minder moeite dan Stewart en blijven in de eigen subcultuur. Ze hebben zelfs een eigen krant in Andalusië, The Olive Press.
Besneeuwde toppen en witte dorpen die zicht tegen ruige heuvels aanschurken welkom in de Alpujarras.
Biohippies Orgiva is de toegangspoort tot de Alpujarras. Het is een stinkend gat, op een uurtje rijden vanaf de costa. Dit gebied vormt een wereld van verschil met Malaga en zijn massatoerisme. In het ruige berggebied van de Alpujarras stuit je niet op gelikt ogende badgasten, maar op harige gelukzoekers. Biologisch verantwoorde Duitse studenten bijvoorbeeld, die op een Engels-Spaanse bioboerderij vrijwilligerswerk komen doen. En hippies die uit alle hoeken van Europa komen.
Zoals die twee vrouwen in lange gewaden, die aan de kant van de weg staan te liften met wandelstok, kinderwagens en baby's. De baby's gaan op schoot, de kinderwagens in de kofferbak. Als ik ze vraag of ze al weten waar ze die avond zullen overnachten, wijzen ze de mogelijkheid van een hotel heel kordaat af: 'Dat is nu juist waarvan we weg wilden vluchten. De hemel is ons dak en de natuur is onze thuis.' De hippiedames dragen het typische konijnenhokparfum van mensen die voortdurend op grote afstand van zeep en shampoo leven. Hun bestemming, de hippiegemeenschap Beneficio, ligt langs een rivier, in een bos van mediterrane eiken. Aan de ingang staan busjes en campers, die deels als woning dienen. Langs de rivier staan wigwams, Mongoolse joerten en zelfgebouwde hutten. De scherpe stenen van het bergpad doorsteken de voorband van de huurauto. Dat ongeluk blijkt de sleutel tot contact met de gemeenschap. Enkele hippies, onder wie een Portugese flamencogitarist en een Finse student, snellen toe om te assisteren bij het wisselen van de band.
Busjes en campers markeren de toegang tot de hippiegemeenschap Beneficio
Thomas, een Zweed die na zijn studie in Göteborg zijn geluk beproeft in Spanje, laat me zijn wigwam zien. Hij woont er nu al vier maanden in een geleende wigwam met zijn vriendin en twee kleine kinderen. De Zweed overweegt om langer te blijven en zijn eigen voedsel te verbouwen. 'Veel mensen hebben hier, al dan niet legaal, een stukje land geclaimd', vertelt hij. 'De boer van wie het land is, maakt daar geen probleem van.'
In de gemeenschappelijke wigwam begint een avondje veganistisch eten, met trommelmuziek. De Litouwse Katarina nodigt me uit en schept eten op. Tijdens het eten vertelt de jonge ecologiestudente dat ze al reizend op zoek is naar zichzelf. Uiteraard horen daar de nodige spirituele uitjes bij. Daarom is ze naar de Alpujarras gekomen, omdat daar, in een klooster op 1.700 meter hoogte, een eigen Tibetaanse boeddhistische gemeenschap leeft. Dat klooster, O Sel Ling, trekt boeddhisten uit Europa en Amerika. Katarina heeft het klooster bezocht, maar kwam niet verlicht terug. 'Ik dacht: die mensen mediteren, en door al die meditatie weten zij beslist wat de beste manier van leven is', zegt ze. 'Ik zal veel van hen kunnen leren. Maar uit mijn gesprekken met hen bleek dat veel kloosterlingen veel ongelukkiger zijn dan ik. Juist omdat ze geestelijk niet in orde waren, zijn ze met meditatie begonnen, als zelfmedicatie. Het werd gauw duidelijk dat ik het geluk daar niet hoefde te zoeken.'
In een tent wonen en leven van wat de grond voortbrengt, dat is wat de Beneficiobewoners gelukkig maakt
Pagode Haar verhaal maakt me nieuwsgierig naar dit stukje Tibet in Spanje. Het klooster blijkt op een bergtop in de buurt van het plaatsje Soportújar te liggen. Oselin is alleen via een onverhard slingerpad bereikbaar, na 800 meter klimmen.
Ik lift mee met Kim, een in Ierland wonende docente die in het klooster wil mediteren en overnachten. De avond nadert, en in een kleine Kia racet ze de berg op, rakelings langs de afgrond. Na enkele bijna-doodervaringen doemt een klein stukje Tibet op. Eiken zijn behangen met gebedsvlaggen, een Tibetaanse pagode staat op de bergtop. De mantra Om Mani Padme Hum staat gegoten in een massief koperen bel.
De chauffeursmoed van Kim wordt bij aankomst niet beloond. Alle gastenverblijven zijn leeg, maar de verlichte boeddhisten bieden haar geen plaats. 'Dan had je maar een week eerder moeten reserveren', zegt een Amerikaanse boeddhist. Spiritualiteit lijkt ten koste te gaan van flexibiliteit. Wandelend tussen in de natuur geplante Tibetaanse wandtegels als mijn religie is vriendelijkheid, daal ik het pad weer af.
Om het hogere te vinden, hoef je in de Alpujarras ook niet per se spiritueel te doen. Bergbeklimmen en je zintuigen openen is voldoende. Ruig landschap dat met toenemende hoogte overgaat van zonnige rotswoestijn naar alpiene toendra en besneeuwde bergtoppen, zonlicht dat een lichtbundel snijdt door wolken met najaarsregens. Eenmaal in eigen land terug, is het voldoende te weten dat deze exotische vluchtroute zo vlot bereikbaar is.
Het boeddhistisch kloosters van O Sel Ling zorgt voor een vleuge Tibet in Spanje.
Praktisch
Het Nationaal Park Sierra Nevada kun je het best bezoeken vanuit bergdorpjes als Trevélez en Capileira. Van daaruit kun je de hoogste berg van het Spaanse vasteland beklimmen, de Mulhacén (3.478 m). Je overnacht in de Refugio Poqueira, een berghut op 2.500 meter hoogte, en bereikt dan vrij eenvoudig de bergtoppen, met uitzicht op zowel Afrika als Granada. Het Moorse bergdorp Capileira was mijn uitvalbasis.
Spaanstalige berggidsen vind je via www.nevadensis.com. Een goede Engelstalige gids is de Britse Spanjaard David Disney (www.alpujarraadventure.com). Werken op een bioboerderij kan bij Kate in Bayacas, onderdeel van Wwoof (Worldwide work on organic farm): +34 676-81 95 36.
De Black Nazarene, een Christusbeeld in zwart hout, wordt elk jaar wordt els jaar in processie rondgedragen
Het enige katholieke land in Azië draagt de boeiende sporen van een eeuwenlange Spaanse kolonisatie. Tel daarbij zijn machtige vulkanen, smaragdgroene rijstterrassen en parelwitte zandstranden en je hebt redenen genoeg om de Filipijnen te ontdekken vooraleer het massatoerisme dat doet.
De Manilla Bay Walk, de promenade langs de Baai van Manilla, is bij valavond de verzamelplek voor romantische zielen die de dieprode zon in de Zuid-Chinese Zee willen zien ondergaan. Door het feeërieke schouwspel zou je vergeten dat precies hier zowat alle belangrijke veldslagen uit de Filipijnse geschiedenis werden uitgevochten. In 1570 veroverden de Spanjaarden van hieruit Manilla, in 1899 begonnen de Amerikanen hier hun invasie, in 1941 landden de Japanners op deze plek.
De Filipijnse hoofdstad Manilla ligt in het midden van Luzon, het grootste en economisch belangrijkste eiland van de archipel. Voor de komst van de Spaanse conquistadores leefde hier een bloeiende moslimgemeenschap, maar onder het Spaanse bewind ging Manilla er al snel uitzien als een middeleeuwse Europese stad, met kerken en paleizen in Spaanse barok en robuuste verdedigingsmuren.
Fort Santiago dateert nog van de prekoloniale tijd en werd gebouwd door de laatste moslimleider.
Wandelend door de oude koloniale glorie van Intramuros, het oude stadsdeel dat achter die vestingmuren ligt, lijkt de moderne Aziatische metropool met haar 14 miljoen inwoners ver weg. Langs palmbomen, fonteinen en paardenkoetsen komen we bij Fort Santiago, een bouwwerk dat in prekoloniale tijden werd gebouwd door Rajah Suleyman, de laatste moslimleider. Miguel López de Legazpi, de leider van de Spaanse expeditie, droeg het fort op aan de heilige Santiago en bracht er de Spaanse troepen in onder, die van daaruit de baai van Manilla controleerden.
De romaanse kathedraal van Manilla werd in de loop der eeuwen zes keer vernield door brand, orkanen, aardbevingen en oorlog, en telkens weer opgebouwd. Het interieur valt op door zijn eenvoud, wat niet kan worden gezegd van het barokke interieur van de San Agustínkerk, een paar honderd meter verderop, het enige gebouw in Intramuros dat de bombardementen van de Tweede Wereldoorlog overleefde. San Agustín is de oudste stenen kerk in de Filipijnen en is, samen met enkele andere barokkerken in het land, door de Unesco erkend als cultureel werelderfgoed.
De baai van Manilla bij nacht.
Manilla slaapt nooit Het Spaanse bewind werd door de eeuwen heen meermaals vergeefs bedreigd, door Chinezen, Nederlanders en Britten. Het was een interne hervormingsbeweging, aangevoerd door José Rizal, die in 1898 tot het einde van het Spaanse bewind leidde. Maar de vreugde was van korte duur: amper een jaar later doken de Amerikanen op in de Baai van Manilla. Hun leiderschap zou standhouden tot de Tweede Wereldoorlog, toen Manilla werd bezet door Japanse strijdkrachten. Om die weg te krijgen, moesten de Amerikanen Manilla bombarderen. In 1945, na de Japanse nederlaag, was de Filipijnse onafhankelijkheid eindelijk een feit. Met zo'n bewogen geschiedenis is het geen wonder dat Manilla een stad vol contrasten is. In Intramuros mag je je dan in het oude Europa wanen, elders in de miljoenenstad vond de American way of life ingang. In de districten Ortigas en Makati zien we vooral wolkenkrabbers, prestigieuze boulevards en enorme winkelcentra. De SM Mall of Asia, bijvoorbeeld, is het grootste winkelcentrum van heel Azië, goed voor zeven hectare shoppingplezier. Nachtbrakers halen hun hart op in Malate, waar optredens en feestjes tot de vroege ochtend doorgaan. Manilla never sleeps, zeggen de taxichauffeurs, terwijl ze de klok rond het hectische verkeer trotseren.
Ook het meest gebruikte vervoermiddel in de Filipijnse steden is een erfenis van de Amerikanen. Hun voormalige legerjeeps werden omgebouwd tot een soort publieke taxibussen, beschilderd in felle kleuren en voorzien van lichtjes en chroom. De kleurrijke jeepneys groeiden in geen tijd uit tot een ongekend succes en werden een deel van de Filipijnse cultuur. 'De Filipino's zouden nog eerder stoppen met rijst te eten dan dat ze hun jeepneys afgeven', beweert onze gids. Nu de Amerikaanse jeeps stilaan uitgestorven raken, worden nieuwe exemplaren gebouwd. Er zijn zelfs luxeversies op de markt, met airco en alle mogelijke toeters en bellen.
Als de wolken zijn opgetrokken, begrijp je waarom de Mayon bekend staat als de meest perfecte kegelvormige vulkaan ter wereld
Chinatown Met zo'n jeepney belanden we in Binondo, de wijk van de Chinezen. Die werden destijds naar hier gehaald door de Spanjaarden, omdat ze beschouwd werden als betere vaklui dan de Filipino's. Stilaan wisten ze zich op te werken tot succesvolle zakenmensen en handelaren. De Chinese wijk van Manilla heeft alles wat je van een Chinatown verwacht: een broeierige drukte en een overaanbod aan marktjes, eetstalletjes en restaurants.
Interessanter is het Chinese kerkhof, gelegen ten noorden van Chinatown. Het werd in de jaren 1850 opgericht door bemiddelde Chinezen, omdat de Spanjaarden geen vreemdelingen toelieten op hun begraafplaatsen. Zelfs voor de meest bescheiden rustplaats in deze gigantische dodenstad betaal je al een fortuin. De graftomben en mausolea liggen aan heuse straten en pleinen en zien eruit als compleet ingerichte huizen. Drakenkoppen sieren de gevels, stenen leeuwen houden de wacht. Sommige graftomben zijn voorzien van fonteinen, brievenbussen of toiletten. Er zijn er zelfs die airco of een zwembad hebben, voor het comfort van de bezoekers die hier naar verluidt weleens een feestje durven te bouwen. De meeste Filipijnse Chinezen zijn boeddhist, maar velen zijn tegelijk ook katholiek, wat verklaart waarom sommige graven kruisbeelden dragen.
Wie de echte Filipijnse sfeer wil opsnuiven, moet dan weer in de volkswijk Quiapo zijn, die we bereiken via Quezon Bridge, een indrukwekkende art-decobrug over de rivier de Pasig. Tot in 2006 werd aangenomen dat ze was getekend door Gustave Eiffel, maar daarover bestaat nu twijfel.
Wij zijn vooral geïnteresseerd in Sint-Jan de Doperbasiliek, in de volksmond Quiapo Church. De meest bezochte kerk van de hele Filipijnen herbergt de Black Nazarene, een 18de-eeuws Spaans Christusbeeld in zwart hout, dat ieder jaar op 9 januari wordt vereerd. 200.000 katholieken uit de hele Filipijnen verzamelen dan blootsvoets op de Plaza Miranda, voor de kerk. Ook vandaag is de Filipijnse vroomheid overweldigend. Oude vrouwtjes lezen rozenkransen, gelovigen van alle leeftijden zitten geknield te bidden voor het altaar. Als we onze gids mogen geloven, kun je hier soms zelfs Imelda Marcos, de weduwe van de Filipijnse oud-dictator Ferdinand Marcos, tegenkomen, nederig biddend op haar knieën.
De Mayonvulkaan kan flink huishouden. Dit is wat overbleef van de Cagsawakerk
Vulkaan Vanuit Manilla is het een uurtje vliegen naar Legazpi City, de hoofdstad van de provincie Albay, in het uiterste zuiden van Luzon. De stad zelf is niet zo bijzonder, haar ligging des te meer, in de schaduw van de Mayon, de meest perfecte kegelvormige vulkaan ter wereld. Maar liefst 64 uitbarstingen heeft de vuurspuwende berg op zijn palmares. De meest verwoestende was die van 1814, die 1.200 doden maakte, vooral mensen die de nabijgelegen Cagsawakerk in waren gevlucht. Alleen de klokkentoren bleef gespaard.
Om de vulkaan in al zijn pracht te bewonderen, vatten we voor en dag en dauw post op de nabijgelegen Lignonheuvel. Tergend langzaam trekt de wolkensluier boven de vulkaantop weg, maar ons geduld wordt beloond: de Mayon schittert in de prille ochtendzon en het frisse groen van de omliggende rijstvelden contrasteert mooi met de oranjerode gloed van de lavaformaties. Een beklimming zit er dezer dagen niet in, jammer genoeg. De vulkaan is onlangs nog actief geweest, getuige de verse, nog dampende lava.
Legazpi City is ook onze uitvalsbasis voor een bezoek aan Donsol, een van de weinige plekken ter wereld waar je walvishaaien kunt spotten. Butanding, zoals ze hier heten, kunnen tot twintig meter lang zijn en zijn daarmee de grootste vissen ter wereld. Maar ze lusten alleen plankton en zijn dus totaal ongevaarlijk. Toch worden we goed voorbereid op onze ontmoeting met de vreedzame kolossen. Het is verboden de dieren aan te raken of erop te gaan zitten, zo wordt ons tijdens de veiligheidsbriefing op het hart gedrukt. En we moeten te allen tijde op vier meter afstand blijven van hun gigantische staart, kwestie van niet halfdood te worden geslagen. De laatste formaliteit bestaat uit het invullen van een formulier: wie te waarschuwen in geval van nood?
Het is met een klein hartje dat we inschepen in een smalle zeilboot en de Sibuyanzee opvaren. Voor- en achteraan staan bemanningsleden op de uitkijk. Hun blikken speuren het watervlak af, terwijl wij springklaar zitten te wachten, snorkelspullen en zwemvliezen in de aanslag. Een uur later hebben we nog geen enkele walvishaai gespot. En dan, net als we de hoop bijna hebben opgegeven, worden we door onze begeleiders haast het water in gegooid. We vangen een eerste glimp van een gespikkelde walvishaai op, en daarna volgen er nog. De dieren zijn absoluut niet bang voor ons. Wie durft, kan zelfs dicht bij de reuzenvissen zwemmen, die hun kolossale lichaam sierlijk en langzaam voortbewegen. Het is een beeld dat ons altijd bij zal blijven.
Met de uitbundig versierde Jeepneys worden taxis bijna kunst
Bountyeiland Na zo'n adrenalineshot is het tijd voor wat platte rust. Geen betere plaats daarvoor dan Boracay, een onvervalst Bountyeiland in de Visayasarchipel. Boracay is amper zeven kilometer lang en vier kilometer breed en staat te boek als een van de mooiste eilanden van de Filipijnen, met eenzame baaien, tropisch woud, koralen, kokospalmen en orchideeën. En vooral: perfecte stranden, met turquoise water en maagdelijk wit zand, zo fijn als poedersuiker, dat zelfs in de heetste middagzon niet opwarmt.
In de jaren zeventig was hier nog geen elektriciteit, in de jaren tachtig stond het eiland bekend als relaxt vakantieoord met hippieallures. Ondertussen is er veel veranderd. Vooral White Beach, een fijn zandstrand langs de westkust, met wuivende palmbomen, is volgebouwd met strandbars en restaurants, discotheken, resorts, massage- en tattooshops. Tussen al dat wereldse strandvertier staat ietwat verloren een Mariabeeld, hoog op een rots. We ontmoeten er zuster Delia, een naar Colombia uitgeweken Filipijnse die even terug is voor vakantie. De ontkerstening in de Filipijnen is niet te stuiten, zucht ze. Het is hier niet anders dan in Europa. Nieuwsgierig als we zijn naar de rest van het eiland, huren we een tricycle met chauffeur, een motorfiets met sidecar die als taxi wordt gebruikt. Langs dorpjes en kerkjes tuffen we naar het charmante Puka Beach, aan de noordkust, bekend om zijn kleine witte koraalschelpjes. Daarna gaat het naar Bulabog Beach, het lokale surfersparadijs, waar we een kokosnoot leegdrinken met een rietje, terwijl we de stoere surfboys aan het werk zien.
Voor de Bountysfeer, met hagelwitte stranden en wuivende palmbomen, ben je op het eiland Boracay goed af.
Een groot contrast met de 'compound' waar we even later toevallig belanden. De huizen zijn gemaakt van hout, bamboe, golfplaten en stro. Er wonen zo'n tweehonderd mensen, vertelt Sister Clara van de Daughters of Charity of Saint Vincent. Oorspronkelijke eilandbewoners, die geen Engels of Tagalog de meest gesproken taal in de Filipijnen kennen. 'Ze hebben het niet makkelijk. Wij helpen ze om werk te vinden of vissersboten te financieren, zodat ze in hun levensonderhoud kunnen voorzien. We hebben hier ook een schooltje geopend, want de kinderen gaan niet graag naar de publieke scholen, omdat ze de voertaal niet begrijpen.' De kinderen gaan helemaal op in hun spel met een zelfgemaakte bal en trekken gekke bekken voor onze camera. Laten we hopen dat ook zij beter worden van het toerisme, bedenken we, terwijl we terugkeren naar ons idyllische resort.
Praktisch Vervoer Etihad Airways heeft vijf vluchten per week tussen Brussel en Manilla, via Abu Dhabi. Prijzen vanaf 885 in de comfortabele Coral Economy Class en vanaf 2.620 in de Pearl Business Class (alle kosten inbegrepen).
