TIENEN DRAAIT ROND Tienen - Tintelende stad -
Suikerstad -mijn stad -
01-12-2010
Waar de sterre bleef stille staan!
En waar de sterre bleef stille staan
Film van Gust van den Berghe, in samenwerking met Theater STAP, naar het verhaal van Felix Timmermans.
Deze film werd dit jaar als enige Vlaamse langspeelfilm geselecteerd voor het filmfestival van Cannes. De reacties van het publiek waren zeer lovend en de acteurs en regisseur werden op een 10-minuten-durende staande ovatie onthaald.
De meeste acteurs zijn personen met Down syndroom.
Op 21 december 2010 om 20 uur organiseert Inclusie-Vlaanderen (afdeling Tienen) eenvoorstelling van deze bijzondere film in zaal Manège St Jorisplein z/n te Tienen (op de parking van de kazerne).
Laat de kans om deze prachtige film te zien niet voorbij gaan!
Kaarten kan u bestellen op het nummer :016/81 48 46 van ons secretariaat of via e-mailinclusie@base.be
Kaarten in voorverkoop kosten 5, aan de kassa betaalt u 6.
U kan ook kaarten kopen in:
Huis in de Stad, Tievo, Begeleid Wonen, Blankedale of de Brabantse Dienst
Voor Thuisbegeleiding, t Prieeltje.
U krijgt ter plaatse ook de kans om de werking van heelwat plaatselijke verenigingen te leren kennen in een aangename kerstsfeer!
De deuren gaan open om 19.15 uur.
Hopelijk tot dan!
Leona Cloots, Inclusie-Vlaanderen, Beauduinstraat 150,3300 Tienen
Beroepsmuzikanten uit Tienen en elders stichten het Belgische Trombone Koor.
Het Belgisch Trombone Koor bestaat uit een tiental Belgische trombonisten, zowel professioneel als niet professioneel. Dat een trombonist glissandi kan spelen en hard kan blazen wist u waarschijnlijk al, maar er is meer. Dus wil het Belgisch Trombone Koor de trombone en het repertoire voor trombone wat meer in de verf zetten: klassieke werken, jazz en popsongs.
Het eerste concert vindt plaats op zaterdag 11 december (20u) in de kapel van de Alexianen, Veldbornstraat 39. Een tiental Belgische trombonisten, zowel professioneel als niet professioneel werken samen met David Rey en Tim Van Medegael, beiden solist trombone van het Brussels Philharmonic. (R Billen)
Prijs 11.00 (vvk: 9 -12 jaar: gratis) Reserveren mail :timvanmedegael@telenet.be Adres Sint Truidensesteenweg 695, 3300 Tienen
In de Egyptische regio Luxor, nabij de tempels van Karnak, hebben archeologen twaalf sfinxbeelden ontdekt. Dat meldt de Supreme Counsil of Antiquities (SCA).
De standbeelden zijn een overblijfsel uit de periode van farao Nectanebo I, die het land regeerde van 380 tot 362 voor Christus.
Ze werden ontdekt op een zeshonderd meter lange zijweg richting Nijl, die bij de Straat der Sfinxen hoort. Deze laan is wereldberoemd omdat ze de tempels van Luxor en Karnak met elkaar verbindt.
De archeologen hebben momenteel al twintig meter van de zijweg blootgelegd. Naast de twaalf imposante beelden werden ook nog andere voorwerpen uit het Romeinse tijdperk opgegraven.
Oman. Het is een sprookjesland. Of toch bijna. Mannen met tulbanden, olielampen met of zonder wensen, eeuwig tuimelende dolfijnen, canyons met verborgen zwemvijvers en soeks vol zilver, wierook en kasjmier. Wij brachten een bezoek aan hoofdstad Masqat en gingen een paar dagen bergkamperen.Tekst en foto's
O, man! Het is een onnozele woordspeling, maar ook een kreet die meer dan eens aan onze lippen ontsnapt.
De eerste keer dat we ons eraan bezondigen, is op het water. We zijn amper bekomen van onze nachtvlucht en zitten al in de Golf van Oman. In een pijlsnel bootje dat ons aan de marina van de hoofdstad Masqat aan boord genomen heeft. Turend over de golven, proberen we een glimp op te vangen van de wilde dolfijnen die hier huis zouden houden. Een gil! De eerste is gespot. Boven de azuurblauwe golven komt een rug piepen, hij maakt een tuimeling en komt weer boven. Een paar minuten later heeft de rug zich al vermenigvuldigd, en nog een paar minuten later is de boot omringd door een zee van grijze vinnen, ruggen en snoezige kopjes, en zien we amper nog een stukje water tussen al het blauw-grijze gebuitel. In een bijna ingestudeerde choreografie tuimelen ze boven en onder de golven, als een dierlijk escorte van onze boot. Het heeft iets magisch en het maakt ons, een half dozijn nuchter-volwassen reizigers, kinderlijk vrolijk. Volgens onze gelegenheidskapitein, een routinier inzake dolfijncruises hier, zijn we pal op het juiste moment gekomen. Vlak na de zomer is de kans het grootst om de tuimelaars te spotten. In de winter zwemmen de orka's dichter bij de kustlijn en blijven de dolfijnen uit angst voor de roofdieren een heel stuk verder weg.
Het is niet het enige stukje magie dat de Golf van Oman in huis heeft. Als we even later het anker uitgooien en met snorkel en zwemvliezen het water in duiken, peddelt er tussen de veelkleurige fluovissen zowaar een familie reuzenwaterschildpadden. Onze kapitein, duidelijk een stoere Omani macho, wil indruk maken door in innige omarming met zo'n beest richting boot te zwemmen, in de hoop om in een stoere schildpaddenpose op foto vereeuwigd te worden. Maar hij krijgt niet echt de lof waarop hij hoopte: 'Gooi dat beest terug! Dat soort toeristen zijn we niet.'
Blink-blink Dat Omani's o zo graag willen scoren, blijkt niet alleen uit het gedrag van de kapitein. De gids die ons, na ons verkwikkende zeebad, door het bloedhete Masqat leidt, zegt het niet zonder onverholen trots: 'Dit is de op een na schoonste stad ter wereld, na Singapore.' Niet dat hij dat hoefde te vertellen, een mens kan er niet naast kijken. De marmeren toegangsweg naar het ietwat bizar vormgegeven gouden kleurtjespaleis van sultan Qaboes, de man die hier intussen al veertig jaar op de troon zit, zou meer dan één Vlaamse verkavelingshuisvrouw naar adem doen happen. Ondanks de stoffige hitte blinkt alles alsof er permanent iemand met poetslap en reinigingsmiddel rondholt. Op de straten in de stad valt niet één peuk, laat staan een kauwgombal, te bespeuren en de stoet terrein- en andere luxewagens die de straten bevolkt, laat niet één keer een claxon horen. 'Omani's zijn geduldig', zullen we hier later als verklaring voor horen.
Maar Omani's zijn duidelijk ook een beetje praalziek is het minste wat er door een bezoekershoofd schiet in de grote moskee, een immense religieuze site in het hart van de stad. Supermodern, want nog maar een jaar of negen afgewerkt. Toen het gebouw opgetrokken werd, kreeg het de grootste kroonluchter en het grootste tapijt ter wereld mee. De veertien meter grote luchter zou in theorie plaats kunnen bieden aan acht mensen tegelijk, bevat zo'n zesduizend lampjes en een halve schatkamer aan Swarovski-kristallen, het handgeweven tapijt dekt meer dan 4.200 vierkante meter en weegt niet minder dan 21 ton. De Iraanse vrouwen die het weefden, hadden ruim vier jaar nodig om de klus te klaren. Intussen heeft Oman zowel het luchter- als het tapijtrecord moeten doorgeven aan Abu Dhabi, maar het blijft indrukwekkend.
We dwalen een uur rond tussen de gebedszalen, waskamers en tuinterrassen, terwijl de zon ongenadig op onze dik ingeduffelde lijven brandt. Als niet-moslimbezoekers mochten we immers alleen binnen met hoofdsjaal, bedekte armen, hals en benen. Begrijpelijk, maar daarom niet minder warm.
Rijst en hummus De zon is een vaste waarde in dit land. Ze bepaalt ook het straatbeeld. De corniche, de flaneerdijk van de stad, ligt er overdag verlaten bij. We zijn de enige wandelaars. De bewoners verschuilen zich tot zonsondergang in hun met airco gekoelde auto's, huizen en winkels. Dat laatste merken we alvast bij Lulu, niet zoals de naam zou kunnen suggereren het lokale hoerenhuis, wel de lokale versie van Carrefour, een hypermoderne megasupermarkt met de allures van een Amerikaanse Safeway, inclusief saladbars en deli-toog. Je kunt er over de koppen lopen. En die koppen zijn van een opvallende diversiteit.
Vrouwen in de typische zwarte nikab, mannen in witte tuniekjurk en met geborduurd hoedje (kuma) of als tulband geknoopte pasjmina op het hoofd, maar ook heel veel Indiërs in felgekleurde gewaden. India is hier nooit ver weg, dat zie je ook in de winkelrekken. Curry's en linzen, je kunt er niet naast kijken. Veel Indiërs werken hier al jaren als expat, en de historische handelsroutes tussen Masqat en India hebben ook de keuken van Oman een onmiskenbare Indische toets gegeven.
Dat levert een aardige culinaire mix op. Elke dag een bol rijst als lunch, dat is hier een even vaste waarde als de zon. Met tandoorikip, kardemomyoghurt en pikante masalasaus, liefst. Maar als voorgerecht kun je hier net zo goed een Arabische hummus (kikkererwtenpuree) of auberginesla krijgen, merken we al snel.
Even Arabisch is die andere winkelstop waar we even binnen trekken: de Muttrah-soek, een bonte verzameling traditionele en bric-à-bracwinkeltjes waar we vooral verleid worden door de geur van wierook en parfumolie. Een uur marchanderen later sta ik weer buiten en ben ik een pakje steenkool, een paar zakjes geurhars, een wierookvat en een kasjmieren pasjminasjaal rijker. Als ik een paar dagen later in mijn appartement de kooltjes doe branden en er nogal gul de hars overheen strooi, leer ik al snel en kuchend dat zoiets veeleer een buitenactiviteit is, maar dat terzijde.
Zes minuten We laten de stad achter ons. Een lang kampeerweekend in de bergen, dat is het plan. Aan het stuur van onze terreinwagen zit Sara, een 27-jarige Duitse die jaren geleden haar hart aan dit land heeft verpand en nu als chauffeur en gids werkt. Behendig stuurt ze de auto over rotsblokken, langs bergpassen en door wadi's dat zijn rivierbeddingen die er het grootste deel van het jaar droog bij liggen.
In het gehobbel in de auto weerklinkt alweer die ene onnozele kreet: 'O, man! Kijk!' Voorwerp van onze bewondering is Wadi Abyad, de witte wadi, een halfdroge bedding die haar naam dankt aan de witte kalksteen waarin de natuur haar opgetrokken heeft. Wat op het eerste gezicht een stapel droge rotsen lijkt, blijkt na de bocht een oase uit een Disneyfilm. Platte witte stenen, waterplassen, ruwe bergen en een heel bosje palmbomen. Sprookjesachtig mooi. Ik rol mijn broek op, hang op z'n Kuifjes mijn wandelschoenen over mijn schouders en begin voorzichtig door het water te waden. Na een paar meter blijkt het hele broekoprolgedoe een maat voor niks en sta ik al tot mijn middel in het water.
Als ik aan de andere kant van de plas weer doorwandel, check ik mijn horloge. Zes minuten. Langer duurt het niet om mijn broek weer kurkdroog te krijgen. Het wordt al snel de ingeburgerde manier om in dit land door plassen, poelen en vijvers te stappen, dat onverstoorde nattebroek-drogebroekritme. Ik kan het katoen bijna horen drogen. Het is immers muisstil in de wadi. Boven onze hoofden cirkelen adelaars, hier en daar laat een rasta-geit haar kop zien en als ik in het water even blijf stilstaan, peuzelen minivisjes de dode huidcellen van mijn tenen. Ik had het ooit eens op een griezelig Youtube-filmpje gezien en geloofde niet dat het ook echt bestond, die vispedicure. Wel dus, en eigenlijk is het best prettig. Zolang je niet te veel nadenkt over wat die vissen precies aan het doen zijn, toch.
Als we weer in de buurt van de auto komen, heeft Sarah samen met haar collega Said de lunch klaar. Een slaatje, brood en kaas. We zoeken een plekje onder de palmen en genieten van het ver-van-de-wereldgevoel.
Kloofpret De tocht gaat verder, naar een andere wadi, Wadi Bani Awf, en naar Snake Gorge, de slangenkloof, waar we onze tenten opslaan. Onderweg stoppen we nog snel voor een tankbeurt en een voorraad water, eten en snoep. Aan het tankstation annex winkel merken we dat water hier drie keer zoveel kost als benzine. Oman is een oliestaat en daar kun je niet naast kijken. Al is het maar door het onberispelijke wegennetwerk. Toch de hoofdwegen, want zodra je die verlaat, is een terreinwagen echt geen overbodige luxe. Om onze kampplaats te bereiken, moeten we een paar steile en hobbelige passen over. Sara's rijkunsten dwingen steeds meer respect af.
De bergen zijn ruw, stoffig en bruin. Ze doen denken aan de televisiebeelden van Afghanistan. De zon gaat langzaam onder en werpt een sfeervolle schijn op de bergflanken. Het is net niet donker als we in de wadi aankomen. Maar warm is het nog wel. Een zwoele zomeravond, een graad of 24. Een luxe. Terwijl iedereen zijn tenten bij elkaar zoekt, besluit ik het zonder te doen. Hoe vaak heeft een mens de kans om onder de blote sterrenhemel slapen? Ik zoek een plekje tussen drie bomen, rol mijn matje uit en markeer mijn territorium met mijn reistas en wandelschoenen. Het is een paar dagen geleden volle maan geweest, dus echt donker wordt het niet. En na een paar glazen rode wijn, de dagelijkse dosis hummus en op het kampvuur gegrilde kippenbillen kruip ik op mijn slaapzak en laat me door de maan naar dromenland leiden.
Pas als een van mijn reisgezellen me de volgende ochtend vertelt dat ze het gehuil van een wilde kat gehoord heeft en we vlak bij het kamp de afdrukken van een luipaard ontdekken, vraag ik me heel even af of het wel een goed idee was, dat buiten slapen. Heel even maar. De kampplek ligt op twee passen van de ingang naar Snake Gorge, een diepe, smalle canyon die door de bergen snijdt. Of we er langs de via ferrata een soort prefabklimmuur op de rotswand over willen klimmen, vragen onze gidsen. Om daarna langs een apenbrug twee touwen naar de overkant van de kloof te klauteren. Ik bedank. Stotter iets over hoogtevrees. De andere vrouwen in het gezelschap doen hetzelfde. De mannen, tja, noblesse oblige, gaan ervoor. We zien hen uit de verte hangen als we zelf via de weg de berg op wandelen en huiveren.
De binnenkant van de slangenkloof oogt een stuk vriendelijker, de zon speelt tegen de wanden, in de poeltjes dartelen de kikkers rond onze voeten en de rotswanden zorgen hier en daar voor wat broodnodige schaduw. Plots stopt het klauterpad en hoor ik een 'O, man'-gil, gevolgd door een plons. Tussen de rotsen blijkt een aaneenschakeling van natuurlijke zwembadjes te liggen, zo'n meter of drie naar beneden. De helft van het reisgezelschap is er zonder veel nadenken in gesprongen en geniet duidelijk van de verkoeling. Zelf zet ik me ik klaar om te springen, tot die verdomde hoogtevrees weer toeslaat. Ik sta een half uur te dralen, voel hoe ik wil maar niet kan. Niet durf. Het is niet alleen hoog, het is ook smal, ik beeld me in dat ik bij het springen tegen de overkant van de rotsen ga botsen en blokkeer. Compleet.
Belachelijk en beschamend, maar niets aan te doen. Niet nadenken, springen, roept Saïd, 'Komaan, er zijn momenten in het leven waarop je even moet loslaten!' roept een reisgezel. Overtuigende argumenten, dat wel. Maar ik blijf denken en vasthouden, en spring dus niet. Ik laat er mijn dag niet door vergallen, installeer me op een comfortabel rotszitje en denk na over te veel nadenken.
Marlboro Country Hoog blijkt een vaste waarde, ook de rest van de dag. We rijden naar de volgende kampplaats, Jebel Shams, de zonneberg, met zo'n drieduizend meter het hoogste punt van het land en een deel van de Al Hajar-bergketen. De berg wordt doormidden gesneden door de Grand Canyon, de op een na grootste canyon ter wereld, na die 'echte' Grand Canyon dus. Langs de berg loopt een pad dat goed is voor een ruim drie uur durende intensieve wandeling, met naast een paar serieuze kuitenbijters vooral verbluffende en haast onbeschrijflijke zichten op de canyon. Marlboro Country in het Midden-Oosten, zoiets. Na anderhalf uur lopen en nog wat stevig klauterwerk wacht ons een superverrassing: midden in de steenwoestenij ligt, onder een laaghangend rotsdak, een bijna perfect rond bergmeer te schitteren, ijskoud water, idyllisch. Een sprookje, alweer. 'O, man!'
De bewoonde wereld roept ons terug. We houden de overgang zacht door even te stoppen in Misfat Al Abriyeen, een schattig aardkleurig bergdorp in traditionele stijl. Het is omgeven door dadelpalmen en wordt doorkruist door zogenaamde falajs, stenen geulen die ervoor moeten zorgen dat het kostbare water zo goed mogelijk benut wordt. Ze lopen langs groentetuinen, wasplaatsen en door de publieke dorpsbaden, waar we kinderen met kohl omrande ogen bescherming tegen de zon giechelend in het water zien ploeteren. Verderop op de falaj zitten twee lokale mannen in witte tuniek met een glanzend vel papier op schoot. In een zware discussie verwikkeld. Ik lach als ik zie wat er op het vel staat. Het is een staalkaart met verfkleuren. 'We kiezen een kleur voor zijn huis', zegt een van hen lachend als ze mijn nieuwsgierigheid opmerken. Zijn vinger blijft hangen tussen oker en oranje. Ik neem een foto van zijn zoontje, een jongetje met een pikzwart pagekapsel dat gretig in een knalgroene ijslolly bijt. Het leven zoals het is, in Oman. Kleurrijk.
Het ruimteveer Discovery haalt na talloze keren uitstel ook 30 november niet als lanceerdatum voor zijn laatste reis. Dat komt door technische problemen die meer analyse vragen, zegt de NASA.
De Discovery had zowat twee weken geleden naar het Internationaal Ruimtestation ISS moeten vertrekken voor een assemblage- en onderhoudsmissie. Maar de lancering werd herhaaldelijk verdaagd om technische reden. Op 5 november bleek omwille van een waterstoflek een uitstel naar eind deze maand nodig.
Mankementen Ondertussen groeide het lijstje mankementen aan. Zo dienen er vier scheurtjes te worden hersteld in het metalen omhulsel van de enorme oranje brandstoftank, en moet een deel van het beruchte piepschuim rond die tank worden vervangen. Zulke reparaties hebben nooit plaatsgevonden terwijl de shuttle op het lanceerplatform stond, wat de zaak compliceert. Ook is er nog werk rond het waterstoflek.
Evaluatie De verantwoordelijken willen op 24 en 29 november bijeenkomen om de zaken te evalueren. Zodra er licht groen komt, herstart het aftellen op 30 november voor een lancering op 3 december om 08.52 uur Belgische tijd. Het lanceervenster is maar geopend tot 6 december, anders is de start pas eind februari, wanneer de in principe laatste shuttlevlucht is voorzien
"Straling gsm en draadloos internet maakt bomen ziek"
De straling van zendinstallaties voor mobiele telefonie en draadloos internet is schadelijk voor bomen, stelt een recent Nederlands onderzoek van de Wageningen Universiteit, TNO en de gemeente Alphen aan den Rijn.
Het onderzoek startte nadat ambtenaren van Alphen aan den Rijn vijf jaar geleden vreemde zaken ontdekten bij bomen. Ze krijgen opmerkelijke afwijkingen in groei, en bloedingen en scheuren in de bast. De ziekteverschijnselen blijken zich echter niet te beperken tot de Nederlandse gemeente, maar komen voor in de hele westerse wereld, meldt Webwereld.
Experiment De afdeling plantcelbiologie van de Universiteit Wageningen startte daarop een experiment. "In een klimaatruimte zijn essen en verschillende kruidachtige planten gedurende drie maanden blootgesteld aan 6 stralingsbronnen (accesspoints) met frequenties variërend van 2.412 tot 2.472 MHz en een vermogen van 100 mW EIRP, op 50 cm tot 300 cm afstand," zeggen de wetenschappers.
"Eerste waarnemingen wijzen op een negatief effect op de gezondheid van essen. Bladeren nabij de stralingsbronnen vertoonden aan het einde van de onderzoeksperiode 'loodglansachtige effecten' die het gevolg blijken te zijn van het afsterven van de boven- en onderepidermis van de bladeren. De 'loodglans' wordt opgevolgd door verdroging en afsterven van een deel van het blad."
"Proeven met Arabidopsis- en maïszaaicultures wijzen op groei- en bloeivertraging als zaaicultures vergeleken worden met cultures in identieke klimaatruimten zonder stralingsbelasting."
Meer onderzoek nodig De onderzoekers hoeden zich wel voor te overhaaste conclusies over de precieze oorzaken van de problemen, en benadrukken dat verder onderzoek over een langere periode nodig is. Naast de elektromagnetische velden die veroorzaakt worden door de zendinstallaties voor mobiele telefonie en draadloos internet, kijken de onderzoekers ook naar ultrafijn stof als mogelijke oorzaak van het probleem. Dat stof is zo klein dat het kan binnendringen bij organismen.
In Nederland vertoont alleszins maar liefst 70 procent van alle bomen in het stedelijk gebied dezelfde symptomen, tegenover 10 procent vijf jaar geleden. Bomen in dichter beboste gebieden hebben er nauwelijks last van. De wetenschappers willen in verder onderzoek dan ook nagaan of een appel van een zieke boom nog wel gegeten kan worden, of wat de economische gevolgen zijn van de problemen.
TNO distantieert zich Niet alle medewerkers van het onderzoek zijn het overigens eens met de voorlopige doch straffe conclusie. De Nederlandse Organisatie voor Toegepast Natuurwetenschappelijk Onderzoek (TNO) neemt afstand van het voorlopige besluit dat straling de veroorzaker van ziekte is.
"Een TNO-medewerker heeft gedurende het traject een aantal keren deelgenomen aan discussies en feedback gegeven op meetopstellingen en meetresultaten. Juist de conclusies over het gesuggereerde oorzakelijk verband zijn expliciet nooit ondersteund door TNO", luidt het. "TNO distantieert zich nadrukkelijk van de conclusies over een oorzakelijk verband tussen WiFi en plantgezondheid en laat die geheel voor rekening van de Universiteit Wageningen".
Doorbraak: "Waar bleef de antimaterie na de Big Bang?"
Wetenschappers beweren een grote doorbraak gerealiseerd te hebben in het mysterie van de Big Bang, meer bepaald wat de antimaterie betreft. In het heelal is nauwelijks of geen antimaterie te vinden en dat is merkwaardig. Vorsers zijn er nu in geslaagd een eerste 'anti-atoom' te vatten dat meer inzicht moet brengen.
Het is het internationale CERN, dat gevestigd is in Zwitserland, dat het voor mekaar kreeg een atoom van anti-hydrogeen te creëren én het zolang vast te houden dat het kan bestudeerd worden in een lab. "Een enorme doorbraak, want nu kunnen we naar de volgende stap gaan en dat is het vergelijken van materie en antimaterie", zegt de woordvoerder van het team, de Amerikaanse wetenschapper Jeffrey Hangst. Materie vs antimaterie Al jaren vragen onderzoekers zich af waarom de antimaterie lijkt verdwenen te zijn in het universum. In theorie werden antimaterie en materie in even grote delen gecreëerd tijdens de Big Bang, die het universum zo'n 13,7 miljard jaar geleden deed ontstaan. Maar materie - dat per definitie massa en ruimte heeft - werde de bouwsteen van zowat alles dat bestaat, terwijl de antimaterie blijkbaar gewoon verdween. Behalve in het labo dan.
Vasthouden Wetenschappers kunnen al langer individuele deeltjes van antimaterie scheppen, zoals antiprotonen, antineutronen en positronen (antideeltjes van elektronen). Sinds 2002 kan men die deeltjes ook samenkneden tot anit-atomen, maar tot voor kort was het onmogelijk die lang genoeg vast te houden om ze te bestuderen, omdat atomen van antimaterie en materie elkaar opheffen bij contact.
"Daar zijn we niks mee, dat ze verdwijnen vanaf het moment dat ze ontstaan", aldus Hangst. "Daarom was ons grote doel ze te kunnen vasthouden."
Deeltjesversneller Twee teams binnen CERN beconcurreerden elkaar om dat te bereiken. Het CERN is het grootste fysica lab ter wereld, dat bekend werd voor zijn ondergrondse deeltjesversneller aan de Frans-Zwitserse grens. Maar dat toestel - waarde: zo'n 10 miljard dollar - werd voor dit experiment niet gebruikt.
De Amerikaanse vorser Robert Lanza komt de laatste jaren met een nieuwe theorie over onze aanwezigheid op Aarde op de proppen: het Biocentrisme. Waarom is de mens de enige van zijn soort die het doorheen de evolutie gehaald heeft? "Als we aannemen dat de Big Bang niet het begin van de fysieke ketting van causaliteit is, maar het einde ervan, kunnen we een en ander verklaren", zegt Lanza op de site van de Huffington Post. Het komt erop neer dat ons bewustzijn een heel belangrijke rol heeft gespeeld in het ontstaan van het universum. Het universum is het product van leven en bewustzijn.
Waarom leven wij op onze planeet Aarde, net op het goede moment in de evolutie van het universum, bij de juiste temperaturen: niet te warm, niet te koud? Dat vraagt ook professor Robert Lanza zich af. Lanza zoekt een verklaring voor dat ongelooflijke toeval in een nieuwe filosofische wetenschapstheorie, die hij het Biocentrisme noemt. Want de klassieke Big Bang-theorie doet ons wel, volgens Lanza, het verleden begrijpen maar kan de drijvende kracht niet vatten. Bewustzijn Voor kosmologen was het universum recent nog een levenloze verzameling van elementaire deeltjes die tegen elkaar botsten, beweert Lanza. Iets als een uurwerk dat zichzelf opwindt en zich ook weer afwindt op een half voorspelbare manier. "Maar zij houden geen rekening met een bepalende component van de kosmos, omdat ze niet weten wat er mee aan te vangen. Deze component is het bewustzijn, en dat is geen kleintje. Het is een mysterie, waarvan we gemakshalve denken dat het uit molecules is ontstaan.
Extreem veel chance Volgens de traditionele ontstaanstheorieën heeft de mens sinds de Big Bang enorm veel geluk gehad. Was de Big Bang 1 miljoenste krachtiger geweest, dan waren we er niet geweest. Als de zwaartekracht een haartje lager was geweest, dan zouden er geen sterren zijn, en dus ook geen zon. En zo zijn er meer dan 200 fysieke parameters, waarvan de kleinste wijziging zou betekenen dat wij nooit zouden bestaan. Bovendien stierven al onze voorgangers uit, zelfs de Neanderthaler. Alleen de mens is overeind gebleven, argumenteert Lanza.
En het geluk blijft aan onze zijde staan: een asteroïde zou bijvoorbeeld kunnen inslaan op Aarde en de mens uiteindelijk doen uitsterven. "Al 13,7 miljard jaar hebben wij chronische chance. Zowat alles zit ons mee", stelt Lanza. Toeval? Of niet? "Als we de Big Bang als het einde van de ketting beschouwen en niet als het begin, valt alles in zijn plooi", aldus Lanza. Het Biocentrisme: niet het universum creëert het leven, maar het leven creëert het universum. Tijd en rumte zijn niet objectief maar subjectief. "Theorie over alles" Het biocentrisme wil een "theorie over alles" zijn en stelt dat wij, de waarnemers, zelf ruimte en tijd creëren. En dat is de reden waarom wij hier zijn, aldus Lanza in zijn boek 'Biocentrism', dat hij samen met de astronoom Bob Berman schreef. "Bekijk alles rondom je op dit eigenste ogenblik. Taal en gewoonte beweren dat dat allemaal buiten onszelf ligt in de uitwendige wereld. Toch zie je niets dat je brein omhult. Je ogen zijn niet zomaar een toegang tot de wereld. Al wat je ervaart, inclusief je lichaam, maakt deel uit van een actief proces dat zich afspeelt in je geest. Ruimte en tijd zijn gewoon de instrumenten van de geest om alles te laten kloppen."
Stephen Hawking Lanza haalt ook Stephen Hawking en Leonard Mlodinow aan, die recent nog opmerkten: "Je kan de waarnemer - wij - niet loskoppelen van onze waarnemingen van de wereld... In de klassieke fysica wordt aangenomen dat het verleden uit een duidelijk afgebakende reeks gebeurtenissen bestaat, maar de quantummechanica beschouwt het verleden, net als de toekomst, als niet-welomlijnd en ziet die enkel als een spectrum van mogelijkheden."
Evolutieleer herbekeken Als wij als waarnemer die mogelijkheden (het verleden en de toekomst) doen instorten, wat blijft er dan over van de evolutietheorie, zoals we die op school geleerd hebben? Hoe kan er een verleden bestaan, zolang we het heden niet hebben bepaald? Het verleden begint bij de waarnemer - wij - en niet omgekeerd, zoals ons onderwezen werd, beweert Lanza. Voor hem maakt de bewuste boom die omvalt in een bos waar geen waarnemer aanwezig is om het geluid van de vallende boom te horen, géén geluid.
De waarnemer is de eerste oorzaak, de vitale kracht die niet alleen het heden doet instorten maar ook de cascade van spatiotemporele gebeurtenissen uit het verleden, die we de evolutie noemen, besluit Lanza.
België is een magneet voor nieuwe asielzoekers. Ons land telt vier keer meer asielaanvragen dan het Europese gemiddelde. Alleen Zweden en Cyprus kreunen onder nog grotere druk, zo blijkt uit cijfers van Eurostat waarover de Coreliokranten berichten.
Vermoedelijk heeft de aantrekkingskracht van België te maken met het beeld dat in het buitenland doorgaans over België bestaat van een land waar veel mogelijk is voor asielzoekers. Wie geen opvang vindt in het netwerk van Fedasil, bijvoorbeeld, krijgt een slaapplaats op hotel. Wie geen plaats meer vindt op hotel, krijgt na een kort geding 500 euro per dag en de garantie dat hij prioritair toch opvang krijgt, zo luidt het. Winter doorkomen Vooral voor Macedoniërs en Serviërs, die nochtans weten dat ze om economische redenen nooit recht hebben op asiel, zou dat een beweegreden zijn om naar België te komen. Vaak willen ze hier alleen de winter doorkomen en keren ze nadien terug. Voor anderen is de asielprocedure een pied-à-terre om op een andere manier aan papieren te geraken, bijvoorbeeld op basis van werk of een (medische) regularisatie.
Daarnaast lijkt het erop dat de grote regularisatiecampagne van eind vorig jaar een aanzuigeffect heeft gehad.
Eurostat maakte de rangschikking door het aantal asielaanvragen per lidstaat telkens te vergelijken met het aantal inwoners per lidstaat.
Kijk eens aan. Een man heeft verrassend de finale van De beste Hobbykok van Vlaanderen gewonnen. Johan Engelen (49) klopte Joyce en volgt Claudia Allemeersch op. Ik heb alles gegeven. Beter dan tijdens de finale kan ik niet. Maar voor Sergio Herman en Peter Goossens was dat méér dan genoeg.
Wie had dat ooit kunnen denken was het eerste wat je na je overwinning kon uitbrengen.
Johan Engelen: Je begint niet aan dit avontuur om het te winnen. Je begint eraan omdat je gepassioneerd bent door koken en omdat je zoveel mogelijk wil bijleren van die twee chefs, Sergio Herman en Peter Goossens. Als het dan uiteindelijk toch uitdraait op een overwinning, is het natuurlijk fantastisch.
Het was razend spannend tussen jou en Joyce. Hoe groot was de factor geluk?
Ik denk dat alles op een bepaald moment moet samenkomen. Je moet het juiste menu samen stellen, je moet goed voorbereid zijn... dat soort dingen. Het is wel geen loterij waar je één kans op twee hebt. Je moet de beste zijn op het ultieme moment. Ik vergelijk het graag met de Ronde van Frankrijk. Je moet niet elke dag winnen, maar je moet wel constant goed zijn. En op het einde moet je boven het pak uitsteken.
Was je in de finale op je best?
Daar ben ik van overtuigd. Als je me drie maanden geleden de gerechten had getoond die ik in de finale heb klaargemaakt, dan had ik nooit geloofd dat ik die ooit zou kunnen maken. Ik ben de voorbije dertien weken echt een betere hobbykok geworden. Mijn cuissons en mijn smaken zaten al goed, maar vooral qua presentatie heb ik gigantische stappen vooruit gezet. Een paar weken geleden zegden Sergio en Peter nog dat ik in de jaren tachtig was blijven steken. Dat heb ik intussen wel rechtgezet, denk ik.
Je was de senior van het programma.
Hoe lang ben je al hobbykok? Dat moet bijna veertig jaar zijn. Ik herinner me nog dat ik in het vijfde of zesde leerjaar zat en dat mijn ouders er op een dag niet waren. Omdat ik geen zin had in een gewone boterham, heb ik toen Miracoli-spaghetti klaargemaakt, dat bestond toen al. Dat was mijn eerste stap in de culinaire wereld en ik wist meteen dat ik het leuk vond om te koken.
Ben je zon hobbyist die al jaren gefrustreerd is omdat hij nooit van zijn hobby zijn beroep heeft gemaakt?
Bij mij is dat zeker niet het geval, ver van. Ik vind het een heerlijke hobby. Ik mag van mezelf zeggen dat ik kook op het betere restaurant-niveau. Maar er is een verschil tussen dat af en toe eens voor je plezier doen en van s morgens tot s avonds keihard staan werken in een restaurantkeuken.
Heb je eigenlijk nog tijd voor je kookclub,
De Gastroseksuelen? Ik heb de voorbije maanden geen enkele afspraak gemist. Maar ik heb wel geen les gegeven, daarvoor had ik het te druk door Hobbykok. Want het programma slorpt je echt helemaal op. Je staat ermee op en gaat ermee slapen. Ik heb er zelfs meer dan tien dagen onbetaald verlof voor moeten nemen. Gelukkig stond mijn baas helemaal achter mij, ik ben hem ontzettend dankbaar dat hij me die kans heeft gekregen. (Ingenieur Johan werkt voor de wereldleider (SES Tienen) in de verspreiding van suikerbietenzaad, red).
Voor de eerste winnaar, Claudia, is er heel veel veranderd. Ze heeft een boek uitgebracht, ze werkt voor televisie... Ben jij klaar voor een nieuw leven?
Ik zal het allemaal op me laten afkomen. Ik heb alleszins geen intentie om mijn werk op te geven. Maar als ik er dingen bij kan doen: graag. Een boek lijkt voor de hand te liggen. Het is het logische vervolg en ik heb er wel de finesse voor. Maar ik heb geen zin om het zoveelste boek te maken waarin je kan zien hoe je crème brûlée moet maken. Dat interesseert me niet. Ik zou liever iets maken in de stijl van wat we met De Gastroseksuelen doen. Een écht mannenboek, met niet al te moeilijke recepten waarmee je de vrouwen kan imponeren.
Thuis heb je ook drie vrouwen om te imponeren.
Doe je dat elke dag? Op weekdagen koken mijn vrouw en ik allebei, afhankelijk van wie het eerst thuis is. Maar in het weekend ben ik de kok en maak ik wel eens speciale dingen. Dan eten de dochters ook mee. Ze zijn 18 en 20 en ze hebben de kookbacterie ook stilaan beet. Ik duw ze niet in die richting, maar ze doen het automatisch. De oudste maakt in de week wel eens een ovenschotel. En meestal is het nog lekker ook.
Met je titel win je behalve een oorkonde niets. Ga je jezelf belonen?
Ik wil met mijn vrouw zo snel mogelijk een paar dagen naar de zon. En of daar dan ook lekker eten is, dat is voor één keer bijkomstig.
Steven Bloemen van het Instituut voor Sterrenkunde van de Katholieke Universiteit Leuven is er dankzij de Kepler-ruimtetelescoop van de NASA in geslaagd de helderheid en snelheid van sterren te definiëren.
De Kepler is op 6 maart 2009 gelanceerd om op zoek te gaan naar planeten buiten ons zonnestelsel, en meer te leren over de eigenschappen van sterren.
In samenwerking met binnen- en buitenlandse collega's analyseerde Bloemen Kepler-observaties van een sterrenduo (een dubbelster) dat om elkaar heen cirkelt met een periode van minder dan tien uur. Eén van de twee is een zogenaamde witte dwerg, een ster die aan haar levenseinde maar weinig licht meer uitzendt. Bij de andere veel grotere ster zag Kepler een verschil in lichtintensiteit wanneer ze naar ons toe bewoog tegenover wanneer ze van ons weg bewoog. Niettegenstaande het verschil slechts 0,2 procent bedraagt, was het toch mogelijk de snelheid van ster rechtstreeks af te leiden.
"We hebben deze snelheid ook via de meer gebruikelijke manier, spectroscopie, gemeten en vonden (...) een snelheid van ongeveer 600.000 kilometer per uur", zegt Bloemen. Uit de snelheid van de sterren in hun baan is de massa van de sterren af te leiden. Zodoende konden de onderzoekers er zeker van zijn dat het eerste object een witte dwerg is en geen planeet. Het is ongeveer even groot als de Aarde maar heeft 60 procent de massa van de Zon, veel te zwaar voor een planeet. De tweede ster is een heel ander type ster, met een oppervlaktetemperatuur van 35.000 graden Celsius, en 200 keer de diameter van de Aarde.
In de acht dagen dat de asielinstanties deze maand open waren, registreerden ze 1.010 aanvragen. De wachtrijen voor een slaapplaats in de opvangcentra of hotels worden steeds langer. Fedasil, het federaal agentschap dat instaat voor de opvang van asielzoekers, vond de afgelopen dagen voor meer dan 200 mensen geen opvangplaats, schrijft De Morgen.
Het Commissariaat-Generaal voorspelt dat 2010 een "recordjaar" zal worden, met in totaal meer dan 20.000 aanvragen. Ter vergelijking: in 2006 en 2007 waren er dik 11.000 aanvragen, vorig jaar liep dat op tot 17.000.
Acht werkdagen telde november tot nu toe voor de overheidsdiensten, en in die tijd liepen er 1.010 asielaanvragen binnen. Daarmee zet de steile stijging van de afgelopen maanden zich verder. In oktober dienden er 2.076 mensen een asielaanvraag in, in september waren dat er 1.906.
De conservatieve minderheidsregering in Denemarken heeft haar migratiebeleid nog maar eens verscherpt. Het voert een puntensysteem in bij gezinshereniging. De puntentabel beloont academische vorming, talenkennis en beroepservaring. Gewone hereniging van gehuwden zonder deze voorwaarden wordt aanzienlijk moeilijker.
Het nieuwe systeem lost de 24 jaar-regel op die tot nu toe van kracht is en die zegt dat immigratie van buitenlandse echtgenoten pas vanaf 24 jaar mogelijk is. Partners onder de 24 kunnen nu wel bij hun partner in Denemarken, maar zij moeten dubbel zoveel punten hebben verzameld als de mensen boven de 24 jaar. Deskundigen menen dat de fel controversiële regeling slaat op zowat 500 mogelijke migranten per jaar.
"Gezinshereniging zal niet meer mogelijk zijn zonder opleiding, job of talenkennis", zei minister van Integratie Birthe Ronn Hornbech. De linkse eenheidslijst in de oppositie gewaagt van een "sociale Apartheid", omdat enkel mensen uit de hogere klassen in aanmerking komen. "Een Europees dieptepunt", zei de vroegere sociaaldemocratische premier Poul Nyrup Rasmussen; "Hoe laag kan men nog vallen? Ik ben zeker dat dit Denemarken zal beschadigen".
Bij de rechtspopulistische DVP, die de minderheidsregering van rechtsliberalen en Conservatieven van Lars Lokke Rasmussen schraagt, spreekt men van een "voorbeeld voor Europa".
Waarnemers zijn het erover eens dat de met slechte opiniepeilingen kampende regering de nieuwe regeling in het licht van de parlementsverkiezingen eind 2011 heeft gelanceerd. Het migratiebeleid stond bij de vorige drie stembusgangen sinds 2001 ook centraal in de campagne, met telkens duidelijke gevolgen.
