Wilders I, buurland België zal het geweten hebbenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Bob Pleysier voorspelt de gevolgen van strak Nederlands asiel- en migratiebeleid. Pleysier is voormalig directeur-generaal van Fedasil, het Federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers. De verharding in onze buurlanden op het vlak van asiel en migratie vertaalt zich binnen Europa onmiddellijk in migratieverschuivingen. Het amechtige België zal dat geweten hebben, voorspelt Bob Pleysier.

 De volgende Belgische regering zal, na de voorbije drie jaren, geen andere keuze hebben dan het Nederlandse model te kopiëren  

Asielopvang zit in ons land dieper dan ooit in het slop. Ondanks een capaciteit van zo'n 20.000 opvangplaatsen moet Fedasil 1.000 asielzoekers in goedkope hotels dumpen en zijn er nog zo'n 5.000 mensen dakloos wegens geen plaats. Elke dag komen er daar nog zo'n 50 bij. Bovendien veroordelen rechtbanken Fedasil dagelijks tot aanzienlijke dwangsommen, wegens het niet opvangen van asielzoekers, het ontzeggen van onderwijs aan kinderen en het niet correct begeleiden van alleenstaande minderjarigen. Drie jaar non-beleid en een wazige regularisatieprocedure hebben het opvangbeleid laten verbrokkelen en de opvangwet komt als een boemerang terug in het gezicht van de overheden.

En de politiek? vraagt u... Die kijkt naar de stoet van koning en lakeien, informateurs, preformateurs en bemiddelaars en wacht op witte rook. Melchior Wathelet (cdH), nog steeds staatssecretaris voor Asiel en Migratiebeleid, verliest zich in het gezelschapsspel dat preformatie heet. Philippe Courard (PS), staatssecretaris bevoegd voor Asielopvang, laat met grote daadkracht bijkomende budgetten en militaire kazernes goedkeuren door de ministerraad maar is dan onmachtig om die middelen te gebruiken en een dam op te werpen tegen de voortschrijdende crisis.

Fedasil hangt in de touwen na drie jaar vechten tegen de bierkaai en veel van de nog beschikbare energie gaat verloren in interne strijd om hogere kaderfuncties en zitjes in het directiecomité. Ook de Dienst Vreemdelingenzaken heeft zijn strijd opgegeven en wacht gelaten op de komst van een nieuwe minister. Het Commissariaat voor de Vluchtelingen zag zijn prachtige inspanning om de historische achterstand van 42.000 dossiers terug te brengen tot minder dan 5.000 verloren gaan. Sinds de komst van Wathelet op Migratie steeg die achterstand opnieuw naar 10.650.

Intussen voeren onze buurlanden wel een actief (anti-)migratiebeleid. Duitsland en Frankrijk rollen de spierballen en zijn begonnen aan de uitwijzing van (vooral) Romamensen. En Nederland ontwaakt onder Wilders I, een nieuwe regering die een strak asiel- en migratiebeleid hoog in het vaandel voert.

Er was een tijd dat Nederland in Europa het gidsland was. Nederland was founding father van Europees overleg en stichtte (met België en Tsjechië) het European Network for Asylum Reception Organisations. Nederland was open en tolerant en ontplooide met grote vaardigheid de opvang. Nederland trok met zijn zilvervloot naar de nieuwe grenslanden (Turkije, Malta, Servië,...) om genereus (zij het met vooral Europees geld) zijn knowhow te delen. Nederland verwerkte toen met bekwame spoed dubbel zoveel asielaanvragen als België. Via COA (Centraal Orgaan voor de opvang van Asielzoekers) organiseerde het een modelopvangsysteem. Als eerste land werkte het een 'opvang op maat' uit voor minderjarigen. In het topjaar 2001 had COA niet minder dan 84.000 opvangplaatsen (België had er toen 15.000) en de planning om die opvang uit te breiden naar 108.000 lag ter tafel. COA noemde zich "het snelst groeiende bedrijf van Nederland".

Polderefficiëntie
Maar toen kwam Rita Verdonck op Justitie. Opgetrokken uit staalplaat en met de oogopslag van een Siciliaanse godfather verplichtte zij COA de opvangcapaciteit, tegen de stroom in, af te bouwen tot 20.000. En dat gebeurde met polderefficiëntie: op vijf jaar tijd schrapte COA drie kwart van zijn opvang. Ook de buitenwereld schrok zodanig van deze catenaccio dat de instroom terugviel tot een historisch dieptepunt van 5.300 asielaanvragen in Nederland.

Toen moest ijzeren Rita vertrekken en kwam het Nederlandse asielbeleid onder twee Turks-Nederlandse zussen: Nebahat Albayrak (PVDA) op Justitie en haar zus Nurten (VVD) als Algemeen Directeur van COA. De situatie stabiliseerde en de cijfers gingen weer licht stijgen. Rechts Nederland zette zich opnieuw schrap. Wilders werd bij de jongste verkiezingen het nieuwe ijkpunt. In Nederland lijkt gedoogbeleid nu niet meer van toepassing op illegalen, maar wel op rechtse populisten en brutale voetballers. Johan Cruijff is weg als rolmodel bij onze noorderburen, ruige mandekkers als Nigel de Jong en Mark Van Bommel zijn nu het handelsmerk.

De verharding in onze buurlanden vertaalt zich binnen Europa onmiddellijk in migratieverschuivingen. Het amechtige België zal dat geweten hebben. De instroomcijfers stijgen en zullen dat in de komende maanden blijven doen. De media focusten onmiddellijk op de stijgende instroom van Romamensen uit Balkanstaten.

En België heeft geen antwoord klaar. De impasse van de regeringsvorming verhindert enig nieuw migratiebeleid. Het oude was al lek geslagen door de nog steeds lopende regularisatie.

Wie durft een prognose maken over het Belgische asiel- en migratiebeleid van morgen? Wint de nuchtere zakelijkheid van de Vlamingen met het ranzige randje etnocentrisme van de N-VA of het ruimhartige terre d'accueil-model van PS/cdH weliswaar op kosten van de federale overheid?

Mijn prognose: de volgende Belgische regering zal, na de voorbije drie jaren, geen andere keuze hebben dan het Nederlandse model te kopiëren. We krijgen een (Vlaamse) ijzeren minister van Migratie, die het aantal asielaanvragen zal terugdringen, manu militari zal repatriëren, procedures zal versnellen en gezinshereniging zal inperken.

En zo zal, tegen beter weten in, Nederland opnieuw ons gidsland zijn.