Rod Stewart & Ron Wood - Maggie May
Klik op de foto om ze te beluisteren
Rod Stewart
Roderick David (Rod) Stewart (Londen, 10 januari 1945)
is een Britse rockzanger bekend om zijn rauwe bluesy stem. Hij wordt de
witte met de zwarte stem genoemd of ook wel eens de laatste "song and
dance man" vanwege zijn podiumpersoonlijkheid.
Rod
Stewart is CBE (Commander of the order of The British Empire), een
onderscheiding die hij met kerst 2006 (New Year's Honours) kreeg
uitgereikt door Elizabeth II voor zijn culturele en artistieke
verdiensten aan het Verenigd Koninkrijk. Hij is ook opgenomen in de Rock
& Roll Hall of Fame.
Op jonge leeftijd
wilde Stewart voetballer worden en kwam terecht bij Brentford F.C.. Rod
had gedurende deze tijd meerdere baantjes, waarvoor geen speciale
vaardigheden vereist waren en werkte als grafdelver, afrasteringenbouwer
en bezorger. Hij schakelde al snel over naar een carrière in de muziek
en sloot zich begin jaren zestig bij de folkzanger Wizz Jones als
straatzanger aan. Rod, Wizz en company reisden door Europa tot ze in
Spanje gearresteerd werden wegens landloperij en omdat er vastgesteld
werd dat hun paspoorten verlopen waren, werden ze al spoedig Spanje
uitgezet en teruggestuurd naar Engeland.
Op
het het station van Twickenham werd hij ontdekt door Long John Baldry.
Vanaf 1964 trad hij veel op met Shotgun Express, Steampacket, Long John
Baldry, Julie Driscoll en Alexis Korner. Zijn eerste opvallende
plaatopname was zijn virtuoze mondharmonicaspel op het nummer My Boy
Lollipop van Millie Small, een skazangeresje in 1964. Hij bleef relatief
onbekend totdat hij zich in 1967 aansloot bij de Jeff Beck Group met
virtuoos gitaarspeler Jeff Beck, bassist Ron Wood en drummers Aynsley
Dunbar en Micky Waller.
Ron Wood
Ronald David Wood (Hillingdon (Londen), 1 juni 1947), vaak
aangeduid als Ron Wood of Ronnie Wood, is een Brits gitarist, vooral
bekend van The Faces en de Rolling Stones.
Ron
Wood gaat naar de Ealing School of Art, maar in de muziek gebeurt op
dat moment meer. Ron richt zich op de muziek, zijn eerste optredens zijn
midden jaren '60 met de Mod band The Birds (niet te verwarren met de
amerikaanse band The Byrds). Na het uiteenvallen van die band wordt Wood
gevraagd als bassist voor de "Jeff Beck Group", met daarin op dat
moment onder meer de nog onbekende Rod Stewart. De Jeff Beck Group is
eigenlijk altijd een belofte gebleven, na twee platen ("Truth", 1968 en
"Beck-Ola", 1969) valt de band uiteen als Beck langdurig uitgeschakeld
wordt door de gevolgen van een ernstig auto-ongeluk. Wood speelt tussen
de opnames van de twee lp's in ook enige tijd in The Creation en gaat
dan in 1969 in op een uitnodiging om opvolger van Steve Marriott in The
Small Faces te worden. Omdat Wood geen grootse zanger is wordt Stewart
als leadzanger gevraagd. Na de eerste LP First Step veranderen de Small
Faces hun naam in The Faces. De Faces vallen in 1975 uit elkaar. In de
zeventiger jaren doet Wood ook nog wat solo-werk: "I've Got My Own Album
to Do" (1974), "Now Look" (1975) en met mede ex-Faces Ronnie Lane,
Mahoney's Last Stand (1976).
Maar het
bekendste van Wood is zijn tijd die nu start bij de Rolling Stones. Ron
Wood was al veel langer bevriend met Keith Richards, en na het vertrek
van Mick Taylor in '74 zijn ze nog op zoek naar een gitarist. Zijn
eerste bijdragen zijn te horen op het album "Black and Blue" in 1976,
daarna werd Wood volledig lid van de band.
Ron Wood (2005)
In
1979 komt Woods vierde soloalbum uit: "Gimme Some Neck". Daarnaast gaat
hij op tournee samen met Richards met een eenmalige band "New
Barbarians". Bij de Stones liep het minder van '82 - '88 (Jagger en
Richards maakten ruzie). In die tijd komen nog een aantal soloalbums uit
(1234 in 1981 en Live at the Ritz met Bo Diddley in 1988). Daarnaast
stort Wood zich op het schilderen. Tijdens de Steel Wheels tour start
hij met exposeren. Zijn werk is vooral gebaseerd op foto's van de musici
die hij bewondert. De omslag van het album "Crossroads" van Eric
Clapton (1988) is van de hand van Wood.
Nadat
de ruzie tussen Richards en Jagger bijgelegd is (eind tachtiger jaren)
blijven de Rolling Stones en Wood optreden en muziek opnemen.
Wood
blijft ook zijn soloalbums maken ("Slide on This", 1992, "Slide on
Live: Plugged in and Standing", 1994, "Not for Beginners", 2002 en "Live
at Electric Ladyland", 2002).
Daarnaast treedt Wood
op op de opnames van talloze andere musici, zoals the Band, David
Bowie, Eric Clapton, Donovan, Marianne Faithfull, the Corrs, Slash, Ian
Mc Lagan, Bo Diddley, Jamiroquai, Bob Dylan, Aretha Franklin, B.B. King,
en Rod Stewart
