De stroom van het leven
voelde te zwaar voor jou
het water te woelig
en veel te diep
je probeerde wel te springen
van steen naar steen
maar kon de stroming niet ontwijken
en je viel
steeds vaker
steeds harder
tot je niet meer op kon staan
en uitgeput bleef je liggen
liet je ogen
verlangend over de oevers dwalen
maar je hart had het afscheid
reeds herkend

in jouw handen openden zich
de vleugels van een glazen vlinder
breekbaar teer en zo vertederend mooi
en je liet hem vrij
je sloot je ogen
en liet jouw heden en verleden los
liet je drijven
tegen de stroom in
en onder het fladderen van zijn vleugels
blies jij je laatste adem uit