Vast in een nachtmerrie waar ze niet kan uit ontwaken: Gina schreeuwt om hulp

Ze leeft in de duisternis, met een blinddoek over haar ogen en een koptelefoon over haar oren. Zonlicht en geluid kan ze niet verdragen. Op haar stem kan ze evenmin een beroep doen en elke beweging doet onvoorstelbaar veel pijn. Ze houdt van knuffels, maar een aanraking betekent telkens weer een kwelling. En haar toestand zal alleen nog maar verslechteren.

De Nieuw-Zeelandse Gina bracht de voorbije tien jaar door in een donkere, stille kamer. Het ergste van al? De dokters weten niet eens wat er precies met haar scheelt.

De veertiger doet haar lijdensweg nu uit de doeken in een documentaire. Ze wil duidelijk maken dat ze niets meer heeft om voor te leven. De dood is haar enige uitweg, maar die 'oplossing' wordt gedwarsboomd door haar regering.

Gina heeft een simpele boodschap voor de tegenstanders van vrijwillige euthanasie. "Neem mijn plaats in. Volgens mij kan een barmhartige God er niets op tegen hebben dat mensen een humane dood willen sterven."

Wendell Cooke is de regisseur van de documentaire, die de titel 'One Woman's Fight to Die' (Het gevecht van een vrouw om te sterven; nvdr) kreeg. "Ik wil hiermee de ogen van de mensen openen", klinkt het. "Elke dag leveren mensen een ongelijke strijd tegen ongeneeslijke ziektes. Door de gesprekken die ik met haar had, heb ik ingezien dat die beslissing enkel en alleen bij haar zou moeten liggen."

"We zijn heus niet op zoek gegaan naar het extreemste geval dat we konden vinden", gaat Cooke verder. "Ze moet nu eenmaal leven met die afgrijselijke aandoening en haar krachten zijn op. Met haar verstand is niets mis, dus ze is eigenlijk constant aan het nadenken over de situatie."

In de reportage maakt Gina gebruik van letters op een aanraakscherm om haar boodschap duidelijk te maken. "Ik heb een zeldzame genetische aandoening die mijn ogen, oren, strottenhoofd en gewrichten treft", klinkt het letterlijk. "Ik leef in duisternis en bijna complete stilte, want geluid en licht kunnen mijn ogen en oren nog meer beschadigen. Mijn spieren zijn weggekwijnd en mijn stem heb ik niet meer."

Na twee mislukte pogingen in Nieuw-Zeeland om euthanasie te legaliseren, hoopt Cooke dat zijn documentaire opnieuw een debat op gang kan brengen. "Met de hulp van het publiek moet het lukken om de wet in dit land te veranderen."

Paul Russell, de directeur van een organisatie die zich verzet tegen hulp bij zelfdoding, denkt er echter helemaal anders over. "Natuurlijk is het lastig voor haar, ze heeft een ongelooflijk zeldzame aandoening. Ik ben geen harteloze klootzak, het is evident dat ik met haar meeleef. Maar zeg mij hoe je de wet kan aanpassen zonder kwetsbare personen daarbij in gevaar te brengen. Ik vond het een emotionele uitzending, maar zo'n kwestie kan niet 'à la tête du client' afgehandeld worden. Ik heb zelf een zoon met een handicap, ik vraag me af of we niet iets anders voor haar kunnen doen."

Een antwoord waar Cooke geen vrede mee neemt. "Ik snap je bezorgdheid, maar zorg dan voor goede wetten die het risico op misbruik zo klein mogelijk maken. Dat doen we toch ook met andere riskante bezigheden, zoals autorijden of alcoholgebruik?"

In België werd het recht op euthanasie al in 2002 goedgekeurd, enkel Nederland was nog iets sneller. In Amerika mogen dokters slechts in vijf staten een dodelijke medicijnencocktail voorschrijven om het leven van terminale patiënten voortijdig te beëindigen. Gina hoopt dat Nieuw-Zeeland zich in dat rijtje zal voegen. "Hoe ik wil sterven? Een pil slikken en in slaap vallen. Zo kan ik vredig sterven, terwijl ik de hand van mijn zus vasthoud." (br.hln)