Ik ben Dini
Ik ben een vrouw en woon in Diemen (Holland) en mijn beroep is Homemanager.
Ik ben geboren op 08/04/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn websites en blogs,powerpoints en psp maken,lezen,.
Ik ben getrouwd met Jan.Samen hebben wij een dochter en schoonzoon en een schat van een kleinzoon Benjamin.
Wens u een aangenaam verblijf op mijn blogje.
Helaas is na een gelukkig huwelijk van 40 jaar tot mijn grote verdriet Jan op
06-08-2015 overl
Dit is toch wel een goud lijstje waard.Jan is nu ruim 4 jaar overleden en Benjamin heeft dit op school gemaakt.Ik heb jammer genoeg maar 1 kleinkind maar wat is het toch een schat.Dit doet mij heel veel.
Museum ons' Lieve Heer op Solder is een voormalige schuilkerk, gelegen in de binnenstadvan Amsterdam, op de hoek van de Oudezijds Voorburgwalen de Heintje Hoeksteeg. Het pand staat in de 'Top 100 voor de rijksdienst voor de Monumentenzorg' uit 1990.
Deze kerk is ontstaan in de tijd na de Reformatie, toen katholieken geen openbare Heilige Missen meer mochten houden. Evenals vroeger de nabijgelegen Oude kerkwas deze schuilkerk aan Sint Nicolaasgewijd, maar stond bekend onder de namenHet HaantjeenHet Hert. De naamOns' Lieve Heer op Solderdateert uit de 19e eeuw. De schuilkerk heeft meer dan twee eeuwen dienstgedaan totdat de grote nieuwe Sint-Nicolaaskerktegenover het Centraal Stationhet verving. In 1888is het toen als museum ingericht.
Oudezijds Voorburgwal 40 lijkt een gewoon grachtenhuis. Het is een vier ramen breed woonhuis met een stoep en een gedeeltelijk houten onderpui met puibalk. Aan de puibalkkunnen we zien dat het pand 17e-eeuwsis; het dateert uit ±1630. De topgevel is in de 18e eeuwversoberd van een classicistische halsgevelin een tuitgevel. Bijzonder is dat zich aan de voorgevel geen jijsbalkbevindt. Aan de zijgevel, in de Heintje Hoeksteeg, vinden we een hijsinstallatie die vaak bij pakhuizen wordt toegepast: een. In de steeg valt op hoe diep het pand is.
Het huis werd in 1661gekocht door kousenkoopman Jan Hartman. Hij liet het verbouwen en uit deze periode dateert het fraaie interieur. Het pand staat in de eerste plaats bekend om zijn zolderkerk, gebouwd over de volle diepte van de zolders van het huis aan de Oudezijds Voorburgwal en het daarachter gelegen huisje in de Heintje Hoeksteeg. In de zolder van het woonhuis is een rooms-katholiekekerk gebouwd. De kerkgangers kwamen binnen via een ingang aan het naast het pand gelegen steeg.
De schuilkerk is in dit voormalige woonhuis niet alleen in gebruik als museum. Sinds geruime tijd wordt de zolderkerk opnieuw gebruikt voor de rooms-katholieke eredienst. Er worden huwelijken ingezegend en elke kerstnacht zijn er twee nachtmissen. Iedere eerste zondag van de maanden oktober tot en met april vindt een heilige misplaats, opgeluisterd met zang en orgelspel.
Dit filmpje is van het programma "de beste zangers van Nederland"echt zo goed.
Floor Jansen, de grootste zangeres die Nederland de wereld te bieden heeft, woont in een prachtig Zweeds gehucht dat tot de kleinste dorpen van dit land behoort,we zullen ongetwijfeld nu meer van haar horen.Ze treedt op met haar mega grote Finse Metal-band Nightwish.
Hendrikus Poort is een Nederlands opera- en musicalzanger en tevens acteur. Poort is een bariton.Hij heeft een klassieke zangopleiding gevolgd aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Hij won nog tijdens zijn zangopleiding het Cristina Deutekom Concours.
In een prachtig oud pand aan de Herengracht is het Tasjesmuseum gevestigd. Bij de vaste tentoonstelling zie je iedere keer weer andere details van de tasjes en als overzicht van ontstaan de oudheid tot de vormgeving van de moderne tas is uitermate boeiend
Hier wat foto,s van kasteel de Haar waar ik geweest ben.Echt heel erg mooi allemaal.
Kasteel de Haar (vroeger Het huys te Haer) is een monumentaal kasteelin het Utrechtse dorpje Haarzuijlens. Het is het grootste kasteel van Nederland. Het werd vanaf 1892 op de ruïne van het oude kasteel gebouwd in neogotische stijl.
De Haar bestaat uit een omvangrijk terrein waarin zich naast het hoofdgebouw onder meer bijbehorende tuinen en gebouwen zoals een kapel bevinden. Het naastgelegen dorp heeft verder een sterke relatie met het kasteel en het geheel valt onder beschermd dorpsgezicht.
Sommige kinderen brengen hun kindertijd door met een hond, anderen met een kitten, maar er zijn er maar weinig die kunnen zeggen dat ze gezelschap werden gehouden door een heleboel eendenkuikens. Het kind in deze video heeft duidelijk de tijd van zijn leven en zijn gelach werkt aanstekelijk. Wie wil dit nou niet!
Ik was van het weekend naar het Sluis en Bruggenfeest in Weesp.Echt zo supergezellig.Overal speelde bandjes en er was ook een braderie.Het was genieten!
Hier een schoolplaat van de watersnoodramp.De watersnoodramp van 1953 is de grootste natuurramp in de Nederlandse naoorlogse geschiedenis.Er komen meer dan 1800 mensen om het leven.
Vandaag is het 4 jaar geleden dat Jan is overleden.De scherpe kantjes gaan er af maar het gemis zal altijd blijven.Ik ga vandaag naar mijn kinderen en kleinzoon.Wens iederéén een fijne dag,
Anna's kolibrie, een middelgrote kolibrieafkomstig uit de westkust van Noord-Amerika, is vernoemd naar Anna Massérna,hertogin van Rivoli.In het begin van de 20e eeuw werden Anna's kolibries alleen gefokt in het noorden van Baja Californiaen het zuiden van Californië.De transplantatie van exotische sierplanten in woongebieden langs de Pacifische kust en in de woestijnen in het binnenland zorgden voor uitgebreide nectar- en nestplaatsen, waardoor de soort zijn broedgebied kon uitbreiden.
Anna's kolibrie is 9,9 tot 10,9 cm lang.Het heeft een iriserendebronsgroene rug, een lichtgrijze borst en buik en groene flanken. Zijn tekening is lang, recht en slank.De volwassen man heeft een iriserend karmozijnrtoodafgeleid van magenta tot een roodachtig roze kroon en gorget, die saai bruin of grijs kan zijn zonder direct zonlicht en een donkere, enigszins gevorkte staart.Vrouwtjes hebben ook iriserende rode gorgets, hoewel ze meestal kleiner en minder briljant zijn dan de mannetjes.Anna's is de enige Noord-Amerikaanse kolibriesoort met een rode kroon.Vrouwtjes en jonge mannetjes hebben een doffe groene kroon, een grijze keel met of zonder wat rode irisentie, een grijze borst en buik, en een donkere, ronde staart met witte uiteinden op de buitenste veren.
Deze vogels voeden zich met bloemenvan nectarmet behulp van een lang uitschuifbare tong.Ze consumeren ook kleine insectenen andere geleedpotigendie tijdens de vlucht zijn gevangen of uit de vegetatie zijn gehaald.Een PBS-documentaire laat zien hoe Anna's kolibries vliegende insecten etenZe mikken op het vliegende insect en openen vervolgens hun snavels om de prooi te vangen.
Terwijlze nectarverzamelen, helpen ze ook bij de bestuiving vanplanten.Deze soort verbruikt soms boomsap.De roep van de man is krassend en metaalachtig en zit boven bomen in struiken en bomen.Ze worden vaak gezien in achtertuinen en parken en worden vaak aangetroffen bij voeders en bloeiende planten.
Anna's kolibries kunnen 55 keer per seconde hun lichaam schudden om regen te laten vallen tijdens de vlucht of bij droog weer, om stuifmeel of vuil van veren te verwijderen.Elke draai duurt vierhonderdste van een seconde en oefent 34 keer de zwaartekracht uit op de kop van de vogel.
Was in het Rijksmuseum.Ter gelegenheid van zijn 350ste sterfjaar in 2019 presenteert het Rijksmuseum voor het eerst alle schilderijen en etsen en tekeningen van Rembrandt.Er is ook het grootste restauratieonderzoek van De Nachtwacht wat je kan volgen.
Natuurlijk zijn er nog veel meer mooie dingen te zien.
Cantors reuzeweekschildpad is de grootste soort schildpaduit de familie weekschildpadden.De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Edward Greyin 1864. Later werd de wetenschappelijke naamPelochelys cantorisgebruikt. De soortaanduidingcantoriiis een eerbetoon aan de Deense bioloog Theodore-Edward Cantor.
Hoewel lang niet ieder exemplaar zo groot wordt, kan het schild alleen al twee meter lang worden en dit is zelfs voor weekschildpadden erg groot. De enige andere soort uit het geslachtPelochelyswordt ook reuzenschildpad genoemd, maar blijft de helft kleiner en wordt niet langer dan een meter. Het schild is zeer flexibel, rond van vorm en opmerkelijk plat. Ook de voorpoten zijn plat en peddelachtig, de achterpoten zitten verstopt onder het enorme, rubber-achtige schild. De schildkleur is groen tot bruin, het schild heeft bij oudere dieren geen tekening; juvenielen hebben zowel op de kop als op het schild kleine, donkere vlekjes.
Cantors reuzenweekschildpad komt voor in Azië, in Bangladesh, Cambodja, China, India, Maleisië,Myanmar, Papoea-Nieuw-Guinea, Thailanden Vietnam. In Indonesiëkomt de soort voor in de riviervalleien van de Memberamoen de Sepikrivieren in de deelgebieden Borneo, Sumatraen westelijk Java, op de Filipijnenis de schildpad in het oosten van Luzonte vinden. Vanwege het vrij grote verspreidingsgebied en de geïsoleerde ligging van sommige delen daarvan is het waarschijnlijk dat deze soort uit verschillende ondersoorten of zelfs soorten bestaat. Momenteel zijn er namelijk geen ondersoorten, maar anatomisch wijken sommige populaties iets van elkaar af en onderzoek zal hier in de toekomst uitsluitsel over moeten geven.
De habitat bestaat, zeker van grotere exemplaren, uit diepere, langzaam stromende wateren als rivieren en wat bredere stroompjes. De schildpad wordt vaak verder landinwaarts gevonden, maar tolereert brakwateren de soort is ook in zee waargenomen.Het voedsel bestaat voornamelijk uit dieren als vissen, amfibieënen in het water levende kreeftachtigenen andere ongewervelden, maar ook plantendelen worden wel gegeten. Zoals alle weekschildpadden is de soort zeer schuw en komt zelden uit het water.
Van deze soort is bekend dat zuurstof kan worden opgenomen met de slokdarmhoofd, een deel van de keel. Een dergelijk gespecialiseerde vorm van ademhaling vindt men ook bij enkele Australische soorten schildpadden, die zuurstofopnemende cellen in de geslachtsorganenhebben (bijvoorbeeld de fitzroyschildpad)
Over de voortplanting is vrijwel niets bekend vanwege de verborgen levenswijze. In de natuur zijn waarnemingen zeldzaam vanwege de verborgen levenswijze.
* De langste plaatsnaam in de wereld is die van een stad die wij kennen met een veel kortere naam :Bangkok.De officiële,ceremoniële naam van de Thaise hoofdstad is namelijk:
De stad van engelen,de grote stad,de woonplaats van de smaragdgroene Boeddha,de ondoordringbare stad van de god Indra,de grote hoofdstad van de wereld die met negen kostbare edelstenen is begifted,de gelukkige stad,rijk aan een enorm Koninklijk Paleis dat gelijkt op de hemelse woonplaats waar de gereïncarneerde god regeert,een stad die door Indra is gegeven en die door Vishnukarn is gebouwd.
Drijvende kracht achter het museum is de heer René Pas. Al ruim dertig jaar is hij een fervent verzamelaar van weegschalen, een hobby die is voortgekomen uit zijn werk. Via zijn bedrijf in weegschalen vergaarde hij steeds meer bijzondere exemplaren. Hij werd lid van deVerenging van Verzamelaars van Maten en Gewichtenen zijn verzameling maten en gewichten groeide door. In 1985 kwam hij op het idee om een museum in Naarden te beginnen.
René Pas was overigens niet de enige Naarder die weegschalen verzamelde. De heer H. Buter had dezelfde hobby. Samen hebben zij in 1991 een Stichting opgericht met als doel beide verzamelingen onder te brengen in een museum. De eerste kans voor het Spaanse Huis deed zich in dat zelfde jaar voor, helaas lukte het toen niet. Nu, twintig jaar later, is het wel gelukt. Enkele jaren geleden is de heer Buter overleden en nam de heer Pas de collectie van de erven over, met de belofte deze ooit in een museum onder te brengen. De uitgebreide tentoongestelde collectie balansen, weegschalen, gewichten, lengte- en inhoudsmaten, en een bibliotheek en archief over wegen en meten is uniek in Nederland.
Wens al mijn blogmaatjes een heel fijn weekend.Mijn dochter komt het weekend en blijft slapen en dan gaan we maandag naar haar toe want dan ben ik jarig.Maar het is een beetje moeilijke dag want op mijn verjaardag ging Jan naar de dokter en hoorde we dat het niet goed was.Maar ik weet dat ik ook dankbaar moet zijn dat ik 68 mag worden,
Afgelopen vrijdag was ik in Sealife Scheveningen en heb deze foto's gemaakt.Vooral het zeepaardje(mannetje)met zijn buik vol levenbarende jongen vind ik prachtig.
De suikerspin kennen we allemaal van de kermis. Gesmolten suiker wordt in een speciale centrifuge door middelpuntvliedende kracht tot draden gevormd en om een stokje gewonden. Verschrikkelijk voor de tanden natuurlijk, pure suiker! Des te opmerkelijker is dat de bedenken van de elektrische suikerspinmachine ( William Morrison) een tandarts was! Zou hij soms te weinig klanten hebben gehad en zo extra gaatjes willen creëren?
De Matabei Sakura bloeit onder de sterrenhemel.De eeuwenoude kersenboom in Uda(Japan)is meer dan 12 meter hoog.Hij is vernoemd naar een samoerai uit de 17e eeeuw.
Vandaag is Benjamin jarig.Alweer 8 jaar het gaat te snel.Maar het is nog steeds een schat van een jongen en zoals het hoort ook heel erg ondeugend hihi.Maar hij geeft mij toch veel troost nadat Jan is overleden .En hij wordt net zo groot als zijn opa want dat is nu al te zien.
Buck Island Reef National Monument, of gewoon Buck Island,is een klein, onbewoond eiland van 176 hectare (712.000 m²) op ongeveer 2,4 kilometer ten noorden van de noordoostkust van Saint Croix,Amerikaase Maagdnilanden.Het monument omvat ook 18,839 acres ondergedoken land van in totaal 19.015 acres.Het werd voor het eerst gevestigd als beschermd gebied door de Amerikaanse regering in 1948, met de bedoeling om "een van de mooiste zeetuinen in de Caribische Zee" te behouden. Het Amerikaanse nationale monument werd in 1961 gecreëerd door John F. Kennedy en in 2001 enorm uitgebreid door Bill Clinton, vanwege de bittere tegenstand van lokale vissers.Buck Island National Monument is een van de weinige plaatsen op de Maagdeneilanden, waar bruine pelikanen en de minste sterns dreigden te broeden.
Het grootste deel van het Monument-gebied, beheerd door de National Park Service, is onder water en trekt jaarlijks ongeveer 50.000 bezoekers.Met zijn 4554-acre (18.43 km2) lang rif is er genoeg te ontdekken en ervaring op het water.Snorkelers kunnen een onder water gemarkeerd pad volgen op de oostpunt.Het is een van de slechts drie routes onder water in de Verenigde Staten.Langs het pad zijn plaquettes die informatie geven over de mariene flora en fauna die men in het gebied vaak tegenkomt.Twee derde van het eiland is omgeven door een elandhorn koraalkeringrif, dat een ecosysteem biedt voor meer dan 250 vissoorten en een verscheidenheid aan ander onderwaterleven, waaronder gevlekte adelaarsroggen, verpleegsterhaaienen citroenhaaien en juveniele Black-tip rifhaaienen White-tip rifhaaien.In de lente komen bedreigde lederschildpaddenop het strand om te broeden terwijl groene schildpaddenen karetschildpadden zich nestelen tijdens de zomermaanden.Turtle Beach aan de westelijke rand van het eiland heeft een ongerept wit zandstrand en is door National Geographicuitgeroepen tot een van de mooiste stranden ter wereld.
De National Park Service houdt Buck Island al meer dan 40 jaar in de gaten.Het grootste deel van het onderzoek is gericht op koraal, vissen, zeeschildpadden, bruine pelikanen en de minste sternesting.West Beach is een van de meest actieve schildpaddenstranden ter wereld met een van de langste continu werkende onderzoeksprogramma's.
De National Park Service vereist dat alle bezoekers geautoriseerde concessiehouders gebruiken om rondleidingen te geven om ervoor te zorgen dat het ecosysteem blijft bloeien. Vergunningenvoor privéschepen zonder betalende klanten zijn ook beschikbaar.Om de natuurlijke omgeving te helpen beschermen, worden bezoekers aangemoedigd om niet-giftig, rifvrij zonnebrandmiddel te dragen (oxybenzone is de belangrijkste chemische stof om te vermijden, niet afhankelijk van de naam van het zonnescherm) of een rash guard tijdens het zwemmen in de wateren rond Buck Island. Reef National Monument.
De grote bonte specht is een vogeldie tot de familie spechten behoort. Het is een talrijke en wijdverbreide standvogelin een groot deel van het Palearctish gebied. Hier broedt hij in bossen en allerlei cultuurlandschappen. De grote bonte specht zoekt zijn voedsel in vrijwel alle vegetatielagen. In de zomer voedt hij zich voornamelijk met insectenen andere ongewervelden, in de winter vooral met plantaardig voedsel, zoals zaden van naaldbomen.
In tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden is de grote bonte specht een relatief kleine spechtensoort. Een volwassen exemplaar is doorgaans 20 tot 24 centimeter groot en weegt 60 tot 110 gram. De vleugelspanwijdtebedraagt 34 tot 39 centimeter.
Het verenkleed is aan de bovenzijde overwegend zwart en aan de onderzijde wit, met uitzondering van de rode anaalstreek. Enkele ondersoortenhebben ook wat rood op de borst.De vleugels hebben aan de bovenzijde grote, ovaalvormige witte schoudervlekken. De slagpennenhebben vijf of zes witte vlekken die zodanig zijn gerangschikt dat ze witte banden op de vleugels vormen. De drie paar buitenste staartveren zijn gebandeerd en duidelijk te zien wanneer de staart is gespreid. Net als bij de meeste spechten zijn de staartveren stug en dienen ze als extra ondersteuning tijdens het klimmen. De kop is overwegend wit op de zijkanten en de keel. Vanaf de snavel loopt de zwarte baardstreep door in een grillige Z-vormige zwarte vlek, die naar beneden naar de borst en naar achter tot in de nek loopt. Het voorhoofd en het gedeelte rond de ogen is wit, de kruin is zwart. Net als de meeste Europese spechten is de grote bonte specht sekdueel dimorfen zijn de geslachten voornamelijk te herkennen aan de koptekening. Het mannetje heeft een rode vlek in de nek, terwijl het vrouwtje een geheel zwarte kruin heeft.
De irisis roodbruin gekleurd. De snavel is grijs en heeft fijne veren rond de neusgaten, om het inademen van fijn zaagsel te voorkomen. De tenen met krachtige kleuwenzijn als bij veel spechten zygodactylgeplaatst: twee tenen staan naar voren en twee naar achteren gericht. De grijze huid op de poten is opmerkelijk dik, als bescherming tegen insectenbeten.
Zowel mannelijk als vrouwelijke juvenielen hebben een grote rode kruinvlek en een roze anaalstreek. Hierdoor lijken ze sterk op de middelste bonte specht, al heeft deze geen zwart in de kruintekening. De schoudervlekken van een juveniel zijn vaak nog gebandeerd.
Ik ben Dini
