Oren kunnen horen, ogen kunnen zien. Maar mijn hart kan niemand voelen, mijn gedachten kan niemand lezen voor ik ze op papier heb neergeschreven.
Met momenten dan leef ik in vreugde en slaat mijn hart kleine kreetjes van vreugde.
Toch er zijn ook van die dagen dat mijn hart innig met verdriet word vervuld. Maar dat kunnen oren niet horen en ogen niet zien. Omdat ik niet alles wat er in mijn hoofd en hartje afspeelt prijs geef.
Stilletjes fluister ik me dan bemoedigende woorden toe dat ik er wel zal komen. Maar de nachten het lijkt wel of er nooit geen einde aan zal komen. Seconden, minuten, uren ze kruipen als een slak voorbij.
Stilaan valt dan toch de ochtendschemer en zie ik de eerste zonnestralen die me weer vreugde geven en zo ontstaat er weer nieuwe hoop in mijn leven.
Eenzaamheid is vaak een hard gegeven als je daarin moet leven. Niemand waar je je vreugde en verdriet mee kunt delen. Je zelf bemoedigende woordjes moet blijven toe spreken als de vreugde je even heeft verlaten. Toch telkens lukt het me weer en vind toch de moed en vreugde keer op keer.
|