Niemand beseft
hoe ik me voel
van binnen Ik
weet soms
gewoon niet
waar te beginnen.

Niemand laat ik
mijn gevoelens
zien. Want ik wil
niet dat iemand
mijn verdriet ziet.

Ik draag het stil
en alleen. Soms
doet het nog zo
intens pijn ook nu
lopen de tranen
over mijn wangen.

Als mijn gedachten
terug dwalen als ik
me eenzaam voel.
Liefde heb ik in
mijn leven steeds
weer proberen te
geven.

En wat heb ik ervoor
terug gekregen
verdriet en pijn al
heel mijn leven.Maar
gelukkig zijn er ook
nog goede mensen
die door je heen
kijken en proberen
je weer zin te geven
in je leven.

Soms zeg ik met
momenten ik zou zo
graag terug willen
leven in een leven
vol liefde en vriendschap
Maar de angst voor
nieuw verdriet ziet
dat niet. soms dan
denk ik wat zit het
leven je toch tegen
Maar eenzaamheid
is echt geen zegen