We zijn terug thuis. Het is nog even bekomen van het twee-uren-verschil tussen hier en ginds. De vermoeidheid laat zich pas in het eigen bed weer voelen. Zoals Sint-Petersburg een stad is van tegenstellingen, zo zijn mijn gevoelens het ook na deze ervaring.

Mij blijft de grove architectuur van de kolossale bouwwerken en de ruimte van water, brede lanen en pleinen bij. Of het nu woonblokken, winkels, kazernes, paleizen, de metro, kerken of kathedralen zijn, alles is log, groots, stoer, imponerend van een neerdrukkende zwaarte tot een bombastische schoonheid. De duale kloof tussen overdonderende rijkdom en droeve armoede is overal zichtbaar. In de straten bedelen gehandicapten en daklozen. Oudere dames verkopen één per één truien, valse bloemen, panty’s, tweedehands schoenen, zelfgemaakte spullen… Ze staan op de hoeken van de straat maar ook naast de wereldlijke paleizen en orthodoxe kerken, die met hun met goud belegde torens en koepels over heel de stad blinken in de schitterende zon. De Isaak en de Kazan kathedraal zijn enorm aangrijpend. Het Peterhof met zijn parken en fonteinen verbluft meer dan verbazingwekkend. De Hermitage is overweldigend. De mooiste kunstschatten van over heel de wereld zijn er verzameld en het geheel is onovertroffen. Da Vinci, Matisse, Rembrand, Van Gogh, …. Alle groten der aarde hebben er een beetje erfenis nagelaten. Het is te veel voor één mens, te uitgebreid om op zo korte tijd aandachtig te bekijken en tot je te laten doordringen. De rijkdom van de staat en de tsaren moet enorm geweest zijn. Je wordt er niet goed van als je het bedenkt.

Maar de mensen… ze lachen niet…

Floreanne