Zoals al eerder ondervonden en gezegd, heb ik iets met strijken op een zondagvoormiddag. Het is een ongelooflijk rustgevende bezigheid, die ongewild mijn creatieve hersenen opent en prikkelend werkt op nieuwe ideeën. Dit keer ging het over mijn volgende vorming, die ik mag geven aan leerkrachten. Leerkrachten zijn, dat is geweten, een moeilijk publiek voor vormers. Zij zijn het gewoon vooraan te staan en zelf anderen te vormen dus kijken ze kritisch naar de persoon die even hun rol inneemt. Als luisteraars gedragen ze zich vaak even ontoegankelijk, wispelturig en impulsief als hun eigen leerlingen. Als connaisseurs van observeren, evalueren en rapporteren zien ze elke didactische fout. Ze kennen de kneepjes van het vak en zijn dan ook zeer alert op je vaardigheden als lesgever. Leerkrachten iets diets maken vraagt dan ook supervaardigheden om hen te boeien en te begeesteren. Zo sterk gedreven moet je zijn dat ze vergeten dat zij leerling en jij leermeester bent op dat ogenblik. Ik was dus al strijkend over de t-shirts, hemden en broeken, aan het broeden op een goede aanloop, een motiverende rode draad doorheen mijn verhaal van straks. Daar kwam ik op de polemiek van kiezen tussen einddoelen en ontwikkelingsdoelen. Op de vraag: "Waar kijk je naar als je iets wil weten over de kinderen" en "Wat zal je drijven om hen zorg te bieden?". Wil je weten wie ze zijn en wat ze kunnen of wil je achterhalen wat ze nodig hebben en wat je voor hen kan betekenen? Tijdens het strijken wil ik steeds beter doen, alweer een steen verleggen en beschouw ik vrijelijk het leven zoals het zich aan mij voordoet. Laat me niet zoals ik ben schoot door mijn hoofd en het gold de kinderen, de leerkrachten en mezelf. Floreanne
Het voorbije jaar... maar nog eens speciaal deze week en de laatste dagen vragen alweer een persoonlijke aanpassing, een flexibele ommezwaai in mijn automatismen. Op het werk zijn we verhuisd en ik heb - vandaag nog wel en hij is cool, flashy, geluidloos, soepel, blits - een nieuwe auto gekocht. Afscheid nemen van oude vertrouwde dingen en afstand doen van gewoonten, van emoties en dingen die goed voor me geweest zijn. Het lijkt een rode draad te zijn in het voorbije jaar. Ik heb het er niet gemakkelijk mee. Is dat omdat ik ouder word of omdat ik me te zeer hecht. 'k Zal er nog maar eens over nadenken terwijl ik dat allemaal voel wringen in mijn lijf en gevoelens. Alles wordt nieuw terwijl ik hunker naar stabiele veiligheid en rust. Nog even?
De morgen is er al veel te snel wil ik tijd sprokkelen maar vordert de nacht dan kan ik niet slapen noch wil ik wakker worden zo denk ik aan jou verdoofd in een richting ga ik vooruit jouw kant op in een gevoelsreis zonder begin alleen een gevreesd einde en doemt uit het duister jouw beeld dan zwijg ik beschroomd haal geen realisme binnen ik spaar me ervan en blijf dromen
In de les, vandaag was het André Breton die ons bezig hield, was ik plots de chinese vrijwilliger die gevraagd werd zijn mening te zeggen over de laatste zin van het boek 'Nadja'. Ik moest er over nadenken en mijn denken ging blijkbaar niet zo rap als de gedachtengang van de meester, die in uitbreiding vroeg wat ik van het boek vond. Dat was een beetje teveel ineens voor dit brein op jaren. Terwijl me de principes van het surrealisme nog maar net duidelijk werden, moest ik al een verstandige repliek ten beste geven en had ik de eer van het laatste woord van de dag te krijgen, als afsluiter van de boeiende les. Zucht... Ik stond met mijn mond vol tanden (en dat gebeurt me niet gauw) omdat ik iets anders wilde vertellen. Er hing immers meer in de lucht, de spanning tussen vrouwen en mannen, die hetzelfde boek lazen maar op totaal andere golflengtes zaten en vooral de 'amour fou' anders aanvoelden. Teveel gevoelens gingen daarover door mij heen. De verwevenheid van vooroordelen, vage platitudes enerzijds en doordacht bezig zijn met de geschiedenis van een man, een tijd, een kunstrichting. Ik broedde op de schrijver en zijn lezers, met een boog over de jaren heen, de psychologie van beide... . Wat dreef mijn meester om dit boek te kiezen voor ons? Wat maakt dat de helft van de klas zich niet echt geroepen voelde? En hoe komt het dat ik hier veel meer wilde over zeggen? Wat is bijvoorbeeld een verstandig antwoord op de complexe waanzin van het leven? Is schoonheid altijd iets krampachtigs of is schoonheid net in het spontane, het authentieke, het simpele te vinden... dat antwoord ben ik ze nog schuldig. Floreanne
Het is mijn avond, dinsdag. De avond dat ik steeds, een beetje gespannen, haar bezoek. Even kijken of alles in orde is. Ik ga om brieven te lezen, ook al zijn ze al eens gelezen. Om de post te sorteren, ook al herleest ze niet, om alles in de mappen te doen. Dan kom ik zien hoe het is. Alles is nog. Traag is ze recht gekomen. Het ruikt weer een beetje muf. Er brandt maar één licht. Ze ziet ook zonder. Ben je al buiten geweest vandaag? vraag ik beschroomd. Ze is al buiten geweest. Ik zet het vuile bord en het glas in de keuken. De keuken is nog vrij proper. Ik hoef niets op te ruimen of dicht te doen. Je moet niets opruimen zegt ze, Ik doe het morgen wel. Zet je even bij mij. Kom zet je even hier. Vertel me eens wat. Ik lees het eerbetoon van mijn neef, dat hij voorlas bij het overlijden van mijn oom. Ze luistert gespannen. Het is mooi gezegd he? Ja, het is typerend. Zo was hij echt wel, zoals hij daar schrijft. Voor mij is hij ook altijd goed geweest, als we vroeger onverwacht op bezoek kwamen. Hij kon snel lekkere dingen op tafel krijgen, zelfs voor een groep zoals ons gezin met zeven kinderen. Toen ik in moeilijkheden zat heeft hij me altijd geholpen. Je moest van hem houden, hoe speciaal hij ook was. Ze tuurt zonder blik in de verte van het vervlogen verleden. Ik wacht. Ik zou willen dat ik kon bidden zoals vroeger, zegt ze, maar tegenwoordig helpt het bidden niet meer, misschien moet ik niets meer voor ons vragen, ik zal bidden voor God zelf. Haar schouders zakken ontspannen wat dichter naar zich toe. Ze staat stilletjes op en wandelt naar de zetel. Ik denk dat ik goed ga slapen. Ik zeg niets meer en wens haar een goede nacht. Toen ik aankwam liet niets het vermoeden, maar als ik ga en mijn moeder verlaat, is de wereld wit.
Liefde verdraagt geen theaterpodium en geen camera. Dat was mijn ervaring vanmorgen.
Wat echt leeft tussen een man en een vrouw heeft niets te doen met gekunstelde chique woorden of een gedwongen kus ook al staan ze symbool voor positieve gevoelens. Liefde is niet te vangen in bemiddelende gesprekken en communicatieregels, noch in het recept voor een goede dosering tussen assertiviteit en zelfzorg. Wie zoekt naar een mens vraagt geen juiste logica of goede afspraken voor het verdelen van het geld. Liefhebben is geen werkwoord of contractopmaak. Liefde is lankmoedigheid, samen zijn, rustig, zonder dat het echt moet. Het is zoeken naar hoe we het elkaar vandaag niet moeilijk zullen maken, het is samen lachend knutselen aan wat de komende uren tot een aangename dag kan maken. Het is met twee gezellig een spelletje spelen waarbij er geen verliezers zijn.
Ik lees in de poll van seniorennet, op de vraag: Wat voor soort boeken leest u het liefst?, dat mensen graag verhalen lezen. Het hoogste scoort waar gebeurde verhalen (15%) dan trillers (13%) en romans (13%) en dan geschiedenis (9%), wat tenslotte ook verhalen zijn. Is het verhaal inderdaad niet de manier waarop het leven aan ons verschijnt? Het valt dan echter op dat het meestal gaat om boosaardige verhalen. De trillers, de misdaadroman, de geschiedenis (ook niet zo proper) zijn spijtig genoeg populairder dan reisverhalen, welzijn en humor Wel er zijn dagen dat ik erg veel moeite heb met die negatieve en agressieve boventoon in het leven, die kwaadheid die overal verschijnt in de wereld. Dan wil ik graag heel stil en alleen zijn. Even niets of niemand horen of zien, zeker geen tv kijken, waar het als een lawine over je heen gegoten wordt. Ik verlies in die momenten mijn geloof in de kracht van het goede. Heel even, maar heel sterk, kan niets me dan nog dragen. De liefde en haar helend effect is volledig zoek geraakt
En toch, morgen zullen we zingen over het huwelijk, de beloften tussen man en vrouw, over woorden van trouw in de televisiemis Het is een poging om minzaamheid in het licht te brengen en liefde op te halen. Misschien dat morgen toch even de genadezon schijnt. Even maar, een waar gebeurd verhaal, maar het zal de bestsellerslijst niet halen.
De morgen 
