Stilaan verlaat mij een fel verlangen En beelden zweven trager door mijn herfstig hoofd Herinneringen zeggen moede vaarwel Het hart krimpt De ziel zucht Stilaan verlaat mij het hevig willen Gezichten gaan door dagen een laatste klampen nog een loze hoop De koude steen vormt zich al gaande Dan mag het even vluchten en van mij weg want Stilaan verlaat mij liefde lust en leven
Drie geuren dwarrelen in een roes voorbij amandel, whiskey, aftershave Drie vragen bleven open Wat is geluk? Het leven? En hoe schrijf je dat? Drie mensen zijn al lang niet meer De vriendin, de broer en de vader Wat kan nog troosten?
Ik ben een roerloos Eifelwoud vol helle okertinten In zachte herfst verlies ik sneeuwend traag mijn rimpelende tooi De laatste huid der bomen omhuld met mist en wolk kust nog zijn late zon Mijn bodem rolt zich om in het bruin rood avondkleed De heuvel schildert geel in lieflijk donkere kleuren De aarde dekt zich af Laat enkel God nog tekenen en vreedzaam laten wat er is Zo rusten ook mijn dooraderde wegen intens bewandeld niet minder vaak belopen door mensen uit het verleden Diep en moeilijk begaanbaar was de weg pijnlijk maar op tijd verrassend mooi Hoe verder in mijn land hoe stiller en verloren Maar welk genot in zwijgzame eenzaamheid in verre nevelblik waar nog alleen de ogen richten kalm alles liggen blijft in zorgeloos verpozen Dan huil ik om de jongste zomer die in mijn koude meer verdronken ligt
Stilaan verlaat mij
Stil tikt het
Drie geuren 
Ik ben een roerloos Eifelwoud
