Ik bleef met een opgekropte boosheid zitten. Mijn zoon zei: “Mama je laat je weer doen”.  Ik belde mijn beste kameraad, die al heel zijn leven onderneemt en het klappen van de zweep kent, om hem raad te vragen. Hij merkte dadelijk dat ik niet mijn beste dag had en adviseerde me direct te telefoneren naar de ‘baas’. Ik zei dat zoiets niet mijn ding is, dat ik echt geen goede ben in het assertief opkomen voor mezelf in zulke situatie! Ik laat me immers nog al eens onder de tafel babbelen, ik ga af als een gieter, ik laat me doen, ik betaal nog voor ik het goed in handen heb….. Hij bleef geduldig. Weet je wat je doet? Je moet je sterkste wapen uit de kast halen. Schrijf die man een brief! Aan een ouderwetse brief had ik nog niet gedacht maar hij had een punt en ik kroop dus in de pen. Het vloeide er als een lopend vuurtje uit. Mijn zoon zag me bezig en las mee over mijn schouder. Zijn vriendin, die wat van bin normen kent, gaf tenslotte nog wat lay-out aanwijzingen… want het was eeuwen geleden dat ik nog zo’n ‘officiële’ brief had geschreven. Ze waren geamuseerd fier op me. En het voelde juist aan, want ik had mijn oprecht ei zeer beleefd op papier gelegd. Om, zoals mijn kameraad zei, niet onnodig met die negatieve gevoelens te blijven zitten, schreef ik gewoon wat er gebeurd was, wat me hinderde en wat ik wenste.  De brief ging nog dezelfde avond met prior in de bus. Ik vond dat ik gedaan had wat ik moest doen. Ik sliep vrij rustig de volgende nachten. ….

Die vrijdagmorgen wou ik strijken. Maar oeps, mijn strijkijzer stond in een plas water. Toen ik het optilde druppelde langs alle kanten vocht uit de aansluiting met de elektrische draad, uit de stoomgaatjes, uit het handvat… neen, dit was een perte totale. Niets aan te doen en zelfs levensgevaarlijk om de stekker in te steken. Dus na mijn werk vloog ik weer naar de elektro zaak. In dit geval een andere dan die van mijn wasmachine… het vertrouwen was immers een beetje zoek. In een snelvaart vond ik wat ik zocht. Bij mijn thuiskomst meldde mijn zoon dat ze gebeld hadden voor de wasmachine en om 17.30 u zouden terugbellen. Hij kon ze immers niet helpen met een afspraak. Aha er kwam vooruitgang in de zaak. Inderdaad klokslag het afgesproken uur rinkelde de telefoon. De volgende dag, zaterdag, zouden ze leveren, tussen 12 u en 14 u. Prima, dan kon ik in de voormiddag nog werken en boodschappen doen en kon mijn afspraak voor de verhuis van mijn bureau in de namiddag ook nog doorgaan. Daarna zou ik weer gewoon thuis kunnen wassen én strijken. So far so good.  …. Wordt vervolgd.