Ontiegelijk vroegxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
schrikken kille zonnestralen
me terug naar de realiteit
Mijn hoofd gaat pijnlijk
ruw tekeer en wil
alweer antwoorden
op dezelfde oude vragen
Maar alle vogels zwijgen
Ze schuilen met beton
in de vleugels
tussen het gebladerte
van mijn morgentuin
Niets zingt of fluistert
Met zware benen
wandelt de dag
opnieuw mijn leven binnen
Bekende gedachten verdringen
zich voor droomloze slapen
Liefde is geen werkwoord volgens mij maar machteloos en
slechts verrast
een tomeloos
lijdend voorwerp
Floreanne
|