Nu ga ik trachten, in éen enkele posting al je resterende vragen te beantwoorden, die ik hierna nog even opsom:
17 b: Wat zegt mij Romeinen 8: 1 18 : Wat moet ik nu eigenlijk concreet doen, wanneer ik zondig 19 : wat moet ik doen, wanneer ik telkens wéer zondig 20 : en wat moet ik doen, wanneer ik niet kan vergeven.
Deidre; je weet, dat de sleutel ligt bij Romeinen 17 v 13 tot 8 v 2:
Laten wij die nu eens vrij weergeven naar de woorden van Paulus. Hij gebruikt de tegenwoordige tijd om de actualiteit voor alle tijdgenoten, uit wier midden hij is voortgekomen, (de Farizeeí«n), te onderstrepen. Maar in vers 5 , dat wij nu niet behandelen, heeft hij duidelijk gezegd, dat ook hij 'een van hen WAS'.
Daarom gebruik ik in het hiernavolgende de verleden tijd. ....... Romeinen 7 v 13 heb ik al met je behandeld. Ik ga verder met vers 14: ............ Ik - Paulus-heb altijd geweten, dat de wet een geestelijke zaak is, een zaak van de ónzichtbare wereld. Maar in mijn oude staat was ik een vleselijk mens....een 'ziels' mens, die geen ander strijdmiddel had dan zijn zieleleven, dat gefocust was op de zíchtbare wereld. Ik was onderworpen aan een kwade geestelijke macht, de duivel, die sterker was dan mijn 'zielse' persoonlijkheid. De duivel behoort immers ook tot de onzichtbare wereld, die alle toegangen heeft tot mij, terwijl ik, levende in de zichtbare wereld, geen enkele toegang heb tot de onzichtbare wereld.
En naar mijn innerlijke natuur was het altijd al zo, dat ik echt wel: "Aan des HEREN wet mijn welgevallen had en die wet overpeinsde bij dag en nacht, (Psalm 1 v 2). Ik wist altijd al, dat de bevelen des HEREN waarachtig zijn en het hart verheugen, (Psalm 19 v 9). Naar mijn innerlijke mens verlustigde ik mij altijd al in Gods inzettingen, ( psalm 119 v 16).Maar het pakte altijd verkeerd uit. De goede dingen, die ik oprecht wilde, deed ik niet. En de kwade , waarvan ik een afkeer had, die deed ik wél, (Romeinen 7 v 15).
Maar in al mijn strijd ging er toch een lichtje voor mij op; de wet van God was goed, en die kant wilde ik naar mijn diepste wezen uit. Maar dan was datgene, wat mij tegenhield, niet mijn echte persoonlijkheid, maar de macht van de zonde, van de duivel, die, opererende vanuit de krachtiger onzienlijke wereld, mij altijd de baas was, (16 en 17).
Dus....het kwade, dat ik tegen mijn zin deed, werd bewerkt door de boze macht, die mij voortdurend van mijn bestemming van 'Godlover' afhield. Dat maakte mij niet verontschuldigbaar, want ik werd wel verantwoordelijk gehouden voor mijn slechte daden. En dat was wel zó'n dilemma!: anders willen, maar niet anders kunnen, terwijl jezelf toch de rekening gepresenteerd krijgt. Wat een ellendig idee: krijgsgevangene te zijn en toch zélf afgerekend worden op de kwade werken, die je als zodanig gedwongen bent te doen.(18-23)
En toen brak het inzicht baan: Onze Heer Jezus Christus heeft door zijn volkomen centrale en beslissende woord "Volbracht" mij toegang gegeven tot de onzichtbare wereld, waar ik nu de boze macht kan bestraffen en bestrijden en jubelen: "Ik ben geéstelijk. Ik kan, door de genade Gods in Christus en door de ondersteuning van de Heilige Geest wél doen, watr ik wens: God loven en prijzen en dienen en aanbidden en vrucht voor Hem dragen. Ik kán overwinning hebben over de dingen, waar ik een afkeer van heb. Ik kán ontvlochten zijn van de macht van de zonde, die zo vast omstrengeld was met mijn innerlijke mens, maar nu, losgemaakt daarvan, knarsetandend wijkt. Ik kán mij vrijuit verlustigen in de wet van God, de nieuwe wet van de vrijheid, die mij heeft vrijgemaakt.
O...ik was een rampzalig mens, maar nu ben ik zó gelukkig...ik ben vrij!!!"
Kijk Deidre en nu zijn daar 18 t.m.20 van je vragen:
18 Wanneer je zondigt, doe je eigenlijk het volgende; wanneer God "Nee" zegt, dan zeg jij "Ja" en omgekeerd. Dat is de duivelse macht, die sterker is dan jouw natuur zónder Jezus.
'Zondigen' zal voor een tiener zoals jij daarin bestaan, dat je zonder zelfbeheersing tegen je ouders schreeuwt, wanneer zij jou iets onwelgevalligs zeggen. Op zo'n moment 'zondig je concreet'.
Zeg dan gewoon tegen de Heer: "Lieve Heer....zonder U kan ik hier niet tegen op. Ik wil niet een zondige Deidre zijn met een vroom sausje overgoten. Dat is het engste, wat voorstelbaar is. Ik wil een overwínnende Deidre zijn. Och Heer....wilt U me helpen, om een keer níet te schreeuwen, wanneer ma zegt: 'Ruim nu eindelijk die troep op je kamer eens op'. Wilt U mij kracht geven om tam te zeggen:'Ja ma' en het dan ook te dóen. Wat zal dat verrukkelijk zijn, wanneer ma later zegt: 'Zeker voor éen keer met je goede been uit bed gestapt hí¨!'"
En wanneer je , na een paar gelukte oefeningen in zelfbeheersing toch weer met de deur slaat: "U hebt ook altijd wat", wanneer je moeder alleen maar zegt: "We doen de deur aan de klink open en dicht en niet aan het hout!", zeg dan aan de Heer: "Lieve Heer....die zondemacht in mij weet maar niet van wijken. Helpt U mij bij de ontvlechting Heer"(vraag 19)
En wanneer je niet kán vergeven, dan spreek je met de Heer: "Lieve Heer....er is een bittere wortel in mij, die verwarring zaait, (Hebr 12 v 15). Ik slaag er niet in, deze kwade troef van de duivel, zo vlak bij mijn hart, bij mijn wil, bij mijn diepste wens, weg te krijgen. Aan uw hand Jezus, wil ik gaan en samen met U ook dit kwaad achter mij laten. Dank U Heer, (vraag 20).
En hiermee Deidre, zijn wij aan het eind gekomen van de grootste aaneengesloten vragenserie van éen persoon, die ik ooit behandelde.
Niet alleen jij hebt er voordeel van gehad, (naar ik aanneem), maar je bent door deze openhartige vraagstelling voor honderden anderen van nut geweest of gaat dat nog zijn.
Nog éen ding: bij sommigen van de vele meelezers zal de vraag rijzen: "Maar hoe moet het dan met de miljarden, die net als Paulus, wel wilden, maar niet konden en die niet de ontdekking deden, die Paulus deed, bijvoorbeeld omdat Jezus nog niet op aarde was gekomen".
Lui....altijd is er het gebed geweest als een toegang tot de onzienlijke wereld. En ik ben er zeker van, dat het gebed velen redt, die de sleutel, in Jezus aangereikt, nooit hebben gevonden of zelfs niet hebben kúnnen vinden
Wat is 'verharden van het hart'. Is dat een streek van God om mensen die hij niet mag, even te grazen te nemen.
Ik had al gezegd dat je dit misschien wat te scherp geformuleerd zou vinden . Maar je hebt niet geprotesteerd. Dus laat ik dat nu maar verder.
Ik vind een begin van antwoord weer in Romeinen, vlak bij het gedeelte, dat in het vorige antwoord behandeld is. We lezen nu Romeinen 9 v 17 en 18:
" Zo zegt God volgens de Schrift tegen de farao: ' Ik heb u alleen in leven gelaten om u mijn macht te tonen en om iedereen op aarde te laten weten wie ik ben' . Dus....God is barmhartig voor wie hij wil en...maakt halstarrig, (verhardt) wie hij wil".
Even iets als ' amuse', (aardigheidje vooraf) : in de statenvertaling zegt God tegen de farao: " Tot ditzelve heb ik u verwekt". In de tijd dat deze vertaling gereed kwam was een dusgenaamde uitverkiezingsleer gangbaar. Door deze vertaling, die nergens op steunde, wilde men schriftbewijs leveren voor de kwalijke leer, dat God mensen, in dit geval farao, reeds voor de geboorte bestemd had om verhard te worden, (halstarrig te worden), teneinde van farao een monument te maken voor Gods oordeel. En deze leer, door Calvijn uitgebouwd, bracht in de loop van vele generaties velen tot het idee, dat zij, net als de farao, voorbestemd waren om kwade dingen te gaan doen. Dit is fnuikend voor het geloof. Met een toefje erfzonde, erfschuld en erfsmet erbij, ook zo'n valse leer, nu gelukkig in het vergeetboek geraakt, was dit net voldoende om mensen alle lust tot ' geloven in God' te ontnemen. Alleen al hierom is God zo 'awful', zo ontzagwekkend...dat hij zijn volk in de loop van vele eeuwen door al die vreselijke verwarringen heeft heengeleid.
Terecht zegt psalm 22 in vers 4: "Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want u bent bij mij". Je kunt bij dat 'donkere dal' ook denken aan al die afschuwelijke, knijperige leringen, die over Gods volk zijn heengegaan.
Maar goed...met deze 'amuse' zijn we al een heel eind op streek.
God heeft zijn vaste plan met de mensheid. Hij openbaart dat plan beetje voor beetje. Ten tijde van Noach was over dit plan maar heel weinig bekend. Noach kon alleen zeggen: "God heeft mij met mijn gezin in het leven gelaten om met mij een blijvende start te maken, omdat ik in zijn wil ben en bij hem genade heb gevonden".( Genesis 6 v 8). En later kreeg hij een klein stukje van het plan van God onthuld, toen hij zei: "Geprezen zij de HEER, de God van Sem". ( Genesis 9 v 26). Nóg bitter weinig. Maar Abraham, een afstammeling van Sem, had al vele beloften. En wie zich bij Abraham voegde, voegde zich bij de nog in nevelen gehulde ' lijn van God'. Eliëzer, de Damascener, (Gen 15 v 2) voegde zich bij Abraham en kreeg een eervolle plaats in Gods woord. Hij werd gebruikt om Izaäk te verbinden aan Rebekka, die een voormoeder werd van de Heer Jezus. En Lot scheidde zich van Abraham(Gen 13) af en het liep sneu met hem af.(Gen 19 v 3o-38)
En de heersende farao van Egypte kende de lijn van God, zoals die was gevorderd tot het volk Israel. Zijn voorvader had de Israelieten van zijn dagen goed behandeld. Die man wist , uit de wonderbare geschiedenis van Jozef, dat diens God niet ' zomaar een god was'.
Maar de farao van de uittocht behandelde het groot-gegroeide volk Israel slecht en wilde het niet laten gaan. Hij wilde niets leren uit de voorgeschiedenis. Hij wilde niets leren uit de plagen, die over zijn land gingen. Hij wilde niets leren van de waarschuwingen van - nota bene- zijn tovenaars: "Pas op, dit is de vinger van God".(Exodus 8 v 15)
Hij zat 'in de verkeerde poot van de 'V' en gleed steeds verder af voor eigen verantwoordelijkheid. En tenslotte had hij alleen dit nog als nut met dat halstarrige, dik geworden innerlijk van hem: God kon via wat farao overkwam, zijn macht tonen en alle alle mensen van alle tijden laten zien, wie hij was.
Verharding is dus geen grilligheid van God, (die oude calvinistische gedachte).
Verharding is een vervolg , datr God aan jouw eigen diepste begeren geeft. Als je dan 'nee'wilt zeggen en daarbij blijven, dan komt het tenslotte tot een verharding, een blijvend halstarrig worden.
Maar zo is het toch met ons niet, hè Hurt. Wij loven en prijzen de Heer, dat wij door zijn genade in de goede poot van de ' V' zijn gekomen en juichend snellen wij verder naar het licht.
Je vijfde vraag: Äls alles van God komt, waarom worden dan nog mensen verantwoordelijk gesteld".
Voor het antwoord zijn enkele verzen uit Romeinen zeer nuttig. Ik bedoel de verzen 19-23. ....... Maar nu zult u vragen: " Waarom roept God ons dan nog ter verantwoording ? Niemand gaat toch in tegen zijn wil ?"
Wie bént u eigenlijk, dat u - een mens- iets tegen God zou inbrengen ? Vraagt het aardewerk soms aan de pottenmaker: "Waarom hebt u mij zo gemaakt zoals ik er uitzie ?" Heeft de pottenbakker niet de vrijheid om van dezelfde klomp klei - zowel een kostbare vaas - als een alledaagse pot te maken? God heeft degenen, die het voorwerp van zijn toorn zijn en die hij heeft bestemd voor de ondergang, met veel geduld verdragen , omdat hij: - zijn toorn ook wil tonen - en zijn macht kenbaar wil maken. En omdat hij zijn overweldigende majesteit wil tonen, heeft hij degenen, die het voorwerp zijn van zijn barmhartigheid ertoe voorbestemd om in zijn majesteit te delen. ................ Zie je wel Hurtwounded. ook in de dagen van Paulus was die vijfde vraag van jou er al. En daarop antwoordt Paulus nu eerst met een zekere verontwaardiging: "Wie denk je wel dat je bent. Critiek leveren op hem, die veel te hoog is voor welk mensenkind dan ook om maar een miljoenste gedeelte van zijn gedachten te kunnen peilen. Hij is toch 'de heel andere'. de ' oneindig veel hogere'.
Maar na dit eerst te hebben vastgesteld, zegt Paulus: "Word nu eens redelijk, denk eens even na: - een beeldje van een beeldhouwer kan toch ook niet tegen zijn maker zeggen: "Waarom heb je mij zo gemaakt en niet zo". Zo'n beeldhouwer heeft toch een vrije wil.
En een pottenbakker met een klomp klei voor zich, zegt toch ook in volkomen vrijheid: "Zo....nu eerst eens een fraaie vaas maken. En daarna nog wat potten voor vleesnat en zo". Zo'n pottenbakker gaat toch ook niet zitten voor zijn draaischijf, roepende: "Nou ga ik iets onbruikbaars maken".
God zat voor die grote klomp klei, de hele mensheid, die er geweest is, die er is en die er nog komt. Hij, de Algoede , uit wiens hand niets verkeerds kan komen, had zijn plan. Toen hij Noach formeerde in de eeuwigheid, toen Noach in de verste verte als mens nog niet bestond, zei God: Ïk ga nu een kostbare vaas maken, die mijn belofte aan de mensheid gaat waarnmaken. Hij zal die mensheid voortzetten".
En datzelfde zei hij bij Abraham: "deze ´vaas´wordt de vader van alle gelovigen. Eens zal ik van hem kunnen zeggen: ' Abraham vertrouwde God en deze rekende hem dit tot gerechtigjheid' " .
En die kostbare vazen maakte hij ook, toen hij Izaäk en Jakob maakte. En tenslotte maakte hij die uiterst kostbare vaas, Onze Heer Jezus Christus.
En daartussendoor maakte hij mijarden malen zo veel gewone gebruiksvoorwerpen, jou en mij en Ismael, en Ezau en de Farao van Egypte. Niks mis mee. Gods plan met alle mensen is goed en hij heeft voor iedereen een blijde, belangrijke taak.
Maar....Ismael wilde niet erkennen dat ´de lijn van Gods voortgaande werk ´nu eenmaal via Izaäk liep. En Ezau wilde niet erkennen dat 'de lijn' nu eenmaal via Jacob liep.
En de Farao wilde niet erkennen dat 'de lijn' nu eenmaal via het volk Israel liep. En toen hij in beginsel weigerde om hen te laten gaan, ging het fout met hem.
God kneedde zijn schaal en kneedde die nog eens en liet de farao nota bene via zijn eigen tovenaars waarschuwen voor de ondergang . En toen werd de Faroa een ´voorwerp van Gods toorn´voor eigen verantwoordelijkheid. En nadat God de farao met veel geduld een tijdlang had verdragen, - maakte hij via deze vorst zijn macht bekend - en toonde hij aan deze vorst zijn toorn. Dit is ons ter lering. Wij zingen zo veel van "Prachtige God", maar het is ook wel eens goed om bij een toornende God en een machtige God stil te staan.
Faro werd gekneed en herkneed , maar hij deugde niet en werd verbrijzeld
Maar jij en ik - alledaags vaatwerk- want 'de lijn' loopt nu eenmaal niet via ons....wij zijn toch niet zo als Ismael en Ezau, die zich niet naar die lijn wilden voegen. Toen 'de lijn' uitkwam bij Jezus, hebben jij en ik ons daartegen niet verzet; maar wij vereren Jezus , zoals wij zijn Vader vereren en zoals wij de Heilige Geest vereren.
En dan wordt aan jou en mij, eenvoudige pot en pan, deze heerlijke waarheid vervuld: Wij gaan delen door Gods barmhartigheid in zijn glorie. Zo toont de Heer aan jou en mij zijn genade.
Hurtwounded...het is waar: je kunt zeggen nu: "Ik krijg het toch niet helemaal rond". Maar dat is weer, wat altijd meespeelt: Deuteronomium 29 v 28: "De verborgen dingen zijn voor de HEER onze God".
