Dag Niem,
Een interessante vraag, die je stelde:
Je vraag kwam hierop neer;
"Ik kan enig begrip opbrengen voor de stelling van ene Milton:
'Het is beter te regeren in de hel dan dienstbaar te zijn in de hemel'
Immers: in de hemel is je verstand onbruikbaar bij het begrijpen van God. En mijn verstand is het dierbaarste, wat ik bezit. Ik voel argwaan tegen alles, wat mijn verstand buiten spel wil zetten.
Waarom is het dan zo de moeite om naar de hemel te gaan ? ".
Mijn antwoord:
- het verstand wordt niet op non-actief gezet in de hemel. Het wordt integendeel bevrijd van kluisters, naarmate je verder gaat met de Heer God.
Een berg van misverstanden.
- Allereerst is de stelling van Milton niet in overeenstemming met wat de bijbel leert over de hel; Allerlei kwalijke begrippen zijn daarop van toeppassing: wroeging, tandengeknars van spijt, pijniging enz., maar het woord 'heersen' komt daar niet voor. In de hemel daarentegen komt het woord 'heersen' wél voor. Jesaja 32 v 1 spreekt van 'vorsten die zullen heersen naar het recht'
- Aan de andere kant is het geenszins zo, dat in dat ándere eeuwige oord, de hemel, je verstand onbruikbaar wordt.
Het is juist anders: na de zondenval is het zó geworden, dat door de doorwerking van de zonde er overal in mensenbreinen 'klemmetjes' kwamen te zitten, die delen van dat brein 'verlamden', zodat ze minder konden functioneren dan God, de Schepper had bedoeld.
Wanneer mensen zich tot God keren, wordt het bij de bekering al zó, dat er een aarzeling begint te ontstaan om er maar naar hartelust 'op los te zondigen'. Bij de meeste mensen bestaan de zonden niet uit uiitbrekende , opvallende dingen, maar uit kleine beschadigingen en 'klemmetjes-aanbrengers'.
Wat denk je van:
- wrevel, onderlinge irritatie, geërgerdheden,'onliefde' eigenlijk, daar waar God het middelpunt van alle liefde , van alle Góddelijke liefde is.
- zeurderigheid, tobberigheid, 'onvreugde', daar waar God vreugde in zijn vaandel heeft
- onvrede, ontevredenheid, geklaag over laag loon en minder volmaakte werkomstandigheden, daar waar God ons steeds spreekt van 'innerlijke vrede'
- onvriendelijkheid, gepest en getreiter, terwijl God de vriendelijkheid bemint.
En al die kleine zonden, die onopvallende dingen van iedereen ...díe brengen de afsnoeringen aan in ons brein. En die maken, al voortwoekerend, dat wij ook niet meer geduldig kunnen zijn met anderen, geen lankmoedigheid meer kennen, niet meer 'lang van gemoed' zijn, zodat wij ons eens over iets onhandigs van een ander kunnen heenzetten.
En de deur gaat open voor echt slechte dingen; ziekelijke roddel, zwartmakerij.
(Even terzijde: ik heb iemand gekend, die zó roddelde, dat het echt ópviel. Na een lange periode ontmoette ik die persoon nog eens. Toen had zij die roddel niet meer, nee: die roddel had haar, maakte haar ziek, deed haar sterven van verzuurdheid)
Mildheid wijkt voor hardvochtigheid en zelfbeheersing voor 'het zich altijd maar uitleven in driftbuien'.
Klemmetje na klemmetje.
En de bekering verlost je al van de meest hinderlijke.
En de wedergeboorte zet dit heerlijke proces voort. En de 'doop in de Heilige Geest' begint met de lange weg van 'je klaarmaken voor de eeuwigheid met God'.
En zijn hemel is zo iets verrukkelijks. Verlost van alle beperkingen zal ons verstand zich ontplooien op een manier zoals wij ons dat nooit hadden kunnen dromen.
Wij hebben hondermiljard hercencellen. Die hebben allemaal 80 tentakels, waarmee ze gedachten uit kunnen wisselen met vele die andere hercencellen.
Stel je toch voor: al die obbstakels wég.
In de hemel zul je je vertstand kunnen gebruiken op een volkomen, aan het oneindige grenzende manier.
Laat die Milton nu maar. Alle dwaasheden, die ooit geponeerd konden worden, zijn al rondgestrooid door al die denkers á la Milton.
Het is goed in de hemel. Ga op weg naar het goede land: het land van de blijde lach en het vrijgekomen brein.
Daag
Ger
|
