 |
|
|
| gedachtewisseling in vriendschap |
|
|
| 27-04-2008 |
 Ik word begraven onder de problemen van mijn vriendinnen |
Dag Manuela,
Het is goed, dat je even je hart uitstort.
Je hebt zo'n echt 'kneuvelig' gevoel. Die schoolkennissen, die je onder hun leed begraven.
O ja; ik weet daar een mooi verhaal van: ik hoorde ooit van een dame, die een kamer met een andere mevrouw deelde. Die andere maakte haar deelgenoot van al de dingen, die haar kwelden en draaide zich toen naar de muur en....viel als een blok in slaap.
Maar de aangesprokene lag een groot deel van de nacht wakker.
Manuela, ook daarin kan de Heer je helpen. Wanneer ze weer bij je komen:
"O Manuela..."
en dan komt er weer een verhaal, zeg dan stilletjes tegen de Heer, wanneer ze voldaan wegpeddelen:
"Ziezo...dat ben ik weer lekker kwijt"...zeg dan:
"Lieve Heer...wilt U mij helpen, dit nu niet als een steen op mijn hart mee te sjouwen".
Trouwens, dat gevoel van onlust....: heel in het jeugdige kun je toch al dat lied zingen:
"Is uw leven vol van moeit' en zorgen
Zeg het aan Jezus, zeg het aan Jezus..."
Want er zij toch nog andere dingen, die van groter belang zijn:
- dat willen innemen van die pillen; dat zijn verkeerde impulsen, die ieder mens wel eens krijgt. Ik wil jouw problemen niet verkleinen, maar wat is het geval:
"Je kunt de zwarte vogels nooit beletten , boven je hoofd te vliegen,
Maar je kunt ze wél beletten, nesten te maken in je haar"
Iedereen kan ervan getuigen, dat hij of zij soms verschrikt wordt door vreemde, absurde gedachten. Maar Manuela, het is goed, dat je in zulke ogenblikken leert zeggen:
"Rare gedachten...ga wég van mij...in de naam van de Here Jezus"
En wanneer er gedachten bij je opkomen, dat je niet genoeg voor de Heer God doet, terwijl je naar de maat van je jeugdige mogelijkheden best wel 'op Hem betrokken bent', zeg dan maar tegen de Heer:
"Lieve Heer...U weet, dat het niet zo is, zoaals het nu door mijn hoofd speelt. Ik weet, dat ik die beschuldigende gedachten wég mag doen en dat doe ik dan ook"
Wanneer je wél in de bijbel gaat lezen, maar van school wegblijft, vind ik dat onevenwichtig. Nu mag jij onevenwichtig zijn, maar doe dit nu toch liever niet meer, ook al voelde je je een beetje ziekies.
En dan dat heimwee. Ik heb zelf vijf jaar in Suriname gewoond, door heel Paramaribo heen heb ik geëvangeliseerd van Pontbuiten af tot Zorg en Hoop en van 'Nijd en Spijt' tot Rainville. Ik ken het land en begrijp, dat er veel heimwee is bij jou. Maar je bent er nog maar kort weg.
Je leraar zegt over een overleden zoontje:
"Je blijft het je altijd herinneren",
maar zo zal het met Suriname beslist niet gaan in jouw brein. Maar ook dít kun je met de Heer doornemen en aan Hem vragen, aan jou hier zo'n leuk perspectief te geven, dat je gedachten hiermee zó gevuld worden, dat de Surinaamse herinneringen vervagen.
Manuela...houd stand en je zult de verlossingen des HEREN zien.
Daag
Ger
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
