 |
|
|
| gedachtewisseling in vriendschap |
|
|
| 31-10-2009 |
 Vraag en antwoord over wat ' zonde' is |
Dag Niem,
De vraag:
Even een ingewikkeld onderwerp misschien, maar ik zal proberen het zo simpel mogelijk te krijgen.
Stelling:
Een zonde is pas een zonde als je diep in je hart weet dat het verkeerd is. Dus niet omdat er een gebod in de Bijbel staat.
Er staan geboden in de Bijbel om deze in ons hart te bewaren (vergelijk met Deutronomium 11,18; Job 22,22; maar vooral Mattheüs 13,1-23). Dus God bewerkt het diepste van ons hart door geboden en daardoor wordt het overschrijden van de geboden een zonde. En de manier waarop je de geboden interpreteerd is ook de manier waarop je de kan zonde begaan (vergelijk met Mattheüs 6,21).
Wat zeg je dat nu toch ingewikkeld. En niet helemaal júist ook. Of liever gezegd: helemáal niet juist.
Immers: reeds Exodus zegt in 4 v 2, dat er een mogelijkheid is van onopzettelijk en onbedoeld zondigen tegen een van de geboden van de Heer.
Meestal zal je geweten, je 'samen weten', je menselijke geest samen met je menselijke ziel, je wel attent maken, dat het niet correct is, wat je doet. Maar soms ook is de zonde zó ingesleten, dat je het niet eens merkt, maar het blijft wel
'zonde' en het vraagt om verzóening.
Ik noem je enkele voorbeelden:
- soms zondig je tegen de liefde. Dan reageer je bars, wanneer je jongere broer weer zit te klieren en pak je dat niet aan op de manieren, die God heeft gewild, zoals door begrijpende, tactvolle raadgeving.
- een andere keer zondig je tegen de blijdschap: dan zit je de hele tijd te morren over je huiswerk of je zakgeld of wat dan ook, zonder nu eens lekker blij te zijn, dat je bij God hoort en een grote toekomst kunt hebben, als je zijn geboden houdt
- soms zondig je tegen de vrede. Wanneer er allemaal onvrede in je hart is, over de leraars, die 'de pik op jou hebben' en jou slechte cijfers geven enz.
- soms zondig je tegen de vriendelijkheid, wanneer je snauwerig doet tegen andere mensen.
En bij al die zaken heb je helemaal niet in de gaten, dat je dingen doet, die de potentie hebben om je van de Heer God te verwijderen en naar 'hem die het kwaad ís' toe te voeren.
Dus de stelling:
"een zonde is pas een zonde, als je het zelf in je hart voelt"
is voor bestrijding vatbaar om zelfs onjuist.
Dan zouden immers de mensen, die -volgens 1 Tim 4 v 2- hun 'geweten hebben dichtgeschroeid' het maar makkelijk hebben. Zij hebben hun 'samen weten' zo met een brandmerk bewerkt, dat er geen sprake meer is van 'samen weten'. Het geweten spreekt nóoit meer.
Maar al hebben verreweg de meeste mensen hun 'samen-weten' niet zó grof verknoeid...uit de hierbovenstaande enkele voorbeelden uit duizenden zal je duidelijk geworden zijn, dat het geweten bij geen van ons nu helemaal zuiver werkt, eigenlijk altijd door gewenning en onopletendheid en onwetendheid een béetje is dichtgeschroeid.
Weet je, wanneer je geweten je haarzuiver op de hoogte houdt van zonden tegen Gods geboden?
Wanneer je volledig vervuld bent met 'God de Heilige Geest'. Dan word je ogenblikkelijk gewaarschuwd, wanneer je:
- in slechtheid je belastingaangifte niet correct invult
- in ontrouw speelt met gedachten van onreinheid
- in ongeduld zegt:
"Zij - met die jarenlang durende depressie- moet nu maar eens uit de gemeente wég: blok aan het been!"
- in hardvochtigheid zegt:
"Deze regering is niks. Ik zou er voor moeten bidden, maar ik ga er liever op vitten".
- in driftbuien je gebrek aan zelfbeheersing ten toon spreidt.
En mogelijk zou ik nog andere voorbeelden kunnen geven, als ik zélf méer ingeleid was in wat de Heer allemaal aan liefdegeboden heeft.
Maar goed; ik kan niet verder gaan dan waartoe ik op dit ogenblik geleid ben.
Nog even dit:
Denk bij 'de wet' niet allereerst aan Leviticus. 'De liefdewet van God' is veel ruimer, zoals ik hierboven trachtte uiteen te zetten.
God leidde een volkomen verrwilderd slavenvolk uit de afbrekende anonimiteit van Egypte naar de opbouwende eigen identiteit van een goed-functionerend volksbestaan.
Hij hield ze een dik jaar vast aan de voet van de Sinaï voor een grote cursus.
En pas toen die eerste cursus voorbij was, sprak hij; (Deuteronomium 1 v 6):
"Jullie zijn nu lang genoeg bij deze berg gebleven. Breek je kamp op...en trek erop uit".
Niet dat de zaak klaar was, maar éen keer moest er toch een punt gezet worden achter deze eerste training. De Israelieten kregen een 'basis-oefening van een jaar' om een béetje in de gaten te hebben, wat een volk-met-een-eigen-identiteit in dat tijdgewricht nodig had om naar de normen van tóen respectabel te leven.
En die wet mogen wij niet genoegzaam achten voor deze tijd. Nee; nu worden andere, hogerte eisen gesteld.
Daag
Ger
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
