Langs een hele omweg heb ik uw danknummer over mijn vriend-priester Herman Boon gelezen. Al zijn we zeer vertrouwde vrienden sinds onze kollegetijd, hij zelf had er me niets van gezegd. Ik was erg blij om uw artikels, en toch ontbrak er mij veel in zijn geestelijk portret? Het zou een boek worden en sommige dingen zijn moeilijk te zeggen. Ik weet een beetje hoe mijn lieve vriend trachtte priester en mens te zijn, met zoveel mogelijkheden en moeilijkheden met zijn overrijk temperament. Ik weet een beetje van uit vele gesprekken hoe hij vanuit de fundamentele keuze en zijn ja-woord als retoricastudent, met zovele andere mogelijkheden, op de roepstem van Heer altijd probeerde te combineren gebed en studie, bezinning en actie, scheppen en vernieuwen, actie en totaal gegeven zijn, aan allen behoren en toch de positieve eenzaamheid verdiepend beleven. Ik weet dat het voor hem een voortdurend innerlijk gevecht was priester te zijn, zo totaal mogelijk, en de vele menselijke talenten die hem bedeeld waren slechts te gebruiken als ze iets konden betekenen voor de Kerk, wat hij noemde “kanalen voor het evangelie”. Ik weet hoe hij altijd innerlijk vechten moest voor wat voorrang had elke dag, door zovelen werd hij dag en nacht voor zoveel gevraagd, zodat hij probeerde ’s nachts het andere te doen, om in de dag helemaal voor zijn parochie te zijn. Hij had daarvoor een sterk gestel en een buitengewoon recuperatievermogen, al is hij veel ziek geweest in zijn leven.Als ik over hem zou schrijven, zou ik vooral getuigen dat hij mij en mijn gezin heeft leren geloven en leren bidden, met liefde en rechtvaardigheid in schoonheid, waarheid en edelmoedigheid deed stellen voor ons denken en ons doen. Ik weet dat hij vele medepriesters hielp enthousiast en blij te blijven en ik heb vele vrienden horen zeggen : als wij maar zo een priester hadden, en ik vond het zo fijn van hem dat hij nooit verdroeg dat over andere priesters of over zijn bisschop iets kwaads werd gezegd, en met welke oprechte bewondering sprak hij mij over zijn pastoor, en nu met welke liefde over zijn opvolger! Ik weet hoe hij kon bidden. Het is gebeurd dat ik in zijn altijd open huis binnen sprong en hem verraste, geknield op zijn bidstoel, of dat hij het gesprek onderbrak of afsloot met een uitnodiging om mee te bidden. Eens was het heel laat of vroeg geworden in de nacht, en voor ik naar huis reed vroeg hij me met hem nog even mee te gaan bidden bij het Heilig Sacrament in de donkere kerk. Ik denk dat hij zeer dikwijls ’s nachts alleen zo in de kerk heeft gebeden.Hij leerde het aan zijn medewerkers, eerst even biddend naar God te staan vooraleer een opdracht voor de kerk te gaan vervullen. Ik heb het horen vertellen van een Chirobivak in de Kempen : niet alleen van zijn bezinningen met zijn leiders en leidsters ’s morgens vroeg,en de gebedsmomenten met de keukengezinnen, hoe hij elk bivak maakte tot een jeugdretraite, maar ook hoe eens op een nacht heel het tentenbivak dreigde onder geregend te worden. Een nabij bivak was al opgekraamd. Herman met zijn leiders trachtten het gutsend water weg te krijgen met kanalen te graven en het wegscheppen in emmers en bussen. Maar het regende voort. Hij ging al de tenten af, om te kijken of alles van binnen droog bleef en zijn jongens sliepen. Het werd wanhopig. Nog een half uur zo regenen, en ook zij zouden moeten verhuizen. Toen zei Herman : “mannen, ik ga naar mijn tentje. Ik ga eens met de Heer praten,. Wij doen dit Chirobivak toch voor Hem. Hij moet voor ons zorgen.” Hij ging bidden in zijn tentje; Twintig minuten later hield het regenen op. Iets dergelijks heb ik dit jaar opnieuw gehoord toen het tentenbivak dreigde te sneuvelen onder een windstorm en hij aan zijn Chiromeisjes vroeg even rustig te bidden bij het Mariakapelletje opdat alles goed zou aflopen en elk zou weten wat best te doen. Wat was hij een Mariale priester! Hij zei me eens : voor elk jaar Meise, wil ik een Mariakapelletje bouwen! De laatste jaren heeft hij vele retraites en bezinningsdagen geleid. Ik hoorde daarover altijd lof over zijn creativiteit, maar vooral : hij heeft ons leren geloven en bidden, en wat staat die met zijn geloof in het hart van de werkelijke wereld! Hij had eigenlijk een missionariskarakter. Hij heeft altijd gedroomd van Zuid-Amerika, maar als zijn bisschop zei : “we hebben u hier nodig” dan was dat voor hem goed. Ik hoor hem nog na zijn Kongoreis, diep onder de indruk van zijn ontmoetingen met de zwarte universitairen, met de missionarissen, en vooral van dat melaatsendorp in de Mayumbe, en dat hij zei : “wat doe ik hier toch in dat luxueuze Europa! Mijn vriend zei me eens : weet je dat de echte armoede van de priester, dat is totaal, dag en nacht beschikbaar zijn voor iedereen, elke telefoon, elke bel, elke mens, onze armoede is weten dat we maar broze instrumenten zijn van de Heer, onze zwakheden ervaren, bepraat en belasterd worden en moeten zwijgen en elke morgen je tekenen inde naam van God en iedereen helemaal terug graag zien. Ik zag hem eens thuis komen op zijn fiets, kletsnat, een beetje bleek, met bevroren handen. Zijn huis was leeg en koud. Ik was in mij warme auto blijven zitten, maar hij lachte gul en gelukkig en vertelde mij enthousiast over zijn mensen, terwijl hij vuur voor mij aanmaakte en water opzette om wat koffie te maken. Hij zal niet graag hebben dat ik het verklap, maar ik heb toevallig eens ontdekt dat hij jaren lang op de grond geslapen heeft. Hij lachte maar met de legende over zijn rijke familie en zo!

Hij leefde op zijn zolderkamertje, ijskoud in de winter en snikheet in de zomer. Op een nacht had hij zijn eigen bed weggedragen naar iemand die er een nodig had.Ik weet hoe tijdens een Sinterklaasnacht voor verschillende deuren van mensen die het niet breed hadden dozen ging zetten met allerlei geschenken, en hoe vooral op gevoelige dagen voor eenzamen, zoals met Kerstmis en Nieuwjaar naar eenzame of zieke mensen fietste om hen iets te brengen, ook altijd de geschenken die hij zelf had gekregen.. ik heb zijn ontroering geweten, toen hij van eenvoudige lieve vrienden van hem een bromfiets kreeg, en toen hij een kleine wagen kreeg van een gezin uit Meise, was zijn eerste blije rit naar Brussel naar het Rode kruis om er een invaliditeitswagentje te gaan halen voor een sukkelende vriend in de parochie, en ook zijn volkswagen nadien was voor iedereen, een werkinstrument zoals zijn telefoon, schrijfmachine, en heel zijn huis voor iedereen was, en zijn fiets en brommer gingen als geschenk naar Chirojongens.

Ik zou u een boek kunnen schrijven over hem. Hij zuchtte soms dat hij zo weinig kon doen, dat een mens zo begrensd is en de tijd zo vlug voorbij gaat, en hij zelfzo onvolmaakt. Hij was een geweldig gevoelsmens. Dat maakte hem innerlijk zo rijk, maar ook zo kwetsbaar.Een zeer sterke persoonlijkheid, die daardoor wel eens weerstand opriep. Hij kon ineens wegkruipen in zichzelf; maar ook geweldig animeren. Vooral heb ik in hem bewonderd is dat hij zijn fouten kon zien en vergiffenis kon vragen en vergeven kon,dat hij zich zen de anderen altijd op weg wist, groeiend. Ik weet ook hoe oneindig veel hij van Meise hield! Hoe dikwijls had hij mij de laatste tijd niet met vreugde verteld over het komend tehuis voor bejaarden en zijn droom om voor zijn zo dierbare jeugd een eigen tehuis te bouwen waar ze, tegen alle commerciële uitbuiting van hun kwetsbaarheid,en hoe kon hij zich kwaad maken tegen mensen die zijn jeugd kwaad deden.Zichzelf zouden kunnen zijn, en in schoonheid zouden, kunnen groeien. Wat leed hij eronder als hij zelf al eens jonge mensen verkeerd had aangepakt, maar wat was hij fier en gelukkig als zij iets schoons hadden gedaan! Toen de bisschop hem tijdens het Chiromeisjesbivak vroeg enkele jaren in het Universiteitsmidden te Leuven priester te gaan zijn, vergde het hem een zeer zwaar offer en hard geloof om in alle vrijheid ja te zeggen, omdat hij wilde voorgaan in de beschikbaarheid aan de Kerk. Hij zei me eens :ik heb getracht mijn eigen jeugdidealen als KSA’er en later als Chiroleider volwassen gestalte te geven, en ik heb getracht al deze mensen graag te zien, zoals ik anders mijn vrouw en mijn kinderen graag zou gezien hebben, dus ook met al mijn en hun gebreken. Maar hoe meer ge ervan houdt, hoe zwaarder het dan ook valt afscheid te nemen. Maar de Heer roept mij. Ik moet kunnen, afstand doen, om wille van deze liefde. Vaders en moeders moeten dat ook doen … en wij preken toch de gekruisigde en de Verrezene!

Ik herinner mij nog al het rumoer toen hij de muur rond de pastorij afbrak, omdat hij ook een geestelijk open pastorie wilde. Toen werd hij met van alles bedreigd. Toen hij wegging uit Meise, hoorde ik iemand zeggen : voor die afbraak van de muur moesten ze hem een monument oprichten! Wat heeft hij niet moeten doorslikken toen hij de St.-Elooikapel had laten herstellen door zijn vrienden De Smedt en er het verschrikkelijk vermolmd altaar afbrak, maar veel schoonheid in de plaats stelde. Hij werkte soms als een bulldozer, maar daarin klopte een zeer rijk en warm hart, soms teder en broos als van een kind, soms wenend, soms hevig van wat hij noemde ‘mijn geweldig levensgevoel’. Ik herinner mij hoe enthousiast hij aan het werk toog als verkozene in de priesterraad en als secretaris van de groep Vlaams Brabant; Ik hoorde een van zijn confraters eens zeggen : wat een eerlijke durf en openhartigheid, en wat een werkkracht …

Toen hij zwaar gekwetst na zijn auto-ongeval in de kliniek lag, waar hij pas aalmoezenier was benoemd, tastte hij naar zijn hand en zei : “Ik leef. Dit is me duidelijk : ik moet met mijn leven nog iets heel schoons doen voor de anderen. Het leven is zo schoon, zo de moeite waard, maar soms zo moeilijk en hard!

Ik zou een boek kunnen schrijven over mijn vriend Herman, zoals ik hem een beetje heb mogen kennen, een boek van vriendschap en bewondering.

K.V.M.  Reactie op Schoon Meise sept. 1966 “dank u herman !

10-11-2005 om 10:47 geschreven door Jef De Cuyper