Muziek heeft onze onderpastoor altijd bekoord. Hij was zelf actief, want hij speelde gitaar. 's Zondags 's avonds kon je zijn recitals aanhoren in het dorp. Hij woonde in het begin op de eerste verdieping bij de pastoor. Met het venster open tokkelde hij erop los. Hij had vooral een voorliefde voor flamenco. Ik denk dat hij eens een plaatje opnam. Dat was in de rij van religieuze zangers zoals pater Mestdagh en zuster Sourire. Hij werkte mee aan religieuze programma's en met Miel Cools en Jaak Dreesen organiseerde hij "zazo-weekends" voor het betere chanson. In zijn homilies gebruikte hij ook reeds platen. Hij bezat een uitgebreide collecie, die hij permanent uitleende. Ik denk dat her en der platen van hem achtergebleven zijn. Zo is zijn bezinning over leven en dood rond "Tom Dooley" ons bijgeleven. Hij liet ons, kleine straatjongens, meegenieten en zette ons op pad om goede muziek te beluisteren, zowel klassiek als modern. Zo trok hij met zijn jongens en meisjes naar de opera in Antwerpen. Wij traden ook in actie via onze muziekkapel die in heel Vlaanderen bekend werd. Ons leren blokfluit spelen mislukte. Maar ik koester nog altijd de houten blokfluit die hij voor ons kocht. In zijn Chiroheem kreeg hij het gedaan dat iemand ons een T.V.-meubel met radio en platendraaier schonk. Daar liet hij ons kennis maken met "The Everly brothers". Vooral het slaapliedje "Who's gonne shoe..." was een prachtig voorbeeld van een eenvoudig, maar stijlvol volksliedje. Wij hebben deze plaatjes in het Chiroheem grijs gedraaid. Toen ik leider was in de Chiro stuurde hij mij met mijn kozijn naar een volksdanweekend van de V.V.D.C. en ik kon uit zijn platen de begeleidende muziek putten voor het Patklub - circus, dat wij in 1965 opvoerden. Ook voor de twee toneelstukken die ik regisseerde : "Kabouters in de stad" en "De Sint in 't kabouterland" werden zijn platen gebruikt.
Kwatongen durven wel eens beweren dat Herman Boon I een beeldenstormer was. Er zijn er nu nog die in die overtuiging, blind in vastzitten In de geest van de versobering en de verdieping van de religie, nam hij enkele initiatieven. Zo werd de muur rond de pastorij afgebroken. Hij vond dat de pastoor en de priester midden de mensen moest leven en niet achter een hoge muur, zoals de kasteelheren. Ik heb toen de eerste keer in mijn leven een priester in werkkledij gezien. Want hij werkte uiteraard mee. Later werden de heiligenbeelden uit de kerk verwijderd. Er waren toen zelfs parochianen die de heilige Rita kwamen aanbidden, maar het vertikten naar de mis te gaan. De beelden staan nu echter te verkommeren in de toren! Het overschilderen in Latex van de muurschilderingen wordt hem ook aangewreven. Buiten de diepere motieven, versterkt door de lelijkheid van het laatste oordeel, dat ons angsten inboezemde, als wij eronder te biechten gingen, is het een zegen dat dit gebeurde (dixit de restaurateurs). Anders waren ze onherroepelijk verloren. Ik confronteerde Herman met de vraag wie het sein tot overschilderen gaf. Pastoor Brams en de kerkfabriek van toen gingen niet vrijuit. Dat werd echter niet genotuleerd. Het afbreken van het barok altaar in de St.-Elooikapel is een ander verhaal. Maar daar weet ik te weinig van. Alles werd toen echter vervangen door eigentijdse kunst : o.a. altaar,kruisbeeld en tabernakel. Ik begrijp echter niet waarom men bij de restaurering van de muurschilderingen de waardevolle Petrus op de zuil vergat. Hij leeft naast God en stelt een belangrijke vraag aan zalige Paus. Wereld bidt te weinig. Wereld is aan het denken dat zij zonder de juiste weg kunnen. Boetekleed is alleen voor begeesterde lieden en past niet aan onwetenden.
Herman Boon pr.
