Die winterochtend met de paus

Maandag 24 december 1984. Over het stille Sint-Pietersplein naar de rechtse poort van het Vatikaan. De vriendelijke Zwitserse wachter lacht als je hem in zijn moedertaal, het Duits, aanspreekt. Een even hoffelijke man in zwarte jas leidt ons over de binnenplaats naar de lift. Ons, dat zijn 13 seminaristen van het Johannes XXIII-seminarie te Leuven en drie professoren-priesters Herman Boon, Paul Schotsmans en Stefaan van Calster. De ochtend ervoor hadden ze samen de eucharistie gevierd op het graf van de apostel Petrus onder het pausaltaar in de Sint-Pieters. Het lege graf in Jeruzalem en dit graf van Petrus, ziel en hart van het kristendom.

Na de viering mijmerend en biddend langs de pausgraven en wat langer bij het graf van Johannes XXIII, wiens naam ons seminarie van het aartsbisdom Mechelen-Brussel draagt. We zijn naar de kerk van Sint-Paulus buiten de muren gereisd en hebben er bij het graf van de missionaris-apostel gelezen uit zijn brief aan de Romeinen. We hebben gebeden en gezongen bij het graf van Jan Berchmans en op zijn studeerkamertje boven in het Jezuïetenklooster van de Gesu. We dragen dit nog allemaal in ons hart als we in de roodbruine lift opstijgen naar het woondeel van de levende Petrus vandaag. Boven staat de Poolse secretaris ons op te wachten en leidt ons naar de kapel.

Van in de gang zien we onze Paus, geknield op zijn bidstoel, zijn hoofd gebogen in zijn handen, zijn duimen op zijn slapen. Zijn Zaïrese sekretaris uit de Kasi, met kennis van het Nederlands, dank zij zijn opleiding bij de Vlaamse Scheutisten, lacht ons toe. De drie priesters omkleden zich met albe en stool in de kleine sakristij, samen met drie Poolse priesters.

De Poolse zuster haalt de alben uit de kast. De Paus staat recht van zijn bidstoel, kijkt ons allen even aan, en maakt zich klaar voor de eucharistie. Dan klinkt zijn warme baritonstem met langzame, stevige woorden : In de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest….

Geheel de Eucharistie zegt hij in het Nederlands. Eén van onze seminaristen mag de eerste lezing stem geven, de president van het seminarie leest het evangelie. De Paus gebruikt blijkbaar een missaal uit Nederland want het Onze Vader is deze met de twee Noord-Nederlandse varianten. Na de viering sinjaleren we dat aan zijn verbaasde sekretaris, en terug in België zegt de verantwoordelijke van het interdiocesaan centrum voor liturgische zielzorg: “Ja, onze boeken liggen al in Rome, maar nog niet bij de Paus; wees gerust: in Vlaanderen en Brussel zal de Paus het Vlaamse Onze Vader bidden.” Na de viering heft de Paus het Salve Regina aan en ontdaan van zijn liturgische gewaden, bidt hij dankend op zijn bidstoel. Deze privaatkapel van de paus is reeds door zijn voorgangers zo ingericht, maar aan het kruisbeeld en het Mariabeeld is er al een spoor uit Polen te zien: “Totus tuus”, het schildbelijdenis van Karol Wojtyla. Ik ben geheel de uwe, Maria.

We worden uitgenodigd in de ontvangstzaal naast de kapel bij de kerstkribbe en de kerstboom. Tijdens de viering hadden we reeds vier liederen gezongen uit ‘Zingt jubilate’. Nu zingen we ‘Nu sijt wellecome’, één van de seminaristen begeleidt op gitaar. De Paus komt binnen, kijkt verwonderd, komt dicht bij de eerste seminarist staan, schouder tegen schouder. Hij kijkt in het liederboek, wijst met zijn vingers naar de woorden en de muziek en probeert mee te zingen. Hij lacht kwajongensachtig. Als het lied uit is, geeft de Poolse sekretaris aan de Paus een handvol zakjes met ronzenkransen. Eén voor één geeft de Paus een hand, praat wat Duits en Frans, luistert naar het Nederlands, doet het vertalen in het Duits, lacht en geeft een vriendelijke wangstreel. De seminaristen vertellen hem dat we te Leuven een nieuwe kapel aan het bouwen zijn voor het seminarie en nodigen de Paus uit om met hen daar te komen avondbidden bij zijn bezoek aan de universiteitsstad. Misschien, zegt de Paus. Bij het weggaan draait hij zich nog om en zegt met een Duits aksent. “Ha, die Kapelle. Zalig kerstmis”.  We zwijgen een tijd, terug in de lift, het binnenplein van de Zwitsers over, terug op het Sint-Pietersplein. We kijken nog eens naar boven, naar de kapel en de werkkamer van de Paus. Op kerstmiddag staan we terug op het Sint-Pietersplein met een spandoek: ‘Welkom in België’.

Weldra komt Petrus zijn kerken in de Benelux bezoeken. Uit de wereldkerk brengt hij de Kristus en de ervaringen van andere volkeren mee en ons geloof en onze vreugden en zorgen zal hij meedragen naar de andere kerken. Welom Petrus.

Herman Boon pr.
Deze bijdrage kreeg ik van Inigo Bocken

12-04-2008 om 09:22 geschreven door Jef De Cuyper