Dag, mijn kleine prins!

Uit de homilie van priester Herman Boon tijdens de Eucharistieviering bij de uitvaart van Chirotopper André Jacobs, op maandag 12 augustus 1966 in onze Sint – Martinuskerk.

… Wij schreien duizendmaal waarom. Heel ons naar geluk hunkerend wezen protesteert. In de donkere holten van snijdende pijn huilen wij naar God van Liefde en Goedheid. Waarom ? Er is geen antwoord op dit vragen, alleen de zekerheid van de Verrezen Heer Jezus, de weg, de waarheid en het leven. Hij is voorgegaan, door heel het broze kwetsbare leven heen, doorheen heel de ontbolsterende onvolmaaktheid van de natuur, wereld en mens. Hij is voorgegaan doorheen vreugde en leed, behoeding en eenzaamheid, lust en moeheid, pijn en dood, Hij is verder gegaan, Hij heeft de mistgrens doorbroken, Hij LEEFT, en in geloofsgenade en openbaring weten wij : wij zijn wordend, groeiend zoals Hij, naar verrijzenis toe, vroeg of laat. Eens zullen alle vragen beantwoord zijn in een eeuwig bestaan en een volmaakt geluk. Wij kijken nu nog in een wazige spiegel.

Gij, mijn lieve jongen, mijn lieve Chirotopper André, gij weet er alles nu van. Gij die zo leesgierig waard, die alles weten wilde, die gretig vragen kon honderduit, gij weet alles, wat wij alleen in geloof benaderen kunnen. Gij slurpte met tintelende ogen zo aan het boeiende kleurige leven, aan de natuur, aan de mensen, aan de veroveringen van de wetenschap, gij leefde zo blij genietend. Nu ziet gij alles, nu ziet gij de Heer, in wie gij gedoopt werd, die gij in uw Chirobelijdenis noemde uw blijheid, uw kracht.

Mijn lieve kleine prins, je hebt me verbaasd. Je hebt ons nooit pijn gedaan, nooit verdriet, waarom ben je zo ineens van ons weggegaan, mijn lieve jongen ? Wou je diep onder het zondoorlichte water gaan luisteren naar het hart van de aarde ? In je kamertje thuis had je schelpen vergaard van zeestranden, En rotsbrokken uit de bergen, keien uit de rivieren,in de hoek van de huiskamer staan de rietstengels uit de heidevennen lichtjes te trillen, je fiets staat stil langs de muur, in je droomboom achter in de tuin wacht hoog je speelhut, van elke tocht met huis en met je vrienden, vanuit elk Chirobeleven, van elke reis naar school met je grote zware boekentas, was je lachend teruggekomen, met duizend guitige uitroepen. Voor de eerste keer ben je nu weggebleven, voor altijd.

Je droomde van verre lange reizen over al de wereldzeeën, je sneed kleine schepen uit wit hout, je droomde eens een felle kapitein te zijn en met een heel groot schip de wereld rond te varen, en hoog in de mast je Chirobanier. Je bent nu een oneindige reis begonnen, over een zee van geluk zonder stranden, zonder horizont en zonder zonsondergang, je reist nu heel Gods liefde af, je bent nu een diep gelukkig koningskind in het blije R ijk van God. En wij staan schreiend aan de kille kade, wij heffen moeilijk een wuifhand,. Er is een kramp in ons hart, een zure snik in onze mond.

In de tafel thuis, had je je eigen schuif,die wonderlijke schatschuif van een jongen. De schatten van een gelukkig mensenkind, een kleine koning : een eindje touw en verfromaaide speelkaarten, kleurige zichtkaarten van verre landen en postzegels met namen opdie geurden naar appelsienen en kaneel, een kei, een tol, een mes met kurkentrekker, en je verfpotjes en kleurpotloden. Vader God heeft nu voor jopui de onmetelijke schatschuif opengetrokken van Zijn goedheid, en je bent je nieuwe hemelthuis binnen gerend, je sterke jonge armen vol nieuwe schatten. Ik schrei om je geluk, mijn kleine prins.

Ik zie je nog in wit doopgewaad, mijn fiere prins, bij de viering van je vormsel.Ik hoor je nog zingen,. Ik hoor je nog zeggen dat je bereid was van je leven iets heel moois te maken, Jezus achterna, en zoals Hij vol goedheid voor de anderen. Ik zie je nog dansen, onze blije Majimdans, een dankdans om het levendmakende water, ik zie je nog bouwen en schilderen aan onze stad van vrede, en aan de tafel van de Heer heb je me brood en wijn gegeven om voor jou de Heer aanwezig te stellen, opdat je een goed mens zou kunnen worden.

Ik zie je nog fietsen, je kon amper aan de pedalen, om boodschappen in Rode, naar je vrienden in Limbos en Eversem, naar je Chiro, naar de kernvergadering en naar je vendel, mijn kranige topper, mijn kranige hulpvendelleider. Ik zie je nog al die zondagen aangetreden bij onze Kristusbanier, spelend, zingend, marcherend, , ik zie je nog in al die bivakhoogdagen en nu pas nog, zo dicht bij, amper terug, tussen de dennenbossen en het hete heidezand, in ons Chirorijk van tentenpaleizen. Je weet het ook nog toen je na de avondwijding bij het Mariakapelletje een kruisje kwam vragen en met je kleine warme hand mij groette, toen ik je gevraagd heb of je er soms van droomde om later eens een grote leider te worden. Je hebt toen alleen gelachen, met die vreemde zachte lach van je, een lach van heel diep uit het brandend misterie van je innerlijk. Je Chirobelijdenis, je groepsopgave is nu volle werkelijkheid, je bent nu leider voor altijd. Je gele das van de trouw, je bruine uniformhemd van de kameraadschap, je riem van de kranigheid en de blinkende gesp met de woorden : Aan Kristus Koning, Trouw, je zal je er niet mee bekleden, je prinsengewaad, jonge Vlaamse prins, het was geen naïeve wereldvreemde romantiek, maar uitroeptekens van je eerlijke jongenswil om van de schoonste mogelijkheden van het leven in zijn diepste dimensies te genieten en mee te delen. God heeft je nu omkleed met het prinsengewaad van Zijn liefde.

In het verstilde ouderhuis te Eversem, waar we gisteren samen zaten, zwijgend, als verwachtend dat je ineens weer om de hoek zou binnen lopen, met grote honger en luidruchtige groet, heb ik in je fotoalbum gebladerd, foto’s van schoolreizen en gezinsfeesten, het huwelijk van je zus, je vrienden, een Chirogebeuren, en onder de foto van je vormsel met grote inktletters heb je geschreven : een geweldige dag!

Aan de wand hangen nog je tekeningen : een Kristushoofd, een hand, je zou eens een hele kruisweg tekenen.

Je tekent nu niet meer, je plakt geen foto’s meer in, je hebt nu geen behoefte meer aan herinneringen, je bent nu in de goddelijke werkelijkheid, zonder verleden, zonder toekomst, alles altijd gloeiend heden.

Het is ineens veel te vroeg, voor jou een geweldige dag geworden, een dag zonder einde, een dag van geweldig geluk. Je bent in de verrijzenis!

Dank je, mijn kleine prins, omdat je even in onze wereld bent gekomen, dank je mijn lieve jongen, omdat je even tussen ons hebt geleefd, dank je, mijn goede André, voor je blijheid, voor je kranigheid, je kameraadschap. Dank je, dat ik je mocht ontmoeten, je bent een genade geweest in ons leven. De wereld was te klein voor jou, de mensen te onvolmaakt.

Zorg een beetje voor ons,kleine prins, jij hebt alles gekregen, zorg voor je vader en moeder, voor je broers en zusters, voor je familie, voor Eversem, voor onze Chirojeugd. Er zijn er nog van onze Chiro bij de Heer, Jan De Knop en Jean Pinnock, Chirojeugd in de hemel, zorg voor onze jeugd in deze moeilijke wereld!

Dank, mijn koningskind, dag, mijn kleine prins!

31-12-2005 om 17:03 geschreven door Jef De Cuyper