In dat jaar 1957 werd Herman BOON, afkomstig uit een groot gezin in Jette en zoon van de ‘grote Jan Boon van het toenmalige NIR’….. door Kardinaal Van Roey in Mechelen priester gewijd. Zijn eerste apostolaatsveld dat hij toegewezen kreeg, was de landelijke Sint-Martinusparochie in Meise, waar hij zijn pastorale oren te luisteren kon leggen bij Pastoor Bramske……want zo noemden we hem in de volksmond. Ik heb de indruk dat Bramske de jonge priester Herman tamelijk vrij liet en hij bewoog zich dan ook heel gemakkelijk en vlot tussen zijn mensen. Bramske was ook al een dagje ouder en liet Herman maar doen, want hij deed veel en hij vond dat hij het goed deed. Hij was vindingrijk en creatief; hij ging om met jong en oud en was veel op de school te zien; hij had een groot hart een héél groot hart voor de Chiro die een eigen heem hadden en die bij Herman op elk ogenblik van de dag of de nacht binnenvielen en er zich thuis voelden. Zijn deur was dan ook zelden op slot en hij betrok een huis voor zover ik me herinner op een boogscheut van de kerk. Herman was begenadigd want hij had naast zo veel kwaliteiten ook de gave van het woord en hij gebruikte die dan ook ten over-vloede. Zijn preken waren verzorgd en pareltjes van literatuur. Met gepaste woordkeuze en een warme hartelijke stem wist hij zijn volkje te boeien en te beroeren want hij was een gevoelig man met een groot meevoelend en meelevend hart. Hij kon zich wel eens ergeren als in bepaalde periodes van het jaar de men-sen te veel zaten te hoesten. Eigenlijk was hij dat na verloop van tijd zo kotsbeu dat hij ‘n geestige list bedacht om aan de mensen duidelijk te maken dat dit al-leen maar een hele slechte gewoonte is en niets anders. Wat deed Herman ?

Hij vond ergens op zolder (misschien in de oude grote pastorie of bij zijn eigen moeder) een grote blauwe geëmailleerde koffiepot met kromme teut en een dek-sel die alleen maar met een klein scharnietje open kon. Er waren bloemen op ge-schilderd. Voor dat hij van het altaar naar de preekstoel ging (die stond in die tijd aan de linkerkant in de kerk tegen een van de pilaren), nam hij van een klein tafeltje ergens aan de zijkant (niemand had dat gezien) die koffiepot en schreed daar plechtig en langzaam mee naar de preekstoel en iedereen keek hem gespan-nen en vragend na. Wat had dat nu te betekenen? Heel ostentatief en goed zichtbaar droeg hij die oude koffiepot en eenmaal boven gekomen, zette hij dat ding plechtig op de rand van de preekstoel op een zodanige manier dat hij haar er niet kon afstoten en ook niet in de weg zou staan tijdens de homilie. Volgens oud gebruik maakte hij een groot kruisteken en legde het Evangelie van die zon-dag uit. De mensen luisterden aandachtig en waren muisstil. Je kon werkelijk een speld horen vallen. Ze waren eigenlijk meer nieuwsgierig naar ‘wat gaat ie met dieë pot doen’? dan dat ze naar zijn gewijde uitleg luisterden. Ze waren zo bezig en begaan met dat ongewone gedoe, dat ze vergaten te hoesten…..

Na ‘t AMEN van de preek, keek Herman langzaam naar de zijkant van de preek-stoel, waar die pot op de rand stond. Hij nam die even plechtig als in het begin en deed alsof hij naar beneden wilde gaan. De mensen keken mekaar vreemd aan en vroegen zich af wat die rare kuren wel te betekenen hadden. Niemand had in de gaten dat Herman nog iets in petto had. Toen hij op de eerste trap stond om naar beneden te gaan, kwam hij op z’n stappen terug, draaide zich om en richtte zich tot de mensen met een dankwoordje omdat ze helemaal niet hadden gehoest maar heel aandachtig hadden geluisterd en hij voegde er glimlachend aan toe dat hij hoopte dat ze dit in het vervolg zouden blijven doen. Ja, Herman was een man die besproken werd; hij ging over de tong, zoals de mensen zeggen. Maar ze spraken steeds met veel lof over hem, ook al deed hij wel eens dingen waar ze het niet mee eens waren.

Dat zou vooral blijken als na het 2° Vaticaans Concilie, een tiental jaar later, de vernieuwingen in de Liturgie werden doorgevoerd. Herman, die voorstander was van de actieve deelname van de gelovigen in de liturgie, was ijverig in de catechese en zeer actief bij de voorbereiding van de eerste en plechtige communie. Ook het kerkinterieur werd aangepakt en wellicht een beetje te hardhandig want zonder enige toelating van voorname commissies en werkgroepen verdween de preek-stoel want ‘die nam het zicht op het altaar weg’. Alle beelden van bekende en onbekende heiligen werden naar de zolder gedragen en tot overmaat van ramp overschilderde hij (of liet het doen, ik weet het niet) de door de Grimbergse Norbertijn Gaspar Van der Schueren gemaakte fresco’s aan beide kanten van de zijbeuken vooraan in de kerk. Hij was van mening dat het soberder moest worden in de kerk en dat het altaar centraal moest staan en ook alle aandacht verdiende. Hierin was hij ongetwijfeld te doortastend en roekeloos ; want hierdoor gingen wel twee heel kostbare kunstwerken verloren. Gelukkig heeft men dat enkele tientallen jaren later weer heel mooi kunnen herstellen. Je kunt zeggen dat hij hier en daar impulsief te werk ging, maar het was nooit met verkeerde bedoe-lingen; hij dacht er zo over en liet zich daardoor bepalen.

Op Goede Vrijdag organiseerde hij een Kruisweg door het hele dorp en op een twaalftal plaatsen liet hij een groot kruis plaatsen. Met gezangen en gebeden vooral geleid door de Chirojeugd, trok de hele karavaan door het dorp. Wij waren er als jonge fraters ook bij. We mochten in die tijd slechts één keer per week gaan wandelen en dan was het meestal naar een of andere pastorie waar we een medebroeder-pastoor gingen bezoeken. Pastoor Bramske was daar ook bij en zo ontmoetten wij Herman als jonge priester. Op die fameuze Goede Vrijdag liepen we mee in de kruisweg en enkele jongeren liepen te roken tijdens deze toch min of meer religieuze stoet. Dat sommige oudere mensen zich daaraan ergerden, zal U niet verwonderen en toen ze hun beklag bij ’meneer den onderpastoor’ maakte, zei hij vriendelijk:’ och madame, ik denk dat ze dat in Jezuskes tijd ook deden’. Je kon er niet kwaad op worden. Ik denk dat Herman ook heel goed kon luisteren en dat ook bewust deed. Hij probeerde in je huid te kruipen en dat heb ik later meerdere keren ervaren toen hij scholen bezocht, ‘jonge-kerkgroepen begeleid-de en zich inzette vanuit de Merodestraat in Mechelen, waar hij een eigen Evan-gelisatiecentrum had en van daaruit de hele wereld bereisde om missionarissen te bezoeken, hen op te roepen en aan te moedigen. Maar daarover wil ik het later in een andere bijdrage nog wel eens hebben (als U het goed vindt).

Gereon van Boesschoten, norbertijn

en herder in Grimbergen

13-04-2006 om 10:30 geschreven door Jef De Cuyper