Eerste Kerstmis zonder Herman Boon pr.

De redactie van een periodiek vroeg mij om een kerstverhaal. Als schrijver hiervan was het voor mij een eenvoudige opdracht. Maar dan overviel me een eersterangs inspiratie : het echte kerstverhaal over een getuige van Jezus. Dit jaar wordt het in Vlaanderen de eerste Kerstmis zonder priester Herman Boon (1930 – 2005). Hij vertoeft nu op de oeroever, vanwaar door het mysterie van de incarnatie, Gods zoon onder ons kwam leven als een kwetsbaar kind, in alles aan ons gelijk behalve aan de zonde.

Luchtvaartaalmoezenier Herman Boon heeft 25 december te Zaventem steeds aangrijpend geprofileerd met zijn jaarlijkse kerstnachtmis in de gigantische loods 41, zijn “kathedraal van vliegtuigen”, waarin een Sabena – boeïng als decor fungeerde. Hij doopte er tijdens de viering een boreling van mensenkind tot Christuskind.

Zaventem was zijn ‘vliegende parochie’ waarover hij in 1994 bij Licap zijn ervaringen publiceerde in “Mensen met vleugels”, een hoogvlieger vol pittige en tragische anekdotes. In zijn door hem ontworpen Engel Raphaël kapel waar zijn parochianen huwden, de ‘Sabéniens’, waar hij eucharistievieringen bezielde in de hem geëigende liturgische stijl, waarin hij kinderen en volwassenen doopte, waar hij hopeloze vluchtelingen en verstotelingen nabij was, waar hij treurde om zoveel onrechtvaardig wereldleed, is hij op 6 mei biddend overleden. ‘Hij stierf bij Wie hij liefhad : ’t heilig Sacrament dat hem vervoerde boven sterren, boven ’t firmament’ zijn de slotverzen van mijn sonnet dat ik op zijn koninklijke begrafenis mocht voordragen. Kardinaal Danneels getuigde als voorganger in zijn homilie : “Ik kijk ernaar bij mijn opstaan en slapengaan. Ik verlang in mijn hierna de verrezen Heer zo te mogen ontmoeten”. De boodschap van Kerstmis had voor Herman niet de minste relatie met glitter en valse romantiek ons jaarlijks met veel vertoon opgedrongen. Zelf was hij teken van bevrijdende hoop in de sombere transitzone van de luchthaven. Hij duldde niet dat vluchtelingen er behandeld werden ‘als verloren voorwerpen’. Zoals hij slidair tussen zijn ver olgde broeders en zusters stond : de Palestijnen te Bethlehem in het land van Jezus, waar hij als een der hunnen op handen werd gedragen.

Zijn sterven is in gebed een luchtbrug geworden tussen zijn hemel en onze aarde?

Marcel Pira, Mortsel, december 2005