Gedempte woorden
het snikken al lang verleerd
verdriet verzuilde in haar tijd
troost kende geen kracht
zij bleef een handvol zwart
stil in het graniet gekerft.

Ingrid Lenaerts

De intercity davert door het landschap in regen
onverminderd spat het water langs de ramen
druppels zoeken hun weg van de minste weerstand
gejaagd door de toenemende race van de trein

de landerijen denderen donker voorbij
het nat staat hen tot in het bot van de muur
de mistroostige koeien leunen bij elkaar aan
onder een groepje haagdoornbomen

die ook al geen bescherming  meer bieden
de wei kwabbert onder hun poten van het slijk
de grachten tussen  de velden lopen over
de beek kolkt buiten adem haar oevers verloren

de intercity mindert vaart het regent nog steeds
de reizigers gluren naar een stip blauwe lucht
vol hoop klatert een waterzon uit de wolken
de loodgrijze lucht  laat haar even turen.

Ingrid Lenaerts

Er zaait een spook angst op zolder
de balken kraken en fluisteren
de wind huilt zijn mars uit volle borst
alsof zijn stem hangen blijft in dezelfde groeven
als een oude grammofoon die krast

De koffers piepen en verschuiven
hun sloten knarsen van oliedroogte
de muizen ritsen uit hun hol
zoals hun collega's op een kermis

Er zaait een spook angst op zolder
het klopt en hamert in zijn  hoofd
hij  hoor het zuchten en steunen

hij  is  zo bang  hij is  zo bang
men zal hem  weer niet geloven
vragen of hij  spoken ziet
 Hij vindt dit niet grappig.

Landschap, analyse van grond onder de luchten
gevat tussen bomen en struiken in het wilde gras
 ik doop mijn woorden in het binnenste van je bestaan
 ik nestel mij tussen je takken tegen enig vergeten

 Landschap, synthese van tijd tussen het groen
ook tussen de afbraak van menig brak gedachtegoed
dat de wind me in de oren fluit als een scheepsklaroen
een niet te verklaren eenzaamheid tussen jou en mij

Landschap brug tussen verleden tot heden en toekomst
op wankele poten neergezet en veranderd in tijd
dat het leven verbindt en omzwachtelt bij elk gebrek
alleen en dan alleen voor de tijd buigt de horizon
Ingrid Lenaerts

Binnenwateren
ze dragen geen schippers meer
wel hun verleden

Nu koning toerist
feestend op een oude aak,
onder roest verdriet

Ingrid Lenaerts

Mensen komen en ze gaan
wie ze zijn of waar wonen
wat ze doen of laten
wij weten niets tenzij ze er zijn
dat ze kijken dat ze prijzen
dat ze afkeuren het werk
van deze sterrenschilder

hij maakt de donkerblauwe luchten
en laat zijn sterren schitteren
in een caleidoscoop van hemellichamen
die pinkend hun levensloop vertellen
ze hebben namen als fantasmen
ze beleven hun astrologische route
als een volmaakte eeuwigheid
waar de mens onbegrijpelijk tegenaankijkt
te klein voor onze grijze materie
ze springen van het ene naar het andere doek
een wonderbare evolutie
ze komen en ze gaan
maar altijd in dezelfde baan

Zij maakt de zomer niet uit 
ze wacht tot hij weer zal verschijnen
met zijn tekens van liefde voor haar waarheid
een vernieuwde zon met gouden stralen
een azuurblauwe luchtmet  witte wolken
niet van die natte dweilen die de hemel bekleden
ze wil haar laatzomer zien bloeien
Dahlia's in hun kleurenbundels bij de vijver
de asters met hun weemoedige blik
de laatste rozen die smeken om gezien te worden
laat de regenmaker nu maar vertrekken 
daar waar hij zijn staart niet onnodig roert

Ingrid Lenaerts

In ons dorp regen
en toch kermis op het plein
de zon komt weldra

de harmonie speelt
ouverture tot vreugde
wij dansen op heil

men lacht en grapt hier
het feest van plezier en kunst
samen dik en dun.

Ingrid Lenaerts

De nacht steekt nooit in het nieuw
maalt nochtans altijd anders
hij is het fenomeen van de herhaling
hij vreet het leeuwendeel van de slaap
hij blijft de koning van de duisternis
tussen lakens en leven in bed
bedrijft de liefde vol passie
of verwenst het samenzijn van de haat
hij verstikt de afwijzing in zijn macht
legt zijn ruwe handen  bij de rovers
dekt de drinkebroers en de zwervers
tot zijn koninkrijk ten ondergaat
tot zijn dienaar de maan weigert
tot de opgaande zon hem langzaam verjaagt.

Ingrid Lenaerts

De nacht had  zich al aangemeld
hij liet de houten gong weerklinken
stalde zijn fiets achter de bomen
wat schrok hij zich rot in de duisternis
van dat vrijend koppel in het gras
die de hele wereld net niet zagen
onder een wassende maan
die hoog boven de platanen
over het kasteeldak begon te blozen
Ze knipoogde en verlichtte de aarde
net niet op de plaats der minne
de maan met begrip voor het samenzijn
der laaiende harten onder haar geleide.

Ingrid Lenaerts