De Diederik Amazonestaat ligt weer eens ter operatie
Voor de zoveelste maal wordt haar buik geopend
als een zwaar zieke patiënt wordt ze ge-exploreerd
de draden en buisjes uit haar binneste aarde moeten vernieuwd.
weer eens maandenlange ellende alvorens ze beter wordt
Men kent geen eerbeid meer voor deze oude dame
Zij heeft nood aan een  ware rust zonder graven en boren
eer ze weer die goede oude vriendin voor wandelaars wordt
Moge zij van de ondergang gered, de Diederik Amazonestraat

Ingrid Lenaerts

In een kluwen van grauwe handen en  eeltige voeten
met oorverdovend geschreeuw trekken zweetlijven
elkaar aan stukken als roofdieren op rantsoen

Ze ontzien niemand en  beuken erop los in blinde woede
spijkeren de haat op de muren die barst van gestold bloed
bij de keel gegrepen als een varken voor de slacht

afgeknald als een struikrover die zijn prooi verscheurt
in het zand gestikt na een valpartij zonder mededogen
onteerd, verwoest en verminkt door deze razzia.

Ingrid Lenaerts

Of aan de rand de diepte met open vleugels
als een vogel wiekend over het dal van vrijheid
kan ook gewoon zomaar in het wilde weg
de dwang die vreet in een hoofd vol zorgen
die vlucht naar oneindig niet meer zo veraf

Of aan de rand van de kloof neerwaarts hellegat
alleen de wind die rond de oren zoemt in ijskoude velden
blokken wit in de ziel graniet in wijde ogen
waar een gier halfuit de veren haar dikke nek spant en
begint andere gedachten af te spelen....

Ingrid Lenaerts

Een landschap  als de meeste veranderlijke belevenis
bij het spel van de zon achter wolken  wit en wattig
bij het waaien van de wind door de hoge boomtoppen
blijft geen indruk op netvlies zoals het ooit is geweest

Dag en nacht vervloeien in een wild avontuur
van dageraad over bedauwde struiken en paden
een middagzon weerkaatsend in kreken en plassen
schaduwen die zich rekkebekken tot de schemering

de avondzon die zwelt tot een rode ballon
die zinkt diep achter de horizon van de wereld
in een bed van vuur waarop zij verder smeult
de maan die klimt als een toverbol in het avondblauw

een wereld die verbleekt bij donkere stilte
waar  nachtraven en uilen hun vleugelslag spreiden
waar  onder de lakens gezucht en gezwoegd wordt
intiem intern op leven en dood  als een éénmalig feit

het  meest veranderlijke moment  een landschap

Ingrid Lenaerts

In de ban van zijn woorden volgde ze slaafs
wat hij haar dicteerde was haar heilige wet

De wind is het meest jachtige hemelskind
Hij kan het stoeien met de stapelwolken niet laten
die hij hoogblauw voor hun spiegel brengt
hen verleidt met zijn zotte capriolen

Hen dan  omhelst als de veelvuldige minnaar
de Don Juan die ook het riet op het water verzoekt
en hen een wuivend ballet laat dansen
zijn geheimen laat hij los

Dan neemt hij  ook zijn adem in  zijn hand mee
en blaast door  alle gekte  heen rimpels over het water
nog kale bomen staan er wachtend op de lente
Ze zijn er de toeschouwers van nieuw leven.

Ingrid Lenaerts

Als de maan achter de wolken verdwijnt
dan zit de nacht in donkere gedachten
op zoek naar zijn lichtende vriendin
die hem troost en ondersteunt met nacht zijn
die hem toelacht met haar rosse glimlach
die hem een schouder biedt in moeilijke uren
wanneer het duivelse zwart rondwaart
en zijn prooien in de nek bijt van hun argeloosheid
wanneer het boze oog  de heks volgt op haar bezem
en zich krassend verstopt in een lege boomholte
loerend op wie of wat....

Zou je geloven dat ik nu zelf angstig word.?

Ingrid Lenaerts