Henryk Sienkiewicz: Quo Vadis

Poolse schrijver, geboren in 1846 en gestorven in 1916. In 1905 ontving hij de Nobelprijs voor letterkunde.

De woorden Quo vadis, Domine, (waar gaat gij heen Heer) stammen uit een legende. Petrus vroeg dit aan Jezus, toen hij uit Rome vluchtte (64 nC om aan de christenvervolgingen van Nero te ontsnappen. Jezus zou geantwoord hebben: “Daar gij Mijn kudde verlaat, ga Ik naar Rome om Mij ten tweede male te laten kruisigen”.

De ondertitel van de roman luidt: Een verhaal uit de tijd van Nero. Centraal staat de liefdesaffaire tussen Marcus Vinicius, een Romeinse legeraanvoerder die verliefd wordt op Lygia, een koningsdochter die destijds van een krijgstocht was meegevoerd en die zich intussen tot het christendom heeft bekeerd. Marcus pakt het nogal onhandig aan om Lygia te veroveren (door zijn superioriteitsgevoel als Romein, zijn misprijzen voor de vrouw, enz.), maar uiteindelijk zullen ze elkaar vinden. Een andere hoofdpersoon is Petronius (de schrijver van de Satyricon). Hij is een raadsman (de arbiter elegantiae) van Nero. Zijn taak bestaat erin Nero te vleien met zijn dichtkunst en zang. Hij zal op het eind echter in ongenade vallen en samen met zijn geliefde slavin zelfmoord plegen. Andere ingrediënten van het boek zijn de bekende wrede feesten van Nero, met wilde dieren, gladiatoren, enz. Verder is er de brand van Rome, de kuiperijen en intriges aan het hof, het leven van de eerste christenen, het optreden van Petrus en Paulus enz.  

28-04-2006 om 13:40 geschreven door john

Sterren (2)

Cervantes : Don Quijote (hoofdstuk 43)

Marinero soy de amor,

y en su piélago profundo

navego sin esperanza

de llegar a puerto alguno.

Siguiendo voy a una estrella

que desde lejos descubro,

más bella y resplandeciente

que cuantas vio Palinuro.

Yo no sé adónde me guía,

y así, navego confuso,

el alma a mirarla atenta,

cuidadosa y con descuido.

Recatos impertinentes,

honestidad contra el uso,

son nubes que me la encubren

cuando más verla procuro.

¡Oh clara y luciente estrella,

en cuya lumbre me apuro!;

al punto que te me encubras,

será de mi muerte el punto.

I am a mariner of love, 

And in his depths profound

Sail on, although without a hope

Ever to come to ground.

My eyes are on a distant star,

Which serves me for a guide.

More beautiful and bright than all

That Palimurus spied.

I know not where it’s leading me;

And so, confused, I steer, 

My heart intent on watching it,

Careles, yet full of care.

And her unkindly shyness,

And too much modesty

Are clouds that shroud her from my eyes,

Whom most I long to see.

My Clara, clear and shining star,

I fade beneath thy light,

And when you hide your beams from me

For me it’s darkest night. 

28-04-2006 om 00:00 geschreven door john

Sterren (1)

Natura Mystica

            Edward B. Koster

Als de Arische Nomade, onvergezeld,

Bij ’t rusten zijner kudden, blank-gevacht,

Bewond’rend de oogen opsloeg naar de pracht

Des hemels met zijn sterren ongeteld,

En zwijgend staarde naar de lichte helt’

Dier stille dwalers door den staat’gen nacht,

En aan zijn eigen rustloos dolen dacht

Door ’t onafzienbaar Aziatisch veld; -

Dan zocht zijn vorschend oog met vromen moed

Langs al die metelooze, lichte paân

Den grooten herder van den sterrenstoet.

Doch zwijgend nijgt de raadselvolle schaar

Met rustig schrijden langs de hemelbaan,

En onbevredigd staat en staart hij daar.

Een vergeten auteur die leefde van 1861 tot 1937.

28-04-2006 om 00:00 geschreven door john