Om 5u30 loopt de wekker af en om 6u sta ik bij Rik aan de deur, je moet er soms wel wat voor over hebben om een langere afstand te stappen op een zondag. Een goed half uur later zijn we in Zoersel, waar de Natuurvrienden hun Zevenmaalkempentocht organiseert. De start is in de zaal Zonneputteke, erg toepasselijk want de zon geeft al volop warmte, en volgens het laatste weerbericht dat ik gehoord heb zou er pas in de namiddag hier en daar een buitje kunnen vallen. Na ons ontbijt, broodje kaas met koffie, kunnen we vertrekken voor 42 kilometer.
We gaan door het dorp van Zoersel, voorbij de kerk en zo naar het Zoerselbos, een bos van maar liefst 400 ha groot! Wie zegt er ook altijd dat er geen natuur meer is? We komen een klein stukje door het Schriekbos en gaan daarna over de Hooidonkse Beemden. Voor ons loopt Gaston, en het duurt toch wel even voor we hem inhalen. Met zijn drieën gaan we naar Halle, waar we in zaal Bremberg een eerste keer controle hebben. Vlak voor we het zaaltje betreden merk ik dat de lucht aardig donker begint te worden, hopelijk blijft het droog. Binnen in de zaal zitten enkele bekenden, we blijven er dan ook tien minuutjes hangen alvorens we aan de lus beginnen die we nu moeten doen.
We bezoeken het centrum van dit dorp en duiken daarna de natuur in, ondertussen begint de eerste kleine druppeltjes te vallen. Onderweg moeten we nog even roepen op iemand die niet gezien had dat we moesten afslagen, en op het einde van dit wondermooie natuurlusje begint de regen met bakken uit de hemel te vallen. Gelukkig heb ik mijn paraplu bij en maak ik me nog niet erg ongerust, het gingen tenslotte maar enkele buien zijn. Voor de tweede keer komen we in zaal Bremberg waar ik een soepje eet. Ook Jan, één van de vier musketiers van vorige week, komt binnen en zet zich even bij ons.
Bij het buitengaan zien we dat het nog steeds erg hard regent, en een blik op de wolken voorspelt weinig goeds, het ziet er naar uit dat dit nog uren kan duren :-? Na even over een paar asfaltwegen te gaan, waar het water ondertussen blijft op staan, gaan we terug het Zoerselbos in. Dankzij de regen worden de mooie zandwegen herschapen in zware modderpoelen, en krijgt deze mooie tocht wel een serieuze domper. Ook mijn knie (nog een overblijfsel van vorige week) begint weer tegen te strubbelen, al is het minder erg dan vorige week. Ondanks de regen blijf ik verwoed foto's maken van deze prachtige omgeving, al zijn het er wel minder dan anders uit schrik dat mijn toestel zou nat worden en het begeven. Rond half twaalf zijn we in Einhoven, waar we in een grote tent een derde keer controle hebben. Tijd voor een broodje en we besluiten hier om de lus van de 42 niet te doen wegens het slechte weer en gewoon het parcours van de 35 te blijven volgen. Gaston blijft bij zijn voornemen om de 50 te doen, al twijfelt hij om misschien de 42 te volgen. Bij het verlaten van de tent nemen we afscheid van hem, ik spreek met hem af voor vrijdag in Torhout waar we samen zullen deelnemen aan de Nacht van Vlaanderen.
Rik en mezelf ploeteren verder door het slijk van de Zalfense Heide, langs het vliegveld naar Oostmalle. Het slijk spat tegen mijn benen en loopt zo mijn kousen in, die er erg smerig beginnen uit te zien. Ook mijn schoenen zelf hebben het hard te verduren, maar voorlopig gaat er geen water door, net zoals ze in de winkel gezegd hadden :-) Na een uurtje zijn we aan het Immaculata-instituut waar we een laatste keer controle hebben. Af en toe is het nu zelfs even droog, maar nooit langer dan enkele minuten.
Het laatste gedeelte brengt ons door het domein de Renesse. We komen voorbij het Koetshuis, het standbeeldje van "de wandelaar" en zo langs het kasteel. Hier heeft vroeger het kasteel van Oostmalle gestaan, maar werd verwoest in het jaar 1542. Een paar jaar later werd een nieuw kasteel gebouwd door Jan van Renesse, dat er nu nog steeds staat en zeker eens een bezoekje waard is. In 1920 werd de rechtervleugel verbouwd maar de linkervleugel is nog volledig intact. De burcht heeft ook zijn eigen spookverhaal, tijdens WOI zou er een Duits onderofficier een moord en zelfmoord gepleegd hebben en zijn geest blijft er ronddwalen In het domein zelf is het prachtig, gele bordjes leren ons over de fauna en flora die in dit domein aanwezig zijn. Langs de achterzijde verlaten we het domein en komen in het domeinbos Wolfschot, dat ongeveer 31 ha groot is. Na een uurtje zit onze 35 kilometer lange tocht erop, binnen zitten Sonja en Vic op ons te wachten en drinken we samen nog iets, als we even later naar de auto gaan is het opgehouden met regenen en kunnen we droog naar huis :-)
Morgen gaan we naar Muizen, een deelgemeente van Mechelen en vlakbij mij thuis, hopelijk zijn de wolken uitgeregend!

15-06-2009 om 07:59 geschreven door maaike