Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Vandaag kies ik voor een vijftig kilometer tocht te Terhagen, de Piet Van Aken tocht georganiseerd door de Kleitrappers. Om half zes ben ik reeds in het clublokaal van de Kleitrappers, het beloofd vandaag zeer warm te worden en ik wil dan al het grootste gedeelte gedaan hebben. Na mijn inschrijving praat ik nog even met Sandra na over de voorbije Nacht van Vlaanderen, en om zes uur stipt ben ik klaar voor een bijzonder mooie wandeling in een voor mij gekende streek. Vlak na de start duiken we al direct de natuur in, vlak in het centrum van het dorp. Na een ommetje langs de kerk bereiken we de oevers van de Rupel die we richting Boom volgen. Je kan niet al te ver kijken, het is vrij mistig en de wolken hangen laag maar de temperatuur is al aan de hoge kant. Na een kilometertje gaan we rechtsaf en bezoeken we het recreatiedomein De Schorre in Boom. Het is hier prachtig om te wandelen qua natuur, maar het stikt er eveneens van de muggen. Telkens ik even halt houd om een foto te maken word ik aangevallen door deze bloeddorstige dieren , dus houd ik er een stevige pas op na om hier snel weg te zijn. Na vijf kilometer hebben we een eerste keer controle in een schooltje in Boom, waar we straks ook nog eens zullen terugkomen. Na mijn stempeltje ben ik meteen weer op pad, zolang er nog geen zon is valt de warmte mee. We blijven aan de rand van De Schorre en gaan zo terug naar de oevers van de Rupel. In Boom hebben ze hier een zeer mooie wandelesplanade gemaakt, tot aan de brug die Boom met Willebroek verbind en die we seffens over moeten. Aan de overkant zie ik Sandra met Leo lopen, twee schimmen in de mist. Ik steek de brug over en wandel via de dijk naar Klein-Willebroek met zijn prachtige haven. In vissersclub "Nooit-Genoeg" hebben we na tien kilometer een tweede keer controle, ook hier laat ik afstempelen en ben direct weer weg. We gaan terug naar de dijk die we nog even volgen tot aan de Biesenweiden waar we doorheen gaan. De Biesenweiden is een natuurgebied van zo'n 40 hectare groot die ons van de Rupel naar domein Hazewinkel brengt. Ook hier zitten ontzettend veel muggen en zet ik er een stevig tempo in. Domein Hazewinkel is wereldberoemd voor zijn roeibanen, waar al menig kampioenschap doorgegaan is. We volgen de kant waar je in de zomer kan komen zwemmen, in onze jeugd zijn we hier vaak geweest, en komen zo in Heindonk, waar we doorheen gaan naar de blauwe voetgangersbruggen over de Beneden en Boven-Rupel. Even later hebben we een derde keer controle, nu in visclub "Hoop op beet" te Rumst. Hier besluit ik om even te rusten en iets te eten en te drinken, er staan reeds 18 kilometer op de teller. Na enkele minuutjes komt Anita aan de visput, die ik vorige week heb leren kennen tijdens de Nacht van Vlaanderen. We zullen samen de rest van het parcours afleggen, we hebben tenslotte hetzelfde tempo en alleen is maar alleen Na even de dijk van de Beneden-Rupel gevolgd te hebben volgen we nu " De Oude Spoorwegberm". Dit natuurgebied word sinds 1985 beheerd door natuurpunt en is langwerpig van vorm met een lengte van bijna vijf kilometer, wellicht het langste van België. We halen twee jongens in die aan het trainen zijn voor de Dodentocht en die zich achter ons zetten en proberen te volgen. We volgen de spoorwegberm tot in Waarloos, waar we het traject even verlaten om naar het centrum van Waarloos te gaan waar we in het voetbalchalet een vierde keer controle hebben. Hier krijgen we van de organisatie een broodje cadeau dat we in dank aannemen. We zitten hier juist over de helft van de afstand, en de zon is nog altijd niet door de wolken. De warmte word nu wel drukkend en er is weinig zuurstof in de lucht, je ziet het aan de rode gezichten van de mensen die hier binnenkomen. Na de controle volgen we terug de spoorwegberm, na tien minuutjes slaan we linksaf en is het voorlopig gedaan met de natuur, nu volgen er asfaltstukken. We dwarsen de E19 en gaan naar Reet, waar we in het caféetje "De Witpen" een vijfde keer controle hebben. Het volgende gedeelte brengt ons langs verschillende voetbalvelden hier in de buurt. Eerst passeren we het voetbalveld van SK Reet, daarna het veldje van een amatuerclub en tenslotte het stadion van Rupel Boom, gelegen in het park van Boom. Na een uurtje zijn we aan café "Nieuw Park", waar we een zesde keer een stempeltje krijgen. Op het terras zet ik me op de laatste vrije stoel, Anita zit op de grond aangezien er nergens geen plekje meer is. Ik doe mijn schoen even uit en plak een pleister op een beginnende blaar, altijd fijn als je nieuwe schoenen hebt Het voorlaatste gedeelte brengt ons weer naar de Schorre, waar de muggen ondertussen zo goed als verdwenen zijn. De zon komt af en toe door de wolken en de temperatuur stijgt, het wordt stilletjesaan te warm om ook nog maar iets te doen. Gelukkig zijn we vrij snel aan het schooltje waar we vanmorgen reeds geweest zijn, van hieruit is het nog een dikke vier kilometer. Het laatste gedeelte heeft nog een aantal verrassingen in petto voor ons. In de Schorre moeten we nog verschillende keer de trappen op, wat nu na deze afstand en deze temperaturen een zware opgave is. Na een lange zandstrook komen we weer in Terhagen waar we terug het natuurgebied van vanmorgen doorkruisen. Om half drie komen we aan het clublokaal van de Kleitrappers, waar het in de tuin heel druk is. Na het afstempelen van mijn boekje eet ik er nog een braadworst en praat even na met Anita. De komende twee weekends ben ik in Turkije op vakantie, tijd voor de batterijen op te laden voor het tweede deel van het wandelseizoen. Groetjes en tot binnenkort!!
Op mijn vrije dag neem ik de gelegenheid om samen met Vic naar Kalmthout te rijden waar de Sint-Jansstappers uit Essen hun vijfde Kijkuittocht organiseren. We kiezen er voor de 24 kilometer omloop, eerst een lus van 18 en daarna eentje van 6. Stipt om negen uur gaan we van start. We gaan langs het station en via de randen van het kerkhof verlaten we het centrum en trekken de natuur in. Aan onze rechterkant liggen de Boterbergen met zijn kasteel. De "Boterbergen" danken hun naam aan de heuvels met boterkleurig zand dat hier aanwezig is. Aan onze linkerkant ligt het Stappersven waar we volledig omheen stappen. Het Stappersven werd tussen 1372 en het begin van de zestiende eeuw volledig uitgeveend. Het ven heeft zijn ontstaan dus te danken aan de turfwinning. Het is er heerlijk wandelen en je hoort verschillende vogels, het is hier een prima broedplaats voor onze gevleugelde vrienden. Even verder krijgen we nog een stukje van de Nolse duinen onder onze voeten geschoven, de Kalmthoutse heide is één van de mooiste natuurgebieden om te wandelen! We krijgen nog enkele zanderige stukken voorgeschoteld wat deze tocht zeker iets extra geeft. Na bijna 10 kilometer zijn we aan de controle die in een schooltje gelegen is. Ik eet er een soep en een broodje, ondertussen praat ik met Jan over de voorbije Nacht van Vlaanderen waar hij ook aan deelgenomen had. Het tweede deel van deze eerste lus doe ik tweemaal. Na enkele honderden meters merkt Vic dat hij zijn rugzak vergeten is en ik loop snel even terug om hem te gaan halen. We maken in de Withoefse Heide een hele lus door het vlinderpad te volgen. Onderweg staan er bordjes met info over het ontstaan van deze heide, de plantengroei, de dierenpopulatie enz., heel leerrijk om eens met de kinderen te doen. Na deze heide komen we aan De Vroente, het natuureducatief centrum en wat verder staat een restant van het luchtafweergeschut tegen de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog, ter ere van de overleden kanonniers. We duiken terug de Heide in en zien al van ver de 25 meter hoge uitkijktoren van het natuurgebied waar we langs moeten. Aan de toren zitten een pak schoolkinderen en ook in de toren is het een lawaai van jewelste, ik besluit om niet een stukje van de toren te beklimmen, niet omdat er kinderen opzitten maar omdat ik hoogtevrees heb We vervolgen onze weg en zijn even later terug in het clublokaal van atletiekclub Barack, de startplaats. We nemen er even onze tijd om iets fris te drinken, het zonnetje doet zijn best. Het lusje van zes kilometer brengt ons rondom Kalmthout en heeft een pak minder natuur te bieden dan daarstraks. We volgen even het treinspoor en komen zo aan het stationnetje van Kijkuit, een gehucht van Kalmthout. Na een uurtje zijn we binnen en zit deze midweektocht erop. Ik had nog graag een "Turf" gedronken, een streekbiertje hier, maar deze is spijtig genoeg op. Onderweg naar huis maken we nog iets spectaculairs mee, als we op de E19 rijden en de vrachtwagen schuin voor ons (we gingen hem juist inhalen) een klapband krijgt. Het is een geweldige knal, een pak stof zodanig dat we bijna niets meer zien en de rubber vliegt naar alle kanten, gelukkig hebben we niets voor en kunnen we er nu eens hartelijk om lachen.
Het is tijd voor één van de klassiekers van het wandeljaar, de 30e Nacht van Vlaanderen te Torhout. Als ik op het perron kom zitten ook Fernand en Chantal te wachten voor de trein naar Torhout. Na een voorspoedige reis zijn we reeds om even na 16 uur ter plaatse en zoeken we de taverne waar we vorig jaar zo lekker gegeten hebben. Na een deugddoende maaltijd trekken we naar de sporthal waar we onze inschrijvingspapieren ophalen en ons in de zaal bij de andere wandelaars zetten. De zaal zit vol met bekenden en het duurt dan ook even voor ik tegen iedereen goeiedag gezegd heb. Om kwart voor acht begeven we ons naar buiten en gaan we naar de startplaats waar ik Gaston zie (na enige telefoontjes ). Om acht uur starten de lopers aan hun Nacht, met als inzet het wereldkampioenschap! De wandelaars moeten nog even geduld hebben en mogen vertrekken om kwart na acht. Het is al bijna twintig over acht als we dan eindelijk kunnen beginnen aan deze jubileumeditie. Na een kilometer verlaten de mensen van de 42km ons parcours, waardoor het al iets minder druk word. Na een kleine vijf kilometer krijgen we onze startstempel en na zeven kilometer verlaten ook de wandelaars van de mini-nacht (10km) ons parcours en hebben we weer een beetje meer plaats, want tot hiertoe is het drummen geweest en lag de snelheid niet al te hoog. Onderweg naar Veldegem zijn we Fernand en Chantal kwijt en blijf ik met Gaston alleen over. Na twee uurtjes zijn we in het centrum waar de fanfare ons hartelijk welkom heet, we krijgen een nieuwe stempel op onze kaart en als bevoorrading is er een appel en een bekertje water. Het begint donker te worden maar ik blijf voorlopig in mijn t-shirt lopen, het is nog vrij warm. De kilometers vliegen voorbij terwijl Gaston en ik vertellen over het voorbije jaar, want het is al van Bornem geleden dat ik nog eens met hem een lange tocht gedaan heb. In Loppem hebben we controle in een tentje en we gaan direct weer verder richting Oostkamp. In Oostkamp hebben we twee keer controle binnen de kilometer, eerst in café Vogelzang waar we een flesje water krijgen en even later in zaal Nieuwvliet waar er een post van het Rode Kruis is. Als we er toekomen zit er een man op de stoel buiten die zwaar gevallen is op zijn gezicht, dankzij de wolken is het een donkere nacht en moet je bijna overal je lampje gebruiken. Hier zetten we ons even vijf minuutjes neer, tenslotte zitten de eerste 25 kilometer erop. Het parcours brengt ons verder langs Waardamme naar Hertsberge na een dikke 36 kilometer. Ook in dit cafeetje rusten we even en als we buiten komen voel ik iets waar ik al de hele week voor vreesde, mijn knie begint weer lastig te doen. Gelukkig had ik mijn voorzorgen genomen en wandel ik al sinds de start met een knieverband, geen overbodige luxe blijkt nu. Ondanks de lastige knie houden we er hetzelfde tempo op na en gaat het langs Ruiselede naar Beernem, waar we na 51 kilometer een eerste keer over onze bagage kunnen beschikken. Traditiegetrouw nemen we hier de tijd om eens flink uit te blazen, goed te eten (overheerlijke broodjes met gehakt) en ons klaar te maken voor het gedeelte van de tocht in het daglicht. Mijn lampje en trui verdwijnen in mijn trolley en ik wissel van schoenen, tijd voor een maatje groter. Naast me zit Sandra die haar eerste "100" wandelt en ondanks de blaren en de pijn vastbesloten is verder te doen. Na een half uur rust is het tijd om weer te starten, net op dat moment komen Chantal en Fernand toe, we wensen elkaar nog veel succes. We volgen de oevers van het kanaal Brugge-Gent naar Moerbrugge. De ochtendzon laat zich zien tussen de wolken door en ik kan enkele mooie foto's maken. Na een uurtje zijn we in het zaaltje Zuidleie, waar we een suikerwafel en een colaatje krijgen. Bij het buiten gaan verwittigd Gaston me dat ik mijn paraplu vergeten ben, snel weer naar binnen en buiten, extra meters die pijn beginnen te doen Door mooie natuurstukken van Zuid-Brugge gaan we naar Assebroek waar het controle is in het parochiezaaltje. Het volgende gedeelte brengt ons door de zuidkant van de stad Brugge, we passeren het oude kerkhof, komen langs de haven en via de Katelijnepoortbrug komen we in het centrum. Via het Minnewater gaan we naar het station en naar het Boudewijn Seapark, waar we in de ijspiste een tweede keer over onze bagage kunnen beschikken. Ook hier zijn er lekkere broodjes en nemen we even de tijd. Bij het rechtstaan gaat het al wat moeilijker, en ook Gaston is niet meer de frisse man die gisteren aan de start stond Na de stad is het weer tijd voor de mooie natuur! We doorkruisen het mooie Tillegembos met zijn prachtige kasteel, hebben nog een controle in de bossen en komen daarna in domein Beisbroek, waar er in het kasteel een volkssterrenwacht gevestigd is. De E40 gaan we nu onderdoor (tijdens de nacht was het over een brug) en gaan we naar Zedelgem, waar we in het sport- en cultuurcentrum De Groene Meersen controle hebben na 85 kilometer. Ik drink er twee chocolademelkjes die lang op mijn maag zullen blijven liggen. Van hieruit is het nog zo'n zestien kilometer, het einde is in zicht. Het volgende stuk brengt ons naar Aartrijke. We moeten door een boerderij waar de boerin vriendelijk naar ons zwaait, even verder moeten we de helling op die eigenlijk niks is maar na negentig kilometer als de Mont Ventoux aanvoelt. Mijn geluk kan niet op als ik de voetbalkantine van VV Aartrijke zie, niet omdat ik er naar de voetbal kan zien maar omdat ik naar het toilet kan want de chocomelk zit nu lastig te doen in mijn darmen Nog negen kilometer, mooi verdeeld in twee stukken. Via een ommetje naar Wijnendale gaan de laatste kilometers oevr het lange fietspad tot aan de grote baan, waar we Rikske, de vader van Chantal tegenkomen. Ik zeg hem dat ze zo'n twintig minuutjes achter ons zitten en dat we al plaats zullen houden in de zaal. Even na drie uur zien we terug de sporthal van Torhout, binnen mogen we bellen en via de rode loper kunnen we ons afmelden na 18 uur en 50 minuten, 50 minuutjes sneller dan vorig jaar! Als beloning krijgen we een zwart t-shirt, een medaille en een diploma. In de tweede zaal is geen plaats dankzij de massale belangstelling voor de prijsuitreiking van de lopers, zodanig dat we in het eerste zaaltje blijven en zo de andere wandelaars zien binnen komen. Na een uurtje trekken we naar het station en twee uurtjes later ben ik weer thuis, moe maar voldaan. Het was een zeer mooie tocht, prima georganiseerd, goede bevoorrading, zeer vriendelijke medewerkers en een afwisselend mooi parcours. Mijn zevende medaille is hier binnen, volgend jaar kom ik voor nummer acht!
Vic en Sonja komen me om negen uur halen en samen rijden we naar de Mechelse deelgemeente Muizen, waar de Kadodders hun 7de Muizentocht organiseren. We parkeren ons aan het kerkhof en als we naar de startzaal stappen kom ik Roger en Monique tegen waar ik even een praatje mee maak. In zaal Berkenbos is het vrij druk, het zaaltje is niet al te groot. Na het nodige papierwerk en het ontbijt kunnen we vertrekken voor de langste afstand van vandaag, 22,3 kilometer. Bij het buitengaan slaan we linksaf en komen zo voorbij het kerkhof, aan de overkant van de straat wonen de ouders van Sam Gooris maar ik weet niet meer waar juist. We verlaten Muizen en trekken de Barebeekvallei in, steken de spoorweg twee keer over en komen zo tot in Hever langs het voetbalplein. We volgen even de spoorweg en komen zo in het centrum van het dorpje, waar het in zaal Carpus een eerste keer controle is. We besluiten direct verder te gaan, we hebben nog geen vijf kilometer gewandeld en het weer is best mooi en daar willen we van profiteren. Op de parochiezaal maken we een lus van zo'n zes kilometer. Via het bos komen we aan de oevers van de Dijle, we gaan rechtsaf richting Rijmenam. Er staat ook een paal van de Grote Routepaden met daarop de GR Dijland die ik ooit eens volledig zoek te wandelen, zo'n 167 kilometer lang, in verschillende etappes. Het is hier bijzonder rustig, de koeien in de wei hebben hier een fantastisch leventje. Na een uurtje zijn we terug in de zaal, waar we deze keer wel rusten en ondertussen een soepje eten. Het derde deel brengt ons langs dezelfde weg als daarstraks weer naar de Dijle, die we deze keer in de andere richting volgen. We blijven op de dijk tot in Muizen, een lang stuk dijk dat toch niet verveelde dankzij de natuurpracht die er te bewonderen valt. We komen zo tot in de startzaal, waar het voor ons controle is. We zetten ons buiten op het terrasje en eten er friet met stoverij, ondertussen komt Kurt aan die de hele tocht er al opzitten heeft. Als we bijna gedaan hebben met eten begint het zachtjes te druppelen en we zetten ons recht voor de laatste lus van de dag. Deze lus brengt ons over de brug van de Dijle en dan linksaf naar het Mechels Broek. We komen voorbij één van de bekendste café's van België, het café van Dimi uit Familie op VTM. Ik kijk even door het raam en weet nu zeker dat de opnames van het café in een studio gebeuren Ik moet mijn paraplu opendoen want het begint nu toch wel harder te regenen. Toepasselijk dat het juist hier begint te regenen want Het Mechels Broek zelf is een nat en open moeras dat tot het vroegere natuurlijke overstromingsgebied van de Dijle behoort. De grote waterput is erg in trek bij heel veel watervogels als rust- en eetplaats. Via dit mooie natuurgebied komen we aan de achterkant van het recreatiepark De Nekker en zien we in de verte onze trots staan, de Sint-Romboutstoren. We komen zo tot terug aan de dijken van de Dijle en volgen deze terug naar Muizen, we steken weer de brug over en komen aan na een mooie tocht door verschillende natuurstukken in de omgeving van Mechelen. Vrijdag sta ik aan de start van de 30e Nacht van Vlaanderen, 100 kilometer van Torhout tot Brugge en terug.
Om 5u30 loopt de wekker af en om 6u sta ik bij Rik aan de deur, je moet er soms wel wat voor over hebben om een langere afstand te stappen op een zondag. Een goed half uur later zijn we in Zoersel, waar de Natuurvrienden hun Zevenmaalkempentocht organiseert. De start is in de zaal Zonneputteke, erg toepasselijk want de zon geeft al volop warmte, en volgens het laatste weerbericht dat ik gehoord heb zou er pas in de namiddag hier en daar een buitje kunnen vallen. Na ons ontbijt, broodje kaas met koffie, kunnen we vertrekken voor 42 kilometer. We gaan door het dorp van Zoersel, voorbij de kerk en zo naar het Zoerselbos, een bos van maar liefst 400 ha groot! Wie zegt er ook altijd dat er geen natuur meer is? We komen een klein stukje door het Schriekbos en gaan daarna over de Hooidonkse Beemden. Voor ons loopt Gaston, en het duurt toch wel even voor we hem inhalen. Met zijn drieën gaan we naar Halle, waar we in zaal Bremberg een eerste keer controle hebben. Vlak voor we het zaaltje betreden merk ik dat de lucht aardig donker begint te worden, hopelijk blijft het droog. Binnen in de zaal zitten enkele bekenden, we blijven er dan ook tien minuutjes hangen alvorens we aan de lus beginnen die we nu moeten doen. We bezoeken het centrum van dit dorp en duiken daarna de natuur in, ondertussen begint de eerste kleine druppeltjes te vallen. Onderweg moeten we nog even roepen op iemand die niet gezien had dat we moesten afslagen, en op het einde van dit wondermooie natuurlusje begint de regen met bakken uit de hemel te vallen. Gelukkig heb ik mijn paraplu bij en maak ik me nog niet erg ongerust, het gingen tenslotte maar enkele buien zijn. Voor de tweede keer komen we in zaal Bremberg waar ik een soepje eet. Ook Jan, één van de vier musketiers van vorige week, komt binnen en zet zich even bij ons. Bij het buitengaan zien we dat het nog steeds erg hard regent, en een blik op de wolken voorspelt weinig goeds, het ziet er naar uit dat dit nog uren kan duren Na even over een paar asfaltwegen te gaan, waar het water ondertussen blijft op staan, gaan we terug het Zoerselbos in. Dankzij de regen worden de mooie zandwegen herschapen in zware modderpoelen, en krijgt deze mooie tocht wel een serieuze domper. Ook mijn knie (nog een overblijfsel van vorige week) begint weer tegen te strubbelen, al is het minder erg dan vorige week. Ondanks de regen blijf ik verwoed foto's maken van deze prachtige omgeving, al zijn het er wel minder dan anders uit schrik dat mijn toestel zou nat worden en het begeven. Rond half twaalf zijn we in Einhoven, waar we in een grote tent een derde keer controle hebben. Tijd voor een broodje en we besluiten hier om de lus van de 42 niet te doen wegens het slechte weer en gewoon het parcours van de 35 te blijven volgen. Gaston blijft bij zijn voornemen om de 50 te doen, al twijfelt hij om misschien de 42 te volgen. Bij het verlaten van de tent nemen we afscheid van hem, ik spreek met hem af voor vrijdag in Torhout waar we samen zullen deelnemen aan de Nacht van Vlaanderen. Rik en mezelf ploeteren verder door het slijk van de Zalfense Heide, langs het vliegveld naar Oostmalle. Het slijk spat tegen mijn benen en loopt zo mijn kousen in, die er erg smerig beginnen uit te zien. Ook mijn schoenen zelf hebben het hard te verduren, maar voorlopig gaat er geen water door, net zoals ze in de winkel gezegd hadden Na een uurtje zijn we aan het Immaculata-instituut waar we een laatste keer controle hebben. Af en toe is het nu zelfs even droog, maar nooit langer dan enkele minuten. Het laatste gedeelte brengt ons door het domein de Renesse. We komen voorbij het Koetshuis, het standbeeldje van "de wandelaar" en zo langs het kasteel. Hier heeft vroeger het kasteel van Oostmalle gestaan, maar werd verwoest in het jaar 1542. Een paar jaar later werd een nieuw kasteel gebouwd door Jan van Renesse, dat er nu nog steeds staat en zeker eens een bezoekje waard is. In 1920 werd de rechtervleugel verbouwd maar de linkervleugel is nog volledig intact. De burcht heeft ook zijn eigen spookverhaal, tijdens WOI zou er een Duits onderofficier een moord en zelfmoord gepleegd hebben en zijn geest blijft er ronddwalen In het domein zelf is het prachtig, gele bordjes leren ons over de fauna en flora die in dit domein aanwezig zijn. Langs de achterzijde verlaten we het domein en komen in het domeinbos Wolfschot, dat ongeveer 31 ha groot is. Na een uurtje zit onze 35 kilometer lange tocht erop, binnen zitten Sonja en Vic op ons te wachten en drinken we samen nog iets, als we even later naar de auto gaan is het opgehouden met regenen en kunnen we droog naar huis Morgen gaan we naar Muizen, een deelgemeente van Mechelen en vlakbij mij thuis, hopelijk zijn de wolken uitgeregend!
Vandaag rijden we naar Poederlee waar de KWB haar dertiende Heggetocht organiseert. Dankzij de wegenwerken komen we iets later dan voorzien aan in de startplaats, een grote tent aan de Heggekapel. In de tent komen even later nog enkele clubleden aan en we zijn met vier om de 14 kilometer te wandelen. Er wordt gewerkt met een lussensysteem, eentje van 4,5, van 9 en van 9,5. Wij kiezen voor de lus van 9,5 en daarna die van 4,5. Bij het buitenkomen aan de tent gaan we linksaf en komen aan de Heggekapel. Deze kapel werd in de eerste helft van de 15de eeuw als devotiekapel opgericht door de toenmalige heer van Poederlee op de plaats waar roofridder Jan van Langerstede in 1412 de in Wechelderzande gestolen hosties had weggegooid of verstopt. Naderhand werden deze hosties ongeschonden teruggevonden, voldoende reden om ter plaatse een heiligdom op te richten dat vrij snel uitgroeide tot een belangrijke bedevaartplaats. Het juiste tijdstip waarop de bouw werd aangevat is niet meer exact te bepalen: verschillende bronnen laten echter uitschijnen dat de kapel voltooid was in 1442. Kort na de voltooiing was de kapel reeds te klein geworden, zodat tussen 1442 en 1477 werd overgegaan tot vergroting. De westgevel werd gesloopt en het schip werd verlengd naar het westen. De kapel had zwaar te lijden onder de Beeldenstorm, maar werd begin 17de eeuw hersteld. In 1672-1673 werd de kapel een laatste maal uitgebreid door het aanbouwen van een sacristie tegen de zuidgevel. Het laatgotische bakstenen zaalkerkje op rechthoekige plattegrond heeft een driezijdig koor onder zadeldak, voorzien van een zeszijdige dakruiter onder naaldspits. Ten noordwesten van de kapel bevindt zich een recent heropgemetste putkuip als verwijzing naar de voormalige waterput die zich hier bevond. Deze put was van groot belang voor de volksdevotie omdat hij voorzag in heilzaam water tegen ziekten, maar ze werd dichtgegooid na de Tweede Wereldoorlog. De laatste opknapbeurt aan de kapel dateert van 1987. In 2004 werd de kapel beschermd als monument. We duiken de bossen van Poederlee in waar het prachtig is om te wandelen. De zon schijnt al volop en in de schaduw van dit bosgebied is het dan ook heerlijk vertoeven. Spijtig genoeg zijn er op sommige kruispunten pijltjes verdwenen of niet gehangen en is het soms even zoeken naar de juiste richting. Als we uit het bos komen gaan we voorbij het Heggestadion, de thuisbasis van VC Poederlee. We gaan het stadion rond en komen zo terug aan de tent waar we binnen een broodje eten en een Grimbergen drinken. Na een kwartiertje rust is het tijd voor het tweede, kleinere lusje. Dit lusje brengt ons door natuurgebied "Den Haert", dat tussen de Slootbeek en de Aa ligt. Via kleine paadjes tussen het groen (vervelende netels ) komen we aan de oevers van de Aa, waar de labrador van Eddy een plotselinge duik neemt als het dier te kort bij de kant komt. Gelukkig krijgen we haar er snel terug uit en kunnen we onze tocht verder zetten. Via nog enkele bospaadjes komen we terug aan de tent, waar de vrouwen al op ons zitten te wachten (zij deden de lus van negen kilometer). Na het drinken van een zeer frisse ice-tea kunnen we terug de warme auto in naar huis. Morgen naar Zoersel, hopelijk met evenmooi weer!
Slechts een drietal weken geleden heb ik besloten om deel te nemen aan de verbroederingstocht tussen De Brugsche Globetrotters en De Trekvogels Boekhoute, de 100 kilometer Brugge-Boekhoute-Brugge. Vrijdag was het dan zover, na een fikse treinrit en nog een stukje met de bus, kom ik om even na vier uur in het lyceum van Sint-Kruis waar de start gegeven wordt voor deze tweede editie. Ik zet me bij Guy en langzaamaan komen andere bekende en minder bekende wandelaars binnen. Even voor zes uur doe ik mijn bagage weg en sta ik samen met 130 wandelaars klaar op de speelplein te wachten op de start voor wat de langste tocht ooit zal worden die ik reeds gedaan heb. Stipt om zes uur gaat de schoolpoort open en bij het buiten gaan krijgen we onze startstempel. Ik houd er direct een zeer strak tempo op na, samen met René. Via het domein van Rijckevelde gaan we naar Sijsele, na vijftig minuten zitten we in een lange flauwe bocht en zie je al grote verschillen tussen de wandelaars, dit zou wel eens een eenzame tocht kunnen worden als je niet in een groepje terecht komt! Even na zeven uur zijn we op de eerste controlepost waar we een cola en een suikerwafel krijgen. Snel naar binnen en weer op pad, via kleine wegen steken we de grens over van Oost-Vlaanderen en zijn een uurtje later in Donk, waar we op de tweede controleplaats een cola en een appel krijgen in de Smoufelbeekhoeve. Van hieruit vertrekken we met vier en dit zou de rest van de tocht zo blijven, René uit Diepenbeek, Maaike uit Brugge zelf en Jan van de pompoenstappers zullen me gezelschap houden tot het bittere einde. Vanuit Donk krijgen we een stuk van een kleine dertien kilometer voorgeschoteld naar Eeklo. Onderweg komen we voorbij de "pispothoeve" , het Canadamuseum te Adegem, komen voorbij de taverne "In 't stadhuis van Raverschoot", steken het Schipdonkkanaal over en komen via een stukje groen aan de derde controlepost in een school te Eeklo, waar ik een colaatje neem met een banaan en een koek. Hier nemen we de tijd om even neer te zitten, het is juist tien uur en we hebben reeds 27 km gedaan, het gaat goed vooruit. Buiten is het donker aan het worden en ik doe dan ook mijn jasje en mijn fluovestje aan. Als we buitenkomen lezen we dat we nu de gele pijlen moeten volgen in plaats van de rode die we tot nu toe gevolgd hadden, vanaf hier hebben de Trekvogels afgepijld. We gaan door het centrum van Eeklo waar het stadhuis en de kerk prachtig verlicht zijn. René en ikzelf trekken regelmatig foto's en moeten dan telkens veel moeite doen om de twee anderen in te halen, het blijft razendsnel gaan in ons groepje. In Kaprijke krijgen we op de vierde controleplaats een cola met yoghurt en rozijnen, en na 45 kilometer zitten we in Bassevelde waar we op de vijfde controlplaats een eerste keer bagage hebben. Hier eten we een boterham met kaas of hesp en krijgen we zeer lekkere soep. Na twintig minuutjes rust sta ik recht en voel ik een vervelende pijn in mijn rechterknie, dat belooft niet veel goeds Van hieruit maken we een lus naar Assenede en terug. Het tempo wordt een beetje gedrukt, ik ben niet de enige met lichamelijke ongemakken, ook Maaike heeft last van stijve spieren en René een klein beetje van zijn rug. We blijven nu heel de tijd over asfaltbanen gaan, en na een kleine rustpauze in Assenede op de controle, zijn we drie uur later terug op de bagagepost in Bassevelde waar we onze zevende controlepost hebben. Het is bijna vijf uur in de morgen en buiten begint het stilletjesaan licht te worden, mijn fluovestje en mijn lamp gaan de trolley in, mijn jas hou ik toch nog aan want het is buiten nog wel fris. We rusten weer twintig minuutjes en ook nu doet mijn knie pijn als ik rechtsta, maar iedereen voelt wel iets na deze afstand. De sfeer in ons groepje blijft opperbest, en net zoals tijdens de nacht vertelt ieder om beurt een verhaal en vliegen de kilometers voorbij. De zon begint zich stilletjesaan te laten zien en de lucht kleurt rood aan, tijd voor René en mezelf om ons fototoestel terug boven te halen, en ook Maaike haalt haar toestel boven. In Kaprijke komen we over het grasperkje voor het prachtige stadhuis en even later zijn we op de controle, dezelfde als daarstraks, we gaan blijkbaar via dezelfde controleposten terug naar Brugge. Volgens mijn blad hebben we nu het laatste lange stuk van boven de negen kilometer gehad en zijn de volgende delen nooit langer dan zeven kilometer, waar ik alleen maar blij om kan zijn want de lange rechte asfaltbanen beginnen mentaal toch een beetje hun tol te eisen. Bij het volgende stuk krijgen we het gezelschap van vier anderen en word ons groepje plots verdubbelt in aantal. In Eeklo na 78 kilometer gaan de vier anderen sneller door dan wij en blijven we terug met vier over. Op de tafel ligt een bladje waarop staat dat de volgende post niet op 5,4 ligt maar op 6,4 en aangezien de tocht zowiezo al 101,9 km was komt hij nu op 102,9 km. Er zit natuurlijk niets anders op en vol goede moed vertrekken we richting Maldegem. We gaan terug over het Schipdonkkanaal aan de taverne en komen even later op een zeer drukke baan terecht. Het andere groepje van vier loopt enkele honderden meters voor ons uit en kunnen we perfect zien wanneer we bijna aan de controleplaats gaan zijn. Na een dik uur zijn we er nog altijd niet en beginnen we ons wat ongerust te maken, het moreel slinkt als sneeuw voor de zon. Ik probeer mezelf wijs te maken dat er gewoon geen controle was en dat we al verder zitten, maar na anderhalf uur komen we eindelijk in het centrum van Maldegem in het cafeetje waar we moeten zijn. De mensen achter de controletafel geven toe dat het stuk dat we zojuist gedaan hebben een dikke acht kilometer was, dus nog eens twee extra wat het totaal al op 105 brengt Na zulk nieuws moeten we even bekomen en drinken Jan en Maaike er een pintje op, ik en René houden het bij cola. We zetten ons recht en maken ons klaar voor de laatste 18 kilometer. Via het centrum van Maldegem gaan we naar de tuinen van de St Annakapel, en via een lange veldweg krijgen we nog eens een klein stukje andere ondergrond. Even later zitten we terug op de rechte asfaltbanen die ons naar de Smoufelbeekhoeve in Donk brengen. Na de controle gaan we terug de baan op naar Sijsele, onderweg krijgt Maaike het bezoek van haar vriend die hier aan het mountainbiken is. Dat ze haar vriend even gezien heeft geeft haar vleugels want het tempo wordt terug een beetje opgetrokken.Even voor Sijsele krijgen we een "vliegende" controle in een caravan, de volgende controlepost is in het Keunekot waar de vriend van Maaike ons zit op te wachten. Om twintig na twaalf zetten we ons recht voor het allerlaatste stukje van deze extra lange tocht, en om half twee komen we moe maar voldaan terug waar het gisteren allemaal begon. Ik feliciteer mijn drie gezellen, binnen krijgen we een fles Augustijnbier en een mooie t-shirt wat we in dank aannemen. Na het drinken van een "Brugse zot" neem ik afscheid van Jan en Maaike en neem samen met René de bus naar het station. In Brussel-Noord neem ik dan afscheid van hem, het laatste stukje met de trein moet ik alleen doen. Het was een vrij saaie tocht met lange rechte asfaltwegen als kenmerk, de verzorging was in orde en ook de medewerkers waren zeer vriendelijke en behulpzaam. Verder zou ik ook René, Maaike en Jan willen bedanken voor hun zeer fijne gezelschap, samen hebben ze ervoor gezorgd dat de tocht goed verlopen is, want alleen had dit heel wat anders geweest
Op deze pinkstermaandag rijd ik naar Diest waar St-Jan-Diest haar jaarlijkse Webbekomtocht organiseert. Na enig zoekwerk vind ik een plaatsje op één van de vele parkings en ga ik naar de startzaal. Na het eten van een broodje vertrek ik rond tien uur voor de maximumafstand van vandaag, zo'n kleine 21 kilometer. We vertrekken langs de achterkant van de school en passeren het witte gebouw aan de ingang van het park, waar ik onlangs nog onderdoor wandelde tijdens de Gildentocht. Via het parkje kom ik in het Begijnhof van Diest, waar we een heel rondje wandelen. De huisjes zijn nog in goede staat, maar de kerk zelf is toch wel in erbarmelijke staat, zonde. Via de ringweg aan het voetbalveld verlaten we de stad en trekken de natuur in. We stappen over de Demer en gaan via een zeer lange grindweg naar Webbekom. Het is al vrij warm ondanks dat het nog voormiddag is en ik ben dan ook blij dat ik de kerk van Webbekom zie waar het in het parochiezaaltje controle is. Ik drink er twee Ice-Tea's en verfris me met koud water, zalig Op deze controleplaats maken we een lus van een kleine acht kilometer. Via holle wegen en door de velden heen gaan we naar de andere kant van de E314, naar Halen. We blijven door de natuur wandelen, soms pal in de zon die nu toch wel op zomertemperatuur staat, soms in de frissere schaduw van de holle wegen. We gaan terug onderdoor de E314 en gaan via het fietspad weer naar Webbekom. Op het einde vlak voor de controle haal ik twee clubleden van ons in en op de controle zet ik me bij hen, samen in de schaduw van een boom waar het zalig is! Na een klein half uurtje pauze is het weer tijd om te gaan zweten, de laatste acht kilometer wachten nog op ons. We wandelen tussen de perenbomen door waar al kleine peertjes opstaan. Ook nu gaat het een beetje op en af en dankzij de zon die nu echt wel alles geeft wordt het best zwaar. Ik ben dan ook zeer blij als ik in de verte Diest zie liggen waar ik een half uurtje later nat van het zweet terug in de startzaal kom. Het was een erg mooie tocht, die dankzij de ondergrond, het golvend parcours en de warmte best wel zwaar was. Volgende vrijdag start ik in Brugge-Boekhoute-Brugge, een 100-km tocht die voor de tweede keer georganiseerd word, maar waar ik vorig jaar niet bij was.
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
, dus houd ik er een stevige pas op na om hier snel weg te zijn. Na vijf kilometer hebben we een eerste keer controle in een schooltje in Boom, waar we straks ook nog eens zullen terugkomen.
We vervolgen onze weg en zijn even later terug in het clublokaal van atletiekclub Barack, de startplaats. We nemen er even onze tijd om iets fris te drinken, het zonnetje doet zijn best.
Na even over een paar asfaltwegen te gaan, waar het water ondertussen blijft op staan, gaan we terug het Zoerselbos in. Dankzij de regen worden de mooie zandwegen herschapen in zware modderpoelen, en krijgt deze mooie tocht wel een serieuze domper. Ook mijn knie (nog een overblijfsel van vorige week) begint weer tegen te strubbelen, al is het minder erg dan vorige week. Ondanks de regen blijf ik verwoed foto's maken van deze prachtige omgeving, al zijn het er wel minder dan anders uit schrik dat mijn toestel zou nat worden en het begeven. Rond half twaalf zijn we in Einhoven, waar we in een grote tent een derde keer controle hebben. Tijd voor een broodje en we besluiten hier om de lus van de 42 niet te doen wegens het slechte weer en gewoon het parcours van de 35 te blijven volgen. Gaston blijft bij zijn voornemen om de 50 te doen, al twijfelt hij om misschien de 42 te volgen. Bij het verlaten van de tent nemen we afscheid van hem, ik spreek met hem af voor vrijdag in Torhout waar we samen zullen deelnemen aan de Nacht van Vlaanderen.
In het domein zelf is het prachtig, gele bordjes leren ons over de fauna en flora die in dit domein aanwezig zijn. Langs de achterzijde verlaten we het domein en komen in het domeinbos Wolfschot, dat ongeveer 31 ha groot is. Na een uurtje zit onze 35 kilometer lange tocht erop, binnen zitten Sonja en Vic op ons te wachten en drinken we samen nog iets, als we even later naar de auto gaan is het opgehouden met regenen en kunnen we droog naar huis 
) komen we aan de oevers van de Aa, waar de labrador van Eddy een plotselinge duik neemt als het dier te kort bij de kant komt. Gelukkig krijgen we haar er snel terug uit en kunnen we onze tocht verder zetten. Via nog enkele bospaadjes komen we terug aan de tent, waar de vrouwen al op ons zitten te wachten (zij deden de lus van negen kilometer). Na het drinken van een zeer frisse ice-tea kunnen we terug de warme auto in naar huis. Morgen naar Zoersel, hopelijk met evenmooi weer!
uur komen we eindelijk in het centrum van Maldegem in het cafeetje waar we moeten zijn. De mensen achter de controletafel geven toe dat het stuk dat we zojuist gedaan hebben een dikke acht kilometer was, dus nog eens twee extra wat het totaal al op 105 brengt 
Na zulk nieuws moeten we even bekomen en drinken Jan en Maaike er een pintje op, ik en René houden het bij cola.
Ik ben Steven Jaspers
