Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Al vroeg uit de veren voor een kort ritje naar Kampenhout waar de houtheimstappers hun 26e Houtheimtochten organiseren. De start is in Ons Tehuis Brabant, een centrum voor mensen met een mentale handicap. Onderweg is het toch wel opletten geblazen want er hangt een vrij dichte mist, zonder ongelukken raak ik op de parking en heb een plaatsje vlak voor de ingang, mijn beloning voor het vroege opstaan Ik drink nog snel een koffietje en schrijf me in, ondertussen komt Kurt binnen en ook nog enkele andere clubleden zijn er vroeg bij. Ik kies voor de langste afstand van vandaag, 28 kilometer, maar ik maak eerst het kleine lusje van acht kilometer omdat ik om half negen met Vic en Sonja heb afgesproken die de 20 zullen doen. Even na zeven uur vertrek ik, en na enkele honderden meters loopt het al mis in het donkere bos. Het is er wat zoeken omdat het nog vrij donker is, vrij snel vind ik weer het goede pad en kan nog enkele wandelaars roepen die ook mis waren. Het lusje brengt ons door de natuur langs de Sint Servaaskapel, de mist maakt het landschap zeer mysterieus maar wel adembenemend. Op het eind komt de zon er stilaan door, wat me een paar zeer mooie foto's oplevert. Aan de start is het ondertussen heel druk, de mensen moeten hun auto al vrij ver op de baan zetten. Binnen eet ik een broodje, ondertussen komen Vic en Sonja binnen en even later kunnen we samen vertrekken. Het volgende gedeelte brengt ons via het Hellebos naar Perk, de zon komt er steeds beter door en de mist verdwijnt, het wordt weeral een prachtige dag voor de tijd van het jaar. De controle is in zaaltje Teniers, waar we straks nog eens zullen terugkomen. Nu leidt de parcoursbouwer ons naar Melsbroek via het Floordambos, een zeven hectare groot natuurgebied. We passeren nog het Ravaartkasteel en gaan rond het golfterrein, waarna we controle hebben in het café Onder den Toren. Binnen staat er een tekst van Kim Gevaert en Tia Hellebaut op de muur, en blijkbaar is er hier ook een supportersclub voor de paars-witten uit Anderlecht, allemaal vergane gloriën dus Het volgende stuk heeft zowat alles wat een wandelaar graag heeft, velden en bossen en op het einde een stukje architectuur uit het verleden dankzij het kasteel van Ribaucourt. De oude burcht die volledig omgeven is door water dateert uit de twaalfde eeuw. In de 12de eeuw bestond dit kasteel enkel uit een versterkte houten toren; later werd die uit steen gebouwd. Deze toren bevond zich op de plaats van het huidige voorterras en diende als uitkijkpost en voorhoede voor de andere heerlijkheden in de omgeving, tot op het ogenblik dat de heren van Perk zich hier kwamen vestigen en het kasteel gingen uitbreiden. Godefridus van Schoten was de eerste heer van Perk, en wordt vermeld in de Vrijheidskeure van Vilvoorde uit 1196. Gedurende de Franse overheersing in 1809 werd Perk aangekocht door Pieter Bounder van Melsbroek, een Frans officier. Deze verkocht zijn goederen in 1833 aan graaf Prosper Christyn de Ribaucourt, die senator was voor Dendermonde. De huidige graaf Daniël de Ribaucourt is nog steeds heer van Perk. Het kasteel wordt gerekend onder de mooiste heerlijkheden in de omgeving van Brussel. Het telt meer dan 200 kamers en werd in de loop der tijden herhaaldelijk aangepast aan de noden van de toenmalige bewoners. Het huidige kasteel dateert deels uit de 17de en deels uit de 18de eeuw en is herbouwd in de 19de eeuw. Ik maak een praatje met de boswachter die aan het kasteel staat, hij vertelt me dat ze het kasteel weer aan het renoveren zijn. Even later zijn we weer in zaal Teniers waar we onze laatste controle hebben vandaag. Het laatste stukje brengt ons weer terug naar de startplaats waar het vrij druk is. Deze tocht is één van de Chimaywandelingen, buitenstaat er dan ook een tentje waar je Chimaykaas kan proeven en binnen vloeit de Chimay rijkelijk. Ik neem een blonde Chimay, samen met een pannekoek is dit een mooi einde van een zeer geslaagd wandelweekend met twee zeer mooie tochten dit weekend onder een stralende zon! Buiten het buiten gaan krijg ik van een koppel dat ik ken van zien een foto van mijn aankomst in Bornem, waarvoor mijn dank! Spijtig genoeg ken ik de mensen hun naam niet, de volgende keer dat ik ze zie ga ik dat zeker eens vragen! Volgende vrijdag staat er in Beerse een tocht van 100 kilometer op het programma, de laatste van 2009 voor mij, hopelijk met even mooi weer als dit weekend.
Vanmorgen om half negen komen Vic en Sonja ons oppikken en met zijn vieren rijden we naar Huldenberg aan de zuidrand van Brussel, waar de Ijsetrippers uit Overijse hun Ijsewandeltocht organiseren. De start is in het zaaltje 't Pakhuis, het oude pakhuis van de brouwerij Saint-Roch, waar het geweldig druk is dankzij een volle bus wandelaars die juist afgezet is. We vinden toch een plaatsje in de hoek en na een ontbijt (broodje met koffie) kunnen we beginnen. We kiezen voor het parcours van de twaalf kilometer, al vrij snel na de start volgen we de oevers van de Yse, erna krijgen we een stevig klimmetje en hebben we een prachtig zicht op Huldenberg-dorp. De mist is ondertussen volledig verdwenen en er is geen wolkje aan de lucht, een prachtige nazomerdag. Na een lange afdaling belanden we in het Margijsbos, een restant van het uitgestrekte Kolenwoud, een prachtig stukje natuur waar het wel een heel pak frisser is dan daarjuist in het zonnetje. We verlaten het bos en hebben controle in Loonbeek, waar we ons buiten op het terras zetten en volop genieten van het mooie nazomerweer. Het tweede gedeelte laat ons eerst even kennis maken met de villa's van Loonbeek, even verder moeten we halt houden want er zijn drie koeien op de baan die terug hun wei in moeten. Na dit speciale intermezzo is het weer tijd om een klimmetje te maken, weer naar beneden en volgen we de Yse weer terug naar Huldenberg, ditmaal langs de rand van het Margijsbos. Op het eind krijgen we nog een klimmetje met de Rattenberg, langs het voetbalveld gaat het terug naar 't Pakhuis dat we even na twaalf bereiken. Het was een zeer mooie wandeling onder een stralende zon, we kunnen tevreden terugblikken op een geslaagde uitstap!
Vandaag organiseert Neteland Duffel een speciale tocht ter ere van het 700-jarig bestaan van het dorp Schriek, de Sint-Janswandeling. Ik ben er vroeg bij, maak nog even een ommetje met de auto dankzij de wegenwerken , en vind een plaatsje vlak voor de deur van het cultureel centrum waar de start gegeven word. Binnen is het nog vrij rustig, ik kijk even op de kaart en besluit het parcours van de dertig kilometer te bewandelen. Er hangen affiches uit dat je een trofee per wandelclub kan krijgen als je met alle leden samen meer dan 700 kilometer stapt, ben benieuwd dat onze club dit zal halen. Stipt half acht start ik, bijna onmiddellijk gaan we de natuur in. Het is nog half donker en de mist hangt zeer laag hier, ik probeer er enkele foto's van te nemen waarvan er spijtig genoeg een paar van mislukken. We krijgen het gebied "de Bolloheide" onder de voeten, een mooi stukje heide. Bij het verlaten van dit stukje natuur hangen er affiches omhoog om ons te waarschuwen voor de processierupsen en dat de doorgang afgeraden word, fijn dat ze dit aan de uitgang hangen en niet aan de ingang We wandelen het dorp Grootlo in en hebben een eerste keer controle in zaal Magneet. Ik eet er een broodje en drink een frisse cola, buiten is het al vrij warm maar zijn er toch ook redelijk veel donkere wolken, hopelijk blijft het droog. Op deze controle maken we een lus van zo'n dikke zeven kilometer. Ook hier is het parcours meestal over veldwegen en in bossen, mooi en rustig om te wandelen Met de wolken gaat het de goede richting uit, ze verdwijnen stilaan en tegen dat ik terug in Grootlo ben is er enkel nog een stralende blauwe hemel te zien. Nu volgt er een kort stukje weer naar Schriek, de controle is in het KLJ-gebouw, en daar drink ik een frisse cola, buiten is het ondertussen zomers warm, waarschijnlijk de laatste keer dat we in 2009 zulk weer krijgen. Het volgende gedeelte brengt ons door de natuur van Grasheide naar de visput waar het in het clublokaal een laatste keer controle is. Hier verlaten de marathon-afstand wandelaars ons, wij gaan in rechte lijn weer terug naar Schriek. In het centrum kunnen we nog van kortbij zien waarom we vanmorgen met de auto een omleiding gekregen hebben, om half één ben ik weer in het cultureel centrum. Na het afstempelen van mijn boekje eet ik er nog vidée met frietjes aan democratische prijzen, daarna gaat het huiswaarts. Morgen kan ik niet wandelen want dan ben ik van dienst tijdens de organisatie van mijn club
Vandaag is het de vierde en laatste dag van de wandel-4-daagse van de Sint-Janstappers uit Essen. Als ik met de trein in Antwerpen-Centraal overstap kom ik Rikske tegen en samen reizen we verder naar Wildert, waar de start is. Vanaf het station tot zaal Flora is het maar een kleine tweehonderd meter, samen met Rik drink ik nog een koffie en vertrek voor het parcours van de 18 kilometer. Eerst maak ik de lus van zo'n zes kilometer. Alhoewel het een pak zonniger is dan gisteren voelt het toch wel frisser aan dankzij de wind, hoe korter bij Nederland hoe meer wind Reeds van in de verte zie je de bakkersmolen van Wildert liggen, en even later komen we er ook voorbij. De molen zelf ziet er nog prachtig uit, maar dat is niet moeilijk als je weet dat hij pas in 1980 gebouwd is Er is hier een heel complex rond deze molen, met ook een stoommuseum, een bakkerij, een taverne en rond de molen ligt een treinspoor waar je in de zomermaanden met een stoomtreintje kunt rondrijden. We laten de molen voor wat hij is en gaan verder op onze route, langs de spoorweg gaat het terug naar het zaaltje. Ik laat er mijn boekje al afstempelen want straks in de tweede lus passeer ik het station en de laatste tweehonderd meter naar het zaaltje heb ik daarstraks al eens afgelegd. Het tweede gedeelte wordt een mooi natuurstuk. We doorkruisen het domein Van Dijk, onderweg staan er vele bordjes die ons iets bijleren over de natuur en zijn bewoners. Na een uurtje ben ik in de tennisclub waar het controle is. Binnen is het vrij druk, er zit een grote groep Nederlanders die even later samen vertrekken. Ook het laatste gedeelte gaat door het domein. Bij het buiten komen word ik gevolgd door een hond, blijkbaar hier in de buurt weggelopen. Als ik na een paar minuutjes de groep Nederlanders passeer blijft hij daarbij, hopelijk vindt hij zijn thuis terug. In het domein zelf word er vrij veel chalets gebouwd, waarschijnlijk buitenverblijven maar in België weet je maar nooit , er staan in ieder geval prachtstukken tussen. Als ik aan het station passeer heb ik nog vijf minuutjes over, en ook Rikske staat te wachten op de trein die even later ons naar Antwerpen brengt. Het komende wandelweekend zal maar uit één dag bestaan, zaterdag in Schriek. Zondag is het onze eigen tocht in Mechelen, dus moet er gewerkt worden!
8ste Herdenkingstocht Marc Verstraeten te Zottegem
Na twee dagen rust is het tijd om de beentjes nog eens te laten bewegen, mijn keuze valt vandaag op de organisatie van Egmont uit Zottegem omdat dit voor mij het makkelijkst bereikbaar is met de trein. Na een reis van bijna anderhalf uur ben ik om half tien in Zottegem, en na tien minuutjes stappen bereik ik de startzaal. Snel nog een broodje en dan op pad voor de 18 kilometer. Het eerste gedeelte brengt ons langs smalle wegen naar de controle in één van de kleine dorpjes in de omtrek van Zottegem. Even voor de controle zie ik Clement, die onlangs naar Compostella geweest is. In de controle eet ik een braadworst en ben ik snel weer op pad voor de lus op deze controle. De lus brengt ons door de gehuchten Steenbergen en Ten Ede, na een uurtje sta ik terug in zaal De Gilde voor mijn tweede controle. De laatste vier kilometer gaan weer terug naar Zottegem langs het dorpje Godveerdegem. Om kwart na één zit de tocht erop, binnen zet ik me nog even bij Annemie en een kwartiertje later is het tijd om naar het station te gaan. Zonder vertragingen geraak ik weer thuis, morgen breng ik een bezoekje aan Wildert.
Enkele weken geleden had ik me reeds ingeschreven voor de "80 van de Langstraat", een Kennedymars die georganiseerd wordt in Waalwijk. Vorige week kreeg ik in de bus mijn startnummer, 2669, een boekje met uitleg en de champion chip die je aan je schoenen moet bevestigen, hetzelfde principe dan in Bornem dus. Na een rit van een dik uur kom ik aan in Waalwijk, ik volg de bordjes voor de parking aan de Taxandriaweg en voor drie euro kan ik er mijn auto bewaakt laten staan tot morgen. Ik eet in de auto mijn boterhammetjes op en drink nog iets, daarna neem ik mijn spullen en ga op zoek naar de startplaats. Bij het verlaten van de parking kom ik een bekende tegen van het W4W-forum, hij weet de weg en samen gaan we naar het plein waar het morgenmiddag zal eindigen, op nog geen tweehonderd meter van de auto af De start is nog een beetje verder, op een ander plein. Hier staan Rudi en Caroline, het snelle koppel uit Geel en samen met hen wacht ik tot het tijd is om te starten. Om kwart voor negen wandelen we in groep naar het Unnaplein, op een podium worden er nog wat weetjes en dergelijke vertelt, het enige dat ik ervan onthoud is dat we met 2907 deelnemers zijn Stipt om negen uur kunnen we vertrekken, omdat ik helemaal vooraan sta zet ik er direct een stevig tempo in. Langs de kant staan duizenden mensen ons aan te moedigen, een echt volksfeest. De sfeer hier is vergelijkbaar met de Dodentocht, en net zoals in Bornem maken we hier ook eerst een klein lusje in de buurt. Via Sprang-Capelle en Kaatsheuvel gaat het terug naar Waalwijk. Onderweg hebben we nog geen seconde rust gehad, overal staan er mensen plezier te maken, op ons te roepen en van sommigen krijgen we kleine versnaperingen zoals spekjes en drop, maar ook bitterballen en kleine curryworsten worden ons voorgeschoteld Tijdens deze eerste tien kilometer zijn we ook door de eerste drie doorloopposten gegaan, posten waarbij je bevoorrading krijgt van de organisatie. Na dit kleine lusje is het tijd voor de eerste grote lus. We verlaten weer Waalwijk en gaan richting Vlijmen. Onderweg komen we door de dorpjes Drunen en Nieuwkuijk, en ook hier staan de mensen rijen dik om ons te kunnen zien! Op sommige plaatsen voel ik me een renner die in de Tour een berg beklimd, zo kort staan de mensen tegen elkaar. In Vlijmen hebben we na een kleine 24 kilometer een eerste keer een scanning in de eerste hoofdpost, waar je binnen iets kunt eten en drinken en er ook plaats is om even te zitten. Er zijn vier van zulke hoofdposten, hier kan je ook elke keer je bagage hebben. Ikzelf heb deze keer geen bagage meegegeven want je verliest er toch altijd wel een beetje tijd mee. Ik neem vijf minuutjes de tijd om even uit te blazen, dankzij het parcours (heel de tijd door straten) en de aanmoedigingen heb ik me een beetje geforceerd, tijd om iets trager te gaan. Om twintig voor één vertrek ik om weer naar Waalwijk te gaan, deze keer door de dorpjes Haarsteeg en Elshout, waar ook hier de mensen massaal op straat zijn en er een groot feest van maken. Onderweg maak ik kennis met Yolanda, een dame hier uit de buurt die voor de vierde keer deelneemt. Na 38,5 kilometer hebben we een tweede keer scanning in De Overlaat, een school in Waalwijk. Het is even voor drie uur, nog steeds een zeer hoog wandelgemiddelde. Tijd voor een koffie en een broodje, ik doe ook even mijn schoenen uit want mijn voetzolen beginnen te irriteren van het asfalt. Yolanda besluit niet te lang te rusten en is na vijf minuutjes weer de baan op, ikzelf blijf nog even zitten. Na de controle gaan we weer door het centrum van Waalwijk, ondanks het nachtelijke uur (na drie uur) is het hier nog steeds volle bak, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Een paar kilometer verder zijn we uit Waalwijk en stopt ook de sfeer errond. Af en toe staan er nog een paar mensen buiten, voor de rest overvalt me de stilte van de nacht. Nu pas besef ik ook de saaiheid van het parcours, kilometers rechtdoor en altijd maar asfalt. Na een vijftig kilometer krijg ik een serieuze dip, mijn keelontsteking van de laatste dagen en de medicatie errond hebben me fysiek toch een beetje aangetast. Om kwart na vijf kom ik aan de derde hoofdpost, het sportcentrum van Waspik na 51,5 kilometer. Na het eten van soep en het drinken van een cola voel ik me terug frisser, Yolanda zit hier ook nog en samen vertrekken we, ikzelf met pijnlijke voetzolen en zij met spierpijnen, zo heeft ieder zijn kwaaltjes tijdens zo'n tocht natuurlijk. De tocht gaat verder met zijn drieën, ook Teun heeft zich bij ons gevoegd en samen gaan we verder. Via 's-Gravenmoer gaat het naar Dongen, De Moer en zo naar Loon op het Zand. Onderweg begint het tempo stilletjesaan te zakken, tijdens dat het licht wordt begint het een beetje te miezeren, gelukkig houdt het al op na enkele minuutjes. Ons groepje houdt goed stand en de sfeer zit er goed in, de tijd en de kilometers vliegen voorbij. Even na achten zijn we in De Wetering in Loon op het Zand, de laatste hoofdpost voor vandaag, reeds 67,5 kilometer zitten erop. Tijd hier voor thee en broodjes, de bevoorrading is prima! Na een kwartiertje rust zetten we ons recht voor het laatste gedeelte, al gaat dat rechtstaan niet van een leien dakje. Het lijkt wel alsof er naalden in mijn schoenen zitten, en het duurt even voor ik weer een beetje normaal kan gaan. We passeren het Golfpark van de Efteling te Kaatsheuvel en in de verte kan je ook de ingang van het pretpark bewonderen. Een vriendin van Yolanda komt ons tegemoet en met vier leggen we de laatste negen kilometer af. Onderweg zijn de mensen weer wakker en worden we weer harder aangemoedigd, ons tempo gaat terug een klein beetje de hoogte in. De laatste doorlooppost, waar we een sportdrankje krijgen, ligt op een kleine twee kilometer van de finish. Ik kan ze in de verte al zien liggen, we zitten al in de juiste straat, al duurt het toch nog even voor het stadhuis dichterbij begint te komen De laatste kilometer wordt aangegeven zoals in de koers, een boog met een rode driehoek eronder. Langs alle kanten worden we gefeliciteerd, en ik moet wel duizendmaal dankuwel zeggen. Aan de finish ligt de laatste mat waar we gescand worden om 10u44, als is het me even niet duidelijk dat dit het eindpunt is want even verder ligt er een rode loper die omhoog gaat naar een platform. Op het platform staat een man met een microfoon die wat uitleg geeft over de mensen die binnen komen, hij kan zien wie er voorbij komt op het computerschermpje omdat we een minuutje daarvoor uitgescand werden. Als ik op de rode loper ben hoor ik mijn naam en houdt de man me even staande voor een intervieuw, blijkbaar ben ik één van de twintig deelnemers die niet uit Nederland komt. Dankzij Yolanda heb ik een paar foto's van dit unieke moment, al was ik wel wat zenuwachtig om zo te spreken voor een plein vol toeschouwers Na een paar minuutjes word ik uit mijn lijden verlost en kan ik verder naar de zaal waar de administratie in orde gebracht word. Ik feliciteer Yolanda en Teun met hun prestatie en krijg van de organisatie een mooie oorkonde en een medaille. Tevens ontvang ik mijn tiende stempeltje op de Kennedykaart, mijn chip die ik moet teruggeven heb ik wel wat moeite mee, na tachtig kilometer willen de spieren niet echt meewerken om me te bukken om de chip van mijn schoenen te halen. Na een paar minuutjes zit ik reeds in de auto en zonder problemen raak ik weer thuis. Mijn eerste deelname aan deze Kennedymars werd een speciale ervaring. Het parcours zelf is typisch Nederlands, lange rechte saaie asfaltwegen, de sfeer is uniek, beter zelfs dan tijdens de Dodentocht en de organisatie en de bevoorrading is top, je komt er niets tekort en alles loopt op wieltjes! Ik zou dan ook iedereen willen bedanken die hieraan meewerkt, en in het bijzonder zou ik graag Yolanda en Teun willen bedanken voor hun gezelschap, twee aangename mensen die ik hoop ooit nog eens terug te zien! Volgend jaar ga ik zeker terug
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Ik drink nog snel een koffietje en schrijf me in, ondertussen komt Kurt binnen en ook nog enkele andere clubleden zijn er vroeg bij. Ik kies voor de langste afstand van vandaag, 28 kilometer, maar ik maak eerst het kleine lusje van acht kilometer omdat ik om half negen met Vic en Sonja heb afgesproken die de 20 zullen doen.
, en vind een plaatsje vlak voor de deur van het cultureel centrum waar de start gegeven word. Binnen is het nog vrij rustig, ik kijk even op de kaart en besluit het parcours van de dertig kilometer te bewandelen. Er hangen affiches uit dat je een trofee per wandelclub kan krijgen als je met alle leden samen meer dan 700 kilometer stapt, ben benieuwd dat onze club dit zal halen.
We wandelen het dorp Grootlo in en hebben een eerste keer controle in zaal Magneet. Ik eet er een broodje en drink een frisse cola, buiten is het al vrij warm maar zijn er toch ook redelijk veel donkere wolken, hopelijk blijft het droog.
Tijdens deze eerste tien kilometer zijn we ook door de eerste drie doorloopposten gegaan, posten waarbij je bevoorrading krijgt van de organisatie. 
De laatste kilometer wordt aangegeven zoals in de koers, een boog met een rode driehoek eronder. Langs alle kanten worden we gefeliciteerd, en ik moet wel duizendmaal dankuwel zeggen. Aan de finish ligt de laatste mat waar we gescand worden om 10u44, als is het me even niet duidelijk dat dit het eindpunt is want even verder ligt er een rode loper die omhoog gaat naar een platform. Op het platform staat een man met een microfoon die wat uitleg geeft over de mensen die binnen komen, hij kan zien wie er voorbij komt op het computerschermpje omdat we een minuutje daarvoor uitgescand werden. Als ik op de rode loper ben hoor ik mijn naam en houdt de man me even staande voor een intervieuw, blijkbaar ben ik één van de twintig deelnemers die niet uit Nederland komt. Dankzij Yolanda heb ik een paar foto's van dit unieke moment, al was ik wel wat zenuwachtig om zo te spreken voor een plein vol toeschouwers 
Na een paar minuutjes word ik uit mijn lijden verlost en kan ik verder naar de zaal waar de administratie in orde gebracht word. Ik feliciteer Yolanda en Teun met hun prestatie en krijg van de organisatie een mooie oorkonde en een medaille. Tevens ontvang ik mijn tiende stempeltje op de Kennedykaart, mijn chip die ik moet teruggeven heb ik wel wat moeite mee, na tachtig kilometer willen de spieren niet echt meewerken om me te bukken om de chip van mijn schoenen te halen. Na een paar minuutjes zit ik reeds in de auto en zonder problemen raak ik weer thuis.
Ik ben Steven Jaspers
