Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Ondanks het regenachtige weer besluit ik toch naar Werchter te rijden, waar WK Werchter haar Aspergedabberstocht organiseert. Niets is beter om na een lange tocht zoals gisteren de dag erna een paar kilometer te wandelen om de spieren wat los te krijgen. Als ik om half elf aankom in Werchter is het zoeken naar een plaatsje, de regen houdt de mensen blijkbaar niet tegen vandaag. Na de inschrijving in parochiezaal De Wal starten we voor de 12 kilometer. Met de paraplu boven ons hoofd gaan we via landelijke wegen door de natuur naar camping Klokkeberg, waar we na een dikke drie kilometer controle hebben. We drinken een colaatje en na een paar minuutjes zijn we weer op pad. Het tweede gedeelte brengt ons door het natuurgebied Laekdal tussen de Dijle en de Demer. Gelukkig is het ondertussen opgehouden met regenen, maar de grond ligt er hier drassig bij en het is toch een beetje opletten geblazen. Het is hier prachtig wandelen, de moeite meer dan waard. Na het natuurgebied komen we in Ninde, een gehucht van Tremelo. Hier staat het geboortehuis van pater Damiaan en in het hele gehucht voel en zie je zijn aanwezigheid. De controle is gelegen in het De Veuster-centrum, waar het gezellig druk is. We eten er een broodje en een soep (de laatste die er was) en rusten even uit. Het laatste gedeelte brengt ons naar de dijken van de Dijle die we volgen tot in Werchter. We komen nog voorbij de kerk en gaan zo weer naar de startzaal, waar er mensen buiten zitten omdat het zonnetje erdoor gekomen is. Na de stempels in ons boekje en een lekkere hamburger is het tijd om huiswaarts te gaan en zit het wandelweekend er weer op. Donderdag start ik in Schaffen voor de 100km Gildetocht voor de eerste maal, ik ben eens benieuwd.
Vrijdag is het weer Kennedymars-tijd, deze keer in Dordrecht. De organisatie is een samenwerking tussen twee clubs, Willen Is Kunnen uit Dordrecht en de Rotterdamse Wandelsport Vereniging. Na lang twijfelen besluit ik met de auto te gaan, omdat ik anders in Dordrecht nog eens de bus moet nemen en deze vertrekt maar twee minuutjes nadat de trein er is. Na een rit van twee uur (dank u file aan de wegenwerken) kom ik aan het sportterrein van Delta Sport waar om 23u het startschot wordt gegeven. Bij het uitstappen zie ik direct Rob en Aartje, mijn Nederlandse wandelvrienden uit Epe. De begroeting is hartelijk en ik feliciteer hen met de geboorte van hun eerste kleinkind, het is al een tijdje geleden dat ik hun nog gezien had. Binnen in de cafetaria is het gezellig druk, ik betaal mijn voorinschrijving, buitenlanders kunnen dat daar ter plekke als je een mailtje gestuurd hebt, en begroet enkele bekenden van het walkers4walkers-forum. Even voor elf uur gaan we naar buiten, waar de voorzitter nog een paar namen afroept van wandelaars die alle 10 de tochten meegedaan hebben. Stipt om 23 uur kunnen we van start, en ik zet er direct een stevig tempo in. Ik ontmoet onderweg Ludo, vader van Jos, en we wandelen de eerste kilometers samen. Na een uurtje hebben we een eerste keer een verzorgingspost, een wagen met een tafeltje uitgestald. Ik neem een cola, het stukje cake of dergelijke laat ik links liggen. Weer op pad voor het volgende gedeelte, ondertussen heeft een Nederlander zich bij ons gevoegd en neemt voluit deel aan ons gesprek De temperatuur blijft ondertussen meer dan behoorlijk, zo'n kleine 10 graden, en aan de sterren aan de hemel te zien zijn er zo goed als geen wolken. Weer zijn we na een uurtje zijn we aan de tweede verzorgingspost, waar er boterhammen zijn en ik karnemelk drink. Weer volgt er een stuk van zo'n uurtje stappen, wel knap van de organisatie dat ze proberen om ieder uur iets aan te bieden! In Papendrecht krijgen we in het Streek- en Natuurcentrum een eerste keer onze bagage, we hebben er een dikke 20 kilometer opzitten. Ik zet mijn tas direct terug op de vrachtwagen, voorlopig heb ik nog niets nodig. Hier neem ik ook afscheid van Ludo en Chris, zij nemen hier een langere rustpauze, en ga alleen verder. Mijn tempo blijft vrij hoog en via Oud-Amblas kom ik in Alblasserdam waar we verzorgingspost drie hebben. Ook hier kan je vanalles eten en drinken, de verzorging is werkelijk top, nog maar zelden zo gezien op een lange-afstandstocht. Mijn wandeltempo blijft vrij hoog en na verzorgingspost vier kom ik in Ridderkerk, waar we een tweede keer bagage hebben. In centrum De Fakkel zet ik me even neer, steek mijn zaklamp en mijn sjaaltje weg en maak van mijn lange een korte broek want buiten is het zeker niet koud en het is toch al even na vijf uur in de morgen. Het volgende deel brengt me naar Rotterdam. De stad zelf krijgen we niet te zien, we blijven aan de rand. Via een rustig fietspad loop ik onder de verschillende autosnelwegen die zelf ook nog eens boven elkaar kruisen, een waar spektakelstuk van beton. Even na zes kom ik aan verzorgingspost nummer vijf, een mobilhome met enkele strandstoeltjes voor. Ik kan er kiezen tussen tomaten- en kippesoep en ik kies voor het laatste. Na dit lekker soepje ga ik verder op mijn tocht. Ondertussen is het volledig licht geworden en tot mijn verbazing is in deze omgeving nog zeer veel groen waar de parcoursbouwer ons mooi doorheen stuurt. We lopen ook niet de hele tijd over asfalt maar krijgen regelmatig ook kiezelwegjes onder de schoenen. In Barendrecht hebben we verzorgingspost zes, hier zijn zelfs geen stoeltjes maar dat mag geen probleem zijn voor de deelnemers aan zo'n lange tocht. We hebben er reeds 50 kilometer opzitten, het gaat goed. Het volgende stuk heeft alles wat er in deze tocht te beleven valt, eerst gaan we door het dorpje Rhoon waar de huisjes met hun achtertuin aan een water grenzen en bijna iedereen daar heeft een bootje aan zijn tuin liggen, een prachtig zicht! Daarna krijegen we een saaier stuk, rechtdoor door de weilanden tot we aan de Oude Maas komen die we enige tijd volgen. Daarna gaan we door de "Rhoonse Grienden". Het is een prachtig stuk natuur die ongeveer 70 ha groot zijn. Het zijn buitendijkse getijdengrienden aan de rivier de Oude Maas. Ze staan onder invloed van eb en vloed, er is een verval van ongeveer 70 centimeter. Het zijn de laatste getijdengrienden in Nederland. Het is er prachtig wandelen, ik neem er dan ook even de tijd om er foto's te nemen. Dit gebied staat vol wilgen die eens in de drie jaar gekapt worden. Na al dit moois is het tijd voor verzorgingspost zeven waar we een beker vanillepudding krijgen. Na nog een klein bezoekje aan de Oude Maas komen we in Heerjansdam waar we een laatste keer bagage hebben. Ik zet me even neer, steek mijn trui in mijn tas en wissel van wandelschoenen want het laatste half uurtje begonnen mijn voetzolen weer een beetje te branden, hopelijk betert het met mijn andere schoenen. We hebben hier een kleine 64 kilometer afgelegd, en het is nog maar tien uur, mijn prognose om binnen te zijn om 13u ligt binnen handbereik. Een uurtje later ben ik aan verzorgingspost acht in Zwijndrecht. Ook hier krijgen de wandelaars vanalles en nog wat, teveel om op te noemen Het voorlaatste stuk brengt ons terug naar Dordrecht, onderweg zie ik verschillende reigers aan de rand van het water. Via de brug steken we het water terug over en we moeten met een trap naar beneden. Onderaan de trap is de laatste verzorgingspost waar we fruitsalade krijgen. Het laatste gedeelte brengt ons door het park aan de achterkant van het station en we komen ook voorbij de kasteelboerderij Dordwijk. Om kwart voor één kom ik aan het sportpark en zit deze Kennedymars er voor mij op. Binnen krijg ik nog een diploma en een zeer grote medaille! Na het eten van een hamburger rij ik terug naar Mechelen en ben na een goed uurtje veilig en wel weer thuis. Deze Kennedymars was een groot succes Een afwisselend en mooi parcours, bijzonder goede verzorgingsposten met veel eten en drinken, vriendelijke medewerkers, en een prachtige medaille. Vanaf nu staat deze tocht met stip in mijn agenda, hier kom ik zeker terug!
Van mijn dagje verlof profiteer ik om naar Duffel te gaan waar Neteland reeds haar 8ste Kiliaanwandeling organiseert. De naam Kiliaan komt van een bekende inwoner uit Duffel, zijn eigenlijke naam was Korneel Van Kiel, uit het jaar 1528. Hij was de eerste samensteller van het woordenboek Latijn-Nederlands. Victor en Sonja komen me om acht uur halen en na een half uurtje fileleed zijn we in Duffel aangekomen. Het vertrek is in het bijgebouw van kasteel De Locht. Het kasteel De Locht werd in 1856 gebouwd door baron Bernard de Fauconval in de typische stijl van de toenmalige landhuizen. Voor de Eerste Wereldoorlog bekend als "Kasteel De Baent" deed het fraaie gebouw jarenlang dienst als woonhuis van de directeur van de fabrieken die er opeenvolgend in werking waren: nl. aanvankelijk (1856) een jeneverstokerij en papierfabriek, nadien: een stokerij, meststoffenfabriek, "den bougie" (kaarsen), conservenfabriek, oliepletterij en margarinefabriek. Na een lange periode onbewoond te zijn geweest, werd het ganse domein in 1966 door de gemeente Duffel aangekocht met als doel: er een jeugd- en cultureel centrum van te maken. Na de eerste restauratiewerken kon het "Gemeentelijk Cultureel Centrum De Locht" op 23 juni 1968 plechtig worden opengesteld. Buiten staan de tafeltjes al klaar, maar we besluiten om toch binnen te zitten want zo heel warm is het voorlopig nog niet. Om negen uur starten we voor de 14 kilometer, de grootste afstand voor vandaag. Het parcours brengt ons al snel naar de rand van Duffel waar het op dit vroege uur zeer rustig wandelen is. We trekken door de voetbalvelden van FC Duffel, waar het voor mij een beetje nostalgie is, al jeugdspeler van KV Mechelen heb ik hier vele malen geweest voor een tornooi of gewoon competitie. We komen ook voorbij het mooie zwembad en zien dat de werken tussen de kliniek en de spoorlijn al goed opgeschoten is. Via het tuintje van het ziekenhuis komen we aan de eerste controle na vijf kilometer waar we ons wel buiten zetten, de zon begint er stilletjesaan door te komen. We eten hier een soepje en rusten even uit, zo'n midweekwandeling is wat gemoedelijker als een lange-afstandstocht Na de controle gaan we naar het parkje van Ter Elst met zijn bijhorend kasteel. Samen met het Antwerpse Steen behoort het kasteel Ter Elst in Duffel volgens sommigen tot de oudste gebouwen in de provincie Antwerpen. De vroegste geschreven bronnen verwijzen naar de 12de eeuw. Van 1356 tot de Franse Revolutie was het kasteel in het bezit van de abdij van Tongerlo. Deze bouwde het kasteel uit tot een prachtige warande die diende als residentie voor de abten en hun gevolg, wanneer zij op doorreis waren of in de streek vertoefden. Tijdens de 17de eeuw groeide Ter Elst uit tot een kleine abdij. In 1914 werd het kasteel gedeeltelijk verwoest tijdens de Slag aan de Nete. Nadien geraakte het in verval. Pas in 1971 kocht het gemeentebestuur van Duffel het goed aan om de verdere aftakeling te stoppen. Men werkte een restauratieplan uit en in 1982 kon het gedeeltelijk hersteld kasteel voor het publiek opengesteld worden. Voor die gelegenheid legde men ook het park Ter Elst opnieuw aan. Hier kan ik twee foto's trekken met een vogeltje dat wonderbaarlijk genoeg blijft zitten, gewoonlijk zijn ze weg voor ik mijn fototoestel genomen heb We volgen de oevers van de Nete, steken de spoorwegbrug over en gaan door het natuurgebied De Mosterdpot. De controle is in PVT Schorshaegen, het pschychiatrisch verzorgingstehuis. Hier kunnen we een hotdog eten, de innerlijke mens wordt verwend. Tijd voor het laatste en langste stuk van vandaag. We lopen terug de dijk van de Nete op, en op de rechterkant liggen de watervergaarbekkens van de Antwerpse Waterwerken. Aan de spoorwegbrug van daarstraks laten we de Nete links liggen en gaan nu langs de boorden van de waterbekkens richting Duffel. In het centrum komen we terug naast de Nete en wandelen zo terug naar De Locht, het eindpunt. We zetten ons buiten in het zonnetje dat ondertussen er helemaal doorgekomen is en eten er nog een lekkere pannekoek. Het was een geslaagde midweektocht, leuk parcours, goede controleposten en vriendelijke medewerkers, meer moet dat voor mij niet zijn
Om half acht heb ik afgesproken met Rik en rijden we samen naar Geraardsbergen waar de Padstappers hun 6e Mattetaartentocht organiseren. Na een klein uurtje vinden we een parkeerplaatsje kortbij de start, en in de startzaal zitten Fernad en Chantal waar we ons bijzetten. Na het traditionele broodje met een koffie vertrekken we samen voor de 22 kilometer. Van mist in vandaag geen sprake en het zonnetje schijnt als we de startzaal verlaten, mooi weer voor een mooie tocht, wat moet een mens meer hebben. We komen op de dijk van de Dender en volgen deze rivier naar Overboelare waar we het centrum van bezoeken. Terug op de dijk komen we in Wallonië en hebben we controle in Deux-Acren, waar we Joost tegenkomen, de sympathiek lange-afstandswandelaar uit Gent. Via kleine kerkwegels gaan we naar de Mark, een rivier die ontspringt in de Edingse deelgemeente Marcq. Dit riviertje vloeit 26 kilometer later in de Dender in Deux-Acren. We gaan door het prachtige natuurgebied de Rietbeemd, waar de grond er erg drassig bijligt en het opletten geblazen is voor natte voeten. De omgeving hier is een streling voor het oog, ideaal voor de wandelaar die van de natuur houdt. Een uurtje later zijn we in Moerbeke, waar het in het schooltje controle is. We kunnen buiten op de speelplaats zitten in het lentezonnetje Het derde deel brengt ons weer naar Geraardsbergen, waar we via de Muur de Oudenberg beklimmen. De Muur is wereldberoemd dankzij de Ronde van Vlaanderen, en is ook te voet een gevreesde beklimming die je naar adem doet happen. De Oudenberg zelf is 110 meter hoog en boven heb je een ongelooflijk uitzicht op de omgeving, vooral op een dag zoals deze met mooi weer. We brengen even een bezoekje aan de Onze Lieve Vrouw kapel die een eerste keer vernoemd is in het jaar 1294. De huidige kapel dateert van 1906 en is opgetrokken in een mengeling van renaissance- en barokstijl. Achter de kapel staat de zuil, een overblijfsel van de Lessensepoort. Deze werd in 1862 afgebroken en de zuil werd hier heropgebouwd. We dalen naar beneden en komen door het abdijpark waar de Sint-Adriaansabdij staat. In dit park vind je het abtenhuis, het koetsenhuis, de vleermuizenkelder, het arboretum en de Sint-Janspoort. Je hebt hier ogen te kort, zoveel staat er en mijn fototoestel heeft het hard te verduren Even verderop hebben we voor de laatste keer controle en ik eet er een croque uit het vuistje, heerlijk De laatste drie kilometer brengt ons terug naar de Dender langs de Wijngaardbrug, via de Penittentenstraat door het Visstraatje en komen we op de grote markt van Geraardsbergen. Voor het prachtige 15e-eeuwse stadhuis staat misschien niet het bekendste Manneke Pis (Brussel), maar in ieder geval wel het oudste, namelijk van 1485 en nu dus reeds 624 jaar! Eveneens voor het stadhuis staat "De Marbol", een achthoekige fontein uit 1485. Verder zien we nog de Sint-Bartolomeuskerk en gaan we via een kleine tunnel naar steegjes waar er aan de muur gedichten hangen. Via de zeer kleine haven komen we aan het station waar we door moeten en zo terug aan het vertrek, waar we ons zeer voldaan neerzetten om nog iets te drinken na deze mooie en pittige tocht. Vrijdagavond reis ik naar Dordrecht om deel te nemen aan de Kennedymars Dordrecht-Rotterdam-Dordrecht, tot dan
Vandaag trek ik naar Merchtem, niet voor de internationale 60 kilometer wegens te weinig tijd, maar voor de 16e Lentetocht van de Lustige Wandelaars. Met de trein ben ik om acht uur in Merchtem en tien minuutjes later ben ik in het zaaltje van de harmonie waar de start gelegen is. Aan de zijkant staan de tassen van de deelnemers aan de 60 en het zijn er precies heel wat, waaronder Chantal en Fernand en mijn maatje Kurt die blijkbaar al goed hersteld is van Sittard . Om half negen ben ik klaar voor het parcours van de twintig kilometer. We verlaten bijna onmiddellijk het centrum via de verkaveling Bollebeek waar de Grote Molenbeek langs stroomt, dat in werkelijkheid een klein beekje is Het is zeer mistig en er is nog niet te veel volk onderweg, de landwegen liggen er verlaten en spokerig bij. Het parcours gaat zacht golvend op en neer, zeker niet erg steil. We komen voorbij de oriëntatietafel van Brussegem, een 200 kilogram zware tafel in blauwe Henegouwse hardsteen die in 2006 nog volledig hersteld is. Je kan hierop in de verschillende richtingen zien welke dorpen en steden er liggen, maar spijtig genoeg zie je met dit mistig weer bijna je eigen voeten niet, laat staan een dorp enkele kilometers verderop. Na bijna tien kilometer kom ik aan in Hamme, waar het een eerste keer controle is. De tassen die ik vanmorgen gezien heb staan hier ook reeds, het bagagepunt van de 60 kilometer is blijkbaar in deze school. Tijd voor een broodje en een koffie, goed voor mijn lichaam en voor de clubkas Tijd voor een kort stukje van drie kilometer. Onderweg gaat het even mis, maar na enig zoekwerk toch terug op het parcours geraakt, ben ik na een half uurtje in de bibliotheek van Brussegem waar het een tweede keer controle is. Ik drink er snel een kriek en ga verder op pad. Het parcours blijft langs zeer rustige landelijke wegen, slingerend door weiden en velden. De planten beginnen stilaan te groeien en de eerste bloemen komen uit, ik kan er enkele geslaagde foto's van nemen. Om half twaalf kom ik aan taverne "in de volle pot", waar het een derde keer controle is na 17 kilometer. Tijd om eventjes te zitten en iets te eten. Tien minuutjes later vertrek ik voor het laatste gedeelte, en eindelijk begint de mist op te trekken. Het zonnetje begint te schijnen en het landschap ziet er direct heel anders uit met mooie vergezichten. Rond half één sta ik terug aan de zaal van de harmonie en zit mijn tocht erop, binnen zet ik me nog even bij enkel clubleden alvorens ik weer naar het station ga. Het was een mooie wandeling, spijtig genoeg heeft de zon zich enkel het laatste half uur laten zien.
Zoals we gisteren beloofd hadden aan Gino, rijden we vandaag naar Wippelgem waar WAK Sleidinge hun 17de WAK-tochten organiseren. Ik maak vandaag gebruik van mijn gps want ik heb eerlijk gezegd nog nooit van Wippelgem gehoord. Op de R4 van Gent slaan we af aan de fabrieken van Volvo en plots sta ik voor het water, en mijn gps zegt me dat ik erover moet. Na eventjes te kijken op de goeie oude wegenkaart zie ik dat er in de buurt geen enkele brug is en we besluiten toch met het veer over het water te geraken. Aangezien dit voor mezelf de eerste keer was, was dit toch wel een unieke ervaring Tien minuutjes later zijn we op onze bestemming, al moeten we nog wel een serieus stukje te voet naar de startzaal, blijkbaar hebben vele mensen vandaag voor deze tocht gekozen. We nemen het parcours van de 8 kilometer, dat er in werkelijkheid bijna negen is, want we willen in de namiddag nog naar de Expo hallen van Gent voor de tentoonstelling "beestjes en baasjes". Het eerste deel van de tocht is een kort stukje van 2,5 kilometer, vooral langs een beek waar vele rioolbuizen van de huizen in uitkomen en er dus niet al te proper uitziet. Na een half uurtje zijn we reeds in de kantine van VV Wippelgem, de plaatselijke voetbalploeg. We zetten ons buiten in de tent voor onze soep te eten, de zon is net daarvoor door de ochtendnevel geraakt en de temperatuur gaat lekker omhoog. Het tweede deel brengt ons langs de Wippelgemmolen of Gerardsmolen. Eerst stond hier sinds 1645 een houten staakmolen. In 1864 werd deze dan vervangen door een stenen korenwindmolen. Deze prachtige molen is gerestaureerd in 2003 en kan je nu elke tweede zondag van de maand komen bezichtigen, en als er goede wind staat word er zelfs nog gemalen. Via de achterkant komen we in het domein van het kasteel van Wippelgem, dat vandaag voor de wandelaars speciaal geopend is. Het domein is 12 ha groot en het kasteel is gebouwd in de 19de eeuw, maar is nog steeds in een fantastische staat. Je kan het afhuren voor feesten, een zeer mooie locatie als je eens iets speciaals doet Een half uurtje later staan we terug waar we daarstraks vertrokken zijn, het is even na twaalf uur en we eten er frietjes met stoverij die ons zeer lekker smaakt. Hiermee zit dit extra lange wandelweekend er weer op, drie dagen zeer mooi lenteweer gehad, het paasweekend was een groot succes
Vandaag gaan we naar Belsele waar de Reynaertstappers hun 25ste Reynaerttochten organiseren. Na de Kennedymars van gisteren kiezen we voor de tocht van 12 kilometer, ideaal voor de stramheid uit de benen te krijgen. We vertrekken uit de startzaal en gaan via landelijke wegen richting de E17, het zonnetje schijnt al volop en het is weer een mooie lentedag. We passeren het grote tuincentrum Euroflora waar het bijzonder druk is, blijkbaar wil iedereen met Pasen bloemen in plaats van paaseieren Vlak voor de controle in een voetbalkantine komen we Gino tegen, we beloven van morgen bij zijn club te komen wandelen en ik vertel hem van mijn avonturen in Sittard. We eten een lekkere soep in de kantine, al is het warm zo'n soep smaakt altijd. Het tweede deel brengt ons door de landelijke gebieden van Waasmunster vlak naast de autosnelweg. Ondanks de autosnelweg is het er zeer rustig wandelen en genieten van het mooie weer. Na negen kilometer hebben we weer controle, ditmaal in het chalet van voetbalclub Trappen Steels. Spijtig genoeg is er buiten geen plaats dus zetten we ons binnen waar het vrij warm is. Na een verfrissend drankje is het tijd voor de laatste kilometers. We gaan terug naar Belsele en komen voorbij het kasteel waar er een mooi wandelpark is aangelegd. We komen voorbij de Gislenuskerk en gaan over het marktplein waar er voor het gemeentehuis een gerestaureerde waterpomp uit 1858 staat. Een beetje later staan we terug aan de start en zit de tocht erop. Buiten staan de dames pannenkoeken te bakken en de heren van de club staan langs de andere kant met braadworsten. Wij kiezen voor de overheerlijke pannenkoeken om deze mooie dag mee af te sluiten
Vrijdagavond heb ik om 18u afgesproken met Kurt en Rik en rijden we samen naar Sittard. Na anderhalf uur komen we goed en wel aan in de sporthal, waar we gaan overnachten want de Kennedymars van Sittard begint reeds om 5 uur 's morgens. Na het installeren van onze slaapzak gaan we nog een paar Corsendonkjes drinken en ontmoet ik nog enkele Nederlandse forummers waar ik lid van ben. Om 22u krijpen we in onze slaapzak en na een zeer korte nachtrust zijn we paraat voor de 46ste editie van de grootste Kennedymars van Nederland. Om 5 uur wordt het startschot gegeven door Sef Vergoossen, ooit nog trainer geweest van Racing Genk, en vertrek ik samen met 3064 anderen voor wat een zeer zware tocht zou worden. Buiten is het reeds een 15 graden en dit zou in de loop van de dag nog verder oplopen tot tropische temperaturen voor deze tijd van het jaar. We gaan door het centrum van Sittard en trekken naar Duitsland. Onmiddellijk voel ik dat de form er niet is, ik heb hoofdpijn (Corsendonck ) en ook mijn benen voelen zwaar aan. Samen met Kurt, die zijn eerste KM wandelt, gaan we door de velden en zien we voor en achter een hele lange rij wandelaars, Rik heeft ons ondertussen achter gelaten en is er alleen vandoor. Na een dikke 17 kilometer hebben we een eerste keer controle en eet ik een broodje, het is ondertussen half acht dus schieten we toch nog vrij goed op. Het tweede deel brengt ons terug naar Nederland, langs de zijkanten zijn er opvallend veel mensen die ons aanmoedigen. Het parcours brengt ons constant over asfaltwegen, langs het Annendaalbos naar Posterholt waar het aan de sporthal een tweede keer controle is. Hier nemen we even de tijd om ons neer te zetten en een broodje en een soep te eten. We hebben er een 28 kilometer opzitten, maar ik voel me alsof de tocht al bijna gedaan is. Ondertussen is het al vrij warm geworden, een geweldig verschil met vorig jaar toen we hier aan vriestemperaturen door de regen moesten. Tijd voor deel drie, weer een stuk van zo'n tien kilometer. Onderweg komen we geregeld een orkestje tegen dat veel sfeer brengt, iedereen hier maakt een groot feest van Voor mezelf is het voorlopig nog geen groot succes, mijn hoofdpijn blijft en ook fysiek maak ik me zorgen, hopelijk betert het snel. Onderweg zien we het kasteel van Montfort en komen we aan de camping Reigershorst waar we controle hebben na een dikke 38 kilometer. Het is hier een drukte van jewelste, het lijkt wel dat iedere deelnemer een volger met de wagen heeft, dodentocht-toestanden dus We wandelen direct verder, geen tijd te verliezen. Om kwart voor twaalf zitten we in de helft van de tocht, het ziet er voorlopig goed uit voor mijn doel om om 19u binnen te zijn. Wonder boven wonder worden mijn benen bij iedere stap die ik zet beter en beter, en ook mijn hoofdpijn begint te verdwijnen We zetten er stevig tempo in, steken de autostrade over, gaan door Brachterbeek en komen in Maasbracht, een prachtig dorp aan de Maas. We steken de Maas over en gaan richting Wessem. Kurt heeft last gekregen van zijn voet en besluit om even halt te houden voor droge sokken en een compeed-plakker voor zijn blaar. We spreken af aan de volgende controle en ik ga ondertussen verder naar Thorn, het prachtige witte dorp aan de grens met België. In dit dorp is het een geweldige ambiance, veel volk aan de kant, muziek a volonté en heel het dorp versierd voor de doorkomst van de wandelaars. Hier hebben we een vierde keer controle na 51 kilometer en zet ik me even neer om te bellen met het thuisfront. Een paar minuutjes later komt Kurt voorbij die zichtbaar pijn aan zijn voet heeft maar dapper doorbijt. Als ik rechtsta voel ik nu ook aan mijn voetzolen dat de hitte en het asfalt hun aftakelingswerk hebben ingezet We steken de grens over en komen in Kessenich, van hieruit gaan we naar Geistingen en een beetje later zijn we in Aldeneik. We gaan even een cafeetje in om iets te drinken maar gaan niet neerzitten wegens bang voor de voetjes. We trekken verder naar Maaseik waar het op de markt ook één groot feest is ter ere van ons. We gaan terug de Maas over en zitten weer in Nederland. Het tempo begint stilletjesaan te zakken, het is verschrikkelijk warm, precies een zomerdag, en mijn voetzolen doen vreselijk pijn. Ook Kurt heeft het erg lastig, samenblijven is nu de boodschap om elkaar op te peppen. Na 67 kilometer zijn we in Roosteren waar we een laatste keer controle hebben, het is ondertussen reeds 16.20u. We zetten ons even neer, eten een hamburger en Kurt kijkt zijn voeten nog eens na voor de laatste dertien kilometer. Om 16.40u zijn we klaar voor het laatste gedeelte. Ik loop op kop en Kurt altijd een metertje of twee achter mij. Ik kijk regelmatig achterom en probeer een tempo van zes kilometer per uur te houden zodanig dat we niet stilvallen. Ondertussen hoor ik regelmatig geblaas en gevloek achter mij en ik ken dat gevoel, jaren heb ik op de grote tochten zo achter Gaston aangelopen tijdens de laatste kilometers en besef dus maar al te goed wat het is om zo af te zien. Via Susteren komen we naast de spoorlijn naar Nieuwstadt, het laatste dorp voor Sittard. Ook hier staan er hotientallen mensen langs de zijkant om ons aan te moedigen, een fantastisch gevoel om daar tussendoor te mogen lopen. Vele mensen hebben voor hun huis een tafeltje gezet waar kinderen water voor ons inschenken wat we in dank aanvaarden. We gaan door het industriegebied van sittard waar er bordjes hangen met 5, 4, 3, enz... net zoals in Bornem. De laatste kilometer gaan we nog over de brug en komen we aan de sporthal, ontelbare mensen staan hier langs de kant met bloemen voor mensen die ze kennen. Samen met Kurt kom ik om 18.43 aan de finish, kapot maar voldaan We ontvangen een speldje, ikzelf een zilveren voor mijn tweede deelname, en laten onze boekjes afstempelen. Rik staat ons op te wachten en samen halen we onze tas en gaan we nog ene drinken in het cafetaria. Daarna gaat het naar de auto en zijn we om even na negen uur terug thuis. Het was een zeer mooie verzorgde tocht, maar dankzij de warmte was het vrij zwaar. Ook voor Kurt nog een applausje voor het uitwandelen van zijn eerste Kennedymars, en voor Rik voor zijn zeer snelle tijd! Morgen een klein tochtje in Belsele voor de spiertjes los te maken
Vandaag staan we wat later dan gewoonlijk op en gaan we met de hele familie naar Nieuwrode waar de Globetrotters Hageland hun 23ste Parel van het Hageland organiseren. Als we om half elf aankomen staat het dorp en de omstreken reeds vol met auto's en het is dan ook even zoeken naar een plaatsje. Het zonnetje schijnt al vollop en ik laat mijn trui in de wagen, en na vijf minuutjes gaan komen we aan de start. We kiezen voor de 12 kilometer, drinken nog iets en om elf uur zijn we op pad. We vertrekken langs de kerk en gaan de Kratenberg op. Dankzij het prachtige weer kan je de hele omgeving aanschouwen. Langs de andere kant van de Kratenberg gaan we naar beneden en komen we voorbij het stadion van de lokale voetbalclub RC Nieuwrode. We trekken via holle wegen naar Gelrode waar we de autostrade E314 onderdoor moeten. Ik lees onderweg op een bordje hoe zo'n holle weg eigenlijk ontstaan is. De eerste holle wegen ontstonden in de late Middeleeuwen. Hoewel ze nooit echt aangelegd werden, hebben ze hun bestaan toch te danken aan de mens. Door het regelmatig passeren van paard en kar langs een vast traject verdween de vegetatie en werd de bodem losgewoeld. Waar de weg op een helling ligt, wordt die losgewoelde aarde bij elke regenbui weggespoeld. Met de tijd kwam dit dus lager en lager te liggen en kan je nu als het ware in de grond lopen. Na zes kilometer komen we aan het parochiezaaltje van Gelrode waar het controle is. We eten er een broodje en een soep, de innerlijke mens moet ook versterkt worden natuurlijk. De terugweg brengt ons naar de Hondsheuvel waar de Moedermolen of Moedermeule gelegen is. Deze graanmolen werd gebouwd in Mechelen in 1667 (nog zichtbare inscriptie in de standaard). Daar werd hij de "Moedermeule" genoemd, volgens sommigen omdat hij de grootste was van de drie molens die daar bij elkaar stonden, volgens anderen omwille van zijn geweldige afmetingen. In 1752 zou hij tot normalere afmetingen zijn teruggebracht. In 1830 kocht Jozef Wuyts de molen en liet hem in 1833 op de Hondsheuvel in Gelrode heropbouwen. De benaming Moedermolen werd ook gangbaar op de nieuwe standplaats. De overbrenging in 1833 gebeurde met een schip langs de Dijle en de Demer. Na een lange periode van inactiviteit werd de molen gerestaureerd en voltooid in mei 2008. Naast de molen is nu een taverne waar je de lekkere Hagelandse specialiteiten kan proeven. Via het Klarenbos gaan we terug de E314 onder. Men heeft deze tunnel langs de zijkanten afgeschermd met houten platen en noemt deze de "Ecotunnel 'T Hellegat". Achter deze houten platen heeft men een zandlaag aangelegd en gaat men deze laag vanaf deze maand tot in december wekelijks controleren op dierensporen om te zien welke dieren deze tunnel gebruiken tussen de Beninksberg en de Wijngaardberg. Via de St.Jobsweg (toepasselijk naam dezen tijd) gaan we terug naar Nieuwrode, waar we om twee uur aankomen. Na het eten van een lekkere pens keren we huiswaarts om naar de laatste kilometers van de Ronde te gaan kijken. Volgende week trek ik naar Sittard voor de Kennedymars ginder, hopelijk blijft het mooi weer
Voor mijn eerste aprilwandeling van dit jaar trek ik naar Tervuren waar de wandelclub Tervuren Bos reeds hun 31ste Lentetocht organiseerden. Ik ben er vroeg bij en kan nog een parkeerplaatsje bemachtigen op de speelplaats van de school waar we traditiegetrouw vertrekken. In de zaal zet ik me even bij Roger en Monique, en bij het verlaten van de zaal bots ik nog op enkele clubleden waar ik een praatje mee maak over mijn avonturen van vorige week in Welkenraedt. Even over zeven ben ik dan op weg voor mijn tocht van 33 kilometer. Een paar honderd meter verder hebben we reeds een splitsing en gaan de 2 langste afstanden het bos van Tervuren in. Het is nog maar een beetje licht en dankzij de nevel die er hangt heeft het bos wel iets mysterieus. Dankzij de stilte is het een aangenaam gevoel om zo vroeg door dit prachtig stukje natuur te trekken en kom ik helemaal tot rust van mijn drukke werkweek. Na een uurtje zijn we op de eerste controle in het basisschooltje van Tervuren. Vorig jaar kon je hier nog buiten zitten, maar nu zijn er grote uitbreidingswerken aan de gang, zo is zelfs de speelplaats van dit schooltje ten onder aan het gaan aan de bouwwoede. Het tweede gedeelte brengt ons via landelijke wegen naar Duisburg. Spijtig genoeg blijft de nevel hardnekkig hangen en belemmert het ons zicht op de ongetwijfeld prachtige omgeving. Dankzij mijn gesprek met Roger vliegen de kilometers voorbij, voor we het goed en wel beseffen staan we aan de tweede controle, reeds een dikke elf kilometer afgelegd. Na een broodje gehakt is het tijd om verder te gaan. Jean en Suzanne komen juist aan en ook nu blijf ik even hangen om een praatje te maken. We trekken via Vossem de weilanden in maar blijven wel op geasfalteerde baantjes. We komen op de hoger gelegen gebieden en je voelt aan de wind dat het nog geen zomer is, gelukkig heb ik geen koude omdat ik mijn verloren tijd met een hoog wandeltempo wil goedmaken. In Leefdaal hebben we in de Gemeentelijke Sportzaal controle na 16 kilometer en zitten we zo in de helft van de tocht. Ik laat mijn kaartje afstempelen en ga direct voort, voor één keer heb ik eens geen honger We keren terug naar Duisburg maar deze keer gaan we over zand- en landweggetjes. Na lange tijd alleen gewandeld te hebben komen de kleinere afstanden erbij en wordt het een pak drukker op de wegen. De nevel begint nu ook wel stilletjesaan op te trekken en de zon probeert erdoor te komen, voorlopig zonder succes. Even voor ik aan de controle ben komt ze er eindelijk door en kan ik mijn trui uitdoen, tijd voor een beetje kleur op te doen. Op de controle is er binnen geen plaats en zet ik me buiten op een bankje in de zon, zalig Tijd om lang te blijven zitten is er niet, er moet ook nog gewandeld worden natuurlijk. Het voorlaatste gedeelte brengt ons door het Zoniënwoud. Ik voel aan de kleine klimmetjes die we hier moeten doen dat mijn benen nog niet volledig hesteld zijn van vorige week en besluit om het iets rustiger aan te doen. We komen terug in het schooltje in Tervuren voor een laatste controle, nog een kleine zes kilometer te gaan. Deze laatste zes worden voor mij de mooiste van deze tocht. We bezoeken het park van Tervuren met zijn prachtige groene omgeving waar we volop van genieten. Verder is er ook nog het architectuurcomplex in Lodewijk XVI-stijl, te danken aan Leopold II, die architect Charles Girault de opdracht gaf om hier het Koninklijk Museum voor Centraal-Afrika te bouwen, omgeven door prachtige Franse tuinen. Iets verderop bevinden zich de Sint-Hubertuskapel (Renaissance) en de paardenstallen (1749-1750), allebei restanten van het kasteel van Karel van Lotharingen (18de eeuw). Met al dit moois flitst mijn fototoestel erop los en kan ik mooie foto's maken. We verlaten het park en komen voorbij het ronde punt waar een prachtige fontein staat. We naderen de startzaal en om half twee zit mijn tocht erop. Morgen naar Nieuwrode voor een kleine tocht met de familie!
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
De temperatuur blijft ondertussen meer dan behoorlijk, zo'n kleine 10 graden, en aan de sterren aan de hemel te zien zijn er zo goed als geen wolken. Weer zijn we na een uurtje zijn we aan de tweede verzorgingspost, waar er boterhammen zijn en ik karnemelk drink. Weer volgt er een stuk van zo'n uurtje stappen, wel knap van de organisatie dat ze proberen om ieder uur iets aan te bieden! In Papendrecht krijgen we in het Streek- en Natuurcentrum een eerste keer onze bagage, we hebben er een dikke 20 kilometer opzitten. Ik zet mijn tas direct terug op de vrachtwagen, voorlopig heb ik nog niets nodig. Hier neem ik ook afscheid van Ludo en Chris, zij nemen hier een langere rustpauze, en ga alleen verder.
Het voorlaatste stuk brengt ons terug naar Dordrecht, onderweg zie ik verschillende reigers aan de rand van het water. Via de brug steken we het water terug over en we moeten met een trap naar beneden. Onderaan de trap is de laatste verzorgingspost waar we fruitsalade krijgen. Het laatste gedeelte brengt ons door het park aan de achterkant van het station en we komen ook voorbij de kasteelboerderij Dordwijk. Om kwart voor één kom ik aan het sportpark en zit deze Kennedymars er voor mij op. Binnen krijg ik nog een diploma en een zeer grote medaille! Na het eten van een hamburger rij ik terug naar Mechelen en ben na een goed uurtje veilig en wel weer thuis.
We volgen de oevers van de Nete, steken de spoorwegbrug over en gaan door het natuurgebied De Mosterdpot. De controle is in PVT Schorshaegen, het pschychiatrisch verzorgingstehuis. Hier kunnen we een hotdog eten, de innerlijke mens wordt verwend.
. Om half negen ben ik klaar voor het parcours van de twintig kilometer. 
Tien minuutjes later zijn we op onze bestemming, al moeten we nog wel een serieus stukje te voet naar de startzaal, blijkbaar hebben vele mensen vandaag voor deze tocht gekozen.
) en ook mijn benen voelen zwaar aan. Samen met Kurt, die zijn eerste KM wandelt, gaan we door de velden en zien we voor en achter een hele lange rij wandelaars, Rik heeft ons ondertussen achter gelaten en is er alleen vandoor. Na een dikke 17 kilometer hebben we een eerste keer controle en eet ik een broodje, het is ondertussen half acht dus schieten we toch nog vrij goed op.
We steken de grens over en komen in Kessenich, van hieruit gaan we naar Geistingen en een beetje later zijn we in Aldeneik. We gaan even een cafeetje in om iets te drinken maar gaan niet neerzitten wegens bang voor de voetjes. We trekken verder naar Maaseik waar het op de markt ook één groot feest is ter ere van ons. We gaan terug de Maas over en zitten weer in Nederland. Het tempo begint stilletjesaan te zakken, het is verschrikkelijk warm, precies een zomerdag, en mijn voetzolen doen vreselijk pijn. Ook Kurt heeft het erg lastig, samenblijven is nu de boodschap om elkaar op te peppen. Na 67 kilometer zijn we in Roosteren waar we een laatste keer controle hebben, het is ondertussen reeds 16.20u. We zetten ons even neer, eten een hamburger en Kurt kijkt zijn voeten nog eens na voor de laatste dertien kilometer.
Ik ben Steven Jaspers
