Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Vandaag rijden we met het hele gezin naar Eksaarde, een gehucht van Lokeren, waar De Doetjes hun benefietwandeling organiseren. Het ingezamelde geld is ten voordele van Oxfam, de Doetjes zijn net zoals wij, De Genieters, een team van vier wandelaars die deelnemen aan de Oxfam Trailwalk in augustus. De inschrijving is in het basisschooltje van het dorpje, buiten zitten enkele mensen in de schaduw op bankjes, ook vandaag schijnt de zon volop en is het een warme zomerdag. Ik praat even bij met Guy buiten en binnen bots ik op Daniel, al twee van de vier doetjes gezien na enkele minuutjes. Voor de prijs van vier euro heb ik een inschrijving en twee consumptiebonnetjes, de bonnetjes worden direct besteed aan een ontbijt, broodje met koffie. We kiezen voor het twaalf kilometer-parcours, bij het buiten komen van de schoolpoort volgen we heel even de baan en duiken dan links de natuur in. In het eerste gedeelte volgen we een stukje van de rivier Zuidlede, daarna gaat het langs de oevers van Olentgracht. Aan de overkant van dit riviertje ligt het huis dat in 1985 decor deed in de reeks "Hard Labeur". Het landschap is hier prachtig, grote stukken natuur en in de wijde omtrek soms geen huis te zien. Op het grachtje probeer ik af en toe een paar eendjes op de foto te zetten maar de beestjes willen niet echt meewerken, ze schuilen onder de brug tot we door zijn. Na een uurtje hebben we controle in de Bundershoeve, hier is Clement aan het werk, het derde Doetje. We zetten ons neer in het zonnetje, in de schaduw was geen plaats meer , tijd voor iets fris en een broodje. Ondanks dat de tocht niet in de marching vermeld staat is er toch best wel wat volk, heel wat wandelaars die ik gisteren in Stekene gezien heb komen hier vandaag de Doetjes steunen. Na een kwartiertje zijn we weer op pad voor de weg terug naar Eksaarde. Ook nu volgen we de oevers van de Zuidlede, deze keer in andere richting. We verbazen ons erover hoeveel groen hier nog is, prachtige stukken groen passeren in onze ooghoeken. Na een klein uurtje zijn we aangekomen in het schooltje en zit deze benefietwandeling er voor ons op, tijd voor iets fris en pannekoeken, een heerlijke afsluiter na een mooie wandeling. Gino, het vierde lid van het team, komt ons even vergezellen en ook Mark komt wat later nog wat bijpraten over de voorbije tochten. Nadien volgt er nog een lange rit huiswaarts in een bloedhete auto, van mij mag het gerust een paar graadjes minder zijn.
Net als vorig jaar rij ik samen met Rik naar Stekene waar de Smokkelaars hun twaalfde Smokkeltochten organiseren, een tocht van vijftig kilometer over de oude smokkelroutes destijds in het grensgebied met Nederland. Wanneer ik mijn auto vlakbij aan de school parkeer zie ik reeds enkele wandelaars vertrekken, het is kwart voor zes. Na het nodige papierwerk en een koffie zijn we om zes uur klaar voor onze smokkeltocht. Na een tweehonder meter worden de 50 kilometer-wandelaars al even apart geleid en is het aanschuiven aan een auto, een medewerker niet onze controlekaart aan een grotere groene controlekaart, speciaal voor onze afstand. Wat verderop zitten we in het centrum van het dorp en kan ik foto's maken van het neogotisch stadhuis uit 1882 en wandelen we langs de Heilige Kruiskerk, een gotische kerk wiens geschiedenis teruggaat tot de twaalfde eeuw. Het landschap heeft nog wat last van mysterieuze mistslierten, daarboven komt de zon reeds aan de blauwe lucht piepen. We duiken de E34 onder en gaan langs veldwegjes naar het gehuchtje Hellestraat waar we een eerste keer controle hebben in 't Helleken. Hier eten we een broodje en drinken nog een koffietje, de meeste wandelaars wandelen echter direct verder. In het tweede deel wandelen we naar de grens die we enkele honderden meters volgen. Wanneer we aan de straat komen kan je goed zien welke kant van de weg Nederland is en welke van België, het verschil is hallucinant. Nu trekken we de grens over en komen in het prachtige natuurgebied St. Jansteen terecht, waar we enkele kilometers in verblijven. We steken terug de grens over naar België en komen aan de rand van het Stropersbos, waar we een tweede keer controle hebben in het schooltje van het gehucht Paal. We besluiten direct verder te gaan, de zon begint ons al aardig op te warmen, dat beloofd voor de rest van de dag. Al vrij snel zijn we weer in Nederland en trekken doorheen de Clingse bossen, in de schaduw van de bomen is het heerlijk wandelen. We komen op de oude spoorlijn Mechelen-Terneuzen terecht, deze spoorlijn werd in 1871 in gebruik genomen, in 1951 werd echter het personenvervoer gestaakt en 17 jaar later ook het goederenvervoer. De balken van de oude spoorweg zien we nog onder onze voeten, en in het bos zit er zelfs een piepklein vogeltje op waar ik een foto kan van nemen. Via de spoorlijn komen we op de vestingswallen van Hulst terecht, het meest Vlaamse dorp van Nederland. De stadswallen stammen uit de tijd van de tachtigjarige oorlog en zijn tot acht meter hoog. We trekken het centrum in en gaan onderdoor de Gentsepoort, die gebouwd werd in 1780. In het centrum van Hulst hebben we een derde keer controle na 22 km, op mijn kaart wordt het uur ingevuld dat ik hier ben, omdat we nu op deze controle een lus moeten maken en de tijd laat zien dat we de lus wel doen. Op de controle zelf eten we een broodje en drinken we een colaatje, buiten is het stilaan zeer warm aan het worden. Tijdens de lus zien we een heel deel van Hulst zelf, vooreerst volgen we weer een tijdje de stadswallen tot aan de oude stadsmolen uit 1792. Ook nu krijgen we een heel mooi stukje natuur voorgeschoteld in het wandelpark, er zit een stukje bij met "heen en terug", wanneer we terugkeren zien we Fernand en Chantal en wat later ook Guy waar ik morgen op bezoek zal gaan. We keren terug het oude stadscentrum in en achter het stadhuis hebben we een vierde controle waar onze tijd gecontroleerd word en waar we een vierde stempel op onze groene kaart krijgen. Tijd voor iets fris te drinken, de temperatuur voelt tropisch aan, ik vind het al een beetje teveel van het goede. Na de controle steken we het marktplein over en houden halt aan de imposante Sint-Willibrordusbasiliek, die in mei 2009 werd verkozen tot mooiste kerk van Nederland. Wanneer we binnen een kijkje willen gaan nemen zien we dat er een misviering bezig is dus gaan we weer snel verder. Wat verderop staan we op de overblijfselen van de Keldermanspoort, deze vierde westelijke stadspoort had vroeger een dubbele functie, zowel land- als waterpoort. We verlaten Hulst en bezoeken via landelijke wegen Sint Jansteen en Kapellebrug. Ook nu krijgen we nog een stukje van de Clingse bossen te zien, wanneer we de bossen verlaten staan we weer aan een grenspaal en steken de grens nog eens over, we nemen definitief afscheid van Nederland voor vandaag. In het schooltje in Paal krijgen we onze vijfde en voorlaatste stempel, nog veertien kilometer te gaan. Nu bezoeken we het een groot stuk van het Stropersbos, met zijn 500 hectare een waardevol groot natuurgebied waar het aangenaam wandelen is in de schaduw tegen de felle zon. In het bos bezoeken we tevens de Bedmarlinie, een verdedigingslinie die werd gebouwd in 1701 tijdens de Spaanse Successieoorlog. We doorkruisen nog enkele weiden, gelukkig staan er geen dieren in, en dan gaat het plots mis We zijn met een groepje van zeven personen, het tempo wordt flink de hoogte ingejaagd en iedereen volgt de eerste in plaats van zelf op de pijltjes te letten. Gelukkig blijft de schade beperkt tot een dikke kilometer, mede doordat we dankzij een vriendelijke voorbijganger naar de controle worden geloodst. Op de controle in d'Hellestraat krijgen we onze laatste stempel, ik drink er snel twee ice-tea's, het is buiten tropisch warm geworden, en om half drie zijn we klaar voor de laatste vijf kilometer. Na enkele meters heb ik al spijt van het snelle uitdrinken van mijn twee drankjes, mijn maag protesteerd hevig tegen het plotse koude vocht. Gelukkig gaat het gaandeweg beter en leggen we de laatste kilometers af samen met de wandelaars van de kortere afstanden. Iets voor half vier zijn we weer in Stekene waar het in de school zeer druk is, liefst 2500 deelnemers zijn hier vandaag aanwezig. Binnen ruil ik mijn groene spaarkaart in voor een mooi glas met het opschrift "50 km van Stekene", het is eens iets anders dan het traditionele t-shirt. Een uurtje later staan we weer thuis na een zeer mooie tocht van bijna 53 kilometer, met als beloning het glas dat een plaatsje vooraan krijgt in de kast, zelf heb ik een mooi bruin kleurtje gekregen op deze eerste zomerdag! Morgen gaan we met het hele gezin op bezoek bij Guy die een benefietwandeling organiseert, samen met de Doetjes, voor de Oxfam-trailwalk in augustus.
Ook vandaag haal ik Rik om half vijf 's morgens op en rijden we weer naar Kluisbergen voor het tweede deel van de 100 kilometer van Kluisbergen. Op de E40 voor Gent is het even opschrikken, alle auto's mogen enkel over het rechterrijvak wegens een ongeval, terwijl we passeren zie ik op het middelste vak een wit laken over iemand liggen, later zou op het nieuws komen dat het iemand was die gewoon op de snelweg rondliep. Ik kan me op de Kluisberg juist op hetzelfde plekje parkeren als gisteren, niet ver van de start dus In de sporthal is het drukker dan gisterenmorgen, vandaag zijn er ook al de andere afstanden die meedoen, waaronder de 39ste 50 km van Kluisbergen die we eigenlijk ook doen vandaag. Er zijn er velen die hun gekregen sjaaltje van gisteren aanhebben, het mijne ligt thuis op de kast. Stipt half zeven gaan de deuren open en zijn we op pad, en ook nu zit ik goed vooraan. Wanneer we het zwembad achter ons laten moet er direct geklommen worden, de beenspieren weten direct dat het vandaag niet om te lachen zal zijn! De eerste kilometers gaan op en af doorheen het kluisbos, het duurt niet lang voor er al gaten in de grote groep vallen. Na een uurtje hebben we een eerste bevoorrading in een hoeve in het dorpje Labroye, hier krijgen we een blikje aquarius. Na dit blikje wacht ons een loodzwaar stuk met de beklimming van Le Trieu, niet testeil maar wel zeer lang gevolgd door een kleine afdaling doorheen de weiden en volgt er een stukje bos waar het boswegje meer weg heeft van een hindernissenparcours. Regelmatig liggen er bomen over het paadje, dan weer bukken voor een paar takken, enzovoort. We dalen verder af en komen aan één van de meest bekende controleposten van het land, het provinciaal Instituut Heynsdaele, oftewel de ontbijtpost, waar we een boterham met spek met eieren krijgen met een kop koffie. Na dit ferm en stevig ontbijt is het tijd om verder te gaan. Op de grote baan zien we de mensen die de ontbijtpost binnenstappen, waaronder Fernand en Chantal moeten hun spek met eieren nog verorberen. We worden over de Hotond gestuurd, met bovenaan de top zijn gekende windmolen, waarvan enkel nog de molenkuip overblijft. Bovenop de molen is er een oriëntatietafel, deze zal echter voor een andere keer zijn want daar is nu geen tijd voor. De tocht zet zich verder terwijl de Hotond afdalen, onderweg krijgen we een stukje sinaasappel aangeboden. Wat verderop hebben we een afdaling steil tussen de bomen door, er hangt een touw omdat het toch best gevaarlijk is. Even is er opschudding wanneer Katrien onderuit gaan, gelukkig zonder erg. We gaan verder doorheen de velden naar Zulzeke waar we in de hoeve van gisteren controle hebben, ondanks het vroege uur, iets na tien uur, is dit de middagpost. Vandaag staan er boterhammen op het menu met soep, zo lekker de broodjes gisteren waren zo slecht zijn de boterhammen vandaag, je kan er bij wijze van spreken iemand mee doodslaan. Er volgt nu een relatief rustiger stuk langs velden en weiden, goed om ons eten te laten zakken. Na 26 kilometer krijgen we een bekertje water, we zetten direct onze weg verder. We zien de Koppenberg schuin rechts voor ons liggen, en wanneer ik het wegje van gisteren herken weet ik hoe laat het is, we slaan rechtsaf en moeten de Koppenberg op. Het eerste stuk valt nog mee, maar het stukje onder de bomen is het bijzonder steil. Wanneer ik eindelijk boven kom staan er twee fotografen om foto's te trekken die je kan downloaden van een speciale site, ik zal er chique opstaan met mijn vuurrood gezicht. Boven op de top heb je wel een prachtig panoramisch zicht, eventjes wat foto's maken en even uitpuffen. De afdaling doen we langs de flank van de Koppenberg doorheen de bossen, éénmaal beneden hebben we in het centrum van Melden controle in het zaaltje van gisteren. Hier krijgen we een rijsttaartje en een koffie, op het bord staat dat we nu een stuk van vier kilometer krijgen. We volgen het fietspad van gisteren maar dan in omgekeerde richting, in Meers slaan we af en trekken de velden in. De beloofde vier kilometer zijn volgens mij een heel stuk langer, en ook mijn gps geeft aan dat we al heel wat verder zitten. We beklimmen de Patersberg langs de kant waar de helling niet zo steil van is als de kasseiweg, alleen duurt het nu wat langer. Boven op de Patersberg slaan we linksaf de kasseiweg in naar beneden, wielertoeristen kruipen figuurlijk de flank op en ik moedig hen aan, want blijkbaar niet altijd in dank aangenomen wordt. Beneden krijgen we in een hoeve een appel, er is geen bord aanwezig waar de kilometers opstaan, ook niet van de andere afstanden die hier ook een bevoorradingspost hebben. Ik trek verder en moet nu de Kwaremont op. De moeheid van gisteren en het al zware parcours van vandaag zorgen ervoor dat mijn benen helemaal verzuren tijdens de beklimming, soms is wandelen ook een beetje afzien Eénmaal boven krijg ik een koekje en een water, het is hier dankzij de andere afstanden vrij druk, traditioneel is er op het Kwaremontplein ook vanalles te zien en te doen. Ook hier geen bord te bespeuren, toch wel een mankement vind ik persoonlijk. Via veldwegjes gaan we naar de bevoorradingspost van Wittekerke, onderweg is het op de zandweggetjes soms moeilijk om de andere wandelaars in te halen. We komen beneden in het Beukenhof terecht waar het jaarlijks in deze periode tijd is voor Sculptour, met beelden van bekende en mindere bekende kunstenaars. Boven komen we aan de bevoorrading, je kan hier op de koppen lopen. Ook hier is er vanalles en nog wat te doen, je kan er zelfs muurklimmen met de mannen van Defensie. Het enige dat mij nu interesseert is mijn stempeltje en mijn Wittekerke-rosé, niet in een bekertje zoals gisteren maar in een blik. Hier hangt eindelijk terug een info-bord, er staan ons nog vijf kilometer te wachten. Op het terrein zelf houd ik nog even halt bij de roofvogels, er zou er zelfs eentje ontsnapt zijn en in het bos zitten. Het volgende gedeelte is hetzelfde als gisteren tussen de Wittekerke-post en de Augustijn-post. Het grote verschil met gisteren zijn het aantal mensen dat op de been zijn, gisteren bijna niemand en nu precies iedereen. We drinken er snel ons biertje uit en leggen de laatste twee kilometer af doorheen de Kluisbossen. We halen de man in die gisteren de tocht op zijn blote voeten gedaan heeft en ook vandaag nog 15 kilometer op zijn blote voeten , om aandacht te trekken voor de daklozen. De laatste honderd meter gaan nog steil bergaf, het is kwart voor vier wanneer we de sporthal binnen stappen. We halen onze t-shirt op, eten en drinken nog iets en laten Kluisbergen achter om naar huis te gaan. Het zijn twee fantastische dagen geweest, tweemaal een zeer mooi en (vooral vandaag) zwaar parcours en een goede bevoorrading, prachtig weer en weeral wat nieuwe toffe mensen leren kennen, het was een fijn weekend!
In Kluisbergen wordt dit weekend voor de derde keer de 100 kilometer van Kluisbergen georganiseerd, verdeeld over de twee dagen. Om half vijf pik ik Rik op en samen leggen we de lange rit naar ginder af, even voor zes kan ik mijn wagen kortbij de start parkeren, want daar niet zo simpel is. Na een paar minuutjes stappen zijn we in de sporthal van recreatieoord Kluisbos op de kluisberg waar traditioneel de start gegeven wordt. Even aanschuiven voor onze inschrijvingskaart, nog iets drinken en om half zeven ben ik samen met een kleine 400 wandelaars klaar voor deze mooie tweedaagse wandeltocht. We starten langs de achterkant rondom het zwembad en duikelen het Kluisbos in, na een kort maar krachtig klimmetje zit het hele deelnemersveld al direct op een lang lint, ikzelf zit goed vooraan. We trekken over de Pensemont en gaan verder doorheen het bos, wanneer we uit het bos zijn kunnen we genieten van de eerste vergezichten, er hangt een klein beetje mist en geeft een mooi beeld onder de blauwe lucht. Na acht kilometer zijn we in Amougies waar we in het lokale voetbalchalet een eerste bevoorradingspost hebben, vijf minuutjes rust voor een koffie en een koffiekoek. We gaan verder doorheen het centrum van dit kleine Waalse dorpje, ze hebben hier ook een sportvliegtuigclub waar we langs gaan. We vervolgen onze weg langs veldwegjes, prachtig hoe de natuur er hier nog uitziet. Na een uurtje zitten we terug in Vlaanderen, we komen vlakbij de startplaats en hebben beneden aan de voet van de Kluisberg in het dorpje Ruien controle in het zaaltje Volkswelzijn. Hier krijgen we een koekje en een water, reeds 16 kilometer staan er op de teller. We verlaten Ruien langs de industriezone en gaan over de Schelde, die hier nog niet zo breed is. We blijven in de buurt van de Schelde en komen doorheen het dorpje Waarmaarde en de Avelgemse Scheldemeersen, het natuurlijke overstromingsgebied van de Bovenschelde. We wandelen tot aan de grens van Kerkove en steken de Schelde terug over naar Berchem, een deelgemeente van Kluisbergen. Hier hebben we vanmorgen nog met de auto gereden, nu komen we te voet langs de Onze-Lieve-Vrouw-van-de-Karmelkerk, een prachtig dertiende eeuwse kerk maar die door de eeuwen heen sterk verbouwd werd tot het monument dat het nu is. Wat verderop hebben we onze derde bevoorrading, een blikje aquarius. We hebben reeds een dikke 23 kilometer afgelegd, het gaat zeer vlot vandaag. Na deze controle krijgen we eerst een saaier stukje rechtdoor op een fietspad, gelukkig duurt het niet al te lang voor we afslagen en de Rijtgracht volgen. We volgen de gracht tot in Meers waar we de dijk van de Schelde opgaan en richting Melden trekken. In de schaduw van de Sint-Martinuskerk hebben we controle in een zaaltje waar ook de bagage staat, er hebben niet veel mensen iets meegegeven als ik de paar sportzakken zie staan. Deze bevoorrading na dertig kilometer is de middagpost en we krijgen dan ook twee zeer lekkere broodjes, één met kaas en één met vleeskoek, en nog een soepje. Ik steek mijn trui mee weg in de rugzak van Rik, het is buiten mooi weer en warm genoeg om in een t-shirt te wandelen. Na het verlaten van de controle steken we de N8 over en staan aan de voet van de Koppenberg, ons pijltje staat echter naar rechts dus moeten we er niet over, maar ook de pijltjes van morgen hangen er al dus weten we nu al dat we erover moeten. Klimmen moeten we toch, maar dan over de Rotelenberg die toch ook niet te onderschatten is. Ook hier kunnen we boven op de top genieten van de uitzichten, de mist is weg en de zon straalt, ideaal weer voor wat mooie foto's. We dalen de berg af langs de veldwegjes en komen aan de rand van het Koppenbergbos. In Nukerke volgen we heel even de N60 maar slaan weer af naar Zulzeke, dwars doorheen het Elenebos. In Zulzeke hebben we na 36 kilometer bevoorrading in een oude hoeve waar we een rijsttaartje en een water krijgen. De volgende vier kilometer leiden ons naar de grens van Ronse en de Hotondberg langs zeer rustige weggetjes. Bij mensen thuis voor hun garage krijgen we een banaan en een bekertje water, zo zijn we klaar voor de laatste tien kilometer. Ze wonen vlak naast de prachtige kapel Wittentak, een kapel met een zeer rijke geschiedenis. Via het dorpje Klijpe gaat het naar de volgende controlepost, vlakbij het natuurgebied Le Trieu. Dit is de befaamde Wittekerke-post, die we ook morgen zullen bezoeken. Ik kies voor de Wittekerke-Rosé, het eerste en unieke rosébier dat uitgebracht is door brouwerij Bavik. Het is een biertje dat gebrouwen is zoals een gewoon witbier maar dan met een vleugje frambozensap, best lekker maar wel zeer zoet. De volgende drie kilometer naar de volgende bevoorrading, ze volgen elkaar in sneltempo op nu, loopt over de grens tussen Vlaanderen en Wallonië, met andere woorden langs mijn rechterkant Kluisbergen en langs mijn linkerkant Mont-De-L'Enclus . Onderweg houd ik even halt voor een muisje dat over de grond loopt even te fotograferen, het diertje blijft er braaf voor zitten Onze laatste bevoorradingspost is naast restaurant de Vierschaar in het Kluisbos in een tent. Hier hebben we een bonnetje voor het Augustijn-bier, ik neem de blonde versie. Tien minuutjes later staan we recht voor het laatste kleine stukje doorheen het Kluisbos, en om drie uur zit de eerste vijftig kilometer van deze tweedaagse erop, bij het binnenleveren van mijn controlekaart krijg ik mijn inschrijvingskaart van morgen al en tevens een sjaaltje. Rik trakteert nog een hapje en een drankje en om half vier rijden we met de auto de Kluisberg af naar huis, tot morgen voor deel twee!!
In Kalfort, een gehuchtje van Puurs, zijn het de Aspuursge-dagen, een vierdaags evenement dat doorgaat in het Hof van Coolhem met in de hoofdrol de asperge. De eerste dag wordt er een wandeltocht georganiseerd door de drie verschillende wandelclubs die groot-Puurs telt, aangezien dat het al enkele jaren geleden is dat ik hier nog eens deelnam besluit ik op deze druilerige morgen om nog eens tot hier te komen. In het Hof van Coolhem staat een grote tent waar we kunnen inschrijven, ik kies voor het parcours van de 21 kilometer. Beginnen doen we met een lusje doorheen het parkdomein van 13 hectare waar je tevens lekker kan komen eten in het restaurant. In het park staan info-bordjes waar we weer iets slimmer van worden, ook tijdens het wandelen breidt je kennis uit Langs de rand van natuurgebied De Moeren komen we aan de spoorweg die we volgen tot aan de ingang van het domein. Langs de rand van de N16 gaan we doorheen de verschillende fabrieken van Pfizer door naar onze eerste controlepost die binnenin de plantenzaak Willflor gelegen is. Ik krijg een stempeltje en ga verder, dwars doorheen de serre's van deze zaak. Wanneer we weer buiten zijn gaan we rechtdoor en komen via kleine wegjes aan het fort van Liezele, dat in 1906 gebouwd werd en deel uitmaakte van de voormalige verdedigingsgordel rond Antwerpen. Tijdens de zomer is dit fort het decor van de laatste controlepost tijdens de driedaagse van Ibis Puurs, vandaag komen we er enkel voorbij. Wat later zitten we in het centrum van Puurs, waar we in het cultureel centrum De Kollebloem een tweede keer controle hebben. Tijd voor een kleine pauze met een cola en een broodje gehakt. Op deze controle maken we een lusje van bijna zes kilometer. We komen voorbij de watertoren en duiken domein Tekbroek in. We blijven een hele tijd De Vliet volgen, hoe verder we gaan hoe smaller het baantje en op het eind komt het groen zelfs tot tegen mijn knieën, gelukkig heb ik een lange broek aan. In Oppuurs komen we naast de spoorweg terecht die we volgen tot in Puurs, ondertussen is het aan het regenen, wat een weer voor de tijd van het jaar zeg. Om elf uur ben ik weer in het cultureel centrum, ook nu neem ik de tijd om iets te eten. Langs veldwegen gaat het weer terug naar de plantenzaak, onderweg komen we doorheen het centrum van Liezele. In het plantencentrum eet ik een hamburger en drink een almdudler, een zeer lekkere kruiden-frisdrank. De laatste kilometers brengen ons terug naar het Hof van Coolhem, waar ik rond kwart voor één mijn boekje laat afstempelen. Buiten koop ik aan een standje nog wat asperges aan de dagprijs van 12 euro de kilo , niet moeilijk dat ze de asperge het witte goud noemen. Dit weekend staat de 2 maal 50 kilometer van Kluisbergen op het programma, hopelijk is het beter en vooral warmer weer dan op deze feestdag!
Eindelijk heb ik nog eens tijd om naar Nederland te rijden en deel te nemen aan een Kennedymars. Na een rit van een uurtje parkeer ik me op exact dezelfde plaats als vorig jaar in een zijstraatje van de markt in Etten-Leur. In café Marktzicht schrijf ik me in, ik heb nummer 58, en zet me bij aan een tafeltje bij enkele andere deelnemers. Het zaaltje achteraan is niet vrij, er is blijkbaar een feestje, en in het cafeetje is het al snel bijzonder druk. Aan het tafeltje maak ik kennis met Jacques, een ex-marathonloper die vandaag zijn eerste Kennedymars zal wandelen. Als hij hoort dat ik van Mechelen in België ben vraagt hij me dat ik Jean ken, een oud lid van onze club die ik zeer goed ken, de wereld is eigenlijk klein Ook Chris is er weer bij, vorig jaar is hij meer dan zestig kilometer bij mij gebleven. Samen ontvluchten we de drukte en gaan buiten zitten, en even voor twaalf uur staan we recht voor de start. Om twaalf uur 's avonds wordt de start gegeven, met 72 wandelaars duiken we de nacht in. Dit jaar moeten we 2 lussen van veertig kilometer doen, de eerste lus is ongeveer dezelfde van vorig jaar. We verlaten Etten-Leur via het lange fietspad naast de spoorweg naar Prinsenbeek. Op ons papiertje staat nergens wanneer we controle hebben, wel een beetje vervelend want ik weet alles graag op voorhand Na elf kilometer zien we een eerste keer een tentje, hier krijgen we zeer hete bouillon. De tocht gaat verder, we hebben ondertussen een groepje van zes gevormd en zien niemand meer voor of achter ons, het resultaat van een snelle start en het kleine deelnemersaantal. We gaan onderdoor de A58 en komen in Breda, daarna krijgen we een lang recht stuk tot in Rijsbergen, waar we aan de bowling aan de controle vijf minuutjes gaan zitten na 22 kilometer. De bevoorrading is net zoals vorig jaar zeer goed, er ligt zoveel eten dat je niet weet wat eerst te eten. Het parcours loopt verder langs Rucphen en Sprundel weer terug naar Etten-Leur. Wanneer het de laatste kilometers weer licht aan het worden is begint ons groepje stilaan uit elkaar te vallen, ieder zoekt zijn eigen tempo. Om half zeven ben ik weer in het café, achteraan in de zaal staat het ontbijt klaar. Er staan broodjes op de tafel, je kan ook warme dranken en soep krijgen. Chris komt bij me zitten, wat later komen ook Jacques en mijn andere nachtgenoten toe. Ik besluit er om een korte broek aan te trekken, volgens de mensen hier zou het dan toch niet regenen en ook tijdens de nacht heb ik zeker geen kou geleden. Om zeven uur ben ik klaar voor het tweede deel van de tocht, ook nu een lus van veertig kilometer, iets heel anders dan de vier lusjes van tien kilometer vorig jaar. Samen met Jacques verlaten we het cafeetje, Chris blijft wat langer rusten. We verlaten Etten-Leur en gaan over de A58 richting Rucphen, stukken die we vannacht gedaan hebben doen we nu in omgekeerde richting. Met Jacques gaat het beter dan vannacht, hij is dan ook heel tevreden met het verloop van zijn eerste Kennedy. De bevoorradingsposten volgen elkaar om de zes à zeven kilometer op, het aantal gehaktballetjes dat ik eet is niet meer te tellen Het weer is erg mistig, al is het niet koud en is er bijna geen wind. We blijven over asfalt wandelen, geen centimeter onverhard krijgen we hier. Samen met Jacques vliegen de kilometers voorbij, we onderhouden nog steeds hetzelfde strakke tempo en lachen samen wat af. Op het eind hebben we eindelijk een stukje natuur met het Liesbos, maar ook hier ligt een asfaltweg waar we op blijven. Daarna maken we nog een ommetje naar Prinsenhoek waar we onze laatste bevoorrading krijgen, nog zes kilometer te gaan. We komen nog voorbij het haventje en gaan achterdoor een groot stuk grond waar alles in gereedheid gebracht wordt om een nieuwe woonwijk op te bouwen, het zal er hier volgend jaar al heel anders uitzien. De laatste kilometer gaat nog door het industriegebied en zo weer naar het centrum. Op de markt is er een meeting van oldtimer-wagens bezig, ik neem snel nog even wat foto's en ben om 13u35 binnen in het cafeetje, mijn eerste Kennedymars van dit jaar zit erop. Ik feliciteer Jacques met zijn knappe prestatie en ontvang van twee sympathieke dames mijn medaille en oorkonde. Daarna moeten we spijtig genoeg nog wel meer dan een half uur wachten op de bagage, de camionette was nog onderweg. Net zoals vorig jaar ben ik blij dat ik erbij was, het parcours was dan wel minder (altijd asfalt), de bevoorrading was dik in orde en ook de medewerkers zijn bijzonder sympathiek, en tot slot heb ik Jacques leren kennen, een wandelaar die aan het begin van een mooie wandelcarriere staat na een palmares van 422 marathons! Tot (hopelijk) volgend jaar!
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
, tijd voor iets fris en een broodje. Ondanks dat de tocht niet in de marching vermeld staat is er toch best wel wat volk, heel wat wandelaars die ik gisteren in Stekene gezien heb komen hier vandaag de Doetjes steunen.
We zijn met een groepje van zeven personen, het tempo wordt flink de hoogte ingejaagd en iedereen volgt de eerste 
in plaats van zelf op de pijltjes te letten. Gelukkig blijft de schade beperkt tot een dikke kilometer, mede doordat we dankzij een vriendelijke voorbijganger naar de controle worden geloodst. Op de controle in d'Hellestraat krijgen we onze laatste stempel, ik drink er snel twee ice-tea's, het is buiten tropisch warm geworden, en om half drie zijn we klaar voor de laatste vijf kilometer.
, om aandacht te trekken voor de daklozen. De laatste honderd meter gaan nog steil bergaf, het is kwart voor vier wanneer we de sporthal binnen stappen. We halen onze t-shirt op, eten en drinken nog iets en laten Kluisbergen achter om naar huis te gaan. Het zijn twee fantastische dagen geweest, tweemaal een zeer mooi en (vooral vandaag) zwaar parcours en een goede bevoorrading, prachtig weer en weeral wat nieuwe toffe mensen leren kennen, het was een fijn weekend!
Ik ben Steven Jaspers
