Nr22 Van mijn vader heb ik het allerbeste geërft wat men kan hebben. Een goed humeur. En wie was mijn vader? Tja, dat heeft werkelijk niets met humeur te maken. Hij was levendig en druk, dik en rond. Zijn uiterlijke kenmerken waren tottaal in strijd met zijn ambt. Want wat had hij als positie in de maatschappij? Zijn ambt plaatste hem dikwijls aan het hoofd van de allereenzaamste mannen van het land. En hij was daar volstrekt op zijn plaats. Hij kwam voor de bisschop en voor de prins, want hij was lijkwagenkoetsier. Hahahaha, nu is het hoge woord eruit. Als je mijn vader zo hoog zag zitten op de omnibus van de dood, gekleed in zijn lange wijde zwarte jas en met zijn driekante hoed, met zwarte franjes op het hoofd en je keek naar zijn gezicht, dan leek het net een zon. Een getekende zon, rond en lachend. Als je mijn vader bekeek kon je niet denken aan dood en graf. Dat gezicht zei: " ach het doet er niet toe, het word heel wat beter dan je denkt." Kijk van hem heb ik dus mijn goed humeur en de gewoonte om vaak naar het kerkhof te gaan. Dat is altijd een genoegelijke wandeling. Doe het ook een keer meer. Maar vergeet uw goed humeur niet. Wanneer de tijd komt dat ikzelf met mijn levensgeschiedenis in het graf zal worden gezet, plaats er dan maar dit opschrift boven: "Hier ligt een goed humeur." Hahaha, gewoon euh, zonder uitroepteken.
nr 20 Grootmoeder is heel oud. Ze heeft veel rimpels en spierwit haar. Haar ogen stralen als sterren. Ze zijn heel zacht om in te kijken. Ze heeft een japon van zware krakende zijde, met bloemen erop en ze kent de mooiste verhalen. Grootmoeder weet zoveel omdat ze lang voor vader en moeder heeft geleeft, dat is zeker. Grootmoeder heeft een gezangboek met dikke zilveren sloten, waar ze dikwijls uit leest. Middenin ligt een roos. Helemaal plat en droog. Zij is niet zo mooi als de roos die ze in een glas heeft staan. En toch glimlacht ze vriendelijk naar de roos in het boek. Er komen zelfs tranen in haar ogen. Waarom kijkt grootmoeder steeds naar die verdorde roos? Weet jij het? Iedere keer als grootmoeders tranen erop vallen wordt de kleur frisser en zwelt de bloem. De hele kamer geurt er van. Muren verdwijnen als sneeuw voor de zon. Overal is er heerlijk groen bos en de zon schijnt tussen de blaren naar binnen. Grootmoeder is dan heel jong. Een snoezig meisje met blonde lokken en rode wangen, mooi en bevallig. Geen roos is frisser. Maar die ogen, die lieve zachte ogen, dat zijn beslist grootmoeders ogen. Naast haar zit een man. Hij is jong en knap. Ze krijgt van hem een roos en glimlacht. Vele gedachten an gestalten gaan voorbij. De roos licht in het gezangboek. Grootmoeder is een oude vrouw en kijkt naar de verdorde roos in het boek. Nu is grootmoeder dood. Ze zat in haar leunstoel en vertelde een lang verhaal. Ze zei nu is het uit, ik ben moe, laat mij maar wat slapen. Toen ging ze liggen, haar ademhaling werd dieper, ze sliep, het werd stil. Haar gelaat was zo vredig en gelukkig of de zon erop scheen, men zei dat ze was gestorven. Ze werd in wit linnen gewikkeld en in een zwarte kist gelegd. Ze was mooi en toch waren haar ogen gesloten. Maar haar rimpels waren wzeg. Ze had een glimlach om haar mond. Haar haar was zilverwit. Zo eerbiedwaardig. Je werd niet bang als je naar haar keek, want het was die lieve goede grootmoeder. Het gezangboek werd onder haar hoofd gelegd volgens haar wens. In het oude boek lag de roos. Zo begroeven ze grootmoeder. Op het graf vlak onder de kerkmuur planten ze een bloeiende rozenstruik. Daar zong de nachtegaal. In de Kerk klonken de pijpen van het orgel. Het speelde gezangen uit het boek onder het hoofd van de dode. De maan scheen op het graf, maar de dode was daar niet. Ieder kind kon 's nachts veilig een roos gaan plukken bij de kerkmuur. Een dode weet meer dan wij levende. Dode weten dat we bang zijn hen te zien. Omdat ze beter zijn dan wij, blijven ze weg. Aarde is op de kist en erin, het gezangboek is verteerd. De roos en alle herinneringen zijn tot stof geworden. Maar boven het graf bloeien nieuwe rozen. Daarboven zingt een vogel en speelt het orgel. Men denkt aan grootmoeder met de zachte eeuwig jonge ogen. Ogen kunnen niet sterven. De onze zullen eens de hare ontmoeten. Jong en mooi, net als toen ze voor de eerste maal de frisse rode roos kuste, die nu stof in het graf is.
nr 19 De sterren ranken rond mijn venster, Rijm met de rozen saam. Soms valt een bladje van hun kelken en soms een genster van vuur voorbij mijn raam. De rozen,ook de sterren zullen eens verwelken. De rozen vragen niet veel tijd, de sterren bloeien wel een eeuwigheid. Ook dat is slechts een splinter van de tijd. En tijd is slechts een schaar in 's Heren hand, waarmede hij de bloemen snoeid en snijd, die hij in d' hemelen en op aarde plant.
nr 18 In een klooster was een jonge man die Urbanus heette. Hij was vroom en ijverig. Aan hem waren de sleutels van de kloosterboekerij toevertrouwd. Die schat bewaakte hij trouw. Hij schreef vele mooie boeken en studeerde ijverig in andere mooie boeken en in de bijbel. Op een dag vond hij bij de apostel Paulus de spreuk: "Voor God is duizend jaar als 1 dag en 1 nacht." Dat scheen Urbanus onmogelijk toe. Het liet hem niet los. Toen liep de monnik uit het bedompte binnenverblijf naar beneden, de zonnige mooie kloostertuin in, waar een klein bont bosvogeltje naar graankorreltjes zocht. Het diertje vloog op het dak en barste uit in een wonderbaarlijk mooi liedje. Het was ook helemaal niet bang. De monnik kon vlakbij komen. Toch liet het vogeltje zich niet vangen. Het vloog van boom tot boom en steeds zong het zo helder en mooi. De jonge monnik volgde het diertje van de kloostertuin tot diep in het bos. Eindelijk gaf hij het op, hij keerde terug naar het klooster. Maar alles leek veranderd. De tuin en de gebouwen waren groter en mooier geworden. Op de plaats van de lage kleine kloosterkerk, stond nu een geweldige kathedraal met drie torens. Het leek wel toverij. Toen de monnik bij de kloosterpoort was en aarzelend aan het klokkentouw trok, kwam hem een onbekende portier tegemoet. Deze week verschrikt voor hem terug. Nu ging de monnik over het kloosterkerkhof. Daar waren een heleboel grafstenen die hij, voor zover hij wist, nooit eerder had gezien. De kloosterbroeders die daar liepen gingen voor hem opzij. Alleen de abt, maar niet zijn abt, een heel andere jongere man, bleef staan. Hij hield het krusifix afwerend op en riep:" In naam van de gekruisigde, wie zijt gij, onzalige geest verezen uit het graf, en wat zoekt gij onder ons levenden?" Er ging een rilling door de monnik en hij wankelde, zoals een oude man wankeld en sloeg zijn ogen neer. Kijk een zilverwitte baard reikte hem tot over het middel, waar de sleutelbos hing van de gesloten boekenkasten. De monikken die in hem een wonderbaarlijke vreemdeling zagen, leidde hem met schuwe eerbied naar de bibliotheek. Daar gaf hij een jonge monnik de sleutel van de boekenzaal. De monnik opende die en bracht een geschreven kroniek waarin te lezen stond dat 300 jaar geleden de monnik Urbanus, plots spoorloos was verdwenen. Niemand wist of hij was gevlucht of omgekomen door een ongeluk. Eindelijk begreep de vreemdeling wat hem was overkomen. "Ha bosvogel, was dat je lied? Nauwelijks 3 minuten volgde ik je en luisterde ik naar je gezang. Intussen vergingen 3 eeuwen. Je beht voor mij het lied van de eeuwigheid gezongen, dat ik eerder nooit verstond. Nu ken ik het. Ik aanbid God in het stof." Hij boog zijn hoofd en zijn ledmaten vielen neer als stof.
nr 17 Neen wacht, hak mij niet om. Al bleef ik als de vijgeboom reeds jaren zonder vruchten. Gun mij nog 4 seizoenen de tijd, dat ik mij naar het licht omkeer. 1 herfst vraag ik, die mij van eigenwaan geneest. Een winter om te sterven als zaad, gehoorzaam in de grond. En als de lente komt, bekleed mij dan met bloesem. Een witte mantel, even maar. Waarvan ik mij ontdoe als gij met zomerzon mijn goede wil beloond. Pluk dan mijn vruchten,één voor één. Vergeet het wachten, het jarenlange wachten.
nr 16 Ver van hier, helemaal in Engeland, zaten een jongetje en een meisje met een appel te spelen. Toen ze de vrucht schudde, hoorden ze hoe de pitten rammelde. Ze sneden de appel open en kregen ieder de helft. Ook de pitten werden eerlijk verdeeld en opgegeten. Op 1 pit na. Die moesten ze in de grond stoppen, meende het jongetje, dan zul je es zien wat er van komt. Je kunt het je gewoon niet voorstellen. Maar er komt een hele appelboom, al duurt dat een poos. Hij was toch zo knap. De pit werd in de bloempot gestopt. Ze hadden er allebei evenveel plezier in. De jongen maakte met zijn vinger een kuiltje in de aarde. Het kleine meisje legde de pit erin. En beiden dekte de aarde weer toe. "Je mag dit morgen er niet uitnemen om te zien of het is ontkiemd", zei de jongen. "Ik deed het verleden jaar met mijn bloemen. Slechts 2 maal, omdat ik wilde zien of ze al groeide. Ik wist niet beter, maar ze gingen wel dood." De bloempot bleef in de kamer van het kleine meisje. Iedere morgen, de hele winter lang, keek ze of er al een sprietje te zien was. Maar ze zag alleen zwarte aarde. Toen kwam het voorjaar. De zon scheen echt warm. In de bloempot kwamen twee kleine groene blaadjes te voorschijn. 't Was schattig." 't Was ongeloofelijk!" Jubelde het kleine meisje. "Nu komt de appelboom." Elke dag, elke week schoot hij hoger op. De plant groeide flink en werd een echt boompje. Maar het kleine meisje zag hem niet in bloei. God riep haar weg van de aarde. Het jongetje leefde nog, maar was het appelboompje vergeten. Hij was op school, opdat er iets van hem kon worden. Hij hield zoveel van lezen en rekenen, van leren en weten. Hij vergat al zijn spelletjes. Natuurlijk dacht hij toen niet meer aan de appelpit. De appelboom was een kleine boom geworden en werd overgeplant in de tuin. Ook hij kwam in de wereld, opdat er iets van hem kon worden. Hij stond in de frisse lucht er viel dauw op hem. De zon scheen warm. Dat alles gaf hem kracht om de winter te doorstaan. Het was een moeilijke tijd. Maar toen de lente kwam, was het alszof hij van vreugde knoppen zette en in de herfst had hij waarachtig een paar appels. Jaren kwamen en gingen. Over het graf van het kleine meisje groeide gras. Maar er was een man met trouw in het hart en sterke gedachten in het hoofd. Eens zou hij geplaatst worden tussen de grote denkers van deze wereld. De jongeman dacht niet aan zijn appelboom. Jaren van beproeving hadden het huis bezocht, waar de kinderen hadden gespeeld. De ouders van het meisje verarmden, huis en haven werden verkocht. De nieuwe eigenaar liet bouwen en graven. Een nieuwe landweg werd gelegd, over de hoek van de oude tuin. Daardoor kwam de appelboom buiten de tuin te staan, aan de kant van de weg. Maar de zon bescheen hem als voorheen en de dauw viel op hem als voorheen. Hij droeg heerlijke bloemen en zette rijkelijke vrucht. Zijn takken bogen onder het gewicht van de appels. Menige tak werd afgebroken. Want overmoedige handen kwamen en rukte de vruchten af. De boom stond immers aan de openbare weg. Hij stond er vele jaren achtereen, de boom aan de straatweg. Hij werd bestolen zonder dankzeggingen. Men nam de vruchten, knakten takken op de koop toe. Dat lied was heus niet gezongen aan de wieg van de boom, voor zover men over een boom kan spreken, als over een mens. Was zijn geschiedenis niet mooi begonnen? En wat kwam er van hem terecht? Verlaten en vergeten. Een boom buiten de tuin aan de berm, bij veld en straatweg. Die zonder bescherming stond, geschud geknakt. Hij kwijnde wel niet helemaal weg, maar zijn bloei werd minder rijk en dus waren er ook niet zoveel appels als eerst. Hij kon best gemist worden. Tenslotte kwam er een jaar met niet meer dan 3 vruchten aan de hele boom. Ze zaten vlak bij elkaar bij een tak. Precies zoals in het eerste jaar, toen hij klein was, jong en gelukkig, met zijn eerste rijkdom. Ook toen had hij slechts 3-4 appels. Er viel een appel op de grond, toen een tweede. Nu hing er nog maar 1. Als de allerlaatste appel viel, was de geschiedenis van de boom uit.
Wat dacht de bejaarde man die daar de weg afkwam? Hij stond stil, in gedachten verzonken en liet zijn starende blik rusten op die ene laatste appel aan de boom. Het was de kleine jongen die het appelpitje had geplant. Maar hij had het niet zien groeien, hij had nooit gezien wat er van werd. Iets dat hij niet wist, een openbaring gods voor zijn geest, die op dat ogenblik nadacht, over de samenhang van de schepping. Omdat hij het wereldraadsel wilde oplossen. Natuurkrachten. Een zachte koelte bewoog de blaren van de boom. God's geest zweefde over het heelal. De appel viel van de boom. De wetten van de zwaartekracht losten een probleem op. De naam van de man was Newton. Isaak Newton °1642 - +1727.
nr 15 Ja ja, het moet, dat is uw plicht. Jaja, informatieplicht en leerplicht, kiesplicht, onderhoudsplicht en zwijgplicht, plichtgevoel, plichtmatig, plichtpleging, plichtsgetrouw.
Plicht zonder liefde maakt verbeten. Verantwoordelijkheid zonder liefde maakt medogenloos. Rechtvaardigheid zonder liefde maakt hard. Waarheid zonder liefde maakt kritis. Slimheid zonder liefde maakt geslepen. Vriendelijkheid zonder liefde maakt huichelachtig. Orde zonder liefde maakt bekrompen. Eer zonder liefde maakt hoogmoedig. Bezit zonder liefde maakt gierig. Geloof zonder liefde maakt fanatiek.
nr13 Aan een wijsheer werd gevraagd hoe hij ondanks zijn bezigheden, rustig en geconcentreerd kon leven. Zijn antwoord was: "Als ik zit, dan zit ik, als ik sta, dan sta ik, als ik loop, dan loop ik, als ik eet, dan eet ik, als ik spreek, dan spreek ik." Zijn ondervragers antwoorden:"Maar wij doen toch precies hetzelfde." Toen zei hij:"Neen, als je zit dan sta je al, als je staat dan loop je al, als je loopt, dan wil je er al zijn, Als je eet, heb je al genoeg, als je spreekt, dan luister je meestal niet meer naar het antwoord."
nr 12 Wanneer openbaart zich de muze van de nieuwe eeuw, zoals onze achterkleinkinderen of mischien een nog later geslacht hen zullen kennen. Hoe ziet ze er uit, wat zingt zij? Welke snaren van de ziel zal zij doen trillen? Tot welke hoogte zal zij haar eeuw verheffen? Zoveel vragen in onze drukke tijd, waarin de poëzie sommige mensen in de weg loopt. Poëzie over al die gevoelens, de gedachte of de toekomst. Het lijkt wel praten over ontdekkingsreizen op Uranus. De tijd is te kort voor fantasie. Wat steld de poëzie voor in een verstandig gesprek. Al die klinkende uitbarstingen van gevoelens en gedachten, zijn louter zenuwtrillingen. Ieder van ons is een snaarinstrument, maar wie bespeeld die snaren. Wie doet ze beven en trillen. De geest, de onzichtbare, die door de snaren zichzelf doet klinken. In samenspel met andere instrumenten onstaan zuivere accoorden, maar ook desonanten. Zo was het en zo blijft het. Onder alle vooruitgang die de mensheid maakt.
