10-11-2015, 19:59 geschreven door Troebadoer Reacties (2)
07-11-2015
De laatste trein
Het landschap gleed gestaag voorbij Het was mij zo bekend na al die jaren Maar toch een tikkeltje anders vandaag want alles verandert dat wist ik al... * Mensen stapten op aan elke halte Bekende gezichten steeds dezelfde Maar toch een tikkeltje anders en met iets meer droefheid in hun ogen, in hun zijn meende ik want zij waren weer een dag dichter bij het eind * En af en toe de schaduw van een mij onbekend silhouet een toevallige reiziger wellicht op weg naar ik weet niet waar of haar die ik vanmorgen zag voor het eerst een jonge vrouw, rank met ogen vol stille dromen... * En deze avond keek ik nog heel even om naar de trein mijn trouwe gezel tegen wil en dank misschien maar toch een veilig ros op mijn weg door de wereld Het voelde als een afscheid een vaarwel wellicht voorgoed Maar zeker is dat niet...
07-11-2015, 14:48 geschreven door Troebadoer Reacties (3)
04-11-2015
Geborgenheid
Mijn smart regent tranen golven die breken op het verlaten strand van mateloze droefheid verloren dromen * Vannacht dwaal ik op onzichtbare vleugels stromen van kristal door de bittere kou van glanzend zwart * Op zoek langs sterrenzilver het ijs van de blauwe maan naar de schaduw van je gelaat de schoonheid van je licht de diepte van je verlokking * Mijn zinnen verlangen naar je lippen als de lavende koelte van avonddauw * Mijn ziel wil verzinken in je ogen die wonderlijke bron van geborgenheid...
21-10-2015, 19:59 geschreven door Troebadoer Reacties (1)
18-10-2015
Meer dan een droom ?
Lankmoedig staarde de beuk schudde zijn tanige kruin Hij kende het verhaal niet dat de donkere wind zong voor de mensenkinderen...
*
Onder de eik zat jij mijmerend in een heksenkring Je heldere ogen parelden in het koele maanvuur
Je was een serene vlam die trouw brandde winter en zomer voorgoed straalde in de geheime ruimten van mijn ziel...
*
Weet je, ik dacht dat ik je altijd zou kunnen koesteren in de avond van vergane dagen En dat jij jezelf zou blijven schouwen in de spiegel van verwondering dit vreemde verhaal van een droomwereld...
*
Ooit zag ik je gestalte in een gloed van wit licht Maar plots was je verdwenen En nooit keerde je weer
18-09-2015, 13:10 geschreven door Troebadoer Reacties (1)
15-09-2015
Voor haar
*
Van verlangen broos kwetsbaar... van weemoed dronken eenzaam... heeft de dichter gezongen voor haar zijn eerste vers... en zijn laatste...
*
Hij noemde haar : zo mooi Hij noemde haar : bloem van maanlicht Hij noemde haar : verdroomde meren Hij noemde haar : licht van eeuwige herinnering Hij noemde haar : madonna in de schaduw Hij noemde haar : vreugde en weemoed Hij noemde haar : vergeet-me-niet
15-09-2015, 00:13 geschreven door Troebadoer Reacties (0)
12-09-2015
Aan het eind
De wind blaast koper in de stille wereld, verlangt naar de koelte van het sneeuwlicht
*
Het woud heeft zijn groen gewaad afgelegd, droomt eenzaam van de vergane bloem...
*
Het heengaan zal rustig geschieden, zonder vrees, want het leven en de dood zijn één, zoals de zee en de rivier...
*
Alvorens te gaan, zal je nog eenmaal het herfstgoud zien, de bleke, broze luchten, alles wat je liefhad, de schoonheid van dit aardse leven..
*
Plots breekt de zilveren draad, is het moment gekomen om stil het licht te volgen, te reizen naar het land voorbij de sterren, te verdwalen in het rijk van naamloze vrede...
06-09-2015, 14:28 geschreven door Troebadoer Reacties (0)
03-09-2015
Tocht zonder doel
De zon strooit goud over de bloemenzee telkens weer... Maar toch verstrijken de jaren als bleke tranen, die vallen in een naamloze oceaan...
Heel even heeft de eeuwigheid ogen wanneer zij zich spiegelt in een menselijke droom Maar tenslotte staart zij toch volkomen blind naar de karavanen in hun tocht zonder doel...
03-09-2015, 22:50 geschreven door Troebadoer Reacties (1)
31-08-2015
Stille geliefde
*
*
Vanuit de ramen van mijn ogen, schraal gestaard in eindeloos gepeins, zie ik, over verre heuvels, de scharlaken kus van de ondergaande zon De klanken van de avond sterven uit, terwijl de donkere schim van de nacht nader sluipt langs de blauwe nevels van zwijgende wouden Hier, in de beklemming van het ontwakend duister, heerst een eenzaamheid die naakt en liefdeloos brandt.
*
Ach, mijn stille geliefde Vlucht niet weg als een vogel voor de winterkou Ik zie je sterrenogen oplichten voorbij de schemering van rauwe leegten Je handen, zacht als druiven strelen verdwaald mijn vingerhuid Mijn ziel vlucht in de zingende rivieren van je zoete leden * Je laat me toe in je stilte, zo gaaf en helder Je bent de godin van mijn wijsheid, mijn verlangen Eén enkel woord, één gebaar, één glimlach van jou, en de barre vrieskou van het niets breekt, laat de warmte van duizend gouden honingbronnen zalig ontspruiten als volmaakte orchideeën in het jade van een tropisch paradijs...
