Dinsdag 26 mei.

Dit was een sombere dag die heel mooi begon en slecht eindigde.

We hoefden maar 6 mijl te varen naar Alvor, een dorp in een prachtig natuurgebied. Voor 2 jaar geleden zijn we hier ook geweest. Het is een wadgebied en vaar je door een vaargeul die met laagwater xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />1 a 2 meter diep is. Wij kunnen er met hoogwater invaren maar dan moet je nog heel voorzichtig zijn. Boeien kennen ze daar niet. Ik achter de computer en Henk sturen. We vaarden heel langzaam en bedachtzaam maar niet wetend dat er toch nog een ondiep stuk zat wat niet op de kaart stond. Dus net toen ik Henk aanwijzing gaf lag de boot stil en ik op de grond. Ik hield me jammer genoeg niet vast en door de druk werd ik de boot in geslingerd. De boot was heel snel weer varende maar ik niét beter. Ik voelde dat het in mijn schouder niet goed zat, afgezien van al die blauwe plekken waar ik de eerste dagen veel last van had. Toen we eenmaal een mooi plekje hadden om te ankeren, (er is geen haven) zijn we naar een privé kliniek gegaan om te kijken wat er aan de hand was met mijn schouder. De dokter zag al dat het niet goed zat en liet een foto er van maken. Zo constateerden hij dat mijn sleutelbeen gebroken was. Hij zei dat het een mooie breuk was en met 6 weken zou het weer aan elkaar gegroeid zijn. Ik was er zelf al bang voor dat er iets gebroken was. Je voelt het.

Nu loop ik met een soort mitella om en moet het zeker 5 tot 6 weken omhouden. Het is echt balen, maar ja, er zijn ergere dingen.

Henk is liefdevol en moet nu alles alleen doen. Hij zal ook wel balen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De eerste week zullen we niet al te veel gaan doen maar iedere dag gaan we naar de kant om een wandeling te maken en op een terras te zitten. Dat breekt de dag een beetje. Het ankerplekje is fantastisch en we liggen vlak bij de kant. Omdat het mijn rechterkant is wat ik niet gebruiken kan, heb ik weer een geluk bij een ongeluk dat ik links ben, zo kan ik toch nog wat doen b.v. achter de computer, samen afwassen en koffie zetten. Het is jammer dat we geen internet hier aan boord hebben. Ik schrijf mijn verhaal nu in Microsoft Word en zet het op een stick en ga dan naar een internet café. Het kan soms wat langer duren voordat mijn weblog is bijgewerkt.

Omdat er na twee weken weer een foto gemaakt moet worden van mijn arm, blijven we hier liggen en dat is zeker geen straf. Het is prachtig weer en we zitten iedere dag in de zon met onze korte broeken aan.

Er ligt nog een Nederlands zeiljacht voor anker, waarvan hun thuishaven Lagos is.  Ze zijn in Portugal vanaf september t/m mei en gaan dan 3 maanden naar hun huis in Nederland. Nog een jaar en dan varen ze  terug naar Nederland en gaan de boot dan verkopen. Even wat anders, zeggen ze. Ze zijn een avond bij ons aan boord geweest en wij bij hun. Woensdag 3 juni vertrekken zij naar Nederland.

Henk is aan het klussen geslagen en ik lees en schrijf.