Benefiet 8791 maakt op vrijdag 4 maart opbrengst kenbaar
Op vrijdag 4 maart, de nationale pyjamadag, maken we de opbrengst van benefiet8791 bekend.
Maar wat houden grote bedragen eigenlijk in?
Waarom werd er precies geld ingezameld?
Om zicht te krijgen op de effectieve kosten van leukemie en om deze met jullie te kunnen delen, bekeken we het onderzoeksrapport van Kom op tegen Kanker van februari 2015. Daarin vonden we volgende belangrijke stukken terug: Leukemie kost, gemiddeld genomen, het eerste jaar 3165 euro en het tweede jaar 2296 euro.

De som van de medische kosten in dit onderzoeksrapport houdt rekening met de eventuele terugbetalingen in het kader van de maximumfactuur. De bedragen zijn dus berekend nà tussenkomst van de hospitalisatieverzekering. Kort gezegd, deze bedragen moet de patiënt of het gezin zélf betalen. Daarbij vermelden ze ook volgend belangrijk punt, nl. dat patiënten met hoge ziekenhuiskosten doorgaans niet kunnen rekenen op een terugbetaling van een hospitalisatieverzekering. Gemiddeld geeft minstens 66% aan géén terugbetaling van de hospitalisatieverzekering te ontvangen.

Daarnaast zijn er ook niet-medische kosten, die eveneens niet terugbetaald worden: incontinentiemateriaal, sondevoeding, D-medicatie (pijnstillers, vitaminen, …), labo onkosten, huur materiaal, mondmaskertjes, supplementen van niet-geconventioneerde artsen, verplaatsingsonkosten, (862,92 voor de nabehandeling alleen), ….
Wat niet in het rapport staat, maar tevens kosten meebrengt zijn de dagelijkse hygiëne voorschriften (vb. dagelijks de lakens wassen), eten en drinken uit kleine verpakkingen,…

Het 3e, het 4 e en het 5e jaar wordt samen berekend op gemiddeld 6861 euro nettokosten! En dan spreken we nog niet van de schade die het lijfje oploopt aan spieren, tanden, zicht, de jaarlijkse hartcontrole, de kinesitherapie, de voor altijd verhoogde ziekenfondskosten als chronisch patiënt, de hoge schuldsaldoverzekering als ze ooit op eigen benen wil staan, de vruchtbaarheidsbehandelingen, de psychosociale begeleiding van alle kinderen, de…

Dit alles gaat over een gemiddeld én over een ‘vlot’ ziekteproces… Waarbij we de continue angst, het ziek zijn, het gevecht om te overleven, … nooit in geld kunnen omzetten! Maar op die manier kunnen we wél de financiële zorgen verlichten en een hart onder de riem steken!
Bedankt aan iedereen die zijn steun hierbij uitbracht.

26-02-2016, 21:37 geschreven door Beverse Weetjes

Lea Bostoen uit Beveren-Leie over haar carrière bij de spoorwegen
Lea Bostoen bediende jarenlang de slagbomen in het station van Beveren-Leie dat 50 jaar geleden sloot.
Een halve eeuw geleden doofde het treinverkeer in Beveren-Leie uit.
"Vaak gevloekt op automobilisten die tussen slagbomen slalomden” 

Lea Bostoen (91) is de echtgenote van wijlen Urbain Meesseman. Het koppel kreeg samen twee dochters, Claudine en Martine. Lea heeft vijf kleinkinderen en negen achterkleinkinderen. Haar professionele loopbaan begon met een job bij het bekende café Sint-Jan in Beveren-Leie. Het café was de zaak van haar ouders. “Het café zelf bestaat niet meer, maar er valt wel nog Sint-Jan te lezen op de witte stenen van het gebouw”, vertelt Lea. Lea werkte enkele jaren in het café van haar ouders en later was het tijd voor een carrièrewending.

Samen met haar echtgenoot Urbain koos Lea voor een carrière bij de spoorwegen. Urbain werkte in een ploeg die allerlei herstellingen uitvoerde aan de sporen, Lea werd verantwoordelijk voor de overweg in het station van Beveren-Leie. “Dankzij de job werden we gehuisvest in een woning die eigendom was van de spoorwegen. Het was immers belangrijk dat je te allen tijde in de buurt van de overweg was. Het was een oud gardehuis met enorm dikke muren en ik herinner me nog goed dat er een auto uit de bocht ging en tegen onze gevel reed. De auto werd herleid tot schroot, maar in onze gevel was er niet eens een barstje”, lacht Lea.

“Een werkdag duurde toen nog twaalf uur, op het einde van mijn carrière werd de werkdag gereduceerd tot tien uur. Je mocht wel even naar huis gaan, maar tien minuten voor de volgende trein moest je terug in je blokhut zijn. Toen de trein voorbijgekomen was, moesten we dat doorbellen naar de volgende bewaakte post of het volgende station en toch gebeurden er zelden tot nooit ongelukken.”

In haar twintigjarige carrière heeft Lea Bostoen vanzelfsprekend een enorme evolutie meegemaakt. “In mijn beginjaren waren het nog allemaal stoomtreinen, maar na enkele jaren begon de dieseltrein op te komen. Treinen die goederen vervoerden hebben heel lang met stoomaandrijving blijven rijden”, meldt Lea. De overweg kende ook een hele verandering, maar dat kwam Lea’s werk niet ten goede. “De volle bareel werd vervangen door de halve bareel. De treinen merkten hier natuurlijk niets van, maar de mensen waren er snel bij om misbruik van de situatie te maken. Als ik nog maar een van de twee hefbomen had opengedaan, keken bestuurders naar rechts en zagen ze geen trein. Vervolgens slalomden ze tussen de ongeopende bareel. Dat was levensgevaarlijk, want treinen rijden nu eenmaal links. Ik heb dan ook vaak zitten vloeken op automobilisten”, lacht Lea. “Ik heb het altijd graag gedaan, ook al was het soms lastig. In de vrieskou kwam er ijzel op de hefbomen en toen was het echt een hele karwei om ze in de lucht te krijgen.”

Tekst Cis Castelein, foto Rita Sabbe.
Verschenen in de Krant van West-Vlaanderen, Het Wekelijks Nieuws, editie Gaver.

26-02-2016, 10:28 geschreven door Beverse Weetjes