.

.

.

                                                Pijn                                                                    

Ik had pijn, door de medicatie
lag ik vlug in het dromenland.

Zalig zeg ik word verwend en ja
door meerdere personen .
Oei denk ik dat noemen
ze personeel !!!

Zodus ik ben rijk...snurk snurk.
Even wakker, want ze brengen mij warme chocomelk,
dank U wel zeg ik vriendelijk
mijn hoofdkussen word nog eens extra opgeschud
Oh..wat doet het goed aan mijn hartje.

Snurk,snurk he... Oh wat is dat?
Klaarwakker werd ik
mijn hond verdorie
is aan mijn blote voeten aan het likken...
de schat , hij kan het niet weten
daar is de pijn terug.

 Nu ja Steven is mijn beste vriend, mijn buur jongen geweest en woont nu al jaren in Spanje. Maar van zodra hij even in België komt al was het maar voor één dag komt hij mij bezoeken. Ja hij heeft als kind vele uren bij ons doorgebracht ,En chocotoffs gegeten,trouwens vraagt er nu nog achter,zo dus hebben we dat nu wel in huis als hij hier onverwachts staat. Maakte voor hem zijn lievelingspap met koekjes op en hij is dat nooit vergeten. Zo dus vriendschap voor het leven, wat vanille en chocolade pap en een petitbeurke  en niet te vergeten zijn chocotoffs toch allemaal kunnen verwezenlijken.

Nu was Steven ook geen engeltje te noemen , wel een jongen met verstand van kleins af.

Op een dag riep mijn man , kom vlug in de tuin Steven is thuis weer iets aan het uitsteken

zijn ouders zullen weer heel gelukkig zijn dat ze zo'n verstandige knaap in huis hebben.

Het was zomer , muggen en vliegen tijd. Ook de tijd dat die plastiek linten dat je in het deuropening kon hangen om dat ongedierte buiten te houden in opmars kwam . Dat zal daar nog maar 10 minuten omhoog gehangen hebben dat zijn ouders terug weg gingen om verder te winkelen dat Steven naar beneden gekomen was , hij was toen 4 jaar, dat hij die kermis van kleurtjes zag hangen.

Was dat nu, ik kan verdorie niet gemakkelijk naar buiten of naar binnen. Snugger dat ie was , had hij de schaar genomen en ze schuinsweg afgeknipt tot op zijn hoogte.

Mijn man had dat opgemerkt maar het was al te laat Steven zat al in de helft van zijn kunstwerkje als mijn man vroeg Steven wat doe je nu.

En dan vertelde de kleine snuiter dat dit vreselijk in zijne weg hing dat stom kleuren ding.

Ja wij stonden erbij te lachen want het ding was naar de knoppen...het was geen zicht.

Plots staan zijn ouders daar ,wij hoorde ze al roepen Steven waar zit je.

Daar waren vier kinderen ,maar enen dat ze er zeker van waren dat hij het was.

Wel de logica zelve toch hij kon niet door zo dus hij had ze op zijn hoogte gesneden...

Hij werd niet gestraft maar zowel vader en zeker moeder hebben hem goed uitgelegd dat ze er nieuwe gingen kopen en dat hij er met niks mocht aankomen, neen ook geen koordje in het midden om ze bijeen te houden. Dat linten verschillende kleuren hadden was mode en het hield het ongedierte buiten ,en ja hij had het goed begrepen, en wij goed gelachen.

Fjak@

Daar zijn honden en honden!

Wat wil ik hiermee nu zeggen wel elke hond moet een goede opvoeding krijgen via de hondenschool Of is het je eerste hond niet kun je dat zelf ook wel leren. Vorige weel had ik het al over honden kleding, welnu gaat het over wat een plezier de ene hond krijgt van zijn baasje tegenover de andere.

Daar zijn baasjes die hun honden de ganse dag in hun kot zetten buiten zogezegd als waakhond.

Erg als dat je buur is want die honden blaffen de ganse dag door uit verveling.

Dan heb je zoals de meeste en zo als het moet mooi aangelijnd gaan wandelen en de hondenpoep oprapen in een plastiek zakje doen wanneer de hond zijn behoefte gedaan heeft en vlug naar huis gaan.

Plassen voor een hond is iets anders, je denkt soms maar waarom tegen onze brievenbus en niet deze van de buren. Wel elke hond bakent zijn terrein af dus deze brieven bus is van hun en niet van die andere, maar het regent genoeg in ons landje je brievenbus gaat er niet van  groeien .

Maar dan heb je volgens mij , ik kan volledig verkeerd zijn hoor maar ik geef men hond zijn plezier van vrij los te lopen waar het nog kan, akkoord er zijn nog weinige plaatsen .

Nu vanaf de eerste dag dat we Pucky hadden zijn we al begonnen met een klein beetje vrijheid te geven.

Maar eerst voordat hij door ons aangenomen werd zijn we naar de dierenarts gegaan om te vragen of alles ok was met de jonge puppy , zo niet heb je het recht hem terug naar de kennel waar je hem aangekocht hebt ofwel een andere puppy ofwel je geld terug te vragen, dat staat op je aankoop bewijs een jaar garantie, niet als het je eigen fout is natuurlijk. Dit na dat het ons is overkomen de hond had een hartziekte maar wie ziet dat nu het eerste jaar , het zijn tenslotte puppy’s dat eerste jaar.

Bij de buren die hondenliefhebbers zijn  in onze straat ben ik Pucky gaan voorstellen zonder leiband hij liep mooi naast mij alhoewel we nog niet in ons eigen huis geweest waren, ja hier rijden ook veel auto’s maar hij ging milimeter van mij weg.

Dan is hij in zijn eigen thuis gekomen, ging heel voorzichtig opzoektocht.

Vanaf de tweede dag een weg gevonden waar Pucky mooi alleen kan loslopen, in zijn geval crossen

En je zag het geluk zo op zijn snuitje.

Nu is hij van vrijdag 7 maand geworden , dacht gisteren we gaan het eens een andere weg zoeken, volledig vergeten wat men man daar heeft voorgehad met onze vorige hond.

Ver kan ikzelf niet gaan wandelen maar deze afstand zou wel te doen zijn, dus blij gezind weg.

Mooi aan de leiband tot op het moment waar praktisch niemand komt doordat de weg daar zo slecht is. Pucky croste in een snelheid vooruit , kwam gezwind terug naar mij gelopen , kreeg een likje en oeps hij ging ineens de berm af…dacht direct aan onze vorige hond Kwispel dacht dat was een grote hond nu deze kleine rakker ai mijn hart , ik zag alleen zijn hoofdje wat haar erboven al crossend erdoor vliegen  in een echt moeras.

Daar stond ik dan geen 20jaar meer om zomaar de berm af te springen, wat kan ik nu toch doen.

Geroepen op Pucky maar daar was ook een prikkeldraad en ook een elektrische draad.
Pucky kwam nogmaals voor me staan daar beneden,  dat ik zijn hevig geelkleurige leiband naar beneden liet zakken en gelukt hij wou die pakken terwijl ik dat ding stilletjes naar boven trok en oef Pucky stond naast mij schudde hem eens goed af het had hem deugd gedaan maar wat een stank.

Pucky droogde snel op maar men kleren waren nat,dat was niets maar die stank.

Kom op  vlug naar huis de korstte weg via het rusthuis , weer een stommiteit van mij, ach hier zie dat is lang geleden iedereen kent dat wel  maar je geraakt daar moeilijk weg ken zoveel mensen. Ook mensen van vroeger nu dement waar de kinderen nu mijne ouderdom natuurlijk die gastjes van toen en maar van vroeger vertellen. Voor velen van de mensen die dement waren was ik nu ineens hun moe, wel je hebt deze mensen dan zo goed gekend dat doet verdorie hartzeer.

Enfin thuis gekomen Pucky een bad gegeven en ik al men pyjama aan en we snurkten beiden.

Als men man thuis kwam van zijn altijd 100 km fietstocht moest hij lachen vergeten dat we dat nog eens voorgehad hebben en al kennis gaan maken met de afdeling waar we misschien ook ooit terecht zullen komen.

Al met al was het een hele mooie stinkende dag voor mij en Pucky.

Duizend catalogen moesten met de hand geschreven adressen, in een grote witte omslag ,om naar de allerbeste klanten verstuurd te worden. De VIPS noemde ik die.
Okay ,als voorzorg had ik al naar de post gebeld
om zeker te zijn tot welk uur ik ze mocht binnen
brengen. Een vriendelijke dame zei me tot 17 uur
mevrouw. Voor alle zekerheid vroeg ik is er een speciale afdeling of gewoon aan het loket.
Wel mevrouw zet ze maar midden van de post neer en dan ga je naar eender welk loket. Beleefd zoals we zijn bedankte ik haar en zette me vlug verder aan mijn werk.
Tegen 16 uur was ik klaar. Kreeg van de winkeldirecteur een paar van zijn jonge kerels mee, want op zoiets waren we niet voorzien.
Zo dus alles in papieren zakken van de winkel gestoken, maakte nog wat reclame ook en dan ja met winkelkarren naar de post.
Moet je weten midden in het centrum van Brussel,
ja we vielen op. Kwam er ook nog bij dat de er
twee hoge roltrappen waren voordat je in de post kon. Mijn toffe kerels die me hielpen zetten vlug alles midden in de grote post ,namen mijn winkelkar ook terug mee zo dus alles liep letterlijk op wieltjes.
Ik moest dagelijks in de post zijn en waarom ik weet het zelf niet maar ik ging altijd naar loket nr 12, zo dus nu ook. Ik dacht oei
die heeft zeker een slechte dag vandaag aan haar gelaat te zien, maar ja wie heeft dat eens niet...Deze dame sprak enkel de Franse taal maar als je in Brussel werkt is dat heel normaal. Ze zei me onmiddellijk dat ik daarmee met zo'n vracht ten laatste om 16 uur moest daar zijn. Neen mevrouw heb voor alle zekerheid gebeld tot 17 uur met jawel 1000 catalogen.
Neen zei ze en zie maar dat je voor 18 uur met alles hier terug buiten bent.
Ho,ho ...waar is de verantwoordelijke van de post a.u.b. mevrouw, Hier is geen enkele verantwoordelijke aanwezig zei ze me.
Ik zei wablief een post met 36 loketten en geen enkele verantwoordelijke, neen zei ze die zijn gaan dineren. Goed zei ik dan wacht ik hier wel.
Plots om 10 minuten voor 17 uur kwamen er drie mannen gezwind de post binnen gestapt.
Mijn eerste gedacht oef ze zijn Nederlandstalig .Ging met een glimlach tot bij hen en zei:
Is het waar heren dat zelfs jullie me niet kunnen helpen !!!
En waarmee kunnen wij je helpen mevrouwtje ? Ik zei met 1000 catalogen maar volgens die dame aan loket nr 12 gaat dat niet en dat ik voor 18 uur hier moet opkrassen met al mijn catalogen.
Haha zegt ze dat ,jawel maar "kunnen jullie me echt helpen". Oeps wat lawaai met hun vingergeknipt en harde stem, ja zeker onmiddellijk zag ik dat deze zakken werden naar achter gedragen en de heren verzekerde me dat ze nog dezelfde dag verstuurd werden.
Wat nog waar was ook. Want als test stuurde ik er altijd eentje naar mij thuis op.
Ik bedankte de heren ,ze waren zelfs zo vriendelijk dat ze me uitnodigde om een glas te gaan drinken. maar ik verontschuldigde mij met innerlijke pretjes , dat ik nu al zoveel tijd verloren had en nog veel werk op het bureel liggen had.
De volgende dag ging ik zoals gewoonlijk naar de post, loket 12 ja .Daar stond een rij voor mij maar dat was ik gewoon. Maar de dame zei laat mevrouw eens door en jawel in het Nederlands ze was zelfs Nederlandstalig maar sprak meer dialect daarom sprak ze liever Frans.
Maar ze beloofde me dat ik altijd direct naar haar moest komen dat ik altijd voorrang had.
Eerst dacht ik , niet correct ...maar dacht er onmiddellijk bij wel gemakkelijk .

Ieder heeft zo zijn gewoonte, goede en slechte…

Maar die slechte...erg hoor. Ja er al jaren op voorbereid , zelfs na jaren samen , maar als er veranderingen in ons huis of tuin moeten gebeuren is het van patat.

Wat er ook veranderd,  mag zelfs een lustertje zijn , maar mijn anders zo lieve en zachtaardige man kom dan in een soort van tranche, kan er geen ander woord voor vinden.

Het waren grote werken een nieuwe keuken. Ik ben nogal ordelijk aangelegd zo dus maak ik eerst een kleine planning waar alles moet komen om nog zo gemakkelijk mogelijk aan alles aan te kunnen en zeker ook dat er kan eten gemaakt worden, als was het maar diepvries eten om op te warmen in de microwave.

Al eens een grombeer tegen gekomen ,wel ik wel. Op alles moet er dan geklaagd worden .

En moesten wij dan wel een nieuwe keuken hebben de andere die 40 jaar oud was , wat was daar mis mee, daar vond hij alles altijd terug. waar ligt de schaar nu , wel op dezelfde , plaats maar op een roltafeltje in de gang...ach ja das waar hier is niks veranderd ge moet het maar weten, als ik dan zeg je heb het daar zelf neergeplaatst en terwijl gezegd kan veel op hoor, het brood staat onderaan en voor jou je koekendoos ook, lap zoiets weet hij dan wel.

Ons Hilde de poetsdame kwam binnen en hij wou zijn beklag doen als Hilde zei ben nog nooit in zo'n huis geweest waar ze werken doen en je toch aan alles aan kunt.

Ja vrouwen die doen altijd meteen , wat zoek je vroeg Hilde,  wel de halsband voor met

Kwispel onze hond te gaan wandelen...Hilde schoot hartelijk in een lach.   

Manneke ,zei ze ik heb het je zelf horen zeggen de halsband leg ik hier achter mij op een schotel om geen krassen te maken op de kast en dan weet ik dat ze bij mij ligt. Hij is dan maar wijselijk een lange wandeling gaan doen met Kwispel.

Fjak@

In onze jeugdjaren waren wij onafscheidelijk.
Vroeger in de scholen was de klas indeling het eerste en tweede leerjaar derde vierde enz.
Jenny zat in het eerste leerjaar , ik in het tweede. Hoe graag ik ook achteraan in de klas zou gezeten hebben ,het ging niet want mijn ogen lieten dat niet toe.
Vond het niet fair dat ik altijd op de eerste bank moest zitten maar Jenny die zag heel goed maar die haar tong was wat te loslippig. Beide op de eerste bank dus.
Het was naailes , zelfs nu nog maar ik verafschuw het. Jenny moest met haar handwerkje in rij aanschuiven tot bij juffrouw Maria ,van beide onze lievelings juf.
Plots staat Jenny voor mij en zegt knipt eens met je schaar in mijne vinger...
Ik zei okay dewelke , de middenvinger zei ze. ja maar dan knipt ik ook midden in die vinger okay zei ze doe maar.
Het bloed liet zowat langs alle kanten van haar klein middenvingertje , maar zo waren wij nu eenmaal."Een voor allen ,allen voor een".
Grote witte zakdoek rondgedaan en voor ons was de zaak rond.
Dachten we...
Het verhaal was vliegensvlug bij Juf Maria gegaan ,deze was recht gesprongen kwam tot bij ons wat is dat hier, Jenny die zakdoek dat is volledig vol bloed. Jazeker juffrouw zelf gevraagd aan Fjak@dus alles okay. Die dag dacht ik dat onze juf een appelflauwte ging krijgen ,maar had me schromelijk vergist : "Ze was razend enfin ze zou bijna gevloekt hebben, die twee apen van haar"...
Tot nu toe was toch alles normaal voor ons!
Wablief, ze strafte ons ieder langs een kant op de trede en op de randjes ervan ,wist ze niet dat het kon pijn doen één uur had ze geroepen. En ja dan waren er nog in de klas dat dan naar de toilet moesten, de lafaards, enkel om zeker te zijn dat het aan de oren van moeder overste kwam. En dat serpent konden we missen.
Geen tien minuten later stond moeder overste in onze klas. Resultaat Fjak@ moest één uur langer blijven zitten op die stomme rand, met die stomme gleufjes erin.
Ah neen zei Jenny tegen het serpent ,Fjak@ is niet in fout ik heb dat gevraagd , die haar kap ging bijna van haar hoofd glijden.
Zodus ieder twee uur ,wat maar juist was volgens ons.
's Avonds bezoek van juffrouw Maria in onze herberg, ze kwam met haar man zogezegd een glas drinken.
Wijselijk maar heel curieus wilde wij toch weten wat ze zoal te vertellen had.
Neen ons mams wist nog van niks en Jenny's moeder erbij gehaald die wist ook van niks.
Zo gek waren wij nu ook niet onze knieën die deden nog altijd pijn, en daar hadden onze moeders geen zaken mee.
Gelukkig hoorde wij ze zeggen die twee snotapen daar hebben we het laatste nog niet mee meegemaakt en dat zijn meisjes.
Oef het gezelschap kon er mee lachen de lucht was zuiver maar uit veiligheid zijn we toch wat verderop gaan spelen die avond.
Want geen van beide had goesting om 100 keren te schrijven ...IK mag niet ...,wegwezen en met de jongens gaan schotten ja .
Fjak@

KOOPJES OF SOLDEN,

 Ja de koopjes of solden zijn er weer. Je moet dat eens meemaken in een gekende winkel , en dan spreek ik hier van een winkel in Brussel. Neen bij Harrods zou ik er zeker niet willen bij zijn. Eigenlijk heb ik ettelijke jaren in postorders gewerkt. Zo dus winkelverkoop was voor mij vreemd. Een daarvan was in kinderkleding. Daar ik niet in de winkel werkte , maar in de postorder wist ik het eerste jaar niet wat me overkwam. Ze vroegen me, Fjak@ ga gewoon aan de ingang staan , en vraag bijtijds maar achter hun kasticket. Eerlijk gezegd mijn hart bonsde in mijn keel. In die tijd woog ik amper 48 kg ,zo dus het was niet dat ik op viel, maar wel zo direct mee naar buiten kon gesleurd worden met de massa mee. Mensen toch dat moet je meemaken , je ziet wat hoor. Vechten voor een kinderkleedje terwijl er nog van dezelfde maat een heel rek vol hangt. Zal zeker voor de eer zijn geweest dacht ik dan terwijl ik weer mee naar buiten werd gesleurd. Neen ik heb aan niemand zijn kasticket gevraagd, ik denk niet dat ik dan hier nog gezellig zat te schrijven. Normaal ging de winkel open van 9 uur 's morgens tot 18 uur 's avonds, maar dan ging de winkel open om 8 uur en sluitingstijd was dan voorzien om 19 uur. Wel al die jaren dat ik daar ben weg gebonkt, hebben we nooit het sluitingsuur van 19 uur gehaald. Wij wilde wel verkopen hoe meer hoe liever maar... deze vechtende massa zorgde er telkens voor dat de winkel om 15 uur zijn deuren sloot !!! Waarom ik zie nog een verkoopster toekomen met een nieuwe lading in haar kar , ze moest springen of ze was verpletterd .. Ze was dan al klein van gestalte de kar zo vol mogelijk geladen en dan sprong die massa er onmiddellijk op, arm kind dacht ik dan .  Ik ging hier dan toch nog met regelmaat eens in de buitenlucht. En daarom moesten wij zo vroeg sluiten want !!!...de rekken waren zo goed als leeg maar de grond daar lag die mooie kleding vol van en ze keken niet naar beneden van belangen niet. Ik zou niet graag in de plaats geweest zijn die dag als een kledingstuk. Ze stapte en trapte daar gewoon weg alles stuk met het vuil van hun schoenen, gewoon vertrapt, en hetgeen gescheurd was moesten wij paperassen opmaken , ja die werden verbeurd verklaard.

Wees gerust nu dat moet ik er ook wel bij vertellen, bij Delvaux het gekende handtassen merk dat toen nog van Belgische makelei was, wel dat hoort niet aan zo’n winkel. In rijen van twee stonden ze daar mooi te wachten en telkens mochten daar dan zes mensen binnen. Maar wat deed dat schik volk...ze kochten er zoveel, wat mannenarmen konden dragen .Op een dag vroeg ik , maar sorry Mevrouw je draagt toch maar één handtas als je op stap gaat en ik zie je hebt er zoveel van dezelfde kleur gekocht. Ze keek eens goed rondom haar en fluisterde in mijn oor , "straks hebt ik die al allemaal verkocht, doe er juist 50 € bij en ik doe winst en diegene die ze kopen ook." Ja we zijn weer in de soldentijd.,Nu niet bij Delvaux die doen dat in schitterende stijl, staat zelfs iemand met warme drankjes bij, en in de zomer met nog zo'n ijskar maar wel een heel mooie. Ja tenslotte betalen ze dat na hun bezoek aan de winkel er toch bij.

Fjak@