.

.

.

Weekoverzicht

Na de autoloze zondag

kwam gehevenhoofden maandag

het herhalingshuppelen

van jottem en allez.

En de zogezonde dinsdag,

alleman de ramen open,

zingend van de vitamines

en de jodium aan zee.

En de levendelen woensdag,

alleman de deuren open,

roepend over jicht en jachtig

en theïne in de thee.

En de donderdag en vrijdag

mocht naar eigen inzicht blijven,

werd gebotst, gemoord, gemopperd

en het stonk op zaterdag.

.

Oorlog

Stop toch de oorlog, het zinloos geweld

Of is er geen leven meer, dat voor je telt?

Moeders die huilen en kind'ren die wenen

En alle and'ren, die nemen de benen

Weg uit de stad vol vernieling en bloed

Laten veel achter, wat slecht is en goed

Hun hele leven, dat zijn ze kwijt

Ze laten het achter met ogen vol spijt

Oorlog 's een vijand die iedereen vreest

Die iedereen kent en die ov'ral  's geweest

Dus stop toch de oorlog, het zinloos geweld

Of is er geen leven meer dat voor je telt?

auteur Helena

.

.

als niemand

als niemand
 luistert
 naar niemand
 vallen er doden
 in plaats van
 woorden

.

De plek

.

Warmte...

Ik zag haar plots in een winkel in Maastricht
Mijn ogen bleven een hele tijd op haar gericht

Na enig overleg nam ik haar mee in mijn wagen
Om haar thuis fijn over de drempel te dragen

Na het eten keek ik tv, ’t ging over het goede doel
En zij lag rustig ‘opgevouwen’ in een andere stoel

Tegen tienen kwam echter de man met de hamer
Met haar in de arm gingen we naar mijn kamer

Ik nam haar op en legde haar op de matras
Ontdeed haar van alles wat verpakking was

Ze kwam op temperatuur, het ging heel gauw
‘k Streelde haar, ’t voelde als veren van een pauw

Ik vlijde mij neer en voelde haar contouren
Liet mij toen als een zwakkeling ‘vervoeren’

Dit was nou wat ik verlangde, dagen…weken
Wat heerlijk toch, zo’n warme electrische deken…

.

Geloof

Nu alles faalt, heeft dit alleen nog waarde
 Voor mij, die nooit één waarheid hebt ontdekt;
 Ik zal van U niet scheiden als deze aarde
 Mijn pover lichaam dekt.

Ik heb maar één geloof: nooit gaat verloren
 Wat eens de liefde zalig heeft bevrucht,
 En waar er twee elkander toebehoren
 Is zelfs de dood geen vlucht.
 

Gefeliciteerd

'Herinner jij je dat prachtige
 horloge nog dat ik een jaar of
 vijf geleden verloren heb?"
 'Jazeker.'

 'Weet je nog hoe ik werkelijk
 overal heb gezocht maar het ner-
 gens kon vinden?'
 'Reken maar.'

 'Trek ik gisteravond een oud vest
 aan dat ik in jaren niet meer
 heb gedragen en nou geef ik jou
 te raden wat ik in het linker
 zakje vond?'

 'Gefeliciteerd! Je horloge!'
 'Nee. Het gat waardoor ik het
 verloren moet hebben.'

.

.

.

Weet je nog.....?

Weet je nog, ons eerste huis?
Het was verklaard als onbewoonbaar.
Nou ja, het was er ook niet pluis.
Wij deden onze zin, we gingen er toch in.

Het wemelde er van de muizen
en op zolder zat een rat.
De mensen schudden met hun hoofd,
maar ja, wat hinderde ons dat.

We pakten heel hard aan, 't is waar.
De muizen hebben we gevangen,
de rat werd door de hond gepakt.
Bang was ik niet, we waren immers bijelkaar.

Weet je nog, dat voorjaar?
We kregen onze eerste zoon.
We huilden van geluk.
Ons leven kon niet stuk.

Het was er toch zo heerlijk,
ik denk dat steeds maar weer.
Er groeiden zomaar grote bossen narcissen,
als een kind, zette ik ze overal neer.

Ik vraag je: "Weet je nog?"
Dit was wel zestig jaar geleên.
Je kunt het toch niet weten,
want lang geleden ging je heen.

Het zijn alleen herinneringen,
het zijn er o zoveel....
Ze hebben alleen waarde
Als ik ze met jou deel.