Chondropathie schijnt het dus te zijn. Kraakbeen. En daar is dus iets mee mis.  Maar er is niks aan te doen. Kraakbeen zou zich zeer traag herstellen en ik mag gewoon doorgaan met bewegen, misschien wat extra  stretch oefeningetjes en bij pijn eventueel een pijnstiller e/o een anti ontstekingsmiddel. Met die woorden werd ik de spreekkamer weer uitgewuifd. Gisteravond mijn lichaam weer flink afgebeuld  tijdens de aerobicles. Mijn gemartelde spieren laten nog steeds duidelijk weten dat ze geen prijs stellen op zulke extreme belasting. Maar tijdens dat  ander half uur in de sportzaal krijg ik tenminste de gelegenheid om mijn teveel aan energie te verwerken en mijn verstand op nul te zetten. “Waarom deden wij dit ook weer?” Vroeg ik mijn vriendin Chantal hijgend tijdens "het pompen". Zij zou het toch beter moeten weten, want ze is al een paar jaartjes ouder en dus verstandiger!!! “Om in beweging te blijven, om fit te blijven!”  Hijgt zij nog harder dan ik. Vanochtend als ik opstond leek ik op een redelijk fitte 100 jarige.

13-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wakker geworden door een harde wind die door de tuin raast, lig ik al uren te draaien en te woelen. Mijn gedachten worden overheerst door mijn lief die mijn lief niet meer is. Verdriet en boosheid volgen elkaar op. De wanhopige  “Drama Queen” in mij vraagt zich af “Wat nu met de rest  van mijn leven? Moet ik de rest van mijn leven voor het raam achter de plantjes  blijven zitten weg kwijnen, als een soort "Eleanor Rigby" treurend over vroegere tijden? Of moet ik vanaf nu elk weekend met een fles wijn op de bank gaan zitten of mij vol proppen met calorie bommen, al mijmerend over mijn verloren liefde? Mijn, meer rationele ik, houdt zich momenteel verdomd ver op de achter grond.....  “maar nee”, zo zegt zij, heel cliché, ergens in de verte: “het gaat allemaal weer over. Het leven gaat verder, je hebt het allemaal zelf in de hand”, "Geen tranen, geen gejammer en over en weer verwijten!"..... Ondertussen “tikt de regen op het zolder raam” en heb ik “het voeteneinde van het bed bij de verwarming neergezet “. Het lijkt wel of alle dramatische liefdesliedjes alleen voor ons geschreven zijn. “All good things come to an end.” “Sad songs (they say so much)”….

12-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn lief is mijn lief niet meer. Het is uit. Fini, basta. We hadden “maar” een lat relatie, en niets "makkelijker" dan een lat relatie, er valt niets te verdelen, ieder heeft zijn eigen huis, zijn eigen spullen, zijn eigen computer…….... onze foto’s, wat gemakkelijk toch tegenwoordig met die moderne digitale camera’s.  Alleen de sleutels afgegeven. En nu maar gewoon die knop omdraaien over en uit. Niet meer denken aan gelukkige tijden, niet zo heel lang geleden, toen we nog vol plannen voor de toekomst zaten. De reden van deze beslissing is mijn zoon, waar mijn lief het niet mee kon vinden. en mijn zoon niet met hem. Na maanden geprobeerd te hebben de kerk in het midden te houden, afspraken te maken, waar niemand zich dan aan hield hebben ze hun zin gekregen. Vandaag is het Moederdag, ik heb een dubbelzinnig gevoel. Ik heb "gekozen" voor mijn zoon, want ik ben nu eenmaal een moeder, maar toch…….. behalve dat ik er verdriet van heb, ben ik ook nog eens ontzettend kwaad op de twee belangrijkste mannen in mijn leven.

10-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst ben ik weer eens bij de dokter geweest omdat ik al een tijdje last heb van een dwarse knie, dat wil zeggen, mijn knie doet niet eens echt pijn, maar af en toe blokkeert de boel gewoon, wat een beetje een raar gevoel geeft. Mijn knie hindert me ook niet echt bij het sporten, als ik eenmaal op gang ben, voel ik hem eigenlijk niet zo erg. Het is het op gang komen, dat problemen geeft.  De laatste tijd begint het op te vallen dat ik een beetje mank als ik loop, want dan hindert mijn dwarse knie het ergst. De dokter had me een anti ontstekingmiddel voorgeschreven en verder mocht ik doorgaan met bewegen! Ook heb ik een afspraak gemaakt voor een MRI. Afgelopen dinsdag was het zover. Als je zo’n apparaat ziet en je zou niet weten wat het was, zou je denken dat het een of ander ruimteschip is. Het apparaat stond dan ook nog eens in een wat donkere ruimte met spotjes in het plafond, wat alles nog een tikje mysterieuzer maakt.  Ik was al eens eerder in zo’n ding geweest, want een paar jaar geleden kreeg ik ineens last van mijn rug en moest er onderzocht worden of ik soms een hernia had. Ik mocht gaan liggen en mijn te onderzoeken knie werd ingepakt, ik kreeg een koptelefoon op en mocht naar muziek van de lokale radiozender luisteren. Voor een knie hoef je gelukkig niet helemaal die tunnel in. Want ik kon me nog het gevoel herinneren dat ik had van toen die keer dat ik daar voor het hernia onderzoek was. Ineens had ik begrip voor mensen die claustrofobisch zijn. Ook ik, kreeg toen dat gevoel van levend begraven te worden. Ondanks de koptelefoon hoorde ik toch nog het kabaal en de knallen die het apparaat maakte, ook kreeg ik ineens jeuk aan het puntje van mijn neus. Jeetje, wat doe je dan, voor dat het onderzoek begon had de verpleger mij immers gezegd,  niet meer te bewegen, ik dorst amper adem te halen en even kwam er iets paniekerigs over mij. Straks ging ik nog hyperventileren begon ik te denken. Toen werd het ineens stil. Het was klaar. Vrijdag hoor ik de uitslag……. Wordt vervolgd.

07-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bestond er maar zoiets  -als je partner het plotseling laat afweten-  gewoon, even de bijgeleverde software insteken of ergens een knopje en dan even een systeemherstel, terug naar een bepaald punt of misschien zelfs een format! Het ene moment is er niets aan de hand. Zit je nog allebei op dezelfde golflengte. Doe je leuke dingen samen en het volgende moment begint je partner te flippen, omdat die dag, je zoon in de weg loopt, niet naar je partner wil luisteren omdat: “Hij toevallig mijn vader niet is………………!” Was alles maar zo simpel, als eventjes, alles opnieuw installeren met je eigen persoonlijke voorkeuren.    

06-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms kom je mensen tegen, ineens zijn ze er. Mensen met wie je aan de praat raakt, en  die iets in je wakker maken. Iets dat er altijd gezeten heeft.  Soms gewoon over iets waar je in lang niet aan hebt gedacht. Aan ideeën en fantasieën die je had toe je jonger was. Maar die op de een of andere manier bij het  volwassen worden op de achtergrond zijn geraakt. Ineens kun je weer lachen over de herinnering en wordt je voor even  terug dat gelukkige kind dat je vroeger was. En dan zijn ze ineens weer weg, die mensen. Ze verdwijnen zo weer uit je leven, zoals ze gekomen waren. Soms gaan ze gewoon weg Soms sterven ze…….Maar ze laten altijd iets na…..

30-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik was denk ik, een jaar of 12 als ik mijn eerste dagboek kreeg, waar ik mijn geheimen in kwijt kon. Je  weet wel zo’n boekje met een slotje er op. Dat het slotje  niet veel voor stelde , kreeg ik pas later door. En ook ik begon mijn dagboek  met: “lief dagboek, ik hoop aan jou alles te kunnen toe vertrouwen, zoals ik het nog aan niemand gekund heb”.  Ik schreef vooral  over puberleed,  dingen die ik op school had meegemaakt, over de meesters en juffen, over mijn vriendinnen, de lessen, mijn kleren, dat ik boos was op mijn vader of moeder en dat mijn broertje zo’n  een verschrikkelijke pestkop was  en over mijn kalverliefdes. Vooral hierover kon ik nogal uitwijden. Ik had er bovendien geen flauw idee van, dat ik tenminste  één trouwe lezer had, namelijk mijn broertje. Het huis was te klein! Toen ik er achter kwam. Wat voelde ik mij verraden. Een dagboek is ook eigenlijk niet voor anderen bestemd, hooguit voor geliefden, mensen die veel van je houden. En als je 12 bent en volop aan het puberen, dan horen broertjes en zelfs ouders, daar echt niet bij. Mijn dagboek uit die tijd is dan ook nooit volgeschreven. Jaren later heb ik bij vlagen nog dagboeken bijgehouden en kort geleden heb ik besloten om opnieuw aan een dagboek te beginnen. Waarom ik het doe? wat het nut ervan is? Wat het doel is van al dit geschrijf? Waarom krijg ik van sommige teksten toch tranen in mijn ogen?  Zoveel vragen, waarom.........? In een dagboek mag je zeuren, roddelen, je kwaad maken,negatief zijn, je leert er je zelf door kennen en je leert te relativeren. Noem het een vorm van meditatie en..........bovendien.........Ik vind het leuk om te schrijven.

28-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Heb je geen zin om mee te gaan “gymmen?”, vroeg mijn vriendin Chantal me laatst. (niet de vriendin van het plastic (zie eerder blogbericht) maar een andere) We doen al jaren aquagym en aquarobic samen. Mijn vriendin is adept van beweging en regimes,veel meer dan ik. Zij weet alles van Weight Watchers, ze weet precies hoeveel punten en calorieën bij welk voedsel horen en handelt daarnaar, ik weet juist dat een chocotoff 1 punt is en dat als ik er 20 achter elkaar zou eten ik genoeg punten voor de hele dag binnen heb. Ook weet ik dat teveel eten van bepaalde soorten voedsel en niet genoeg bewegen ook aanleiding kan geven tot dikker worden. Chantal had dus gehoord van een cursus in de plaatselijke sportzaal.We zouden eerst eens gaan kijken, hoe het een en ander daar toeging. Dat deze cursus op die bewuste avond (nog) niks voor ons was zagen we meteen bij het binnenkomen van de zaal. We zijn dan wel niet meer zo piep! Maar stok zijn we immers ook nog niet. “Kunnen we dit nog een paar jaar uitstellen?” vroeg ik haar dan ook bij het zien van de groep “echte senioren” die daar overigens vol enthousiasme bezig waren. De volgende avond  zijn we teruggegaan, en hebben een gedeelte van de andere cursus gezien en het leek ons wel iets,veel buik, been en bilspieroefeningen zagen we. En dat alles in een vrij behoorlijk tempo en onder begeleiding van opzwepende House Music. We konden niet lang blijven, vanwege bezoek thuis. Maar mijn vriendin was er van overtuigd dat wij dit wel aankonden. En aangemoedigd door haar enthousiasme was ik dan ook vastbesloten om ook mee te doen. Afgelopen dinsdag zijn we dus voor het eerst gegaan. We waren aan de vroege kant en pas nu zag ik de affiche hangen in de hal, “Aerobics met Marjorie”. AEROBIC! !!! GYMMEN noemt mijn vriendin dat dus, ik heb dat nòg gedaan, jaren geleden, klein detail; ik was toen wel 20!!!...........En ik heb het geweten ook. Hoewel ik mijn halve leven aan sport heb gedaan, nog veel loop, regelmatig fiets en twee keer in de week naar het zwembad ga en ik zelf vind dat ik redelijk in vorm ben, heb ik het gevoel dat mijn hele lichaam uit elkaar getrokken is, de spieren aan de binnenkant van mijn bovenbenen doen me pijn en wegen een ton, en ook voel ik dat ik dwarse buikspieren heb! Joepie! Toch ben ik van plan om door te bijten, en het zeker tot de grote vakantie vol te houden. Want eigenlijk voelt het best lekker aan. J

23-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn kat is dood, het beest hield op met spinnen
Hij was de lieveling van bijna iedereen
Had zelfs een deurtje in de deur voor zich alleen
Dan kon -ie zonder sleutel toch altijd naar binnen

Mijn kat is dood, de spil van het gezin
Heeft ons na veertien jaar opeens verlaten
Het kattenluik, daardoor ontdaan van alle zin
Zal nu de zwervers uit de buurt wel binnen laten

Mijn kat is dood, mijn God wat een gelul
Met heel de dagsleur uit ‘t verband in het begin
Zijn plastic etensbak daar hoeft nu niets meer in
En ook zijn waternap hoeft nooit meer bijgevuld

En voor de keukenkast, halfvol met Whiskas blikken
Sta ik in droefenis mijn tranen weg te slikken

Koos Haydn

20-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bijna iedereen heeft er een, bijna iedere vrouw is er een of wordt er een. Ze zijn een geliefd onderwerp om spot mee te drijven. Ze worden zelfs aangeboden op Ebay! Net als domme blondjes. Ik behoor tot beide categorieën, ik ben zelf schoonmoeder èn blond, mijn twee schoonzonen, plagen mij er soms mee, het zijn twee leuke jongens, waar ik geen enkele  moeite mee heb, en zij, mag ik hopen, niet met mij. Schoonmoeders, ik heb er zelf twee versleten, een officiële met een trouwboekje en de hele reutemeteut. En eentje die zo mee kwam aanwaaien met een relatie die ik na mijn scheiding heb gehad. De eerste had er grote moeite mee, dat haar zoon met “une Hollandaise” kwam aanzetten. Zo maakte ik voor het eerst van mijn leven kennis met vooroordelen, want volgens “belle maman” kon iets, dat uit een ander land kwam niet deugen. En liet mij dat ook op alle mogelijke manieren weten. Ik was nog jong en miste indertijd, waarschijnlijk ook de nodige diplomatie om “belle maman” te bekoren. De tweede bemoeide zich met alles, en verweet mij, haar zoon van haar af te willen nemen. Ik heb het uiteindelijk opgegeven en de zoon bij zijn mama gelaten en ik ben verder zonder schoonmoeder door het leven gegaan. Tot ik mijn huidig lief, die nu al 8 jaar mijn lief is, tegenkwam. Bij hem horen zeven broers en zusters mèt hun moeder. Nu heb ik dus weer een schoonmoeder, ze is dementerend, als we bij haar op bezoek komen, zegt ze “dag Loesje” tegen me en knipoogt naar mij. Samen met haar kinderen, haalt ze herinneringen op van vroeger. Er wordt dan heel wat afgelachen. Uit de verhalen maak ik op dat mijn schoonmoeder geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken. Jammer toch, dat ik haar niet in betere tijden heb gekend.

09-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Zondag, de ronde van Vlaanderen!“ zo begon mijn lief aan het begin van het afgelopen weekend.” Oh leuk” dacht ik, dat wordt dan een zondagmiddagje bankhangen. “Monsieur  Météo” had goed weer voorspeld, dus ik had me voorgenomen om me met een boek in de tuin te installeren terwijl mijn lief naar één van zijn favoriete sporten kon kijken. Zondagmorgen dook hij echter de garage in om onze fietsen die daar stonden te wachten op betere dagen  fietsklaar te maken. Mijn lief is een paar jaar geleden geopereerd aan zijn rug, sinds september van verleden jaar gaat hij een paar keer per week naar de sportzaal om zijn conditie weer wat terug op pijl te krijgen. De laatste keren als wij gingen fietsen had hij moeite met mij bij te houden en hij wilde dus een en ander afgelopen zondag middag wel eens testen. “En die koers dan?” probeerde ik nog even, want ik zag mijn middagje rustig lezen de mist in gaan.”Dat hoor ik vanavond wel” was het antwoord. En zo vertrokken wij na het middag eten, richting Ronquières. Ongeveer 25 km heen en 25 km terug (even ter  herinnering, Ronquières ligt aan het kanaal Brussel Charleroi en is bekend om zijn scheepslift,het zogenaamde hellend vlak) Nu woon ik op een “MONT” en tot aan het kanaal is het steeds bergafwaarts, dat gaat allemaal supersnel, en daarvoor hoef je niet eens in vorm te zijn.Via de “port de plaisance” van Seneffe reden wij langs de Samme, een riviertje dat parallel aan het kanaal stroomt. Door het afsluiten van de sluizen is hier geen binnenvaart meer mogelijk en heeft de natuur hier zijn gang kunnen gaan. In deze tijd van het jaar is het er nog een beetje kaal, maar vooral zomers is het hier prachtig, dan ligt de rivier vol met waterlelies. Bij iedere oude sluis gaat het pad hier een paar meter naar beneden tot aan Ronquières waar wij, niet eens een klein beetje moe, op een terras in het zonnetje zijn neergestreken, Toen we daar zaten te genieten van de eerste zonnestralen, kwamen er twee motorrijders aan, die zich ook op het terras installeerden. het bleken twee vrouwen te zijn,een soort van nimfen, met lange blonde haren, duidelijk de droom van iedere man daar op het terras en bovendien met duidelijk de zomer al in hun hoofd, gezien hun bijzonder schaarse kledij onder hun leren outfit, waar ze zich ter plekke van ontdeden. Ik zag mijn lief grijnzen van achter zijn zonnebril. “ik vind dat sexy, een vrouw op een motor” zei hij ook nog. En, om er nog een schepje boven op te doen: "Dat is….. dat is zo….. snel”! “Snel?”  vroeg ik “snel? En ik dan op mijn fiets? J Ben ik niet snel? Ben ik niet sexy? “ Mijn lief begon te lachen, en ik weer “plagend”: ” kijk maar uit dat ik je straks niet voorbij fiets, Want straks moeten we terug en het wordt klimmen!” De hele weg terug heb ik “in zijn wiel gereden” want hij was terug in supervorm, ik heb het niet opgegeven, niet één keer afgestapt, 25 km helling op en vals plat! Over snelle vrouwen gesproken!

07-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik kreeg een smsje van een vriendin, “Binnenkort Tupperware party, kom je ook?” Dan begin ik op voorhand al te lachen. Mijn vriendin organiseert allerlei party’s: sieraden, verzorgende producten, lingerie, schoonmaakmiddelen. Ik heb niet altijd zin om te gaan en zeker niet om iets te kopen. “Kom dan gewoon voor de gezelligheid” zegt ze dan, want het is vaak wel lachen met een stel vrouwen onder elkaar. Laatst had ze ook weer iets nieuws. “plastic!” zei ze. In lang niet zo gelachen als op die avond, het ging om seksspeeltjes, niemand die, die avond even naar de slaapkamer is gegaan om iets uit te proberen. Maar de verkoop die avond schijnt wel een mega succes geweest te zijn.   

05-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Langzaam wakker wordend uit mijn winterdip slaat ineens het "groteschoonmaakmicrobe" toe! Met de eerste lentezon zie je stof nu eenmaal beter en sinds een paar dagen is mijn “rodejeweetwelkater” zijn wintervachtje aan het verliezen, dus deze morgen kreeg ik de kriebels en vandaag ga ik aan de slag”……………… Zo ongeveer zou mijn laatste nieuwe blogbericht beginnen, totdat ik een verkeerde manoeuvre uithaalde en nog net zag ………….”bestaat al wilt u vervangen?” En ik …..stom genoeg ietsje te snel en met mijn gedachten er eventjes niet bij (omdat ik afgeleid werd door mijn “rodejeweetwelkater” die zich op de pot van de Sanseveria wilde installeren, in plaats van zich netjes naar zijn kattenbak te begeven, zoals propere katten dat nu eenmaal horen te doen, volgens de dierenarts gebeuren die ongelukjes omdat hij seniel aan het worden is …….. JA” klikte en ik verbijsterd voor een nieuw leeg blad zat met dezelfde titel. MERDE MERDE MERDE! Ik heb nog geprobeerd om via de zoekfunctie het een en ander terug te vinden, maar niks, “rien de rien”. Dus voorlopig niks over mijn plotselinge schoonmaak woede. Nadat ik mijn verwarde kat bij zijn nekvel heb gegrepen en hem op zijn bak heb gedeponeerd. Heb ik mijn pc afgezet en ben ik in de tuin gaan werken. Zomerbollen in de grond gestopt, waarbij ik me nu afvraag of ik de wortelkant nu wel beneden heb gestopt of…….? Pfffffff er zijn van die dagen!

02-04-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst heb ik naar "Memories" gekeken op de Nederlandse tv. een programma waarin mensen op zoek gaan naar hun oude liefdes.  Natuurlijk wordt zo’n programma gemaakt voor de kijk cijfers, maar echt, eigenlijk heb ik zo mijn twijfels bij dit soort programma's. Eigenlijk vind ik dat zo’n oude liefde gewoon lekker, romantisch in je hoofd moet blijven zitten. Want stel je eens voor, je vind je oude lief terug mèt een partner en met kinderen, dan kan dat toch alleen maar ellende geven? Of je romantische beeld is voor altijd verpest, of de vonk is er nog, met alle gevolgen van dien.

Mijn eerste “echte” liefde was op de middelbare school. Van hem kreeg ik “mijn eerste kus”, ergens in een stil hoekje van het fietsenhok Wat was ik verliefd! Hij zat 2 klassen hoger dan ik, en was daarmee eerder van school. Hij kreeg een ander leven en een ander vriendinnetje en weer een ander vriendinnetje. Wat had ik een verdriet in die tijd. Nog steeds als ik “the fool on the hill” van de Beatles hoor (the Magical Mystery Tour was net uit) denk ik aan mijn eerste lief, want daar “schuivelden”* we op voor het eerst samen.

Ik heb hem wel eens gegoogled……. Hij heeft een traiteurszaak ergens in de Randstad, misschien dat ik ……gewoon uit nieuwsgierigheid?....  eens binnen stap, gewoon voor een pasteitje? 


*= slow

Wel doen? Niet doen? Nee ik ben vastbesloten, ik laat mijn eerste "grote" liefde gewoon een mooie herinnering zijn.

30-03-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

28-03-2009 om 16:32 geschreven door Loewiesa

Hoofdstuk 3
Mijn eethoek

Voor het raam aan de oostkant van mijn huis met zicht op de tuin, staat mijn eettafel, een grenen houten tafel met twee laden, gewoon een tafel, een beetje doorleefd, want mijn tafel  heeft al veel meegemaakt, er zitten krassen en blutsen op. Krassen van een bos sleutels eens op de tafel geworpen. En krassen, sporen van een kat eigenlijk  die ik vroeger eens gehad heb en die op de tafel in het zonnetje lag te soezen en schrok wanneer ik binnenkwam want hij mocht natuurlijk helemaal niet op de tafel. De kat heb ik vier jaar geleden laten inslapen, niet omdat hij op mijn tafel  klom, maar gewoon omdat hij oud en ziek was. Er zijn veel “dingen” op mijn tafel gedaan, zo is er eens op gepingpongd, ik heb er behangpapier op geknipt en in-ge-papt, bij gebrek aan een behangerstafel! Er worden spelletjes aan gespeeld, de krant wordt er gelezen, ook hebben er al heel veel vazen bloemen opgestaan, en zijn er ook al vazen op omgevallen, door dezelfde tafelkimmende kat. Mijn tafel heeft ook al veel etentjes meegemaakt. En miljoenen woorden aangehoord. Mijn tafel is ook perfect tweetalig. Er is plaats voor acht personen aan mijn tafel en  mochten er in de toekomst nog kleinkinderen bijkomen dan wordt mijn tafel  misschien een beetje aan de krappe kant. Soms ligt er een kleed over mijn tafel en soms laat ik mijn tafel gewoon de tafel zijn. Boven mijn tafel hangt een fabriekslamp uit de zestiger jaren. Ooit is die lamp nog oranje geweest, de modekleur in die tijd. Door iemand gekocht in een hippe bui, en weer afgedankt. Momenteel is de lamp lichtgroen geverfd, niet grasgroen maar ander groen, meer mintgroen  en waarschijnlijk schilder ik hem binnenkort weer eens in een andere kleur, als ik mijn muren weer eens ga overschilderen, en mijn plafond, dat eigenlijk ook aan een behandeling toe is, maar dat ik tot nu toe steeds heb uitgesteld, om dat het idee alleen al, genoeg is om mij pijn in mijn nek te bezorgen. Naast mijn tafel tegen de muur staat een grenenkast bestaande uit meerder elementen.Twee planken worden benut als bordenkast.Want ooit ben ik begonnen met een verzameling van oude borden, en ander oud serviesgoed, karaffen en glaswerk, na dat ik een paar spulletjes uit het huishouden van mijn oma had gekregen. Daar waren haar kristallen messenleggers bij. Als kind tijdens de familie etentjes verveelde ik me aan tafel een ongeluk en droomde weg bij die messenleggers die bij kaarslicht alle kleuren  van de regenboog hadden.Toen ik ze een paar jaar geleden voor het eerst na jaren terug zag , dacht ik “wat zijn dat voor lelijke dingen. Afgelopen Kerst had ik besloten om de oude glazen kerstballen van mijn oma eens in de kerstboom te hangen, en een van haar zelf geborduurde tafelkleden op de tafel te leggen en de messenleggers. Maar tijdens mijn etentjes verveeld men zich blijkbaar niet............

26-03-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben in het bezit van een pétrin, een bakkerstrog, vroeger was in sommige streken heel normaal om thuis brood te maken en had men zo’n meubel om het deeg te kneden en te bewaren, Nu woon ik niet zo afgelegen dat ik niet dagelijks gewoon bij de bakker mijn broodje kan gaan halen, maar toch voor de "leukte" heb ik wel eens geprobeerd om zelf brood te maken, en dan niet met zo’n machine maar met echt kneden met de hand  en zo. Het resultaat was niet echt om over naar huis te schrijven, het baksel had eventueel kunnen dienen als moordwapen! Verleden week heb ik een nieuw recept gekregen, hoewel het niet veel verschilt met het recept dat ik al had, blijkt het uiteindelijke resultaat te zitten in de hoeveelheid passie e/o frustraties die men in het kneden verwerkt! Dat zal het zijn! Ik heb al de ingrediënten in huis, plus de nodige hoeveelheid frustratie om mij eens uit te leven op mijn deeg. Vandaag werp ik mij in de strijd en vandaag begin ik aan mijn eerste therapeutisch brood!

24-03-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn ruiten gelapt, gezeemd of gekuist zoals ze in Vlaanderen zeggen. Het was trouwens  weer eens nodig, dat ruiten kuiszeemlapgedoe. De drang voor het ruitenkuisen is bij mij niet van dien aard dat ik dat wekelijks doe. Maar nu, met dat lentezonnetje dat nog een beetje laag staat, zag ik, dat het weer eens tijd werd. Bovendien zit mijn zoon thuis met een keelontsteking en als een echte vent klaagt hij de hele dag door. Het was dus ook een vorm van vluchtgedrag dat ik over ging tot huishoudelijke activiteiten buitenshuis. Nu had ik laats eens gehoord dat je de   ruiten prima kunt kuisen met een doormidden gesneden ui, (of moet ik nu ook zeggen ajuin?) in het waswater. Dus tijd voor een test! Ik had ze al eens gedaan met afwasmiddel met azijn, met ammoniak, of gewoon  met van die producten, speciaal voor ruiten uit de supermarkt. Ik heb wel  eerst het schilletje van de ui gehaald. En in mijn emmer met warm water gedaan, (de ui dan hè , de schil weggegooid.)  ik heb er ook een kneepje afwasmiddel bijgedaan. En dan ben ik aan het werk gegaan. Het rook wel uierig, en ik kreeg  zowaar trek in UIENSOEP!  Maar mijn ramen zien er weer glanzend schoon uh proper uit. De ui uit de emmer gevist en hem maar weggegooid. Het zijn moeilijke tijden en ik heb  nog even  geaarzeld om hem te recycleren door hem  af te spoelen en hem bij de soep te mengen, die ik  vanavond serveer, lekker met geraspte kaas.


UPDATE: zaterdagmorgen:   strepen op de ramen!  Soep was heel lekkerrr!

20-03-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

CHAPITRE XII

La planète suivante était habitée par un buveur. Cette visite fut très courte, mais elle plongea le petit prince dans une grande mélancolie

-Que fais-tu là? dit-il au buveur, qu'il trouva installé en silence devant une collection de bouteilles vides et une collection de bouteilles pleines.

-Je bois, répondit le buveur, d'un air lugubre.

-Pourquoi bois-tu? lui demanda le petit prince.

-Pour oublier, répondit le buveur.

-Pour oublier quoi? s'enquit le petit prince qui déjà le plaignait.

-Pour oublier que j'ai honte, avoua le buveur en baissant la tête.

-Honte de quoi? s'informa le petit prince qui désirait le secourir.

-Honte de boire! acheva le buveur qui s'enferma définitivement dans le silence.

Et le petit prince s'en fut, perplexe.

“Les grandes personnes sont décidément très très bizarres”, se disait-il en lui-même durant le voyage.

Le Petit Prince

Antoine de Saint Exupéry

19-03-2009 om 06:48 geschreven door Loewiesa

Ik  zal een jaar of 9 geweest zijn toen mijn ouders het een goed idee vonden om mij naar de padvinderij te sturen, gezien mijn leeftijd ging ik bij de kabouters. Het kabouterspel telde 5 speelvelden: “De natuur, ontdekken, laten zien wie je bent (expressie) sport en spel, dienstvaardigheid en bereidheid. Echt iets voor mij dus. J  Op een zaterdagmiddag mocht ik een keertje  voor de proef mee doen. Niets vermoedend van wat mij daar te wachten stond ging ik naar het clubhuis toe. Ik herinnerde me dat de leidsters Ohoe en Oebie genoemd werden,dat ze van het Breugheliaanse type waren, ze een blauw uniform droegen, met fluiten, sleutels en allerhande koordjes met knopen aan hun ceintuur, ze droegen korte sokjes en hadden stevige stappers aan hun voeten. Er kwam een totem bij te pas, een paddenstoel die bij het begin en het eind van de middag te voorschijn werd gehaald en er werd een lied bij gezongen,en er werd gesalueerd. Een van de kabouters was de zogenaamde "totem kabouter".Ik herinner mij dat ik de eerste middag het logboek meekreeg om over mijn bevindingen van die eerste keer iets te schrijven. Er hoorde ook een uniform bij. Mijn moeder nam mij hiervoor mee naar  een winkel in het centrum van Amsterdam, waar ze alles voor padvinders verkochten. Het kabouter uniform bestond uit een bruine jurk, met een ceintuur en een  groen mutsje, ik kreeg toen ook een kompas, hoewel dat niet bij de standaard uitrusting van het uniform behoorde. Bij de installatie als kabouter kreeg ik een gele das met een dasring, en mijn eerste insigne. Ook kreeg ik toen mijn kabouternaam: “Twinkeltje”. Op de navolgende zaterdagen werden me toch een paar dingen bijgebracht die me in mijn latere leven nog van dienst zouden komen. Zo kan ik nog steeds een  platte knoop, een paalsteek en een mastworp maken. En weet ik waar ik moet opletten bij het opzetten van een tent, en ik zal niet zo snel verdwalen in een onbekend bos. Wij gingen op kamp en zongen bij een kampvuur en griezelden voor de “witte wieven”. En verder heb ik er leren vissen met een draadje, een kurk en een veiligheidsspeld. Voor ieder nieuw iets dat men je leerde, moest je een proef afleggen en  kreeg je  een insigne om  op het uniform te naaien. Zo heb ik ook het insigne van "handig meisje" behaald! Men heeft mij er ook geleerd om respect te hebben voor planten en dieren en de zwakkeren in de samenleving te helpen. En respect te hebben voor ouderen. Eén keer in de zoveel tijd werd er aan “heitje voor een karweitje” gedaan. Dan moest je in een week tijd een aantal werkjes doen voor één kwartje (heitje) per werkje. Mijn moeder was natuurlijk mijn eerste klant. Voor de buren uit de straat mocht ik honden uitlaten, of schoenen poetsen of oude kranten naar de groenteman brengen voor recyclage, van de groenteman kreeg ik dan ook nog eens een appel, of een schoongemaakte winterpeen. Het ergste waren de misbruikers, die lieten je een auto wassen voor een kwartje, terwijl ze veel meer betaalden aan jongens of meisjes  die dat werkje op zaterdag deden als bijverdienste. Zo ben ik bij een mevrouw eens aan het koperpoetsen gezet, en dat mens bleef maar aandragen en dat alles voor het luttele bedrag van één heitje, (terwijl mijn oma, waar ik soms ook mocht koper en zilver poetsen, mij er fl 2.50 voor betaalde!!) maar ja, dat was buiten de padvinderij om. En zomaar opstaan en weggaan dat kon ook niet want  ik was bang mijn heitje niet te krijgen en bovendien, ik was padvindster en ik had immers een belofte afgelegd!!!

16-03-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa