Het houdt bij ons niet op in de novembermaand de ene verjaardag is nog niet gedaan of daar volgt al de volgende! Vandaag wordt onze jongste schat 6 jaar. Ons glutenkindje is een lieve, zelfstandige meid geworden met af en toe een eigen willetje . Sinds sept zit ze in het eerste leerjaar en noem haar dus vanaf nu geen baby of kleuter meer, want dan gaat zij even uit haar dak. Grappig, hoe je, als je klein bent alleen maar groot wilt zijn. Zo snel mogelijk op peutergym, naar school, op dansles of voetbal, zelf naar huis lopen. “Zelluf doen “ is een gevleugelde uitspraak voor kinderen. Groot worden, naar de middelbare school, zelf naar de bioscoop, tennisles, brommer rijden, uitgaan, rijbewijs halen. …Het kan allemaal niet snel genoeg. Tot op een gegeven moment dat allemaal ophoudt . Dan ben je er wel weer klaar mee, dat je alles zelf moet uitzoeken, zelf je potje moet koken, zelf allerlei moeilijke en minder moeilijke beslissingen moet nemen. Tenminste…zo voelt het af en toe en te zien aan het groeiende aantal mensen die coaches of therapeuten in de arm nemen , heeft meer dan één daar last van. Ze zeggen wel dat kinderen regels en grenzen nodig hebben, maar volwassen kunnen ook best baat hebben bij een strenge blik of corrigerende tik. En dan word je zo oud dat je merkt dat je weer steeds meer hulp nodig hebt. In plaats van ervan te genieten dat er weer voor je gezorgd wordt, baal je alleen maar dat je weer zo afhankelijk wordt. Hè, wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar! Maar vandaag gaat het om onze schat .
Proficiat met je 6 jaar lieve poppemie!
|