|
Vandaag is het dag op dag 8 jaar geleden dat we haar los moesten laten. We hadden ons ma liever nog vele jaren bij ons gehouden, maar het lot, of zo je wil het noodlot, besliste daar anders over. En 8 jaar later mis ik haar nog steeds.
Er passeerden familiefeestjes, verjaardagen, communies, uitstapjes en zoveel ontelbare gewone belevenissen,... allemaal zonder haar. En dat gaat ook hoor, maar nog steeds voel ik die leegte als ik aan haar denk.
"Het leven gaat door" krijg je vaak toegeworpen, maar niets is minder waar. Dàt leven, met haar er bij, dàt is 8 j geleden opgehouden. Daar en dan, dat ene ogenblik verplichtte ons een totaal nieuw leven te beginnen, ééntje zonder haar. 't Was dat of niks, meer keuze is er niet. Maar het gemis blijft.
We lachen wel eens als we onder mekaar een uitdrukking van ons ma gebruiken.. een dierbare herinnering...
Soms zeg ik tegen mijn slaapgenoot .. ons ma zit nu waarschijnlijk op een wolkje in de hemel met al haar overleden, goeie vriendinnnen een goddelijke " geuze met" te drinken en naar ons te kijken. Da's wel geen realiteit maar 't idee is leuk en 't troost.
Alleszins - hoewel zij het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild heeft - helemaal verdwenen is ma zeker en vast niet. 'Ons ma dit, en ons ma dat', te pas en te onpas valt het nog uit m'n mond, heel vertrouwd, alsof zij nooit weg gegaan is.
Zij is en blijft voor altijd Mijn ma en haar aanwezigheid zindert in duizend-en-één dingen verder. En dat is goed zo.
|
)
; 
.
.
