Gelezen: “Kamermensen”xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

                           van Annemarie De Gee.

Dit boek bestaat uit allemaal losse, afzonderlijke korte verhalen,
sommige zelfs van slechts enkele bladzijden, 
welke zich, op een enkele uitzondering na,
allemaal afspelen in een hotelkamer.

- een man die binnendringt langs het raam en de vrouw die op het bed ligt, vastbindt;

- een verjaardagsfeest dat uit de hand loopt;

- een politiek leider die na zijn afscheidsspeech zich met 3 Poolse hoeren wil vermaken.  Deze man komen we later nog 2 maal terug tegen in de hotelkamer.

- een familie die arriveert en de vader die de twee kinderen nog een verhaaltje vertelt voor het slapengaan, waarna er nog op de deur wordt geklopt;
- een vrouw die in het donker de weg in haar kamer wil vinden en voor elk parcours het aantal stappen telt;

- een vrouw die een baby verkoopt;

- iemand zit gehurkt aan de oever van de vijver in het park;

- drie broers die samen met hun moeder Twister spelen;

- een man wacht op zijn vrouw, die anders nooit te laat komt;

en nog enkele andere bizarre verhalen, waar meestal kop nog staart aan te krijgen is.

Tussendoor ontmoeten we het kamermeisje dat komt kuisen als de gasten vertrokken zijn.

Jammer voor de jonge schrijfster (1987) dat ik het moet zeggen, maar ik vond het meestal absurde verhalen.

Toch zou ik het wel ‘speciaal origineel’ willen noemen.