De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
Na anderhalf jaar leugens, gedraai, gedoe, wanbeleid, en crisis op crisis is gisteren zeven juli 2023 het onzalige kabinet Rutte IV komen te overlijden. Ons medeleven gaat uit naar de toeslagenouders, aardbeving-Groningers, boeren, ondernemers, zorgmedewerkers en inwoners Ter Apel.
Op een mooie dag ergens in 1980 kwam er een eigenwijze onderwijsinspecteur prediken over 'Xenofobie'. Zijn naam was Haesendonckx uit Overpelt. Ik mag gerust zijn identiteit prijsgeven want de man zit allang rijstpap met een gouden lepeltje op te slurpen in den hemel en zich te bezinnen over de nonsens die hij tijdens zijn leven verkondigde.
Hij kreeg de vergaderruimte toegewezen in de school van directeur Mosselmans, een vurig lid van de migrantenfanclub, om het hele Limburgse onderwijswereldje te indoctrineren over Xenofobie, een begrip dat krampachtig geïntroduceerd werd in het onderwijs.
Velen hoorden voor het eerst over 'Xenofobie'... Oei! Een nieuw woord? Alle merken van fobieën waren gekend, maar fobieën gelinkt aan vreemde indringers, dat was totaal nieuw! Het deed ook pijn aan mijn oren, dat gekke woord, mijn trommelvliezen daverden, het was alsof xenofobie met criminele feiten te maken had.
Onze taal wordt geweld aangedaan door de uitvinding van nieuwe woorden als 'xenofobie'. Het woord 'fobie' wordt verkracht, uit de psychiatrische sfeer gehaald, en door journalisten en schrijvers misbruikt om mensen met een klare kijk op het migrantenprobleem wijs te maken dat ze psychisch gestoord zijn, of dat ze niet goed snik zijn, of dat ze hun hoofd eens moeten laten nakijken.. Het idiote woord 'xenofobie' werd uitgevonden om migranten te beschermen en om ons schuldgevoelens aan te wrijven als we xenofoob zijn.
Xenofoben bestaan niet! Wij hebben geen schrik van vreemdelingen. Wij kunnen etnische rariteiten goed beredeneren, zonder vrees, maar wél met gevoelens van afkeer, van minachting en geringschatting. De hele aversie heeft niets met onredelijkheid te maken, en dus ook niets met een fobie in al zijn onredelijkheid.
Op de website van een bekend duikcentrum mocht ik vroeger ooit eens een wekelijkse column schrijven. Ik kreeg carte blanche, en het gebeurde op vrijwillige basis, gratis en voor niks, leuk en tof en amusant... Tot op een dag onderaan één van mijn titels verscheen: "Verwijderd door de webmaster". Patsboem!... Verwijderd wegens racistisch.
Het bewuste artikeltje ging over de achterbakse methodes van een Marokkaanse parkeerwachter om automobilisten te beboeten, die de mensen uitloert als ze hun parkeerschijf vergeten te leggen. Hij ziet hen uitstappen, kijkt uit zijn ooghoeken, en roef, maakt hij vlug een bonnetje klaar om achter de ruitenwisser te stoppen. Alles vliegensvlug en zonder vriendelijke waarschuwing voor de automobilist die hij zo goed als oog in oog heeft mogen aanschouwen.
"Verwijderd door de webmaster"... Het was de tijd dat vreemdelingen nooit in een slecht daglicht gesteld mochten worden. En daarom schrijf ik er nu graag nog eens over, over de laffe trucjes van een Marokkaan om de centjes van inboorlingen te pikken.
Het zij zo. Geen parkeerwachter meer. Verwijderd. Weg. Verdwenen. Foetsie! Opgelost in het niets, in het ijle... Niéts blijft er nog over van mijn parkeerwachter. Ze hebben hem geliquideerd!
Ik heb al contact opgenomen met Child Focus om hem op te sporen, om affiches op te hangen en uit te delen, overal in de buurt waar hij werkzaam was. Tot nu toe geen enkel resultaat. Ik ga detectives inhuren die met hun vergrootglazen vast en zeker mijn parkeerwachter kunnen opsporen. Desnoods dring ik aan op dreggingswerkzaamheden in kanalen, beken en sloten, in verlaten hooizolders, in leegstaande krotten, overal en op alle plaatsen waar men nietsontziend mensen kunnen dumpen!
Een geldinzamelingsactie voor de Franse agent Florian M. die Nahel (17) doodschoot bracht al 1,4 miljoen euro op! De actie werd georganiseerd door Jean Messiha, voormalig woordvoerder van de extreemrechtse presidentskandidaat Éric Zemmour,op het online platform GoFundMe.“Steun voor de familie van de politieagent van Nanterre, Florian M., die zijn werk deed en vandaag een zware prijs betaalt. Steun hem massaal en steun onze politie”, staat er te lezen op de inzamelpagina.
De uitzichtloze knoeiboel in ons land is niet meer te ontrafelen. Ooit zijn Vlamingen en Walen met elkaar getrouwd en daar hebben ze nu dik spijt van. Het einde van de vechtscheiding is nog lang niet in zicht.
Een hoop stommiteiten mag je begaan als je jong bent, alles kan nog hersteld worden, tegen stenen stoten, tegen lampen lopen en zo, alles kan, maar trouwen is onherroepelijk!
België doet me denken aan een onevenwichtig huwelijk waarbij de man het huishouden overeind houdt, als harde werker zijn vrouw onderhoudt, haar verzorgt, haar verwent, haar geld toestopt omdat ze er altijd tekort komt. Dure goestingskes hebben en toch niets presteren, dat kost handenvol geld voor de sullige man die altijd bereid is om te geven en te plooien en alles goed te vinden... Terwijl zij hele dagen bonjourt met het geld van haar man, alles opsoupeert, en het vanzelfsprekend vindt om geld te krijgen... Want daarom ben je toch getrouwd?!
Vrouwen heb je in alle kleuren en geuren en in alle maten en gewichten. Gaande van jonge gestroomlijnde Parkerpennen, vormeloze panlatten, tot verslenste poeierdozen. Allemaal kennen ze de trucjes om het beste uit hun ex naar boven te halen na de scheiding. Laat ons daarom hopen dat het voor Vlaanderen niet een torenhoge alimentatie kost na de scheiding.
Ergens in de loop van het jaar 2008 verscheen er op tv de voorstelling van een nieuw boek van Jef Ulburghs: 'De Europese Droom'. Het gaat over het Europa van morgen, het Europa dat voor uitdagingen staat om onze planeet te redden. In het eerste deel gaat het over het ontstaan, de evolutie en de betekenis van de subsidiariteit als Europese identiteit. In het tweede deel komen mensen aan het woord over sociale en ecologische alternatieven. Klinkt gewichtig en Jef werd geprezen en geëerd op tv.
Maar Jef Ulburghs, priester-politicus, was in werkelijkheid een schelm en een schurk. Hij kwam overal aan zijn trekken, in de media als mediageiligaard, en familiegeil was hij ook, zodanig zelfs dat zijn nichtje er traumatische ervaringen aan overhield. Zij was vroeger leerlinge aan het Hasseltse lyceum. Haar hysterische moeder raakte eveneens over haar toeren en zette de school op stelten met intriges, roddels en lasterpraatjes, en dit allemaal met de medewerking van CLB'er Horbert en directrice Prutsmans, spilfiguren uit een thriller waarover ik al eerder schreef.
Over de doden niets dan goed? Ik denk er niet aan. Ik was al goed op dreef met de inleiding middels het boek over Europa.
In 2010 stierf Jef Ulburghs, de man die het steeds opnam voor de zwakkeren in de samenleving, voor mijnwerkers, migranten, vluchtelingen, verloederde buurten en de derde wereld. Zo genoot hij internationale waardering als vredesactivist.
Jef Ulburghs kende veel journalisten die hij vaak ontmoette in de ruimte tussen pot en pint. Hij bood hen dikke pinten aan in ruil voor reclame rond zijn persoon. Deze valse praktijken zijn nu nog gekend in het kleine kringetje van tooghangers.
Hoewel Jef het steeds opnam voor mijnwerkers en migranten verstond hij de kunst om wat te foefelen aan hun pensioenen. In de kolenmijn van Winterslag slaagde hij erin om de mijnwerkers op te ruien, op stang te jagen, en met heel veel lawaai kreeg hij genoeg aanhangers. Er kwamen stakingen en vakbondsacties. Het leek wel of iedereen achter een holle ton aanliep, een holle ton die zonder iets te zeggen kakelt en wauwelt.
Voldoende aanhangers? Voldoende volgelingen? Dan is het moment aangebroken om in de politiek te stappen... Kijk maar naar Willy Claes en zo.
Vreemdelingen die hier neerstrijken zijn van ver gekomen, met een hele bagage vol eigenheden en geplogenheden, eigen taal en cultuur, waaraan ze zich vastklampen, om zichzelf niet te verliezen in onzekerheden en twijfels, om niet als ontwortelden psychisch gedesoriënteerd te raken in een vreemd land dat het hunne niet is.
Het blijven kleven aan alles wat bij hun identiteit en afkomst hoort, verhindert integratie en aanpassing aan een nieuwe omgeving. Het zit in de genen van vreemdelingen om zichzelf te blijven, om zichzelf niet te verloochenen en niet te versmelten met de bestaande samenleving.
Verschillende culturen naast elkaar laten samenleven leidt tot conflicten en meningsverschillen, onenigheden en ruzies. Aan etnische wortels kan er niet geprutst worden!
Miljarden euro's werden er gepompt in integratieprojecten, om verschillende soorten mensen bijeen te brengen en te laten samenhoren. Integratiebeleid gebaseerd op luchtspiegelingen.
Daarom is een harmonieuze multiculturele samenleving een illusie. Hoewel de media ons doen geloven dat die harmonie wel bestaat, in een gemeenschap waarin alle migranten volmaakt geïntegreerd en ingeburgerd zijn.
Lang geleden nestelden de eerste nieuwkomers zich hier. Zij kregen overvloedige aandacht en royale opvangmogelijkheden. Zodanig zelfs dat ze nog dieper wegzonken in hun eigenheden, wat hen belette om zich aan te passen aan hun nieuwe omgeving.
Ondertussen verwaarloosden wij onszelf, in onze bekommernis om de migrant. Terwijl eigenliefde en eigenwaardegevoel noodzakelijk zijn om ons te handhaven bij een overrompeling door andersoortigen. Ons ego verbleekt en maakt ons kwetsbaar in een samenleving met nieuwelingen... Een multicultuur maakt slachtoffers aan beide zijden: de allochtoon énde sutochtoon.
Als we half Afrika hier binnenhalen en hen laven en spijzigen en hen binnenste buiten keren met gratis medische zorgen, dan moeten we ons verwachten aan Afrikaanse apenmanieren in onze samenleving, een samenleving die eerst zo netjes geordend was. De import van alles wat vreemd is gooit nu alles overhoop. Gezag, structuur, wetgeving, leefregels... alles tuimelt naar beneden. Foetsie! Niet meer te herstellen. De afrikanisering van onze westerse steden is een nieuw en onderschat gegeven waarmee onze ordediensten en overheid geen rekening gehouden hebben... En dan mogen die nieuwkomers ook nog eens wonen in een huisje waarvoor ze nooit hoefden te sparen.
Evenals George Floyd de bevelen van de politie negeerde, zo deed ook de 17-jarige Nahel (foto). Deze jongeman van Algerijnse afkomst nam het niet zo nauw met de instructies van de politie. Hoe komt het toch dat die bruin apen zoveel moeite hebben met het opvolgen van politiebevelen?
Misschien komt er hier ook wel een 'African Lives Matter', net zoals na de dood van supercrimineel George Floyd die de hemel in geprezen werd toen de Black Lives Matter-beweging uitgevonden werd.
De moeder van Nahel riep op tot een witte mars, ter nagedachtenis van haar zoon. Maar als een wild varken op een witte camion zette zij aan tot geweld, zij jutte de menigte op, en is dus medeschuldig aan de ontaarding van een witte mars die bedoeld was als eerbetoon aan haar zoon en als medeleven met zijn familie. Gisteren liep die 'witte mars' compleet uit de hand. Brandstichtingen, plunderingen en vandalisme hebben niets meer te maken met een stille optocht... En nu is het achterlijke oerwoudgedrag overgewaaid naar Brussel!
Onze jeugd blijft ons achtervolgen. Herinneringen aan vervlogen jeugdjaren zijn soms tedere beelden om je eindeloos in te verliezen. Beelden van vroeger kunnen plotseling oprijzen en daarna vervagen, en dat doet pijn, omdat er zoveel tijd overheen gegaan is.
De film 'The summer of 42' doet ons met weemoed terugdenken aan onze vergeelde herinneringen aan een Eerste Echte Liefde.
Herman Raucher vertelt over hoe hij als 16-jarige verliefd werd op een jonge vrouw tijdens de warme zomer van '42. 'De warme zomer van een jeugd'. Samen met twee boezemvrienden zagen ze op een dag de mooie Dorothy haar wasgoed aan de lijn ophangen. Voor de 16-jarige Hernie was er een Ophelia opgestaan. Een wonderlijke verliefdheid. Zijn vrienden Oscy en Benjie gingen hun eigen gang, maar voor Hernie begon er een groeiend hecht contact met Dorothy. Hij droeg ook graag haar boodschappen... Op een avond ging hij naar haar toe. Het huis was donker en hij zag Dorothy verdrietig en eenzaam, haar man was omgekomen. Dorothy gaf zich die nacht aan de knullige jongen die zo graag meer had willen betekenen. De volgende dag, een mistige ochtend... Dorothy was vertrokken. Het huis stond pijnlijk leeg. Aan de deur hing een tekst: "Ik zal je nooit kunnen uitleggen wat er gebeurd is. Omdat ik weet dat je je alles eens op de juiste manier zult herinneren"... Zo doofde langzaam The Summer of '42 uit.
The Summer of '42 is de meesterlijke verfilming van het romantisch verhaal van Herman Raucher. De nostalgische prent van regisseur Robert Mulligan gaat over een "wonderlijke liefde waaraan elke jongen alleen in zijn stoutste dromen denkt"... En: "In hem ontvlamt een typische jongensliefde: ongemotiveerd en eindeloos warm"... Onschuldige Verliefdheid...
Vandaag 28 juni vieren alle moslims het Offerfeest. Radio en televisie vonden het nodig dat alle Vlamingen dat zeker moesten weten. Het Offerfeest werd voorgesteld als een feest van vreugde, verzoening en aandacht voor mensen in armoede. Doet me denken aan de boodschap die de overheid vroeger in alle scholen verspreidde over de islam: "de islam is verzoenend, verdraagzaam, en is niet imperialistisch".
Het islamitisch Offerfeest wil ik nu graag meer glans en kleur geven met een macaber berichtje over ongebruikelijke perverse sekspraktijken bij een groeiend aantal moslims.
Necrofilie is een gestoorde afwijking in het seksleven van een moslim. Als necrofiel bekijkt een moslim lijken, hij betast ze en heeft er zelfs gemeenschap mee. Een necrofiel wordt bedwelmd door de seksuele aantrekkingskracht die van lijken uitgaat.
Necrofilie als sekspraktijk dreigt sociaal aanvaardbaar te worden als de moslimgemeenschap nog verder blijft groeien.
In de islamitische wereld komt het in de afgelopen jaren tot een toenemend vaker optredend probleem met necrofilie. Want in landen zoals Pakistan, Afghanistan of Egypte worden graven van pas gestorven vrouwen en meisjes vaak door islamitische mannen ontwijd en hun lijken geschonden. Een actueel geval uit Pakistan vestigt de aandacht eens temeer op dit barbaarse gedrag. Daar hebben ouders van een onlangs gestorven meisje het graf speciaal met een ijzeren hek laten beveiligen (foto).
Om internationaal door te breken en wereldberoemd te worden moet je van geslacht veranderen. Je moet je overleveren aan een wereld van normverwildering en zedenverwildering.
Het overkwam Solange Dekker uit Amsterdam die onlangs de internationale missverkiezing voor transvrouwen won. Zij is nu de internationale transmiss. Een prestatie van wereldniveau.
Als klein jongetje worstelde Solange al met zijn geslachtsidentiteit.
Mannen die zich vermommen als vrouw, opgetut en verkleed, geopereerd en met kunstgrepen bewerkt, met haken en ogen aaneenhangen, om te kunnen deelnemen aan een transverkiezing, verliezen al hun mannelijke originaliteit. Als robotten stellen ze zich eindeloos aan en zijn altijd bezig met zichzelf en hun uiterlijk. Ze lopen over van zelfvertrouwen en eigenwaan, en verwachten dat iedereen transgenderisme accepteert, hun transitie goedkeurt en hun rechten respecteert.
Transvrouwen uit de hele wereld komen in Thailand bijeen om te zien wie van al die psychisch gestoorde mannen het meest lijkt op een mooie verleidelijke vrouw. En de meest geslaagde transversie gaat met de prijs lopen, wordt bekroond en vereerd, wordt op een troon met een kroon gezet, het kan niet gekker.
Dat mag ook wel na een pijnlijke castratie zonder verdoving.
De schoonheidswedstrijden willen de acceptatie van transvrouwen wereldwijd versterken... En tóch zullen transvrouwen altijd een karikatuur blijven van een natuurlijke vrouw. De natuur laat zich niet in doeken doen.
Het gestuntel van onze minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib begon al veel eerder. Toen ze een diplomatiek relletje veroorzaakte na een reis naar de Krim. De relaties tussen ons land en Oekraïne vertroebelden. Maar nu zijn de plooien gladgestreken, beweerde Vincent, en zijn we weer vriendjes met Oekraïne. En toch bleef de verontwaardiging over de Krim-reis nog lang smeulen.
Wie is Hadja Lahbib, vroeg ik me vorige zomer af toen tv-beelden lieten zien hoe zij in vliegende vaart door de MR gelanceerd werd tot minister van Buitenlandse Zaken.Een vrouw met buitenlandse roots in een machtspositie? Als dat maar goed afloopt!.. Mijn argwaan klopte.
Premier De Croo deed verwoede pogingen om Lahbib weer te verzoenen met Oekraïne, om zo de relaties met ons land weer op te vijzelen. Nu nog wringt De Croo zich in alle bochten om pal achter haar te blijven staan.
De Croo en Lahbib in Kiev
Op een grijze novemberochtend, toen de zon nog sliep, vertrok premier De Croo in alle stilte naar Kiev, samen met onze minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib. Hij wou president Zelensky verrassen met een onverwacht bezoek.
Missionaris De Croo en missiezuster Lahbib gingen met een koffertje vol geld op de koffie bij Zelensky (foto). Een koffertje met 37,4 miljoen euro Belgisch geld om Oekraïne te steunen, humanitair en militair. Lahbib hielp De Croo bij het dragen van het zware geldkoffertje.
En ook nog... Vorig jaar bij haar bezoek aan Qatar klampte Lahbib de grote FIFA-baas aan om haar regenboogarmbandje te tonen, "als een puisterig schoolmeisje"...
Onbetaalde schoolrekening? Dan geen rapport. Een school in Brussel heeft ermee gedreigd om rapporten en diploma's in te houden bij openstaande schoolfacturen. Boem!... Later geeft de schooldirecteur toe dat het om een foute communicatie ging en krijgen alle leerlingen alsnog hun rapport. Toch verwacht hij dat alle schoolfacturen betaald worden.
Wie zijn die wanbetalers? Wélke ouders zijn nalatig in het betalen van de schoolrekeningen? Daarover vernemen we niets, omdat de etniciteit een rol speelt. De media spreken alleen over 'ouders'.
Ik wil nu graag uit de doeken doen om welke 'bevolkingsgroep' het gaat die zich schuldig maakt aan wanbetalingen.
Vroeger kon ik in multiculturele klassen vaststellen dat Vlaamse ouders doorgaans altijd in regel waren bij het betalen van schoolrekeningen, wat bijlange niet het geval was met allochtone ouders.
Hierover schreef ik zowat 10 jaar geleden (9.2.14) al naar aanleiding van een nieuwsbericht over liefst 1.000 secundaire scholen die een incassobureau moesten inhuren omdat ouders de schoolrekening van hun kinderen niet konden betalen. Het ging om bedragen tussen 80 en 200 euro. In eerste instantie stelden scholen een spreidingsplan voor, maar zelfs dat bleek voor vele ouders te zwaar te zijn. Zoals gewoonlijk vernamen we niet wélke ouders nalieten om de schoolrekeningen van hun kinderen te betalen.
Het waren de ouders van migrantenleerlingen wiens klasagenda thuis vaak niet gecontroleerd werd, waardoor de berichten van de leerkracht ontsnapten aan de aandacht van hun ouders.
Mijn ervaring was dat deze nonchalance typisch was voor allochtone ouders. Hun ongevoeligheid voor spelregels, voor leefregels van de maatschappij, stuurt alle goede functionering van het schoolgebeuren, het 'samenleven' in de war!
Het Vlaams Parlement werd gisteren omgetoverd in een losgeslagen kleuterklasje waar iedereen kweelt en tiert en niemand hoort wat de ander zegt. Politiek spektakel van de bovenste plank.
Ophef over Vlaamse vlag naast voorzittersstoel... Filip Dewinter had ostentatief een leeuwenvlag pal naast zijn voorzittersstoel geplaatst. Provocatie? De eerste die in de val trapte was Hannelore Goeman (Vooruit), een nerveus vrouwtje dat ongestoord kan blijven doorratelen. De volgende die zich liet vangen was driftkikker Jos D'Haese (PvdA). Dewinter slaagde in zijn opzet.
Ik heb geamuseerd zitten kijken. De camera bleef draaien, belust op sensatie. Er vielen helaas geen fysieke aanvallen te betreuren. Of misschien nog enige schermutselingen achter de coulissen?
Gisteren hoorden we uitzendbedrijf Randstad klagen over zwartwerk bij jobstudenten. Hoe illegaal het is om zonder contract te werken. Alsof klussende studenten criminelen zijn.
25 procent van de studenten zou volgens de bevragingen zwartwerken. Bij minderjarigen zou het zelfs om 37 procent gaan.
Ik vind deze percentages veel te weinig. De gulzige fiscus pikt al zoveel van de mensen en nu willen ze ook nog onfortuinlijke studentjes belagen. Jonge mensen die de handen uit de mouwen willen steken zouden financieel aangemoedigd moeten worden. Hun zwartwerk moet beter beloond worden.
Werkwilligen aanklagen voor zwartwerk in tijden van een tekort aan arbeidskrachten is ongepast. Waarom niet het zwartwerk bij illegalen aanpakken? Of bij de eeuwigdurige werkloze migranten die illegaal bijklussen?
Ik stel ook voor dat moslims die hun koranverzen komen afhaspelen in de moskee, dat die belasting moeten betalen, net als een gewone werkende mens. In het zwart prevelen tot Allah kan echt niet.
Tienduizenden Polen op straat om steun te betuigen aan LGBTQ+-gemeenschap
Kuddevorming en samenscholingen zien we vaak bij labiele mensen die makkelijk te beïnvloeden zijn, vatbaar zijn voor indoctrinatie en angstig zijn om buitengesloten te worden. Andermans gedachtegoed overnemen helpt hen om te overleven.
Tienduizenden mensen namen gisteren deel aan de Gelijkheidsparade in de Poolse hoofdstad Warschau. Het evenement komt op voor LGBTQ+=rechten. In de straten van Warschau paradeerden de tegenstanders van de huidige rechts-conservatieve regering die het traditionele gezin verdedigt. Zij vrezen dat de nationaal-conservatieven de LGBT+-rechten zullen beperken. In Polen mogen mensen van hetzelfde geslacht niet met elkaar trouwen. Ook transgenders worstelen er met obstakels
Ik hoop dat de huidige rechts-conservatieve regering standhoudt en dat Poolse homo's en lesbiennes niet naar hier komen om te kunnen trouwen, of om van geslacht te veranderen...
Christel Geerts is de mama van Vooruit-voorzitter Conner Rousseau. Zij was donderdag aan het woord in het VTM-nieuws n.a.v. de coming-out van haar zoon. "Officieel weet ik het nog maar twee weken, maar moeders weten zoiets toch al veel langer?Ik hoop dat het geroddel nu stopt en hij zich kan concentreren op het komende pittige jaar."
Conner Roussau is een volwassen jonge man van 30 jaar. En toch zien we zijn 'mama' nog rond hem fladderen als een kloek die haar beschermende vleugels spreidt over haar kuikentjes. Zoals ze nu ook op de voorgrond treedt nadat haar zoon de kastdeur met een smak achter zich dichtsloeg . Zou het waar zijn dat zij zijn boterhammetjes nog altijd smeert?
Christel Geerts rn haar zoon Conner Rousseau.
Christel Geerts was jarenlang burgemeester van Sint-Niklaas en is nu sinds oktober de nieuwe voorzitter van Solidaris, de socialistische mutualiteit. Geruisloos nam ze haar nieuwe functie op. Er werd geen ruchtbaarheid aan gegeven omdat Conner Rousseau haar zoon is. Toch wordt er in de wandelgangen gefluisterd en gespeculeerd over haar aanstelling als voorzitter van Solidaris. Vooruit ontkent dat Conner zijn mama aan de nieuwe job geholpen heeft. De partij is blij met de versterking van de banden tussen Solidaris en Vooruit.
***
Nu volgt er een toepasselijk blogverhaaltje van heel lang geleden, over de verderfelijke invloed van moeders op hun zonen, met als titel: Een Pathologische Moeder-Zoon-Relatie.
Het gaat over een 'geval' waarbij de moeder zich ziekelijk vastklampte aan haar zoontje. Hij was de oogappel van zijn mama. Enig kind van gescheiden ouders. Al 9 jaar en toch bracht mama hem zelf naar school, zijn handje stevig omklemd. De weg naar school duurde slechts enkele minuten en toch mocht hij nooit alleen naar school.
Kris zat in het derde leerjaar bij meester Jan. Eigenlijk had moeder het liefst een juf voor Kris. Volgend jaar zou Kris bij juffrouw Nicole komen, en nu al instrueerde moeder de juf hoe ze het best Kris kon aanpakken.
In de loop van het derde leerjaar begon Kris te spijbelen. Slechts 3 of 4 dagen in de week verscheen hij in de klas. Zijn mama hield hem thuis! Zij wou hem dicht bij zich in de buurt hebben en was bijzonder vindingrijk in het bedenken van redenen om hem niet naar school te brengen. Haar fantasie kende geen grenzen bij het verzinnen van smoesjes: "Kris wordt geplaagd op de speelplaats... hij heeft buikpijn... hij moet naar de tandarts... hij voelt zich misselijk"... Zo trachtte moeder de afwezigheden van haar zoon te legaliseren. Er waren ook doktersbriefjes, maar de huisarts kon niet álle afwezigheden dekken. De familiale situatie werd erg doorzichtig voor directie en leerkrachten, maar die toonden misplaatst begrip voor moeder, en zo moedigden ze haar aan om haar illegale praktijken voort te zetten.
Kris mocht niet bij een jeugdbeweging, en zeker nooit op kamp gaan. Met vriendjes spelen mocht alleen maar bij hem thuis, onder moeders toezicht. En toen Kris in de puberteit kwam, werden de eerste afwijkingen zichtbaar. Hij kreeg een buitengewone belangstelling voor de eigen sekse, meisjes interesseerden hem niet. Mama was er blij om, dan kon ze Krisje misschien levenslang verwennen? De seksuele ontwikkeling van Kris verliep niet normaal. Zijn oedipusgevoelens stonden een normale relatie met een meisje in de weg. Maar Kris was gelukkig, hij genoot van mama's verwennerijen.
Later... Kris is nu al 35 jaar en woont nog altijd bij zijn moeder thuis, waar zij alle karweitjes voor hem opknapt. De jongeman is zelf tot niets in staat. Alle problemen worden door zijn moeder opgelost. Zij stippelt zelfs uit hoe hij moet reageren op gebeurtenissen, hoe hij moet denken over sociale toestanden. Zij heeft van hem een slappeling en een nietsnut gemaakt, een slampamper! De kansen om een eigen leven op te bouwen, om een man met persoonlijkheid , wilskracht en doortastendheid te worden, die kansen heeft hij nooit gekregen van zijn moeder!
