De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
08-07-2023
Directeur Appelboom in de Hemel
De Weg naar de Hemel
(enkel voor Vlaamsbelangers)
De school van directeur Appelboom was als een boomgaard in het Aards Paradijs. Alleen blanke kindjes mochten er komen snoepen van de sappige appels, terwijl vreemde snuiters verjaagd werden door glibberige slangen die waakten over de waardigheid van de school.
Na zijn dood werd Appelboom door engeltjes op donzige wolkjes naar de hemel gevlogen, waar de hemelpoorten wagenwijd openzwaaiden om hem te verwelkomen. Toen de engeltjes hem van de wolkjes tilden, aarzelde Appelboom. Hij klampte zich vast aan de hemelpoort want hij wist niet of hij al dit heerlijks wel verdiend had, de oogverblindende versieringen aan het hemelgewelf, de oorstrelende harpmuziek, engeltjes zonder schaamlapjes, hemelbedden met satijnen lakens om eindeloos de liefde in te bedrijven met andere hemelbewoners of met engeltjes die pronken met hun piemeltje of met hun schaamlipjes.
Appelboom was overweldigd en duizelde even, hij dacht dat hij droomde. "Ja hoor Appelboompje", kwam Sinte Pieter tussenbeide. "Jij hebt tijdens je leven op aarde door je voorbeeldige gedrag de hemel verdiend. Geniet ervan, voor altijd en voor eeuwig."
Appelboom blijft nu eeuwig genieten van de verleidelijke engeltjes waarmee hij in zijn hemelbed stoeit. De hemel is een oord van zinnelijk genot en sensuele geneugten. Eindeloze bacchanalen en uitzinnige orgieën wisselen elkaar af. Boordevolle bekers met bloedrode wijn, ontelbare biervaten, en kostbare trappistenbieren... Enkel verkrijgbaar in de hemel. En enkel voor de verdedigers van eigen volk!
Na anderhalf jaar leugens, gedraai, gedoe, wanbeleid, en crisis op crisis is gisteren zeven juli 2023 het onzalige kabinet Rutte IV komen te overlijden. Ons medeleven gaat uit naar de toeslagenouders, aardbeving-Groningers, boeren, ondernemers, zorgmedewerkers en inwoners Ter Apel.
Op een mooie dag ergens in 1980 kwam er een eigenwijze onderwijsinspecteur prediken over 'Xenofobie'. Zijn naam was Haesendonckx uit Overpelt. Ik mag gerust zijn identiteit prijsgeven want de man zit allang rijstpap met een gouden lepeltje op te slurpen in den hemel en zich te bezinnen over de nonsens die hij tijdens zijn leven verkondigde.
Hij kreeg de vergaderruimte toegewezen in de school van directeur Mosselmans, een vurig lid van de migrantenfanclub, om het hele Limburgse onderwijswereldje te indoctrineren over Xenofobie, een begrip dat krampachtig geïntroduceerd werd in het onderwijs.
Velen hoorden voor het eerst over 'Xenofobie'... Oei! Een nieuw woord? Alle merken van fobieën waren gekend, maar fobieën gelinkt aan vreemde indringers, dat was totaal nieuw! Het deed ook pijn aan mijn oren, dat gekke woord, mijn trommelvliezen daverden, het was alsof xenofobie met criminele feiten te maken had.
Onze taal wordt geweld aangedaan door de uitvinding van nieuwe woorden als 'xenofobie'. Het woord 'fobie' wordt verkracht, uit de psychiatrische sfeer gehaald, en door journalisten en schrijvers misbruikt om mensen met een klare kijk op het migrantenprobleem wijs te maken dat ze psychisch gestoord zijn, of dat ze niet goed snik zijn, of dat ze hun hoofd eens moeten laten nakijken.. Het idiote woord 'xenofobie' werd uitgevonden om migranten te beschermen en om ons schuldgevoelens aan te wrijven als we xenofoob zijn.
Xenofoben bestaan niet! Wij hebben geen schrik van vreemdelingen. Wij kunnen etnische rariteiten goed beredeneren, zonder vrees, maar wél met gevoelens van afkeer, van minachting en geringschatting. De hele aversie heeft niets met onredelijkheid te maken, en dus ook niets met een fobie in al zijn onredelijkheid.
Op de website van een bekend duikcentrum mocht ik vroeger ooit eens een wekelijkse column schrijven. Ik kreeg carte blanche, en het gebeurde op vrijwillige basis, gratis en voor niks, leuk en tof en amusant... Tot op een dag onderaan één van mijn titels verscheen: "Verwijderd door de webmaster". Patsboem!... Verwijderd wegens racistisch.
Het bewuste artikeltje ging over de achterbakse methodes van een Marokkaanse parkeerwachter om automobilisten te beboeten, die de mensen uitloert als ze hun parkeerschijf vergeten te leggen. Hij ziet hen uitstappen, kijkt uit zijn ooghoeken, en roef, maakt hij vlug een bonnetje klaar om achter de ruitenwisser te stoppen. Alles vliegensvlug en zonder vriendelijke waarschuwing voor de automobilist die hij zo goed als oog in oog heeft mogen aanschouwen.
"Verwijderd door de webmaster"... Het was de tijd dat vreemdelingen nooit in een slecht daglicht gesteld mochten worden. En daarom schrijf ik er nu graag nog eens over, over de laffe trucjes van een Marokkaan om de centjes van inboorlingen te pikken.
Het zij zo. Geen parkeerwachter meer. Verwijderd. Weg. Verdwenen. Foetsie! Opgelost in het niets, in het ijle... Niéts blijft er nog over van mijn parkeerwachter. Ze hebben hem geliquideerd!
Ik heb al contact opgenomen met Child Focus om hem op te sporen, om affiches op te hangen en uit te delen, overal in de buurt waar hij werkzaam was. Tot nu toe geen enkel resultaat. Ik ga detectives inhuren die met hun vergrootglazen vast en zeker mijn parkeerwachter kunnen opsporen. Desnoods dring ik aan op dreggingswerkzaamheden in kanalen, beken en sloten, in verlaten hooizolders, in leegstaande krotten, overal en op alle plaatsen waar men nietsontziend mensen kunnen dumpen!
Een geldinzamelingsactie voor de Franse agent Florian M. die Nahel (17) doodschoot bracht al 1,4 miljoen euro op! De actie werd georganiseerd door Jean Messiha, voormalig woordvoerder van de extreemrechtse presidentskandidaat Éric Zemmour,op het online platform GoFundMe.“Steun voor de familie van de politieagent van Nanterre, Florian M., die zijn werk deed en vandaag een zware prijs betaalt. Steun hem massaal en steun onze politie”, staat er te lezen op de inzamelpagina.
De uitzichtloze knoeiboel in ons land is niet meer te ontrafelen. Ooit zijn Vlamingen en Walen met elkaar getrouwd en daar hebben ze nu dik spijt van. Het einde van de vechtscheiding is nog lang niet in zicht.
Een hoop stommiteiten mag je begaan als je jong bent, alles kan nog hersteld worden, tegen stenen stoten, tegen lampen lopen en zo, alles kan, maar trouwen is onherroepelijk!
België doet me denken aan een onevenwichtig huwelijk waarbij de man het huishouden overeind houdt, als harde werker zijn vrouw onderhoudt, haar verzorgt, haar verwent, haar geld toestopt omdat ze er altijd tekort komt. Dure goestingskes hebben en toch niets presteren, dat kost handenvol geld voor de sullige man die altijd bereid is om te geven en te plooien en alles goed te vinden... Terwijl zij hele dagen bonjourt met het geld van haar man, alles opsoupeert, en het vanzelfsprekend vindt om geld te krijgen... Want daarom ben je toch getrouwd?!
Vrouwen heb je in alle kleuren en geuren en in alle maten en gewichten. Gaande van jonge gestroomlijnde Parkerpennen, vormeloze panlatten, tot verslenste poeierdozen. Allemaal kennen ze de trucjes om het beste uit hun ex naar boven te halen na de scheiding. Laat ons daarom hopen dat het voor Vlaanderen niet een torenhoge alimentatie kost na de scheiding.
Ergens in de loop van het jaar 2008 verscheen er op tv de voorstelling van een nieuw boek van Jef Ulburghs: 'De Europese Droom'. Het gaat over het Europa van morgen, het Europa dat voor uitdagingen staat om onze planeet te redden. In het eerste deel gaat het over het ontstaan, de evolutie en de betekenis van de subsidiariteit als Europese identiteit. In het tweede deel komen mensen aan het woord over sociale en ecologische alternatieven. Klinkt gewichtig en Jef werd geprezen en geëerd op tv.
Maar Jef Ulburghs, priester-politicus, was in werkelijkheid een schelm en een schurk. Hij kwam overal aan zijn trekken, in de media als mediageiligaard, en familiegeil was hij ook, zodanig zelfs dat zijn nichtje er traumatische ervaringen aan overhield. Zij was vroeger leerlinge aan het Hasseltse lyceum. Haar hysterische moeder raakte eveneens over haar toeren en zette de school op stelten met intriges, roddels en lasterpraatjes, en dit allemaal met de medewerking van CLB'er Horbert en directrice Prutsmans, spilfiguren uit een thriller waarover ik al eerder schreef.
Over de doden niets dan goed? Ik denk er niet aan. Ik was al goed op dreef met de inleiding middels het boek over Europa.
In 2010 stierf Jef Ulburghs, de man die het steeds opnam voor de zwakkeren in de samenleving, voor mijnwerkers, migranten, vluchtelingen, verloederde buurten en de derde wereld. Zo genoot hij internationale waardering als vredesactivist.
Jef Ulburghs kende veel journalisten die hij vaak ontmoette in de ruimte tussen pot en pint. Hij bood hen dikke pinten aan in ruil voor reclame rond zijn persoon. Deze valse praktijken zijn nu nog gekend in het kleine kringetje van tooghangers.
Hoewel Jef het steeds opnam voor mijnwerkers en migranten verstond hij de kunst om wat te foefelen aan hun pensioenen. In de kolenmijn van Winterslag slaagde hij erin om de mijnwerkers op te ruien, op stang te jagen, en met heel veel lawaai kreeg hij genoeg aanhangers. Er kwamen stakingen en vakbondsacties. Het leek wel of iedereen achter een holle ton aanliep, een holle ton die zonder iets te zeggen kakelt en wauwelt.
Voldoende aanhangers? Voldoende volgelingen? Dan is het moment aangebroken om in de politiek te stappen... Kijk maar naar Willy Claes en zo.
Vreemdelingen die hier neerstrijken zijn van ver gekomen, met een hele bagage vol eigenheden en geplogenheden, eigen taal en cultuur, waaraan ze zich vastklampen, om zichzelf niet te verliezen in onzekerheden en twijfels, om niet als ontwortelden psychisch gedesoriënteerd te raken in een vreemd land dat het hunne niet is.
Het blijven kleven aan alles wat bij hun identiteit en afkomst hoort, verhindert integratie en aanpassing aan een nieuwe omgeving. Het zit in de genen van vreemdelingen om zichzelf te blijven, om zichzelf niet te verloochenen en niet te versmelten met de bestaande samenleving.
Verschillende culturen naast elkaar laten samenleven leidt tot conflicten en meningsverschillen, onenigheden en ruzies. Aan etnische wortels kan er niet geprutst worden!
Miljarden euro's werden er gepompt in integratieprojecten, om verschillende soorten mensen bijeen te brengen en te laten samenhoren. Integratiebeleid gebaseerd op luchtspiegelingen.
Daarom is een harmonieuze multiculturele samenleving een illusie. Hoewel de media ons doen geloven dat die harmonie wel bestaat, in een gemeenschap waarin alle migranten volmaakt geïntegreerd en ingeburgerd zijn.
Lang geleden nestelden de eerste nieuwkomers zich hier. Zij kregen overvloedige aandacht en royale opvangmogelijkheden. Zodanig zelfs dat ze nog dieper wegzonken in hun eigenheden, wat hen belette om zich aan te passen aan hun nieuwe omgeving.
Ondertussen verwaarloosden wij onszelf, in onze bekommernis om de migrant. Terwijl eigenliefde en eigenwaardegevoel noodzakelijk zijn om ons te handhaven bij een overrompeling door andersoortigen. Ons ego verbleekt en maakt ons kwetsbaar in een samenleving met nieuwelingen... Een multicultuur maakt slachtoffers aan beide zijden: de allochtoon énde sutochtoon.
/fotobehang-weg-naar-de-hemel.jpg.jpg)
